ชีวิตประจำวัน!~

อื้ม.. บทแนะนำตัวไปแล้วใช่ป่ะ (เขียนเองยังลืมเลยขออภัย) เอิ่ม ชีวิตของเราก็ไม่มีอะไรมาก ตื่นเช้าแหกขี้ตาลุกไปล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำ ถู่สบู่ สระผม เช็ดตัว ทาโลชั่น ใส่บราใส่เกงใน ใส่ชุดนักเรียน จัดเน็กไทให้เข้ารูป สวมถุงเท้า มัดผม(บางวันก็ปล่อยให้มันฟู่ไปขี้เกียจ)กินข้าว รอรถ ทั่วไปเหมือนคนธรรมดา(บรรยายทุกละเอียดนิ้ว)ไปถึงโรงเรียนก็ฟุบหลับรอเพื่อนๆมา บางวันเดินเรื่อยเปื่อยไม่ก็หยิบกระดาษขึ้นมาวาดรูปหรือไม่ก็เล่นคนเดียว(อันนี้เข้าข่ายเพี้ยนแต่ไม่มีเพื่อนคนไหนเคยเห็นหรอกต้องรักษาภาพพจน์- -b) โรงเรียนเราค่อนข้างประหลาดตรงที่ว่า วันหยุดไม่ค่อยจะมี มีคาบว่างก็ไม่ได้ต้องเรียกครูให้มาสอน สอบก็ดันมีตลอดอาทิตย์(ไม่ต้องเข้มมากก็ได้) เปิดเรียนเร็ว ปิดเทอมช้าฉิบเป้ง เซ็งไก่ต้ม(ไม่อร่อยอ่ะ) ทุกๆวันเคยคิดอยากจะมีพลังเป็นซุปเปอร์แมน ไม่ก็ความเร็ว มีปีกบินได้ก็ยังดีเวลาขี้เกียจเรียนก็บินหนี เวลาถูกคนเข้ามาหาเรื่องก็จะได้ปีกหนีขี้เกียจเปื้อนเลือดไอ้พวกนี้แถมยังเสียพลังงา่นป่าวๆด้วย อ๊ะ! พูดเรื่องชกต่อยจำได้ว่าตอนเด็กๆประมาณป.2เป้นคนหัดมีเรื่องเร็วกว่าคนทั่วไปเรื่องจริงไม่ได้โม้ เอาไปเล่าให้ใครฟังก็หาว่าโม้ หลอกเด็ก แหมทำไม่ได้อย่างเขาหรือว่ากลัวคนเด่นกว่าว่ะ ถ้าคิดในแง่จิตวิทยาก็นะ อาจจะเกินจริง ก้มันเป้นเรื่องจริงอ่ะจะให้ทำไงย้อนเวลากลับไปแก้ไขเร้อ! มีได้ก้ทำไปนานแล้วเพ่ ต่อๆเสียเวลาเด๋วร่ายยาว ก็ช่วงๆเปิดเทอมป.สองใหม่ เราเป้นเด็กเรียนเก่ง จัดว่าเก่ง:Xๆๆ(ปัจจุบันโง่สมองมีแต่ขี้เลื่อยเด่วเก่งเกินจะเด่นโง่:Xเลย)ก็เพื่อนๆส่วนนิดจะโรคจิตประเภทนึง เห็นใคครเด่นกว่าไม่ได้จะชอบหาเรื่อง คนที่โดนแกล้งไปถึงกลับไม่มาเรียนหลายวัน แต่เราไม่เป็นเพิ่งมาเป้นตอนที่ครูประกาศผลสอบ  อ่ะ เรื่องมันเริ่มตรงนี้แหละ ก็ครูเขาเรียกเราไปประชุมขึ้นรับรางวัล สอบได้ที่สองในระดับช่วงชั้นแล้วพอกลับมา ไอ้กลุ่นเนี้ยมันก็ดึงผมเราแล้วเอาโอวันติน(ของอร่อยเสียดาย=. .=)เทราดหัวเราแล้วเอากรรไกรมาตัดผมเปียข้างนึงไปกลายเป้นว่าผมสั้นไปครึ่งหัวตอนนั้นเพื่อนๆในห้องก็ไม่มีใครกล้าทำไร เราด้วยความร้องไห้ตามประสาเด็กๆทั่วไป แล้วทีนี้ถูกกระดาษยัดปากแล้วกระชากผมที่เหลือถูกตี เตะ พอทีนี้พวกมันสะใจพอก็เดินหนี เราก็เลยคากระดาษที่อยู่ปากลง วิ่งเข้าไปซัดไอ้แกนนำจำได้ลางๆว่ากระดูกตรงจมูกทะลุออกมา เลือดอาบมั้ง เข้าโรงบาล ส่วนคนที่เหลือแค่ช้ำตามตัวตั้งแต่หัวลงมา ส่วนคนที่เอากระดาษยัดปากเรา ถูกเราเอากรรไกรแทงเข้าที่ท้องหรือต้นขาไม่รู้(เรื่องมานานแล้วเน้อ) พอครูกลับมาพวกนั้นก็ร้องไห้ ร้องครอญคร่ำ จากนั้นพวกนั้นก็ถูกพาไปโรงบาลส่วนเราก็ถูกอาจาร์ยใหญ่ซักถาม ส่วนแกนนำถูกไล่ออกเนื่องจากมีเด็กหลายรายแจ้งว่าถูกทำร้ายบ่อยครั้งและถูกขู่(ไม่รู้ว่าทางบ้านมีปัญหาป่าวโครตแสบอ่ะ)จากนั้นเรื่องก็เงียบไปพักนึงแล้วพอมาเทอมสองก็มีรุ่นพี่ป.ห้าเข้ามาถามว่า "ได้ข่าวว่าโหดอ่อน้องเอากรรไกรแทงคนอ่ะ"เราก็ไม่ได้สนใจแต่พวกพี่เขาไม่ยอมลากเราจับกดหัวลงกับอ่างล้างหน้าแล้วถูกตบซ๊ายขวา เคยได้ยินเรื่องจิตใต้สำนึกของคนเราไหม แต่ละคนจะไม่เหมือนกันนะเรื่องจิตใตสำนึก เหมือนว่าพอมีอะไรไปกระตุ้นมัน มันก็ตื่น แต่เราไปในเรื่องชกต่อยอ่ะ จากนั้นเราก็ลืมความเจ็บที่ถูกพวกพี่เขาตบกลายเป็นความสนุกแทน ไม่รุ้อ่ะจำได้ว่าเราถีบหน้าท้องพี่เขาแล้วจิบผมลากเข้าห้องน้ำจับหัวกดลงโถส้วมจนพี่เขาน้ำท่วมปอด พอรักษาตัวก็หาย ส่วนคนที่เหลือจำไม่ได้ทำไรไปมั้งแต่หนักกว่าคนที่น้ำท่วมปอด พอจากนั้นมาเราก็มีเรื่องแทบทุกวันกลับบ้านไปจะมีรอยแผลที่หน้าไม่ต่ำกว่าห้า จนแม่กลุ้มเลยบอกว่าจบป.สามแล้วลาออกนะลูกไปอยู่ที่ใหม่กัน เพราะชื่อเสียงเรามันกระฉ่อนไปทั่ว แล้วทีนี้พอย้ายมาอยู่ที่บางใหญ่ นนทบุรีแม่เขาก็ขอไว้ว่าอย่ามีเรื่อง เราเองก็ไม่ได้อะไรก็โอเคไม่มีเรื่อง แต่จำได้ว่าตอนเปิดเทอมป.สี่ที่ใหม่ ก้าวห้องเรียนก้าวแรก เพื่อนๆในห้องมองเรา ราวกับว่า ดูเด็กคนนนั้นเด่ หน้าอย่างนั้นไปมีเรื่องชัวร์ๆ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ ผ่านไปหนึ่งเดือนเริ่มมีคนเข้ามาคุย แล้วก็ถามชื่อถามประวัติ สักพักก้พูดว่า พอหน้าปรายแผลหายค่อยโลงใจปรายหน้าโหดมากเหมือนพวกมาเฟียเลยแต่พอแผลหายไม่ค่อยต่างเท่าไรแต่รุ้วสึกว่าคุยด้วยง่ายหน่อย จากนั้นก็เริ่มมีเพื่อนฝุง จากนั้นก็ไม่เคยมีเรื่องเลยปิดเพื่อนไว้แต่ได้ยินคนในห้องพูดว่า "เห้ยๆ แถวลาดพร้าวอ่ะ แม้มีเด็กผู้หญิงคนนึงโคตรแมนอ่ะชกกับพี่ม.สาม" ไม่รู้นะว่ามันเอาข่าวมาจากไหน แต่สุดท้ายมันก็ไม่รู้อยู่ดีว่าเป้นเราเพราะจากแหล่งที่มาไม่มีรูปเรามีแต่ข่าว? ถือว่าคือโชคของเรา คิดว่าไงเหมือนเรื่องแต่งเลยเน้อะแต่เรื่องจริงเค่อะ ปัจจุบันพี่น้องแม่ในบ้านลืมกันไปหมดแล้วยิ่งพี่สาวเนี่ยอย่าได้ถามถามเรื่องเก่าๆพี่แกไปจะตอบกลับมาว่า ไม่อ่ะไ่เคยมีเรื่องแบบนั้นเลย พี่แกเขาจำได้แต่ของตัวเองของคนอื่นไม่เคยจำ แต่ส่วนมากเวลาเราหงุดหงิดจะหาว่าเราโกธร เราอ่ะจะโกธรอยู่สองประเภท หงุดหงิดง่ายหายเร็ว แต่คนมองว่าโกธร ส่วนอันที่สอง เหมือนของบน ต้องมีบางอย่างไปกระตุ้น พอโกธรปุ๊บจะซัดไม่ยั้งมือจะยิ้มไปซัดไปเพราะมันสนุกเวลาได้ซัดปากคนแล้วมีเลือดเปื้อนมือ ราวกับว่ามันสนุกเป็นความสนุกที่ได้ปลดปล่อย มันบีบอั้นแน่นจนต้องระบายแต่ถ้าไม่มีใครมีชกหรือตบก็ไม่เป้นไร ปัจจุบันทำตัวปกติ เพี้ยนๆ บ้าๆบอๆ ไร้สาระ แต่จริงๆแล้วเลือดร้อนพอใครทะเลาะอะไรหน่อยจะแอบคิดว่า วันนี้ตูต้องได้กระชากหนังหัวอีนี้แน่ๆ ไม่รอดมือตูหรอก แต่สุดท้ายก็ไม่ทำเพราะว่าระงับไว้ก่อนไม่อยากสร้างเรื่องให้แม่ เอาล่ะจบแค่นี้ดีกว่าไว่วันหลังจะมาเขียนใหม่