Vampire Detective คดีที่1

File 01

Vampire Detective

The Mysterious case

(นิยายเรื่องสั้นๆนี้ไม่เกี่ยวกับบุคคลหรือสถานที่ใดๆและผู้อ่านควรใช้วิจรณญาณในการอ่าน)

ในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี่เราไม่รู้ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเมื่อไหรสถานที่ไหนและกับใครโดยเฉพาะ”ความตาย”ที่คืบคลานหาผู้คนอย่างเงียบๆอย่างไม่มีคำกล่าวเตือน

เสียงวิทยุดังขึ้น”เมื่อช่วงกลางคืนเมื่อวานเวลา01.36น.ได้เกิดการฆาตกรรมขึ้น ณ แอเรีย26(ดินแดนที่ถูกลืม)โดยผู้เป็นเหยื่อรายแรกมีรอยกัดของสัตว์สภาพศพมีอาการแห้งขาดส่วนรายที่สองถูกฉีกเป็นชิ้นคาดว่านี้คงเป็นการฆาตกรรมของ...”

เด็กหนุ่มในเงามืดในห้องโถงอันดูงดงามกล่าวกับเด็กชายที่นั่งอย่างสง่าบนห้องโถงว่า

”ชักน่าสนุกแล้วสินะเงาของชั้น”พร้อมแสยะยิ้มอย่างน่าสยดสยอง

เด็กชายก็กล่าวกับมาสั้นๆว่า”อ่า”

ณ โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งมีแต่คนคุยกันแต่เรื่องฆาตกรรมที่เกิดขึ้นเด็กสาวคนหนึ่งก็กล่าว

”โห น่ากลัวจัง”พร้อมกับชะเง้อมองเด็กชายที่ดูสุภาพเรียบร้อยที่เพิ่งย้ายมาใหม่

แล้วกล่าวกับเพื่อนเธอว่า”นั่นนักเรียนใหม่เหรอ”

เพื่อนของเธอก็กล่าวกลับมาว่า”อื้ม..หล่อใช่มั๊ยล้าแต่ดูเขาเป็นคนเงียบๆนะทำไมเหรอ นภา”นภาตอบกลับมาว่า”เปล่าจ๊ะไม่มี’ไร”ช่วงพักกลางวันของโรงเรียนนภามองหาใครบางคนอยู่แล้วเธอก็ผมเด็กหนุ่มที่ดูเงียบๆเธอสงสัยในตัวเขาจึงลองเข้าใกล้แล้วถามเด็กหนุ่มผู้นั้นว่า

”สวัสดีจ๊ะชื่ออะไรเหรอ”เด็กหนุ่มตอบกลับมาว่า”เรวิน วิชท์ฮั๊น ครับ”

จู่ๆนภาก็เกิดอาการหน้ามืดแล้วเธอก็คิดในใจ“เราสัมผัสได้อีกแล้วเหรอ”เธอล้มฟุบลงไปเรวินจึงพยุงเธอไว้แล้วถามด้วยอาการนิ่งเฉยว่า“ไม่เป็นไรนะครับ”นภาตอบว่า“อะ..อืมไม่เป็นไร”สิ่งที่นภาได้สัมผัสนั้นเป็นผลมาจากพลังพิเศษที่เธอได้รับมาทำให้ได้รู้สึกถึงความมืดมนของวิณญาณและจิตใจของมนุษย์ได้

พอออดโรงเรียนก็ดังขึ้นแล้วเรวินก็ทักว่า“ไปขึ้นห้องเถอะครับ”แล้วเรวินก็จ้องไปที่เพื่อนของเขาที่ดูเหตุการอยู่ด้วยอาการนิ่งเฉยและการนิ่งเฉยของเรวินนั้นเองทำให้นภาสงสัยว่าเขาคือใครกันแน่?

เรวินพยุงนภาขึ้นแล้วหามขึ้นห้องแล้วหันมาจ้องเพื่อนของเธอมีมี๊ซึ่งเป็เพื่อนที่ดูเรียบร้อยของเธอและแสยะยิ้มแยกเขี้ยวให้เธอเห็น

นภามองหน้าเรวินแล้วรู้สึกังวลใจแล้วนภาก็บอกกับเรวินว่า “ปล่อยฉันเถอะจ๊ะ..ฉันไม่เป็นไรแล้ว”

เรวินก็ปล่อยมือนภาแล้วเดินกลับห้องนภาสังเกตุสิ่งผิดปกติที่แขนซ้ายเขาผมว่ามีเงาสีดำครอบคุมแขนเขาอยู่นี้ก็เป็นจุดเริ่มต้นของคดีและความลี้ลับ ปริศนา ฆาตกรรม สุดท้ายแล้วนภาก็ต้องอยากรู้เรื่องของเรวินมากที่สุดว่าเขาเป็นใคร มาจากไหน แล้วมาที่นี่เพื่อต้องการอะไรกันแน่ ปริศนาที่ก่อตัวขึนกำลังจะเริ่มแล้ว...

คดีที่1 อีกา

Chapter 1 Crow at Night

ช่วงเย็นเรวินได้เดินขึ้นบนดาดฟ้าและมีนภาแอบตามมาด้วยเรวินดูบริเวณรอบๆโรงเรียนจากดาดฟ้าแล้วพูดเบาๆจนนภาไม่ได้ยินนภาเลยเดินเข้าไปใกล้เพื่อแอบฟังแล้วเธอก็เผลอเตะถังน้ำจนเรวินหันมาอย่างเย็นชาแล้วกล่าวว่า

”คุณตามผมมาทำไมหรอครับ”นภาเกิดความสงสัยอย่างยิ่งจึงเอ่ยถามเรวินว่า”เธอ..เป็นใครกัน”เรวินก็ตอบขึ้นมาว่า”ผมเรวิน วิชท์ฮั๊นเป็นมนุษย์(ธรรมดาๆ)ไงล่ะครับ”นภาก็สังเกตเห็นฟันเขี้ยวของเขาแหลมและยาวกว่าคนปกติและนภาก็ตอบกลับมาว่า”เราก็แค่จะมาชมวิวเหมือนกันน่ะ” เรวินก็ทำหน้าเหมือนไม่ร้อนรนแล้วตอบว่า”งั้นหรอครับ..งั้นผมขอตัวกลับบ้านก่อนนะครับ”นั่นทำให้นภาสงใสในตัวเขามากขึ้นว่าเขาเป็นฆาตกรคดีสังหารตามข่าวรึเปล่าช่วงมืดของโรงเรียนนภาสงสัยในตัวเรวินมากลเยเข้าไปค้นประวัติเขาในห้องกิจการนักเรียนแล้วจู่ๆเสียงกรี๊ดก็ดังลั่นขึ้น ”กรี๊ดดดดดด!!!..ช่วยด้..”ยังไม่ทันหมดประโยคเสียงก็หายไปทำให้นภาสงสัยแล้ววิ่งตามเสียงไประหว่างทางเธอเห็นรอยเลือดแล้วคิดในใจว่า

”ฆาตกรเหรอ”แล้วเธอก็หาเบาะแสของเรื่องตอนเธอวิ่งตามเสียงไปแล้วเธอก็นึกขึ้นได้ว่าประวัติของเรวิน

นั้นว่างเปล่าไม่มีอะไรเลยเธอก็สันนิษฐานเรวินอาจจะเป็ฆาตกรก็ได้เธอสังเกตุจากสภาพศพตามข่าวที่มีรอยเขี้ยวซึ่งก็ตรงกับเรวินที่มีเขี้ยวแหลมพอดีแล้วนภาก็ได้ยิงเสียงปืนยิงดังสนั่นแบบ ไรเฟิล[ปัง!...ปัง!..]แล้วก็วิ่งตามไปเรื่อยๆแล้วเธอก็พบกำไรของเพื่อนเธอตกอยู่บนกองเลือดนภายืนอึ้งแล้วทันใดเธอก็วิ่งออกจากตรงนั้นแล้วไปชนเข้ากับเรวินพอดีเธอหันไปมองเรวินแล้วตบใส่เรวินแล้วตะโดนขึ้นว่า”นายทำแบบนี้ทำไม!!...นายต้องการอะไร!!!”

เรวินทำหน้านิ่งเฉยแล้วย้อนประโยคว่า”ทำอะไรหรอครับ?”เธอตะหวาดแล้วชี้ไปที่กองเลือดแล้วถามเรวิน”นายฆ่าเพื่อนของฉันทำไม!!”เรวินแสยะยิ้มทำให้นภากลัวแล้วเรวินก็ชี้ไปยังยอดตึกอาคารวิทยาศาสตร์แล้วนภาก็สังเกตุเห็นเงาดำๆแล้วเรวินก็กล่าวขึ้น

”นั่นต่างหากล่ะครับที่ฆ่าเพื่อนของคุณ..ถ้าไม่เชื่อจะลองตามผมมาก็ได้นะครับ”นภาตะหวาดใส่

”อย่ามาโกหก!!นายมีเขี้ยวนั่นนายต้องเป็นฆาตกรในข่าวแน่!!”เรวินจับแขนนภาแล้วยื่นหน้าเข้าไปใกล้ด้วยสายตาเย็นชาแล้วบอกนภาว่า

”ในโลกนี้มีสิ่งที่เหมือนกันอยู่หลายอย่างนะครับถ้าคุณว่าผมเป็นฆาตกรจริงก็ตามผมมาสิครับ”เมื่อเรวิน กล่าวเสร็จก็จับแขนนภาเดินไปที่อาคารวิทยาศาสตร์ที่ดูมืดมนแล้วระหว่างทางขึ้นนภาสังเกตุกระเป๋าเหมือนกระเป๋าทางธุระกิจของเรวินแล้วถามว่า

“นั่นกระเป๋าอะไรน่ะ”เรวินหันมาด้วยสีหน้าเย็นชาเช่นเคยแล้วตอบมาว่า

“กระเป๋าเก็บของปกติน่ะครับ”นภาเลิกถามแล้วเดินไปยังดาดฟ้าของตึกวิทยาศาสตร์นภาสังเกตุเห็นว่าประตูมันล็อคอยู่จึงบอกเรวินว่า “ประตูมันล็อคจะมีคนอยู่จริงเหรอ” ทันใดนั้นนภาก็ตกใจกับเสียงร้องโหยหวนที่ดังขึ้นในชั้นดาดฟ้าเรวินไม่รีรอถีบประตูอย่างแรงนภาต้องตะลึงกับภาพที่เห็นเธอเห็นเพื่อนของเธอสองคนนอนจมกองเลือดอยู่แล้วเพื่อนสาวของเธอก็ยืนอยู่บนราวระเบียงด้วยสภาพเปื้อนไปด้วยเลือดนภาเกิดอาการสับสนแล้วถามเพื่อนของเธอที่รอดชีวิตอยู่ว่า

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ!?มีมี๊”เพื่อนของเธอมองเธอด้วยสายตาอาฆาตรแล้วตอบมาว่า

“ฉันจะต้องเป็นนิรันดร์”นภาเกิดอาการงงทันใดนั้นเพื่อนของเธอก็พุ่งตรงมาหาเธอเธอตกใจแล้วร้องกรี๊ดอย่างดังทันใดนั้นเรวินได้ดึงนภามาในอ้อมแขนเขาแล้วหมุนตัวใช้กระเป๋าที่เขาถือมาด้วยฟาดไปที่กลางหน้าผากของเพื่อนของเธอแล้วนภาก็ตะโกนบอกมาว่า

“ไม่จริงใช่มั๊ยที่เธอเป็นฆาตกรทำไมไม่ใช่เรวินล่ะ!!?เขาเป็นผีดูดเลือดไม่ใช่เหรอ”เรวินหันมายิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วตอบว่า “ถ้าผมเป็นแวมไพร์(จริงๆ)แล้วผมจะอยู่กินข้าวตอนกลางวันกับคุณได้เหรอครับ”นภาก็เห็นเพื่อนของเธอที่ขู่เหมือนสัตว์ร้ายว่ามีเขี้ยวยาวเหมือนกันนภาเกิดอาการสับสนอย่างหนักแล้วถามเรวินว่า “ทำไมกำไรของมีมี๊ถึงตกอยู่บนกองเลือดล่ะ”

เรวินตอบว่านั่น “เพราะผมยิงปืนใส่เขาไงล่ะครับ” นภาสงใส “ทำไมกันล่ะ”

เรวินก็กลับมาว่า “คุณก็ตามมาด้วยไม่ใช่หรอครับน่าจะพอรู้เรื่องนี่ครับ”

แล้วนภาก็ย้อนเรื่องไปตอนเย็นที่เรวินจะกลับบ้านก่อนที่เรวินจะกลับเขาเดินไปหามีมี๊แล้วถามว่า

“ทำไมไม่ออกกลางแจ้งล่ะครับ” พร้อมกลับแสยะยิ้มแล้วมีมี๊ก็ตะหวาดใส่เรวิน

“ไม่เกี่ยวอะไรกับแกนี่”เรวินก็ตอบกลับมาว่า “เป็นโรคกลัวแสงหรอครับ” นภาก็ลองนึกดูก็เห็นตอนที่มีมี๊ตะหวาดใส่เรวินว่ามีเขี้ยวเหมือนกันแล้วนั่นก็ทำให้ปริศนาก่อเพิ่มขึ้นเรื่อยๆแล้วย้อนกลับมาที่ปริศนาตอนปัจจุบันเรวิน ถามนภา “เข้าใจแล้วรึยังล่ะครับ” แล้วนภาก็ถามเรวินว่า

“ถ้ามีมี๊หรือนายเป็นผีดูดเลือดจริงทำไมถึงอยู่กลางแจ้งได้ล่ะ” เรวินยิ้มแล้วกล่าวว่า

“เป็นคำถามที่ดีครับ...ผมจะอธิบายให้ตั้งแต่อดีตกาลแวมไพร์เป็นที่หวาดกลัวของมนุษย์ในยามราตรีแต่แวมไพร์ก็มีข้ออย่างคือออกปะทำกับแสงสุริยันได้ซึ่งต่อมาแวมไพร์ก็เหมือนกับสัตว์(เดรฉาน)ทั่วไปเหมือนมนุษย์(นอกรีด)ที่มีการพัฒนาตนเองจนไอ้เจ้าสิ่งที่เรียกว่าแวมไพร์จึงสามารถออกไปปะทะกับอำนาจศักดิ์สิทธ์แสงสุริยันได้เป็นเวลาอย่างต่ำ 45 นาทีไงล่ะครับ” แล้วนภาก็ถามกลับมาว่า

“แล้วนายล่ะเป็นแวมไพร์รึเปล่า” เรวินเงียบไปสักพักแล้วลากเก้าอี้มานั่งไขว้ขาไว้แล้วตอบคำถาม

“ผมแค่(เป็น)เหมือนพวกเขาที่มีเลือดเป็นอาหาร” นภาสงสัยจึงถามต่อไปอีก

“แล้วทำไมนายถึงอยู่กลางแจ้งได้เป็นชั่วโมงเลยล่ะ” มีมี๊ตอบ “ก็มันเป็นไอ้เจ้าพวกนอกรีดของแวมไพร์ไงล่ะ”

นภาสงใส “นอกรีด?” มีมี๊ตอบกลับมา “เจ้าพวกนี้เป้นแวมไพร์ส่วนหนึ่งและเป็นมนุษย์(ที่ยังไม่ถูกกลืนกิน)ส่วนหนึ่งและถ้าเป็นพวกนอกรีดอย่างหมอนั่นมี2สิ่งที่แปลกปลอมไปจากพวกเรา” และมีมี๊ก็หันไปหาเรวินแล้วกล่าว “ดูเหมือนแกจะไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลยนะ” นภาหันไปมองเรวินที่กำลังประกอบปืนอยู่โดยปืนที่เก็บไว้ในกระเป๋าแล้วนภาก็ถาม “ทำไมนายไม่บอกฉันว่ามีปืนล่ะ” เรวินก็ตอบกลับ

“ก็คุณถามนี่กระเป๋าอะไรไม่ได้ถามว่ามีอะไรอยู่ในกระเป๋านี่ครับ”นภาทำหน้าหงุดหงิดแล้วคิดในใจ

‘กวนโอ๊ยจริงนะ’ แล้วมีมี๊ก็จู่โจมใส่นภาอีกทีหนึ่งเรวินใช้เท้าแตะกลับมีมี๊หลบได้แล้วใช้เขี้ยวกัดไปที่เรวินเรวินนำแขนมากันแล้วฟาดด้วยด้ามปืนแล้วเรวินก็ยิงขามีมี๊[ปัง!!] นภาเข้ามาขวาง เรวินก็ถาม

“คุณยังจะช่วยเขาอีกหรอครับเขาพยายามจะฆ่าคุณฆ่าเพื่อนคุณและทุกคน” นภาตอบกลับ “ใช่..เธอเป็นฆาตกรแต่เธอก็ยังเป็นเพื่อนของฉันอยู่นะ!!” เรวินยิ้ม

“เพื่อน.....ที่พยายามจะฆ่าคุณหรอครับ” นภาตกใจแล้วหันไปมองข้างหลังเห็นมีมี๊กำลังจะกัดคอเธอแล้วเรวินก็ยังไปที่ไหล่ของมีมี๊[ปัง!!]มีมี๊นอนล้มลงไปพยายามจะใช้เล็บข่วนนภาแต่เรวินใช้เท้าเหยียบไว้แล้วเรวินก็หยิบหนังสือเล่มเล็กมาจากกระเป๋าของเขาแล้วกล่าว “Crown di Mimivilla (โครว ดิ มีมี๊วิลล่า) บัดนี้ข้าขอพิพากษาเจ้าข้อหาเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์แล้วฆ่ามนุษย์มากเกินกฏสากลของการอยู่ร่วมกันของแวมไพร์และมนุษย์” แล้วมีมี๊ก็แทรกกลางครัน “หึๆ..คนนอกรีดอย่างแกมันก็กินเลือดมนุษย์เหมือนกันแหละ” เรวินก็ตอบ

“ผมกินข้าวได้” มีมี๊ก็ตะโกนบอกกลับไปว่า “แกมันก็แค่ไอ้ตัวที่ท่านพ่อเลี้ยงเสียข้าวสุกเท่านั้นแหละ!!!!”แล้ว เรวินก็บอกกลับมาว่า “ผมกินเลือดปนกับข้าหอมมะลิ” นภาคิดในใจ

‘คนๆนี้ถึงจะดูเป็นผู้ดีแต่ก็กวนโอ๊ยใช่เล่นแฮะ’ แล้วเรวินก็ปิดหนังสือทันใดนั้นมีประตูสีดำเปิดออกพร้อมกับลากตัวมีมี๊เข้าไปในประตูอันมืดมิดนั้น

เรวินก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา “ผมจัดการเสร็จแล้วช่วยมาเก็บลายละเอียดและศพผู้เคราะห์ร้ายด้วยครับ”

นภาเก็บความสงใสไว้แล้วถามเรวิน “ทำไมตอนนั้นนายไม่จัดการมีมี๊ซะหล่ะ” เรวินก็ตอบมาว่า

“ถ้าผมจัดการกับเขาตอนนั้นคุณองก็จะโดนลูกหลงโดยที่อีกฝ่ายจงใจจะฆ่าคุณแน่ครับผมจะปกป้องคุณครับ”

นภายืนนิ่งแล้วจู่ก็ฟุบล้มไปเนื่องจากหมดแรงแล้วเรวินก็พยุงตัวเธอไว้แล้วพูดคนเดียว

“ในที่สุดเรื่องราวที่เป็นปริศนากว่า2ชั่วอายุคนก็คลี่คลายลง” แล้วหันหน้ามายิ้มอย่างออนโยนกับนภาแล้วกล่าว

“ผมจะปกป้องคุณจะไม่ให้มันเป็นเหมือนก่อนแน่ครับ นภา วทันยา”

Vampire Detective

The Mysterious Case

-----Chapter 1-----