Mana vision บททที่ 15 Rewake
ฟีโก้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาตื่นขึ้นมาบนหัวไหล่ที่แข็งแรงของลุงบารน์และสภาพรอบตัวของเขาอยู่ที่ไหน…เขาค่อยๆนึกแล้วก็จำได้นี่มันหอพักนักเรียนของเขานี่เองแต่มันอยู่ที่ชั้นห้าและตัวเขาพักอยู่ตรงชั้นสามเขาพยายามจะส่งเสียงออกมาให้บารน์ได้ยินแต่มันช่างเหนื่อยและตื้อเหนือเกินเขาตัดสินใจกระตุกข้อมือรัวๆมันพาดอยู่ที่บริเวณสีข้างของบารน์พอดีมันได้ผลบารน์ที่แบกฟีโก้สพายขึ้นหลังมาเกือบครึ่งค่อนชั่วโมงรู้สึกตัวและพูดคุยกันอีกครั้ง
บารน์ : “ไงฟีโก้ ฟื้นแล้วเหรอ ไอ่ลูกชาย…เอ็งสลบไปเกือบครึ่งชั่วโมงเลยนะให้ตายสิถึงนายจะตัวเบาแต่แบกนานๆแบบนี้ก็เมื่อยเหมือนกันนะโว้ย”
ฟีโก้ : “ห้องของผมอยู่ตำแหน่งนี้แหละครับแต่ลงไปอีกสองชั้น”
เมื่อทั้งคู่มาถึงห้องฟีโก้ที่เริ่มพยุงตัวเองได้ก็ใช้กุญแจไขประตูห้องเขาๆค่อยหยิบสัมภาระจำเป็นใส่กระเป๋าเดินทาง
และในที่สุดทั้งคู่ก็ยืนหน้า:Xบไม้ขนาดใหญ่อันหนึ่งฟีโก้ใช้พลังแห่งดวงตาอีกครั้งและเริ่มไล่นิ้วสัมผัส:Xบที่ล็อกด้วยเวทย์มนต์ไม่นานนัก:Xบก็เด้งเปิดขึ้นมาเองเขาหยิบ คทาที่ทำจากหินคล้ายหินอ่อนสีขาวขึ้นมาในที่สุดมันก็กลับมาอยู่ในมือเขา
คทาที่ไม่ได้ทำให้ผู้ถือครองมีพลังมากขึ้นแถมสร้างถาระให้มากขึ้นด้วยซ้ำแต่มันก็เป็นหนึ่งในสมบัติที่พ่อของเขาเหลือไว้ให้
คทาไวท์เซก (White Sage) เป็นคาทาที่ไม่ได้รับความนิยมมากนักทั้งหนักแถมยังกินพลังเวทย์ของผู้ที่ถือมัน
แต่ขอดีของมันคือเป็นคทาที่ทนทานจนใช้ฟาดฟันศัตรูในระยะประชิดได้ว่ากันว่าถ้าประจุพลังเวทย์และฟาดเข้าไปเต็มๆสามารถทำให้เกราะเหล็กบุบได้ จัดว่าเป็นคทาสงครามประเภทหนึ่ง
บัดนี้มันกลับมาอยู่ในมือของเขาแล้วแม้จะทำให้เขามีภาระทางเวทย์มนต์สูงขึ้นก็ตาม
ทั้งสองนั่งพักหลังจากที่ทำภารกิจตามหาคทาให้ฟีโก้สำเร็จทั้งสองนั่งคุยกันในห้องของฟีโก้
บารน์ : “เฮ้ย…ไอ่ฟีโก้ที่ว่าเรื่องมันยาวน่ะหมายถึงคริสตันสีแดงที่เอ็งพกอยู่ใช้ไหมวะ”
ฟีโก้นิ่งเงียบสักพักหนึ่งเขารู้ว่าจะปิดบังเรื่องที่ปิดเอาไว้ไม่ได้เสียแล้วถ้ายังอยากจะเดินทางร่วมกันอยู่บารน์ความจำดีเกินคาดเรื่องยาวๆที่เขาปกปิดเอาไว้ในร้านเหล้าของบารน์ตอนที่ดื่มเครื่องดื่มยังไม่หายไปจากใจของบารน์เขาเริ่มสารภาพ
ฟีโก้ : “คือที่จริงผมมาเรียนที่โรงเรียนนี้ด้วยภารกิจบางประการครับนั้นคือการขโมยคริสตันไปให้กับชายคนหนึ่งหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่ถูกโจมตีโดยกลุ่มจอมเวทย์ผู้ลึกลับที่ถูกเรียกว่าไฮเมจ
ทุกคนในหมู่บ้านถูกแช่แข็งในคริสตันสีดำพ่อของผมก็หายไปจากการโจมตีครั้งนั้นแม่และชาวบ้านที่ผมรู้จักก็กลายเป็นแท่งคริสตันสีดำไปหมดตัวตนของผมถูกปิดบังมีแต่ความรู้สึกดีๆต่อเพื่อนๆและลุงเท่านั้นที่เป็นของจริง…ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องเอาโลกและคนที่ผมรู้จักกลับมาให้ได้ไม่ว่าจะทำงานที่สกปรกแค่ไหนก็ตาม”
บารน์ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่เขาไม่รู้จะพูดกับฟีโก้อย่างไร้ดีเขาอยากห้ามไม่ให้ฟีโก้ทำงานแบบนี้ต่อแต่เหตุผลของฟีโก้ก็หนักเกินกว่าจะค้านเขาจึงพูดเตือนอ้อมๆฟีโก้ไป
บารน์ : “ฟีโก้ ชั้นคงห้ามแกไม่ได้จริงๆวะไอ่หลายชายแต่ระวังคริสตันเม็ดนี้ให้ดีข้ารู้สึกได้ถึงความร้ายกาจทันทีที่สัมผัสมัน” จากนั้นบารน์ก็เล่าถึงเหตุการณ์ช่วงที่ฟีโก้สลบไปประสบการณ์
ลึกลับของเขาที่มีต่อคริสตันอันนั้นฟีโก้ถึงกับงงๆเพราะตอนที่เขาถืออยู่เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้แต่ที่บารน์พูดถึงราวกับว่ามันมีความนึกคิดและพลังสุดหยั่งถึงเกินความคาดเดา
เมื่อทั้งสองพักฟื้นจนหายเหนื่อยก็เริ่มเดินลงมาที่ด้านหน้าของหอพักอีกครั้งแล้วก็เริ่มวางแผนการเดินทางต่อ…ทั้งสองเดินทางต่อไปโดยมีฟีโก้ที่มีอาวุธประจำตัวแล้วแต่พอมาถึงเขตุแดนหน้าประตูโรงเรียนอีกครั้งก็ต้องถอดใจเพราะม่านพลังบาเรียของโรงเรียนยังคงทำงานอยู่
ในขณะที่ฟีโก้ใช้พลังพิเศษถึงสามครั้งในเวลาไล่เรี่ยกันทำให้ไม่มีพลังพอที่จะสร้างรูบนบาเรียเหมือนขาเข้ามาทั้งสองจึงตัดสินใจกลับไปที่โรงเรียนเพื่อสมทบกับพวกที่กันโรงเรียน
เหนือขึ้นไปสี่ชั้นจากจุดที่ฟีโก้ยืนอยู่ได้เกิดการประจันหน้าของสองคู่แค้นอีกครั้ง
แม็กกี้ฮอก และวีต้า ยืนประจันหน้ากันในห้องพยายาลใกล้ๆกันนั้นมีร่างของบ็อบนอนบาดเจ็บหนักอยู่วีต้าเริ่มปะทะฝีปากท้าทายก่อน
วีต้า : “ต้าย ตายแล้วนึกว่าใครที่แท้ยัยแมวไฟนี่เอง”
แม็กกี้ : “วันนี้แหละวันตายของแก…นังงูพิษโสโครก”
วีต้า : “เอ้าๆเอาละซี่….จะตีกันอีกรอบเหรอคราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนละน้า
ชั้นพาวเวอร์อัพขึ้นแยอะเลยนะขอบอก”เธอพูดพลางหยิบดาบสั้นคู่ซ้ายขวาขึ้นมากวัดแกว่งควงระบำดาบแล้วทันทีที่หยุดควงเธอก็พุ่งใส่แม็กกี้ที่รออยู่แล้ว แม็กกี้แตะลูกแตะทลายคลื่นใส่วีต้าสวนแต่วีต้ายกดาบเปล่งคำอย่างรวดเร็ว
วีต้า : “ปลดโหมดไวเปอร์เชล”ดาบจับดาบมีเกราะเหล็กสีเขียวเข้มอมดำหุ้มขึ้นมาทั้งแขนบล็อกคลื่นอัดอากาศชะงัดตอนนี้แขนซ้ายวีต้ามีเกราะคล้ายเกราะไหล่ของนักรบยุคกลางขึ้นมาเพียงแต่มันสีออกเขียวคลำดูน่ากลัวและมีไอสีดำจางๆออกมาจากเกราะ
แม็กกี้ : “แก….ชั้นจะฆ่าแกให้ได้!” แม็กกี้ตวาดลั่น
วีต้าทำเสียง จุปากเบาๆสามสี่ครั้งแล้วพูด “โอ้….โอ้แม่แมวไฟตัวน้อยอีกไม่ถึงห้านาทีเธอจะเสียใจที่พูดคำนั้นออกมาเพราะทุกอย่างที่เธอตั้งใจไว้มันจะตาลปัดหมด” พอพูดเสร็จเธอก็ถอดแว่นตาที่ใช้ซ่อนหน้าตาที่แท้จริงจากนั้นก็ปลดปิ่นปักผมปล่อย
ผมยาวสยายดูยามตาแต่ในดวงตาของเธอฉายแววเ:X้ยมโหดออกมาไม่มีปิดบัง
วีต้า : “ขอแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆคู่ใจของฉัน นี่ไฮดร้าและนี่ก็บาซีลิก เราจะมาเต้นรำ
กันให้สนุกสุดเหวี้ยงไปกับงานเลี้ยงแห่งความพินาศ ว้า ฮ่าๆๆๆๆๆ(หัวเราะด้วยเสียงป่วยจิต)”
เธอพูดแนะนำดาบคู่ประจำตัวของเธอที่เป็นอาวุธพิเศษประจำแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะเป็นฝ่ายพุ่งเข้าแม็กกี้ใส่บ้างวีต้าตวัดดาบแต่แม็กกี้เอี้ยวตัวหลบพร้อมปล่อยกรงเล็บที่มีไฟหุ้มข้อมือสวนวีต้ารีบยกแขนข้างที่หุ้มเกราะมาบังแต่มันแตกระเบิดอย่างง่ายดายราวกับแผ่นแก้วแต่การบล็อกนั้นก็ทำให้วีต้ามีจังหวะหลบฉาดออกมาจากการจอมตีต่อเนื่องออกมาได้
วีต้า : “โอไม่นะพลังทำลายช่างรุนแรงอะไรปานนี้….ซะเมื่อไหร่ละฮ่าๆๆๆๆ”
โอ้ยย! แม็กกี้ร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อยกมีตนเองขึ้นมาดูมีเศษเกราะสีเขียว
ตำมือและแขนหลายจุดบริเวณแผลเริ่มมีรอยช้ำดำๆออกมาคล้ายถูกพิษกัด
วีต้าไม่รอช้าตวัดดาบอีกเล่มใส่ลำตัวแม็กกี้เธอรีบกระโดดหลบด้วยความเร็วของเผ่าแอนนิมาแต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็ปรากฎขึ้นเมื่อเธอคิดว่าหลบระยะดาบพ้นแต่ดาบก็ยืดยาวขึ้นเหมือนแส้ตามขึ้นมาเฉือนเนื้ออีกระยะคราวนี้ตรงแผลที่โดนถากๆตรงหัวไหล่
มีฟองเขี้ยวๆเหมือนร่างของบ็อบที่นอนร้องครวนครางอยู่สร้างความปวดแสบปวดร้อนเหมือนถูกกรดกัดมันแสบที่สุดอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อนแม็กกี้กระโจนหลบอยู่หลังตู้พยาบาลแม็กกี้ตัดสินใจในวินาทีนั้นรีบเปิด:Xบพยาบาลแล้วหยิบห่อยามาในนั้นมีแต่ยาที่เธอไม่รู้จักยกเว้นแต่สองอย่างเท่านั้นคือผงแฟรรี่ที่ใช้แก้คำสาปทั่วๆไปกับน้ำแซฟไฟล์ที่ใช้กระตุ้นการฟื้นตัวรักษาแผลไหม้พองนอกนั้นเป็นพวกยาเฉพาะทาง
วีต้า: “อ้าวเป็นอะไรไปละรีบๆออกมาเต้นต่อสิจ้ะถ้าไม่รีบออกมาเต้นเดี่ยวจะตายทรมาณแบบเพื่อนเธอน้า…” แม็กกี้สวมแว่นล่องราตรีเพื่อล่องหนอีกครั้งพอตัวกลายเป็นสีใสกลืนกับสภาพแวดล้อมเสร็จไม่ถึงสามวินาทีก็มีหน้าวีต้าโผล่มาใกล้ๆ
วีต้า : “อ้าว…..น่าจะอยู่ตรงนี้นี่นาหนีไวเป็นแมวเฉียว”เธอพูดพร้อมทำหน้าผิดหวังนิดๆทั้งๆที่จริงแล้วแม็กกี้ล่องหนอยู่ตรงหน้านี่เอง
วีต้า : “ เอ…กลิ่นเนื้อที่ถูกพิษไฮดร้ากัดก็หมักอยู่แถวนี้นี่แก้พิษในพริบตาเหรอ”
แม็กกี้ทนเจ็บเงียบไม่ส่งเสียงทั้งๆที่อยากจะร้องออกมาใจจะขาดถึงเธอจะล่องหนแต่พิษก็ยังกัดกร่อนเธออยู่ดีเธอเห็นวีต้าเดินออกไปเริ่มพุ่งตัวค้นหาตามชั้นยาต่างๆซึ่งส่วนใหญ่ถูกทำลายยับไปเอบหมดแล้วห่อยาที่เธอเก็บมาได้จึงเป็นห่อยาหายากที่ยังไม่โดนวีต้าทำลายเธอเริ่มหยิบผงแฟรี่มาทาแล้วหยิบน้ำยาแซฟไฟร์มาทาแผลที่หัวไหล่มันปวดแสบปวดร้อนมากกว่าเดิมจนเธอส่งเสียงร้องน้อยๆออกมาแต่เหมือนอีกฝ่ายยังไม่รู้ตัวว่าเธอล่องหนอยู
วีต้า : “…..หืม นี่แม่แมวน้อยเลิกเล่นซ่อนหาซะทีถ้าไม่รีบออกมาละก็ฉันจะสับไอ่ หมูตอนนี่ละนะ เอาละออกมาได้แล้ว !”
การข่มขู่ของวีต้าได้ผลแม็กกี้เดินออกมาอย่างช้าๆและเริ่มวิงวอน
แม็กกี้ : “ขอร้องละปล่อยบ็อบไปเถอะเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย”
วีต้า : “ต้ายย ตาย ยอมง่ายๆแบบนี้เลยเหรอมันง่ายไปหน่อยมั้งฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอไม่ใช่ร่างปลอมน่ะ”
แทนคำตอบแม็กกี้ใช้อุ้งเล็บกรีดเลือดตนเองไหลหยดเป็นทาง
วีต้าทำสีหน้าผิดหวังแม้จะรู้ว่าแม็กกี้ที่อยู่ข้างหน้าเป็นตัวจริงแล้วเริ่มพูดออกมา
วีต้า : “ชิฉันละเกลียดจริงๆพวกฮีโร่ๆเนี่ย พวกโง่ๆอย่างแกเนี่ยตายๆให้หมดก็ดี”
ฉั้ว คมมีดของดาบไฮดร้าปาดคอหอยบ็อบที่ดิ้นทรมาณดับดิ้นแน่นิ่งไป
แม็กกี้ : “ม้ายยยยยยยย”
วีต้าขว้างร่างอันไร้วิญญาณของบ็อบกลับไปที่แม็กกี้ร่างกับโลกเคลื่อนไปช้าๆวินาทีต่อวินาทีเธอกระโจนออกมารับร่างของบ็อบเอาไว้
วีต้า : “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ หน้าแบบนั้นละ! หน้าแบบนั้นละ! หน้าสิ้นหวังเหมือนโลกทลายนั้นที่ฉันอยากเห็นจากพวกแกทุกคน!ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
เหมือนโลกขาวโผลนเมื่อคนรักจากไป บ็อบจากไปแล้ว เพื่อนมนุษย์เพียงหนึ่งเดียวที่เธอมี สติเธอค่อยๆดับวูปลงความรู้สึกขาวโผลนจากนั้นก็ถูกกระตุกด้วยสีแดงในผวังความคิดสีแห่งความคิดอันร้อนแรงและบ้าคลั่ง….
ฆ่ามัน……ฆ่ามันนนนน……..ฆ่ามันให้แหลกเหลวทรมาณที่สุดดดด!!!
เสียงสัญชาติญาณการล่าเปล่งลั่นในหัวของเธอ
แม็กกี้ : “กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!”
ซูมมมมมมมมมมม เปลวเพลิงโผยพุ่งรอบอุ้งมือและเท้าของแม็กกี้ผมสีแดงของเธอยาวขึ้นพร้อมกลับมีละอองไฟอ่อนหุ้มล้อมเส้นผมตาลุกเป็นเปลวไฟพร้อมรอยแตกจากขอบตา ภาพทั้งหมดฉายในหัววีต้าแค่สามวินาทีเท่านั้น
ฟุ้บบบบ (ร่างของแม็กกี้กลายเป็นเพลิงแล้วหายไปจากการรับรู้ของวีต้า)
วีต้า : “ !!!!!!!!!!! ”
ตูมมมม!!ร่างวีต้าหมุนคว้างกลางอากาศ กลิ้งตลบกระแถกพื้นอย่างรวดเร็ว
แม็กกี้พุ่งมาจากด้านข้างพร้อมเปลวเพลิงระลอกใหม่เธอถีบวีต้ากระเด็นออกไปเป็นสิบเมตรด้วยอุ้งตีนเสือที่ห่อหุ้มด้วยไฟอันร้อนแรงมันรุนแรงมากแม้แต่ร่างของวีต้าที่ปลิวลงมากระแทกพื้นยังทำเอาพื้นร้าวและรวดเร็วจน
สายตามนุษย์แทบจะมองไม่ทันในพริบตานั้นเองแม็กกี้ก็หายไปอีกครั้ง
วีต้า : “!!!!!!” ตูมมมม “อ็อก!” คราวนี้ลอยละลิวสูงเกือบจะชนเพดาน
ภาพที่วีต้าเห็นขณะที่กำลังลอยกลางอากาศคือแม็กกี้เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงพุ่งใส่เธอแบบหน้าชิดหน้ามันเป็นพริบตาแห่งการต่อสู้ตาของแม็กกี้เป็นเปลวเพลิงที่มีรอยแตกของพลังตรงขอบตาเธอต้องรีบเบนตัวกลางอากาศให้ไหล่ที่เป็นเกราะแขนอันเป็นความสามารถเปลือกหุ้มของดาบ“บาซิลิก”รับกรงเล็บของแม็กกี้แบบฉิวเฉียด
ตูมมม เพล้ง เกราะไหล่ของวีต้าที่สร้างจากพลังพิเศษของดาบแหลกไม่มีชิ้นดี
ร่างวีต้าที่โดนกรงเล็บระเบิดไฟของแม็กกี้อัดกลางอากาศแม้จะป้องกันได้แต่มันก็อัดกระแทกส่งตัวเธอดิ่งลงพื้นด้วยความเร็วเกือบจะเท่าจรวด
ในพริบตาแห่งความตายวีต้ารีบตวัดไฮดร้าดาบพิเศษอีกเล่มหนึ่งมันยื่นออกมาเป็นใบดาบที่ทำจากกร้ามเนื้อยืดยุ่นยืนยาวออกมาสามเส้นพุ่งปักพื้นหยุ่นยังร่างวีต้าต้านแรงโน้มถ่วงให้ลงพื้นช้าลง ร่างของรีเจนเดอเรเตอร์กระแถกพื้นกลิ้งคลุกอีกครั้ง
วีต้า : “นี่มันปีศาจชัดๆ”เธอครางออกมาพร้อมกับความเจ็บปวด
แม็กกี้ : “ โฮกกกกก……..!!! ”
ฟีโก้ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาตื่นขึ้นมาบนหัวไหล่ที่แข็งแรงของลุงบารน์และสภาพรอบตัวของเขาอยู่ที่ไหน…เขาค่อยๆนึกแล้วก็จำได้นี่มันหอพักนักเรียนของเขานี่เองแต่มันอยู่ที่ชั้นห้าและตัวเขาพักอยู่ตรงชั้นสามเขาพยายามจะส่งเสียงออกมาให้บารน์ได้ยินแต่มันช่างเหนื่อยและตื้อเหนือเกินเขาตัดสินใจกระตุกข้อมือรัวๆมันพาดอยู่ที่บริเวณสีข้างของบารน์พอดีมันได้ผลบารน์ที่แบกฟีโก้สพายขึ้นหลังมาเกือบครึ่งค่อนชั่วโมงรู้สึกตัวและพูดคุยกันอีกครั้ง
บารน์ : “ไงฟีโก้ ฟื้นแล้วเหรอ ไอ่ลูกชาย…เอ็งสลบไปเกือบครึ่งชั่วโมงเลยนะให้ตายสิถึงนายจะตัวเบาแต่แบกนานๆแบบนี้ก็เมื่อยเหมือนกันนะโว้ย”
ฟีโก้ : “ห้องของผมอยู่ตำแหน่งนี้แหละครับแต่ลงไปอีกสองชั้น”
เมื่อทั้งคู่มาถึงห้องฟีโก้ที่เริ่มพยุงตัวเองได้ก็ใช้กุญแจไขประตูห้องเขาๆค่อยหยิบสัมภาระจำเป็นใส่กระเป๋าเดินทาง
และในที่สุดทั้งคู่ก็ยืนหน้า:Xบไม้ขนาดใหญ่อันหนึ่งฟีโก้ใช้พลังแห่งดวงตาอีกครั้งและเริ่มไล่นิ้วสัมผัส:Xบที่ล็อกด้วยเวทย์มนต์ไม่นานนัก:Xบก็เด้งเปิดขึ้นมาเองเขาหยิบ คทาที่ทำจากหินคล้ายหินอ่อนสีขาวขึ้นมาในที่สุดมันก็กลับมาอยู่ในมือเขา
คทาที่ไม่ได้ทำให้ผู้ถือครองมีพลังมากขึ้นแถมสร้างถาระให้มากขึ้นด้วยซ้ำแต่มันก็เป็นหนึ่งในสมบัติที่พ่อของเขาเหลือไว้ให้
คทาไวท์เซก (White Sage) เป็นคาทาที่ไม่ได้รับความนิยมมากนักทั้งหนักแถมยังกินพลังเวทย์ของผู้ที่ถือมัน
แต่ขอดีของมันคือเป็นคทาที่ทนทานจนใช้ฟาดฟันศัตรูในระยะประชิดได้ว่ากันว่าถ้าประจุพลังเวทย์และฟาดเข้าไปเต็มๆสามารถทำให้เกราะเหล็กบุบได้ จัดว่าเป็นคทาสงครามประเภทหนึ่ง
บัดนี้มันกลับมาอยู่ในมือของเขาแล้วแม้จะทำให้เขามีภาระทางเวทย์มนต์สูงขึ้นก็ตาม
ทั้งสองนั่งพักหลังจากที่ทำภารกิจตามหาคทาให้ฟีโก้สำเร็จทั้งสองนั่งคุยกันในห้องของฟีโก้
บารน์ : “เฮ้ย…ไอ่ฟีโก้ที่ว่าเรื่องมันยาวน่ะหมายถึงคริสตันสีแดงที่เอ็งพกอยู่ใช้ไหมวะ”
ฟีโก้นิ่งเงียบสักพักหนึ่งเขารู้ว่าจะปิดบังเรื่องที่ปิดเอาไว้ไม่ได้เสียแล้วถ้ายังอยากจะเดินทางร่วมกันอยู่บารน์ความจำดีเกินคาดเรื่องยาวๆที่เขาปกปิดเอาไว้ในร้านเหล้าของบารน์ตอนที่ดื่มเครื่องดื่มยังไม่หายไปจากใจของบารน์เขาเริ่มสารภาพ
ฟีโก้ : “คือที่จริงผมมาเรียนที่โรงเรียนนี้ด้วยภารกิจบางประการครับนั้นคือการขโมยคริสตันไปให้กับชายคนหนึ่งหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่ถูกโจมตีโดยกลุ่มจอมเวทย์ผู้ลึกลับที่ถูกเรียกว่าไฮเมจ
ทุกคนในหมู่บ้านถูกแช่แข็งในคริสตันสีดำพ่อของผมก็หายไปจากการโจมตีครั้งนั้นแม่และชาวบ้านที่ผมรู้จักก็กลายเป็นแท่งคริสตันสีดำไปหมดตัวตนของผมถูกปิดบังมีแต่ความรู้สึกดีๆต่อเพื่อนๆและลุงเท่านั้นที่เป็นของจริง…ไม่ว่ายังไงผมก็ต้องเอาโลกและคนที่ผมรู้จักกลับมาให้ได้ไม่ว่าจะทำงานที่สกปรกแค่ไหนก็ตาม”
บารน์ครุ่นคิดอยู่พักใหญ่เขาไม่รู้จะพูดกับฟีโก้อย่างไร้ดีเขาอยากห้ามไม่ให้ฟีโก้ทำงานแบบนี้ต่อแต่เหตุผลของฟีโก้ก็หนักเกินกว่าจะค้านเขาจึงพูดเตือนอ้อมๆฟีโก้ไป
บารน์ : “ฟีโก้ ชั้นคงห้ามแกไม่ได้จริงๆวะไอ่หลายชายแต่ระวังคริสตันเม็ดนี้ให้ดีข้ารู้สึกได้ถึงความร้ายกาจทันทีที่สัมผัสมัน” จากนั้นบารน์ก็เล่าถึงเหตุการณ์ช่วงที่ฟีโก้สลบไปประสบการณ์
ลึกลับของเขาที่มีต่อคริสตันอันนั้นฟีโก้ถึงกับงงๆเพราะตอนที่เขาถืออยู่เขาไม่เคยเจออะไรแบบนี้แต่ที่บารน์พูดถึงราวกับว่ามันมีความนึกคิดและพลังสุดหยั่งถึงเกินความคาดเดา
เมื่อทั้งสองพักฟื้นจนหายเหนื่อยก็เริ่มเดินลงมาที่ด้านหน้าของหอพักอีกครั้งแล้วก็เริ่มวางแผนการเดินทางต่อ…ทั้งสองเดินทางต่อไปโดยมีฟีโก้ที่มีอาวุธประจำตัวแล้วแต่พอมาถึงเขตุแดนหน้าประตูโรงเรียนอีกครั้งก็ต้องถอดใจเพราะม่านพลังบาเรียของโรงเรียนยังคงทำงานอยู่
ในขณะที่ฟีโก้ใช้พลังพิเศษถึงสามครั้งในเวลาไล่เรี่ยกันทำให้ไม่มีพลังพอที่จะสร้างรูบนบาเรียเหมือนขาเข้ามาทั้งสองจึงตัดสินใจกลับไปที่โรงเรียนเพื่อสมทบกับพวกที่กันโรงเรียน
เหนือขึ้นไปสี่ชั้นจากจุดที่ฟีโก้ยืนอยู่ได้เกิดการประจันหน้าของสองคู่แค้นอีกครั้ง
แม็กกี้ฮอก และวีต้า ยืนประจันหน้ากันในห้องพยายาลใกล้ๆกันนั้นมีร่างของบ็อบนอนบาดเจ็บหนักอยู่วีต้าเริ่มปะทะฝีปากท้าทายก่อน
วีต้า : “ต้าย ตายแล้วนึกว่าใครที่แท้ยัยแมวไฟนี่เอง”
แม็กกี้ : “วันนี้แหละวันตายของแก…นังงูพิษโสโครก”
วีต้า : “เอ้าๆเอาละซี่….จะตีกันอีกรอบเหรอคราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อนละน้า
ชั้นพาวเวอร์อัพขึ้นแยอะเลยนะขอบอก”เธอพูดพลางหยิบดาบสั้นคู่ซ้ายขวาขึ้นมากวัดแกว่งควงระบำดาบแล้วทันทีที่หยุดควงเธอก็พุ่งใส่แม็กกี้ที่รออยู่แล้ว แม็กกี้แตะลูกแตะทลายคลื่นใส่วีต้าสวนแต่วีต้ายกดาบเปล่งคำอย่างรวดเร็ว
วีต้า : “ปลดโหมดไวเปอร์เชล”ดาบจับดาบมีเกราะเหล็กสีเขียวเข้มอมดำหุ้มขึ้นมาทั้งแขนบล็อกคลื่นอัดอากาศชะงัดตอนนี้แขนซ้ายวีต้ามีเกราะคล้ายเกราะไหล่ของนักรบยุคกลางขึ้นมาเพียงแต่มันสีออกเขียวคลำดูน่ากลัวและมีไอสีดำจางๆออกมาจากเกราะ
แม็กกี้ : “แก….ชั้นจะฆ่าแกให้ได้!” แม็กกี้ตวาดลั่น
วีต้าทำเสียง จุปากเบาๆสามสี่ครั้งแล้วพูด “โอ้….โอ้แม่แมวไฟตัวน้อยอีกไม่ถึงห้านาทีเธอจะเสียใจที่พูดคำนั้นออกมาเพราะทุกอย่างที่เธอตั้งใจไว้มันจะตาลปัดหมด” พอพูดเสร็จเธอก็ถอดแว่นตาที่ใช้ซ่อนหน้าตาที่แท้จริงจากนั้นก็ปลดปิ่นปักผมปล่อย
ผมยาวสยายดูยามตาแต่ในดวงตาของเธอฉายแววเ:X้ยมโหดออกมาไม่มีปิดบัง
วีต้า : “ขอแนะนำให้รู้จักเพื่อนๆคู่ใจของฉัน นี่ไฮดร้าและนี่ก็บาซีลิก เราจะมาเต้นรำ
กันให้สนุกสุดเหวี้ยงไปกับงานเลี้ยงแห่งความพินาศ ว้า ฮ่าๆๆๆๆๆ(หัวเราะด้วยเสียงป่วยจิต)”
เธอพูดแนะนำดาบคู่ประจำตัวของเธอที่เป็นอาวุธพิเศษประจำแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่งก่อนที่จะเป็นฝ่ายพุ่งเข้าแม็กกี้ใส่บ้างวีต้าตวัดดาบแต่แม็กกี้เอี้ยวตัวหลบพร้อมปล่อยกรงเล็บที่มีไฟหุ้มข้อมือสวนวีต้ารีบยกแขนข้างที่หุ้มเกราะมาบังแต่มันแตกระเบิดอย่างง่ายดายราวกับแผ่นแก้วแต่การบล็อกนั้นก็ทำให้วีต้ามีจังหวะหลบฉาดออกมาจากการจอมตีต่อเนื่องออกมาได้
วีต้า : “โอไม่นะพลังทำลายช่างรุนแรงอะไรปานนี้….ซะเมื่อไหร่ละฮ่าๆๆๆๆ”
โอ้ยย! แม็กกี้ร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อยกมีตนเองขึ้นมาดูมีเศษเกราะสีเขียว
ตำมือและแขนหลายจุดบริเวณแผลเริ่มมีรอยช้ำดำๆออกมาคล้ายถูกพิษกัด
วีต้าไม่รอช้าตวัดดาบอีกเล่มใส่ลำตัวแม็กกี้เธอรีบกระโดดหลบด้วยความเร็วของเผ่าแอนนิมาแต่สิ่งที่ไม่คาดฝันก็ปรากฎขึ้นเมื่อเธอคิดว่าหลบระยะดาบพ้นแต่ดาบก็ยืดยาวขึ้นเหมือนแส้ตามขึ้นมาเฉือนเนื้ออีกระยะคราวนี้ตรงแผลที่โดนถากๆตรงหัวไหล่
มีฟองเขี้ยวๆเหมือนร่างของบ็อบที่นอนร้องครวนครางอยู่สร้างความปวดแสบปวดร้อนเหมือนถูกกรดกัดมันแสบที่สุดอย่างที่ไม่เคยเจอมาก่อนแม็กกี้กระโจนหลบอยู่หลังตู้พยาบาลแม็กกี้ตัดสินใจในวินาทีนั้นรีบเปิด:Xบพยาบาลแล้วหยิบห่อยามาในนั้นมีแต่ยาที่เธอไม่รู้จักยกเว้นแต่สองอย่างเท่านั้นคือผงแฟรรี่ที่ใช้แก้คำสาปทั่วๆไปกับน้ำแซฟไฟล์ที่ใช้กระตุ้นการฟื้นตัวรักษาแผลไหม้พองนอกนั้นเป็นพวกยาเฉพาะทาง
วีต้า: “อ้าวเป็นอะไรไปละรีบๆออกมาเต้นต่อสิจ้ะถ้าไม่รีบออกมาเต้นเดี่ยวจะตายทรมาณแบบเพื่อนเธอน้า…” แม็กกี้สวมแว่นล่องราตรีเพื่อล่องหนอีกครั้งพอตัวกลายเป็นสีใสกลืนกับสภาพแวดล้อมเสร็จไม่ถึงสามวินาทีก็มีหน้าวีต้าโผล่มาใกล้ๆ
วีต้า : “อ้าว…..น่าจะอยู่ตรงนี้นี่นาหนีไวเป็นแมวเฉียว”เธอพูดพร้อมทำหน้าผิดหวังนิดๆทั้งๆที่จริงแล้วแม็กกี้ล่องหนอยู่ตรงหน้านี่เอง
วีต้า : “ เอ…กลิ่นเนื้อที่ถูกพิษไฮดร้ากัดก็หมักอยู่แถวนี้นี่แก้พิษในพริบตาเหรอ”
แม็กกี้ทนเจ็บเงียบไม่ส่งเสียงทั้งๆที่อยากจะร้องออกมาใจจะขาดถึงเธอจะล่องหนแต่พิษก็ยังกัดกร่อนเธออยู่ดีเธอเห็นวีต้าเดินออกไปเริ่มพุ่งตัวค้นหาตามชั้นยาต่างๆซึ่งส่วนใหญ่ถูกทำลายยับไปเอบหมดแล้วห่อยาที่เธอเก็บมาได้จึงเป็นห่อยาหายากที่ยังไม่โดนวีต้าทำลายเธอเริ่มหยิบผงแฟรี่มาทาแล้วหยิบน้ำยาแซฟไฟร์มาทาแผลที่หัวไหล่มันปวดแสบปวดร้อนมากกว่าเดิมจนเธอส่งเสียงร้องน้อยๆออกมาแต่เหมือนอีกฝ่ายยังไม่รู้ตัวว่าเธอล่องหนอยู
วีต้า : “…..หืม นี่แม่แมวน้อยเลิกเล่นซ่อนหาซะทีถ้าไม่รีบออกมาละก็ฉันจะสับไอ่ หมูตอนนี่ละนะ เอาละออกมาได้แล้ว !”
การข่มขู่ของวีต้าได้ผลแม็กกี้เดินออกมาอย่างช้าๆและเริ่มวิงวอน
แม็กกี้ : “ขอร้องละปล่อยบ็อบไปเถอะเขาไม่เกี่ยวข้องอะไรด้วย”
วีต้า : “ต้ายย ตาย ยอมง่ายๆแบบนี้เลยเหรอมันง่ายไปหน่อยมั้งฉันจะรู้ได้ยังไงว่าเธอไม่ใช่ร่างปลอมน่ะ”
แทนคำตอบแม็กกี้ใช้อุ้งเล็บกรีดเลือดตนเองไหลหยดเป็นทาง
วีต้าทำสีหน้าผิดหวังแม้จะรู้ว่าแม็กกี้ที่อยู่ข้างหน้าเป็นตัวจริงแล้วเริ่มพูดออกมา
วีต้า : “ชิฉันละเกลียดจริงๆพวกฮีโร่ๆเนี่ย พวกโง่ๆอย่างแกเนี่ยตายๆให้หมดก็ดี”
ฉั้ว คมมีดของดาบไฮดร้าปาดคอหอยบ็อบที่ดิ้นทรมาณดับดิ้นแน่นิ่งไป
แม็กกี้ : “ม้ายยยยยยยย”
วีต้าขว้างร่างอันไร้วิญญาณของบ็อบกลับไปที่แม็กกี้ร่างกับโลกเคลื่อนไปช้าๆวินาทีต่อวินาทีเธอกระโจนออกมารับร่างของบ็อบเอาไว้
วีต้า : “ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ หน้าแบบนั้นละ! หน้าแบบนั้นละ! หน้าสิ้นหวังเหมือนโลกทลายนั้นที่ฉันอยากเห็นจากพวกแกทุกคน!ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
เหมือนโลกขาวโผลนเมื่อคนรักจากไป บ็อบจากไปแล้ว เพื่อนมนุษย์เพียงหนึ่งเดียวที่เธอมี สติเธอค่อยๆดับวูปลงความรู้สึกขาวโผลนจากนั้นก็ถูกกระตุกด้วยสีแดงในผวังความคิดสีแห่งความคิดอันร้อนแรงและบ้าคลั่ง….
ฆ่ามัน……ฆ่ามันนนนน……..ฆ่ามันให้แหลกเหลวทรมาณที่สุดดดด!!!
เสียงสัญชาติญาณการล่าเปล่งลั่นในหัวของเธอ
แม็กกี้ : “กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!”
ซูมมมมมมมมมมม เปลวเพลิงโผยพุ่งรอบอุ้งมือและเท้าของแม็กกี้ผมสีแดงของเธอยาวขึ้นพร้อมกลับมีละอองไฟอ่อนหุ้มล้อมเส้นผมตาลุกเป็นเปลวไฟพร้อมรอยแตกจากขอบตา ภาพทั้งหมดฉายในหัววีต้าแค่สามวินาทีเท่านั้น
ฟุ้บบบบ (ร่างของแม็กกี้กลายเป็นเพลิงแล้วหายไปจากการรับรู้ของวีต้า)
วีต้า : “ !!!!!!!!!!! ”
ตูมมมม!!ร่างวีต้าหมุนคว้างกลางอากาศ กลิ้งตลบกระแถกพื้นอย่างรวดเร็ว
แม็กกี้พุ่งมาจากด้านข้างพร้อมเปลวเพลิงระลอกใหม่เธอถีบวีต้ากระเด็นออกไปเป็นสิบเมตรด้วยอุ้งตีนเสือที่ห่อหุ้มด้วยไฟอันร้อนแรงมันรุนแรงมากแม้แต่ร่างของวีต้าที่ปลิวลงมากระแทกพื้นยังทำเอาพื้นร้าวและรวดเร็วจน
สายตามนุษย์แทบจะมองไม่ทันในพริบตานั้นเองแม็กกี้ก็หายไปอีกครั้ง
วีต้า : “!!!!!!” ตูมมมม “อ็อก!” คราวนี้ลอยละลิวสูงเกือบจะชนเพดาน
ภาพที่วีต้าเห็นขณะที่กำลังลอยกลางอากาศคือแม็กกี้เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงพุ่งใส่เธอแบบหน้าชิดหน้ามันเป็นพริบตาแห่งการต่อสู้ตาของแม็กกี้เป็นเปลวเพลิงที่มีรอยแตกของพลังตรงขอบตาเธอต้องรีบเบนตัวกลางอากาศให้ไหล่ที่เป็นเกราะแขนอันเป็นความสามารถเปลือกหุ้มของดาบ“บาซิลิก”รับกรงเล็บของแม็กกี้แบบฉิวเฉียด
ตูมมม เพล้ง เกราะไหล่ของวีต้าที่สร้างจากพลังพิเศษของดาบแหลกไม่มีชิ้นดี
ร่างวีต้าที่โดนกรงเล็บระเบิดไฟของแม็กกี้อัดกลางอากาศแม้จะป้องกันได้แต่มันก็อัดกระแทกส่งตัวเธอดิ่งลงพื้นด้วยความเร็วเกือบจะเท่าจรวด
ในพริบตาแห่งความตายวีต้ารีบตวัดไฮดร้าดาบพิเศษอีกเล่มหนึ่งมันยื่นออกมาเป็นใบดาบที่ทำจากกร้ามเนื้อยืดยุ่นยืนยาวออกมาสามเส้นพุ่งปักพื้นหยุ่นยังร่างวีต้าต้านแรงโน้มถ่วงให้ลงพื้นช้าลง ร่างของรีเจนเดอเรเตอร์กระแถกพื้นกลิ้งคลุกอีกครั้ง
วีต้า : “นี่มันปีศาจชัดๆ”เธอครางออกมาพร้อมกับความเจ็บปวด
แม็กกี้ : “ โฮกกกกก……..!!! ”
Mana vision ตอนที่ 15
