นี่คือนิยายกากๆ ขยะวรรณกรรม หรืออะไรก็ตามแล้วแต่จะเรียกที่ผมแต่งแข่งกับหัวกิลจากประสบการการอ่านนิยายมากว่า3บรรทัด
และการแต่งนิยายมากว่า30นาทีจึงได้เป็นเรื่องงี่เง่านี่ขึ้นมาไม่พอใจก็อย่าด่ากันนะครับหรือใครจะให้คำแนะนำด้วยจะดีมาก
เพราะผมไม่เคยแต่งจริงๆ
และการแต่งนิยายมากว่า30นาทีจึงได้เป็นเรื่องงี่เง่านี่ขึ้นมาไม่พอใจก็อย่าด่ากันนะครับหรือใครจะให้คำแนะนำด้วยจะดีมาก
เพราะผมไม่เคยแต่งจริงๆ
Chapter 1 : After Party
“กาลครั้งหนึ่ง....ไม่สิต้องบอกว่าเมื่อวานนี้ต่างหากผมพึ่งจะฉลองกับเพื่อนแล้วทำไมจู่ๆ
ผมถึงมาอยู่ในป่าได้ว่ะเนี้ย!?”
: หนึ่งวันก่อนหน้านี้ :
ผมชื่อฟุกผมเป็นนักเรียนม.4ธรรมดาๆคนหนึ่งที่มีชีวิตที่น่าเบื่อในแบบที่คนอื่นๆเขาก็มีไม่ใช่เด็กหนุ่มที่จะโดนส่งไปต่างมิติ ส่วนครอบครัวแม่ผมเสียตั้งแต่ผมยังเล็กส่วนพ่อก็เป็นทหารยศสูงที่ควบคุมการทดลองอะไรสักอย่างอยู่เจ้านั้นไม่เคยสนใจการมีตัวตนอยู่ของผมด้วยซ้ำปกติก็จะอยู่แต่ที่ฐานปีนึงกลับบ้านแค่สองครั้งแต่เจ้านั้นก็มีข้อดีคือทุกครั้งที่กลับมาจะต้องมีปืนหรืออุปกรณ์ทางการทหารกลับมาทุกครั้งปีก่อนนู้นได้ปืนM416 ปีที่แล้วได้Night Vision ส่วนปีนี้ก็ได้ AUGA3 กลับมาซึ่งมันก็ทำให้ผมยังรู้ว่าเจ้านั้นยังไม่ลืมผม ผมใช้ปืนที่มีได้ทุกกระบอกจากการศึกษาวิธีใช้ในอินเตอร์เน็ตซึ่งการยิงปืนเล่นมันก็ช่วยแก้เบื่อได้ดีและวันนี้ผมก็เดินไปโรงเรียนเหมือนทุกๆวันแต่ว่าวันนี้มันจะพิเศษหน่อยเพราะวันนี้เป็นวันปิดภาคเรียน....
“เฮ้ย! ไอฟุก”เสียงเรียกจากด้านหลังผมรู้ได้ทันที่ว่าเป็นใคร
“ไง บอย” บอยหนึ่งในเพื่อนสนิท 3 คนที่ผมมี หมอนี่มีนิสัยใจดีเป็นห่วงเพื่อนๆเสมอแต่บางครั้งก็ขี้ระแวงไปหน่อย
“ตาขวางแต่เช้าเลยนะแก เบื่อโลกนักรึไง ?” บอยกัดผมด้วยความเคยชิน
“เออ...เบื่อโคตรๆเลย” ผมตอบตามที่ผมคิด
“แกนี่ไม่น่ามาเกิดยุคนี้เลยว่ะ แกน่าจะไปเกิดยุคอื่นหรือดาวอื่นไปเลย”บอยสวนกลับมาด้วยน้ำเสียงประชด
“ได้แบบนั้นก็ดีสิวะ” และอีกครั้งที่ผมตอบตามที่ผมคิด
ผมเดินคุยกับบอยมาเรื่อยๆจนถึงหน้าโรงเรียนแล้วก็เจอกับชาญและเกมส์ที่ประตูทางเข้า
เกมส์หมอนี่เป็นคนตัวสูงมีนิสัยเป็นพวกชิวๆ ยังไงก็ได้ใครว่าไงก็ว่าตามกันแต่บางครั้งก็มีไอเดียดีๆเหมือนกันส่วนชาญหมอนี่เป็นคนเงียบๆพูดน้อยมากและรู้จักกับเกมส์มาก่อนผมเป็นคนที่มีทักษะทางกิฬาอยู่ค่อนข้างสูงแต่เสียดายตัวเล็กไปหน่อย
“ไงว่ะ ไอเกมส์”ผมตะโกนทักเกมส์
“ไงไอฟุก เออนี่ไอฟุกชั้นมีแผนวะ”เกมส์บอกผม
“แผนอะไรว่ะ?”
“เฮ้ย!!!พวกเธอมัวยืนทำอะไรกันอยู่รีบๆเข้ามาได้แล้ว”เสียงรองยุทธตะโกนออกมาจาก
ในโรงเรียน
“งั้นไว้คุยกันตอนเที่ยงแล้วกัน”เกมส์บอกผมแล้วก็วิ่งเข้าไปในโรงเรียน
เนื่องจากวันนี้เป็นวันปิดภาคเรียนทำให้โรงเรียนนั้นเลิกตอนเที่ยงวันผม บอย เกมส์และ
ชาญก็เดินคุยกันระหว่างทางกลับบ้าน
“ชั้นกะว่าตอนเย็นนี้จะไปบ้านแกวะ”เกมส์คุยเรื่องแผนที่ค้างไว้เมื่อตอนเช้า
“ไปทำไมวะ”ผมถาม
“ก็ไปฉลองไง ฉลองปิดเทอม แก๊งอื่นเค้าก็ทำกันทั้งนั้น”’
ผมคิดอยู่ครู่ใหญ่แล้วก็ตอบว่า
“เออ..ก็ได้แต่พวกแกต้องเอาของกินไปเองกันนะ”
จากนั้นเกมส์ก็เริ่มแบ่งหน้าที่ให้ทุกคน
“บอย แกกับชาญแกมีหน้าที่ไปหาอาหารกับเครื่องดื่มส่วนเงินมาเอาที่ชั้นฟุกแกเตรียมสถานที่เอาล่ะเจอกันตอนเย็น”
จากนั้นทุกคนก็แยกย้ายกันไปเตรียมของผมก็กลับมาเก็บกวาดบ้านซึ่งเล่นเอาเหนื่อยเนื่องจากทิ้งให้รกมาเป็นเดือนแล้วตอนเย็นทุกคนก็มารวมตัวกันที่บ้านของผมจากนั้นพวกเราก็เริ่มงานฉลองทั้งเบียร์ทั้งเหล้า ทั้งกับแกล้มเต็มไปหมดพอมึนได้ที่พวกเราก็เริ่มเอาชุดทหารมาใส่แล้วก็เอาปืนใส่กระสุนเต็มแม็กมาเหวี่ยงเล่นแล้วก็ยิงนู้นยิงนี่และความทรงจำสุดท้ายของผมในคืนนั้นก็คือ
“เฮ้ย! ชั้นรู้สึกว่าพี้นมันสั่นๆวะ”ผมไม่รู้ว่านั้นใครพูดแต่ว่าหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
:8 ชั่วโมงต่อมา:
ผมตื่นขึ้นด้วยอาการเวียนหัวอย่างแรงแล้วก็ตาลายไปหมดซึ่งก็ถือว่าปกติสำหรับเหล้าขนาดนั้นแต่...ผมรู้สึกผิดปกติ ดิน..มือผมสัมผัสกับดินอยู่ทำไมมีดินอยู่ในบ้านล่ะผมนึกสงสัยเมื่อหายตาลายผมมองไปรอบๆนี้มันไม่ใช้บ้านผมนี้มันป่าทำไมผมถึงอยู่ในป่าได้ขณะที่คำถามร้อยแปดผุดขึ้นมาในหัวผมได้หันไปเห็นบอยกำลังนอนอยู่ผมจึงลุกไปปลุกเพื่อจะถามเรื่องเมื่อคืน
“บอย!บอย! ตื่นสิว่ะ!”ผมตะโกนใส่หูบอย
“อะไร!!มีอะไร!!! เกิดอะไรขึ้น”บอยสะดุ้งตื่นขึ้น
“โอย...เวียนหัววะ ตาก็ลายไปหมด”บอยนั่งโอดครวนด้วยอาการแบบเดียวกับผม
“บอยแกตั้งสติดีๆแล้วดูรอบๆสิพวกเราอยู่ในป่า”
“หา?!ป่า!! ได้ไงวะ”
“ชั้นก็ไม่รู้วะชั้นจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้เลยแกพอจะจำอะไรได้รึเปล่า”ผมเริ่มยิงคำถาม
“ไม่รู้สิ ชั้นก็จำไม่ค่อยได้วะรู้สึกว่าที่จำได้ล่าสุดก็ตอนนั้นชั้นรู้สึกว่าพื้นมันสั่นๆ”
ผมเห็นว่าบอยก็จำอะไรไม่ได้ก็เลยเลิกถามเรื่องเมื่อคืน
“ฟุกแกเห็นไอเกมกับไอชาญรึเปล่า” จากบอยถามมาทำให้ผมนึกได้แล้วชาญกับเกมล่ะ?
ทันใดนั้นก็ผมได้ยินเสียงดังมาจากพุ่มไม้ใกล้ๆผมกับบอยก็เล็งปืนที่สะพายติดตัวอยู่ไปทางนั้น
“นั้นใครวะ!?”ผมตะโกนถามไป
“เดี๋ยวๆ นี่ชั้นเองเกมส์ลดปืนลงก่อน”เกมส์กับชาญเดินออกมาจากพุ่มไม้ผมกับบอยลดอาวุธ
ลงจากนั้นผมก็เริ่มยิงคำถามใส่ทั้งคู่
“นี่ฝันรึเปล่า?”ผมยิงคำถามแรกทีสงสัยที่สุด
“เสียใจด้วยแต่นี่เป็นความจริง”เกมส์ตอบผม
“แล้วเรามานี้ได้ไง”
“หลังจากที่พื้นสั่นได้สักพักพื้นก็ถล่มแล้วพวกเราก็ตกลงมานะแล้วจากนั้นก็มาตื่นอยู่ที่นี่แล้ว”
ชาญตอบผมด้วยเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินแล้วอีกอย่างไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าแต่รู้สึกว่าเสียงหมอนี่จะแหลมๆชอบกล
“แล้วพวกแกไปไหนมา”ผมหันกลับมาถามเกมส์
“ก็ออกไปสำรวจรอบๆมานิดหน่อยพอดีได้ยินเสียงพวกแกเลยกลับมาดู”
“แล้วได้อะไรมาบ้างละ”
“เดินไปทางตะวันออกประมาณร้อยเมตรก็จะเจอถนนส่วนตะวันตกเป็นป่าทึบ”
พวกเราตัดสินใจเดินไปทางตะวันออกเพื่อที่จะไปที่ถนนแต่ก่อนจะออกเดินทางบอยท้วงขึ้น
“นี่..ชั้นว่าก่อนออกเดินทางเราน่าจะเช็กดูก่อนว่าใครมีอะไรบ้างใด้เอามาใช้ถูกเวลา”
พวกเราจึงเริ่มเช็กของที่ติดตัวมาผมมีไรเฟิลจู่โจมM416กับปืนพกคาริดจ์ ขนาด9 มม แล้วก็C4อีกสองลูกแล้วก็แว่นกันแดดซึ่งมาเป็นเซ็ตติดกับชุดบอยมีไรเฟิลจู่โจมFN 2000และกับระเบิดClaymoreสี่ลูก เกมส์มีปืนลูกซอง USAS 12 Full Auto กับปืนยิงลูกระเบิดมิลคอร์ขนาด 40 มม ส่วนชาญมีปืนกลเบาMP5กับชุดปฎมพยาบาลอีกสองชุด
“เอาหล่ะไปกันเถอะ”ผมบอกทุกคนให้ออกเดินทาง เมื่อเจอถนนเราก็เดินตามถนนมาเรื่อยๆจนเห็นอะไรบางอย่างกำลังใกล้เข้ามาผมจึงบอกให้ทุกคนหลบกันก่อนเมื่อเข้าระยะมองเห็นก็พบว่าสิ่งนั้นคือเกวียนของของพ่อค้าคนนึง พ่อค้าคนนั้นแต่งตัวแปลกๆยังกับหลุดมาจากเกมส์RPGแต่ดูไม่เป็นอันตรายพวกจึงเราออกจากที่หลบเพื่อเข้าไปถามทาง
“เอ่อ...ลุงครับ...ลุงพอจะรู้ไหมว่าแถวนี้มีหมู่บ้านอยู่รึเปล่า”ผมเริ่มถามแต่ลุงคนนั้นตอบกลับมาด้วยภาษาแปลกๆฟังไม่รู้เรื่องเราพยายามสื่อสารกันอยู่พักใหญ่แต่ก็ไม่ได้ผลจนสุดท้ายลุงก็ยื่นขวดยาบางให้กับผมพร้อมทั้งทำท่าเหมือนกับจะบอกให้ผมดื่ม
“ชั้นว่าแกอย่าเสี่ยงดีกว่า”บอยเตือนผมแต่ผมไม่สนใจแล้วก็ดื่มเข้าไป ยานั้นมันทำให้ผมปวดหัวสุดๆรู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดผมทรุดลงทำให้พวกเพื่อนๆเล็งปืนไปที่ลุงคนนั้นผมจึงรีบบอกให้พวกเขาลดปืนลงพอหายปวดหัวผมได้ยินเสียงลุงพูด
“เป็นไงบ้างเจ้าหนู ?”ผมฟังลุงคนนั้นรู้เรื่องคงจะเป็นเพราะยาทำให้ผมเข้าใจภาษานั้น
“ไม่เป็นไรครับลุงพอจะมียานั้นให้เพื่อนผมอีกรึเปล่า”ผมบอกพร้อมทั้งขอยาให้เพื่อนๆ
“มีสิ เหลืออยู่เพียบเลยเอานี่”ลุงหยิบยายืนให้กับผมผมจึงส่งอยู่ไปให้เพื่อนๆพอทุกคนดื่มยาหมดแล้วผมจึงเริ่มคุยเรื่องหมู่บ้านต่อ
“ลุงครับแถวนี้พอจะหมู่บ้านบ้างรึเปล่า”
“มีสิอยู่ข้างหน้านี่เองอีกประมาณ5กิโลแต่เดินเท้ามันอันตรายพวกเจ้าจะไปด้วยไปไหมล่ะ”ลุงชวนพวกเราให้ไปด้วยกันผมจึงหันกลับมาปรึกษากันเพื่อน
“ชั้นว่าเราน่าจะตามลุงคนนั้นไปนะดูท่าแกเป็นมิตรดีและตอนนี้ชั้นก็ขี้เกียจเดินด้วย”
“แต่ฟุก ชั้นยังไม่ไว้ใจลุงนั่นวะแกจะใจดีเกินไปรึเปล่าทั้งที่ให้ยามาโดยไม่คิดเงินแล้วก็ยังจะให้ขึ้นนั่งเกวียนไปด้วยอีก”บอยเริ่มแย้งขึ้นมาผมจึงหันไปถามเกมส์
“แกละจะว่าไงเกมส์”
“พอดีว่าตอนนี้ชั้นขี้เกียจเดินวะ ชั้นจะไปกับลุงนั่น”จากนั้นเกมส์เดินไปขึ้นเกวียนส่วนชาญหมอนั้นขึ้นไปนั่งรอบนเกวียนอยู่นานแล้วทำให้บอยจำใจตามมาด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วพวกเราก็มุ่งหน้าสู่หมู่บ้าน
Chapter 1 : END
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-13 22:29
[Gray Wolf Legend] Chapter-1
