@121785

สาวน้อยตัววุ่นชุลมุนในเบาะยูโด(ตอนที่ 2)

Zero2Zero View 780

ตอนที่ :2 ชมรมยูโด


เหลืออีกห้านาที จบสิ้นกัน พระเจ้าช่วย ประวัติศาสตร์ห้าสิบปีของชมรมยูโดเราประธานชมรมครวญครางเสียงเบาหวิว

โธ่เอ้ย ชั้นจะต้องได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาคนสุดท้ายของชมรมยูโดเลยเหรอเนี่ยอาจารย์วาสนาซบหน้ากับฝ่ามือ

อาจารย์ขา ลั๊กกี้ ลั๊กกี้ ว่านะ อย่าไปคิดอะไรมากเลยค่ะ ดีเสียอีก เป็นประวัติศาสตร์ดีออกกระเทยก่อศักดิ์พยายามปลอบใจ

หยุดไปเลยนะ นายก่อศักดิ์อาจารย์วาสนาตวาดแว๊ด

หนูชื่อ ลั๊กกี้ ลั๊กกี้ ค่ะก่อศักดิ์ค้านอย่างมีจริต

เออ ๆ นั่นแหละ ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดชั้นจะรัดคอเธอให้ตายด้วยสายยูโดนี่แหละ

อาจารย์ครับเราคงต้องรับสภาพแล้วล่ะ ชมรมเราจะรอดพ้นการถูกยุบได้ก็ต้องอาศัยปาฎิหารย์เท่านั้นแหละครับ

ปาฎิหารย์เหรออาจารย์วาสนาซบหน้าที่ฝ่ามือต่อ

ถ้าปาฏิหาริย์มีจริงนะ ครูไปวิ่งร้องเพลงเชียร์ชมรมรอบโรงเรียนเลยคอยดู

ตุบๆๆๆๆๆๆๆ

นี่ๆ ขอน้องมายด์เข้าไปก่อนนะ ฮือๆๆๆๆกลุ่มก้อนมนุษย์กลุ่มหนึ่ง กำลังอออยู่ที่ประตูชมรม

ว้ากกกกกกกก ผีๆๆๆๆ พวกเราไม่อยู่แล้วยัยจิ๋วแทรกเข้ามาอัดแน่นบ้าง

ไม่มีทางชั้นต้องเข้าก่อนล่ะยายมิ้นท์พยายามตะกายข้ามหัวยัยจิ๋วไป

ผลั๊ววว

ถอยออกไปให้หมด

ยัยหวานถีบก้อนมนุษย์เหล่านั้นกระเด็นเข้ามาในประตูจนได้

อาจารย์ขา ๆ ช่วยด้วย ๆ ผีหลอกพวกหนูค่ะเสียงร้องที่ตื่นตระหนกดังเซ็งแซ่ อาจารย์ที่ปรึกษากับประธานชมรมอ้าปากค้าง

เดี๋ยว ๆ พวกเธอใช่พวกที่จะมาสมัครชมรมยูโดใช่มั้ย...อาจารย์วาสนาวิ่งเข้าไปเขย่ายัยหวานหัวสั่นหัวคลอน

ขอนับก่อน หนึ่ง สอง สาม สี่ รวมนายก่อศักดิ์เข้าด้วยก็เป็นห้าประธานชมรมละล่ำละลักบ้าง

หนูชื่อลั๊กกี้ ลักกี้ ค่ะเจ้าของชื่อค้าน

เออ...ช่างหัวมันเถอะ อาจารย์.....

ไมท์

ปาฏิหาริย์มีจริงแล้ว พวกเร๊า ไชโย....

........................................................................................

ที่บนเบาะยูโด เสื่อทาตามิ ผืนเก่าวางเรียงติดต่อกันมีร่องรอยปะชุนเต็มไปหมด ที่ริมฝาผนังด้านในสุด ตระหง่านไปด้วย รูปเคารพปรมาจารย์ที่เก่าแก่ รูปพระบรมฉายาลักษณ์ และหิ้งพระพุทธรูปองค์เล็ก ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ธูปเทียนครบถ้วน

บรรดาสาวจริงและสาวไม่จริงทั้งห้าชีวิต พากันนั่งเรียงแถวรับฟังการให้โอวาทครั้งแรกของประธานชมรมที่ใส่ชุดยูโดคาดสายดำเต็มขั้นในมือถือไม้เคนโด้อันเก่าขยับไปมา

เอาล่ะ พวกเธอทั้งหลาย...ประธานชมรมรูปหล่อเริ่มต้นพูด ขณะที่ยัยมิ้นท์กับลั๊กกี้กระเทยสาวส่งตาเป็นประกายด้วยแววตาเพ้อฝัน

พี่ชื่อไมท์ เป็นประธานชมรม และนั่นคืออาจารย์วาสนาอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมเรา.....

แหม...หล่อจังลั๊กกี้ส่งเสียงพึมพำ ยัยมิ้นท์ที่นั่งอยู่ใกล้ เอื้อมมือไปหยิก ซะจนสะดุ้งโหยง

ถึงแม้อาจารย์วาสนาจะไม่ได้สอนยูโดให้เธอ แต่ก็จะคอยดูแลความเป็นอยู่ให้กับพวกเธอทุกอย่าง...ประธานชมรมพยายามทำเป็นมองไม่เห็น

แหม...ตานี่เต๊ะน่าดูเลยเนอะยัยหวานป้องปากกระซิบกับยัยจิ๋ว

หูยยย ตั้งสายดำแน่ะ มาดเท่ห์มาก ๆ เลยนะยัยจิ๋วกระซิบตอบ

นอกจากอาจารย์วาสนาแล้วยังมี....ท่านประธานพยายามพูดต่ออย่างอดทน

แต่พูดถึงผีเมื่อกี๊นะ น้องมายด์ ยังกลัวไม่หายเลย.....แม่ผู้ดีรัตนโกสินทร์ป้องปากบอกคู่หูบ้าง

“....เปรี้ยงงงงง.....

หุบปากกันเสียที!!!”สิ้นเสียงไม้เคนโด้ที่ฟาดกับฝาผนังคล้ายดังฟ้าผ่า ตามติดมาด้วย เสียงตวาดก้องอย่างเหลืออด

ที่นี่เป็นเบาะยูโด เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ที่พวกรุ่นพี่ของเธอรุ่นก่อน ๆ เอาเลือด เอาเหงื่อ เอาน้ำตาแลกมันมานะ

พูดจบก็ชี้ไม้เคนโด้ ไปที่ฝาผนัง

ดังนั้น ต่อไปนี้ ใครก็ตาม ที่ไม่มีความสำรวม ไม่คิดรักษามารยาทและลบหลู่ปรมาจารย์ จะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก

แปะๆๆๆๆเสียงปรบมือดังมาจากประตูทางเข้า

พูดได้ดี พูดได้ดียายแก่ร่างเล็กคนหนึ่ง หน้าตาเหี่ยวย่น ผมที่ขาวโพลนเกือบหมดนั้นเต็มไปด้วยหยาดน้ำ มือถือผ้าขี้ริ้วถูพื้นติดมือมาด้วย

ว้ากกกกกกกกกกกก ผีในห้องน้ำน้องมายด์ตะโกนเสียงก้อง ขณะที่คนอื่นใจหายวาบ

ใช่ ๆ ผีที่มีผ้าผืนนั้นคลุมหัวยัยมิ้นท์พูดจามือไม้สั่น

อย่าเสียมารยาทกับอาจารย์ที่สอนยูโดของเธอนะอาจารย์วาสนาส่งเสียงดุด้วยน้ำเสียงจริงจัง

อาจารย์สอนยูโด!!!

ทั้งหมดส่งเสียงร้องพร้อมกันเหมือนนัดกันเอาไว้

ถูกต้อง ขอแนะนำให้รู้จักอาจารย์ทามาโกะเซ็นเซย์ อาจารย์ยูโดสายดำขั้นห้าผู้ฝึกสอนของชมรมยูโดเราประธานชมรมพูดเสียงยิ้ม ๆ

หวา....พวกเรากลับกันดีกว่าสมาชิกใหม่ทั้งหมดเตรียมตัวจะลุก

ช้าไปแล้วล่ะอาจารย์ทามาโกะส่งเสียงเหี้ยมกริบ

ตอนนี้หมดเวลาสมัครเข้าชมรมแล้ว ถ้าพวกเธอไม่มีชมรมสังกัด ตามกฎของโรงเรียนเรา พวกเธอก็จะจบไม่ได้

ดังนั้นวันนี้ชั้นก็ขอฝากไมท์ปฐมนิเทศไปก่อนแล้วกันนะ..อาจารย์ทามาโกะขยำผ้าขี้ริ้วผืนนั้นประหนึ่งขยำหัวใจคน

ขอบอกไว้ก่อน ชมรมนี้ไม่ได้สอนเฉพาะวันที่มีคาบเรียนยูโดเท่านั้น แต่เราจะทำการฝึกซ้อมทุกวัน ตั้งแต่หลังสี่โมงเย็นไปถึงหนึ่งทุ่มพวกเธอเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้พร้อมกันเถอะนะ เหอๆๆๆ

T^T

........................................................................................

ถ้าทางมันจะไปไหวกันเหรอเนี่ย... อาจารย์ที่ปรึกษาร้องถามประธานชมรมหลังจากที่ปล่อยเด็ก ๆ กลับบ้านไปแล้ว

ไหวสิครับ อาจารย์ แต่เอ คล้ายผมได้ยินอาจารย์บนบานกับปาฏิหารย์ยังไงนะ

อึก อัก....เอ้อ ครู ๆ พูดอะไรไปเหรอ!!!



บทประพันธ์ : กระบี่ใบไม้