Chapter 15 บุคลิกหลากหลาย
ตั้งแต่พระจันทร์เต็มดวงครั้งนั้นตัวผมเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างเช่นอารมณ์ผมดูอ่อนไหวขึ้นบางทีก็ความต้องการฆ่าสิ่งมีชิวตทุกอย่างที่ขวางหน้าและบางครั้งก็มีความต้องการ(ทางเพศอะนะ)สูงมากจนเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้หลายครั้ง เหมือนร่างกายผมจะเริ่มไม่สเถียรกับพลังของลุงคิลสักเท่าไหร่แล้วตั้งแต่กลายร่างมาอาจจะเป็นเพราะผมเพิ่งได้รับพลังวิญญานมาเพิ่มทั้งๆที่ผลิตได้เองรวมถึงพลังปิศาจที่มากมหาศาลอยู่แล้วในตัวผมทำให้ผมมีหลายบุคลิกขึ้น ตอนนี้ในหัวของผมมึนไปหมดผมเดินไม่ตรงทิศไม่ตรงทางรู้สึกตัวอีกทีผมก็มาอยู่ในถ้ำครับ พวก werebat กำลังรุมทึ้งผมเลยพวกเธอ Censor ผมกันแบบเยอะมากรุมผม ผมไม่มีแรงต่อต้านพวกเธอเลยตอนนี้จนผมสลบเหมือดไปเลยครับ ฟื้นมาอีกทีพวกเธอก็ยังรุมทึ้งผมอยู่ดีแฮะ (ซวยจริงๆ) แต่รอบนี้ผมตั้งสติและเหมือนพลังผมจะเสถียรขึ้นเล็กน้อยผมกระโดดออกมาแล้ววิ่งออกจากถ้ำไปอย่างรวดเร็ว ผมวิ่งออกมาจากถ้ำได้พักนึง
Dagger : '' เอ๊ะ อะไรหายไปนะ'' ผมพูดพร้อมคลำไปทั่วตัวดาบ ดาบผมหายดาบที่ลุงคิลให้ผมมาหายไปแฮะ หนังสือก็ยังไม่ได้คืน ผมรีบบินกลับไปที่เมืองที่ผมเจอแมนทิสสาวที่นั่นผมต้องมาเริ่มนับหนึ่งในการตามหาเธอใหม่ ผมเดินไปที่ป่าในตอนค่ำผมเจอเธออีกครั้งแฮะรอบนี้เธออยู่กับสามีของเธอ เธอพุ่งมาทางผมอย่างรวดเร็วพร้อมจิตสังหารรุนแรงเหมือนผมไปทำอะไรผิดมาสักอย่างผมหลบอย่างรวดเร็วเคียวที่มือเธอเร็วมากตัดเสื้อผ้าผมขาดกระจุย ผมกระโดดถอยหลังและจับไปที่เคียว เคียวบาดมือผมเลือดไหลออกมาผมเหวี่ยงเธอกระเด็นไปข้างๆแล้วเพิ่งสังเกตุนิ้วแหว่งจะหลุดแต่ข้อมือหลุดอีกนิดจะหลุดแล้วไม่รู้โดนเธอฟันไปตอนไหน ผมพุ่งไปหาเธออย่างเร็วกำลังจะเอาหมัดต่อยเข้าหน้าเธอแต่เธอเร็วกว่าตัดแขนข้างขวาที่ผมเอาจับเคียวขาดกระเด็นไปเลย
Dagger : ''อ๊ากกกกกกก'' ผมร้องพร้อมกับเลือดไหลทะลักออกมาอย่างรวดเร็วจนผมต้องงัดพลังปิศาจออกมาใช้จนได้แฮะผมดึงพลังลิลิมออกมาใช้เวทย์แรงโน้มถ่วงกดเธอลงพื้นดินจนพื้นจมไป 30 เซนได้ พอผมกำลังจะแขนอีกข้างตัดคอเธอ สามีเธอตะโกนห้าม
สามีแมนทิส :''อย่าทำร้ายภรรยาผมเลยผมขอล่ะ คุณมาล่าผมใช่มั้ย''
Dagger : ''ทำไมผมต้องไปล่าคุณแต่ว่าภรรยาของคุณโจมตีผมก่อนเอง ผมเป็นแค่นักพเนจรที่ผ่านมาแถวนี้แล้วโดน แฟนสาวคุณตัดคอก็แค่นั้นแหละ''
แมนทิสสาว :''ปล่อยข้าออกไปข้าจะฆ่าแก'' เธอทำหน้านิ่งไร้อารมณ์แต่คำพูดเธอเนี่ยโหดร้ายจังแฮะ
พอเธอพูดแบบนั้นผมเลยปล่อยเธอแบบไม่ทำอะไรแล้วผมก็ถามเรื่องราวจากสามีของเธอ เขาเล่าว่าเขาเคยเป็นผู้กล้าที่ดิออเดอร์คัดเลือกแต่ว่าเขาไม่ชอบใจที่ดิออเดอร์สั่งให้ฆ่ามาโมโนะสาวทุกคนพอได้มามาเจอแมนทิสสาวคนนี้แล้วตกหลุมรักกันเค้าหนีจากพวกพ้องหนีการตามล่าจากดิออเดอร์มาหลายเดือนแล้ว แล้วก็ยังเล่าอะไรเล็กน้อยๆอีกสักพัก แขนผมก็เริ่มงอกขึ้นมาใหม่ สามีภรรยาคู่นี้ตกใจขึ้นมาทันที ผมก็แค่บอกเค้าว่ามันเป็นยังงี้มานานแล้ว(แหลสด) ผมเลยทวงหนังสือคืน ชายหนุ่มกลับเข้าไปในถ้ำ(น่าจะเป็นบ้านของเค้านะแล้วหยิบหนังสือมาคืนผม ผมเลยถองหาดาบดูเผื่อเธอจะหยิบมาด้วย
แมนทิสสาวยังไม่ค่อยไว้ใจผมเท่าไหร่ไม่ยอมพูดสามีเธอคะยั้นคะยอให้เธอพูดเธอบอกว่าวันนั้นดาบหล่นลงมาแล้วพวกดิออเดอร์มาออกล่าพวกเขาเลยทิ้งดาบแล้วพวกดิออเดอร์คงจะเก็บดายไปด้วย นี่แหละที่ทำให้ผมคิดหนักแฮะ วันนี้ผมเลยต้องหยุดเดินทางก่อนเนื่องจาก(หน้ามืดเสียเลือดเยอะไปหน่อย)
วันหลังคงต้องตามหาดาบที่ลุงคิลมอบให้มาซะแล้ว
END CHAPTER 15
ตั้งแต่พระจันทร์เต็มดวงครั้งนั้นตัวผมเริ่มรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างเช่นอารมณ์ผมดูอ่อนไหวขึ้นบางทีก็ความต้องการฆ่าสิ่งมีชิวตทุกอย่างที่ขวางหน้าและบางครั้งก็มีความต้องการ(ทางเพศอะนะ)สูงมากจนเกือบควบคุมตัวเองไม่ได้หลายครั้ง เหมือนร่างกายผมจะเริ่มไม่สเถียรกับพลังของลุงคิลสักเท่าไหร่แล้วตั้งแต่กลายร่างมาอาจจะเป็นเพราะผมเพิ่งได้รับพลังวิญญานมาเพิ่มทั้งๆที่ผลิตได้เองรวมถึงพลังปิศาจที่มากมหาศาลอยู่แล้วในตัวผมทำให้ผมมีหลายบุคลิกขึ้น ตอนนี้ในหัวของผมมึนไปหมดผมเดินไม่ตรงทิศไม่ตรงทางรู้สึกตัวอีกทีผมก็มาอยู่ในถ้ำครับ พวก werebat กำลังรุมทึ้งผมเลยพวกเธอ Censor ผมกันแบบเยอะมากรุมผม ผมไม่มีแรงต่อต้านพวกเธอเลยตอนนี้จนผมสลบเหมือดไปเลยครับ ฟื้นมาอีกทีพวกเธอก็ยังรุมทึ้งผมอยู่ดีแฮะ (ซวยจริงๆ) แต่รอบนี้ผมตั้งสติและเหมือนพลังผมจะเสถียรขึ้นเล็กน้อยผมกระโดดออกมาแล้ววิ่งออกจากถ้ำไปอย่างรวดเร็ว ผมวิ่งออกมาจากถ้ำได้พักนึง
Dagger : '' เอ๊ะ อะไรหายไปนะ'' ผมพูดพร้อมคลำไปทั่วตัวดาบ ดาบผมหายดาบที่ลุงคิลให้ผมมาหายไปแฮะ หนังสือก็ยังไม่ได้คืน ผมรีบบินกลับไปที่เมืองที่ผมเจอแมนทิสสาวที่นั่นผมต้องมาเริ่มนับหนึ่งในการตามหาเธอใหม่ ผมเดินไปที่ป่าในตอนค่ำผมเจอเธออีกครั้งแฮะรอบนี้เธออยู่กับสามีของเธอ เธอพุ่งมาทางผมอย่างรวดเร็วพร้อมจิตสังหารรุนแรงเหมือนผมไปทำอะไรผิดมาสักอย่างผมหลบอย่างรวดเร็วเคียวที่มือเธอเร็วมากตัดเสื้อผ้าผมขาดกระจุย ผมกระโดดถอยหลังและจับไปที่เคียว เคียวบาดมือผมเลือดไหลออกมาผมเหวี่ยงเธอกระเด็นไปข้างๆแล้วเพิ่งสังเกตุนิ้วแหว่งจะหลุดแต่ข้อมือหลุดอีกนิดจะหลุดแล้วไม่รู้โดนเธอฟันไปตอนไหน ผมพุ่งไปหาเธออย่างเร็วกำลังจะเอาหมัดต่อยเข้าหน้าเธอแต่เธอเร็วกว่าตัดแขนข้างขวาที่ผมเอาจับเคียวขาดกระเด็นไปเลย
Dagger : ''อ๊ากกกกกกก'' ผมร้องพร้อมกับเลือดไหลทะลักออกมาอย่างรวดเร็วจนผมต้องงัดพลังปิศาจออกมาใช้จนได้แฮะผมดึงพลังลิลิมออกมาใช้เวทย์แรงโน้มถ่วงกดเธอลงพื้นดินจนพื้นจมไป 30 เซนได้ พอผมกำลังจะแขนอีกข้างตัดคอเธอ สามีเธอตะโกนห้าม
สามีแมนทิส :''อย่าทำร้ายภรรยาผมเลยผมขอล่ะ คุณมาล่าผมใช่มั้ย''
Dagger : ''ทำไมผมต้องไปล่าคุณแต่ว่าภรรยาของคุณโจมตีผมก่อนเอง ผมเป็นแค่นักพเนจรที่ผ่านมาแถวนี้แล้วโดน แฟนสาวคุณตัดคอก็แค่นั้นแหละ''
แมนทิสสาว :''ปล่อยข้าออกไปข้าจะฆ่าแก'' เธอทำหน้านิ่งไร้อารมณ์แต่คำพูดเธอเนี่ยโหดร้ายจังแฮะ
พอเธอพูดแบบนั้นผมเลยปล่อยเธอแบบไม่ทำอะไรแล้วผมก็ถามเรื่องราวจากสามีของเธอ เขาเล่าว่าเขาเคยเป็นผู้กล้าที่ดิออเดอร์คัดเลือกแต่ว่าเขาไม่ชอบใจที่ดิออเดอร์สั่งให้ฆ่ามาโมโนะสาวทุกคนพอได้มามาเจอแมนทิสสาวคนนี้แล้วตกหลุมรักกันเค้าหนีจากพวกพ้องหนีการตามล่าจากดิออเดอร์มาหลายเดือนแล้ว แล้วก็ยังเล่าอะไรเล็กน้อยๆอีกสักพัก แขนผมก็เริ่มงอกขึ้นมาใหม่ สามีภรรยาคู่นี้ตกใจขึ้นมาทันที ผมก็แค่บอกเค้าว่ามันเป็นยังงี้มานานแล้ว(แหลสด) ผมเลยทวงหนังสือคืน ชายหนุ่มกลับเข้าไปในถ้ำ(น่าจะเป็นบ้านของเค้านะแล้วหยิบหนังสือมาคืนผม ผมเลยถองหาดาบดูเผื่อเธอจะหยิบมาด้วย
แมนทิสสาวยังไม่ค่อยไว้ใจผมเท่าไหร่ไม่ยอมพูดสามีเธอคะยั้นคะยอให้เธอพูดเธอบอกว่าวันนั้นดาบหล่นลงมาแล้วพวกดิออเดอร์มาออกล่าพวกเขาเลยทิ้งดาบแล้วพวกดิออเดอร์คงจะเก็บดายไปด้วย นี่แหละที่ทำให้ผมคิดหนักแฮะ วันนี้ผมเลยต้องหยุดเดินทางก่อนเนื่องจาก(หน้ามืดเสียเลือดเยอะไปหน่อย)
วันหลังคงต้องตามหาดาบที่ลุงคิลมอบให้มาซะแล้ว
END CHAPTER 15
Alone In The Darkness 15
