ตอนที่ :2 ชมรมยูโด
“เหลืออีกห้านาที จบสิ้นกัน พระเจ้าช่วย ประวัติศาสตร์ห้าสิบปีของชมรมยูโดเรา”ประธานชมรมครวญครางเสียงเบาหวิว
“โธ่เอ้ย ชั้นจะต้องได้ชื่อว่าเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาคนสุดท้ายของชมรมยูโดเลยเหรอเนี่ย”อาจารย์วาสนาซบหน้ากับฝ่ามือ
“อาจารย์ขา ลั๊กกี้ ลั๊กกี้ ว่านะ อย่าไปคิดอะไรมากเลยค่ะ ดีเสียอีก เป็นประวัติศาสตร์ดีออก”กระเทยก่อศักดิ์พยายามปลอบใจ
“หยุดไปเลยนะ นายก่อศักดิ์”อาจารย์วาสนาตวาดแว๊ด
“หนูชื่อ ลั๊กกี้ ลั๊กกี้ ค่ะ”ก่อศักดิ์ค้านอย่างมีจริต
“เออ ๆ นั่นแหละ ถ้าเธอยังไม่หยุดพูดชั้นจะรัดคอเธอให้ตายด้วยสายยูโดนี่แหละ”
อาจารย์ครับเราคงต้องรับสภาพแล้วล่ะ ชมรมเราจะรอดพ้นการถูกยุบได้ก็ต้องอาศัยปาฎิหารย์เท่านั้นแหละครับ”
“ปาฎิหารย์เหรอ”อาจารย์วาสนาซบหน้าที่ฝ่ามือต่อ
“ถ้าปาฏิหาริย์มีจริงนะ ครูไปวิ่งร้องเพลงเชียร์ชมรมรอบโรงเรียนเลยคอยดู”
“ตุบๆๆๆๆๆๆๆ”
“นี่ๆ ขอน้องมายด์เข้าไปก่อนนะ ฮือๆๆๆๆ”กลุ่มก้อนมนุษย์กลุ่มหนึ่ง กำลังอออยู่ที่ประตูชมรม
“ว้ากกกกกกกก ผีๆๆๆๆ พวกเราไม่อยู่แล้ว”ยัยจิ๋วแทรกเข้ามาอัดแน่นบ้าง
“ไม่มีทางชั้นต้องเข้าก่อนล่ะ”ยายมิ้นท์พยายามตะกายข้ามหัวยัยจิ๋วไป
“ผลั๊ววว”
“ถอยออกไปให้หมด”
ยัยหวานถีบก้อนมนุษย์เหล่านั้นกระเด็นเข้ามาในประตูจนได้
“อาจารย์ขา ๆ ช่วยด้วย ๆ ผีหลอกพวกหนูค่ะ”เสียงร้องที่ตื่นตระหนกดังเซ็งแซ่ อาจารย์ที่ปรึกษากับประธานชมรมอ้าปากค้าง
“เดี๋ยว ๆ พวกเธอใช่พวกที่จะมาสมัครชมรมยูโดใช่มั้ย...”อาจารย์วาสนาวิ่งเข้าไปเขย่ายัยหวานหัวสั่นหัวคลอน
“ขอนับก่อน หนึ่ง สอง สาม สี่ รวมนายก่อศักดิ์เข้าด้วยก็เป็นห้า”ประธานชมรมละล่ำละลักบ้าง
“หนูชื่อลั๊กกี้ ลักกี้ ค่ะ”เจ้าของชื่อค้าน
“เออ...ช่างหัวมันเถอะ อาจารย์.....”
“ไมท์”
“ปาฏิหาริย์มีจริงแล้ว พวกเร๊า ไชโย....”
........................................................................................
ที่บนเบาะยูโด เสื่อทาตามิ ผืนเก่าวางเรียงติดต่อกันมีร่องรอยปะชุนเต็มไปหมด ที่ริมฝาผนังด้านในสุด ตระหง่านไปด้วย รูปเคารพปรมาจารย์ที่เก่าแก่ รูปพระบรมฉายาลักษณ์ และหิ้งพระพุทธรูปองค์เล็ก ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ธูปเทียนครบถ้วน
บรรดาสาวจริงและสาวไม่จริงทั้งห้าชีวิต พากันนั่งเรียงแถวรับฟังการให้โอวาทครั้งแรกของประธานชมรมที่ใส่ชุดยูโดคาดสายดำเต็มขั้นในมือถือไม้เคนโด้อันเก่าขยับไปมา
“เอาล่ะ พวกเธอทั้งหลาย...”ประธานชมรมรูปหล่อเริ่มต้นพูด ขณะที่ยัยมิ้นท์กับลั๊กกี้กระเทยสาวส่งตาเป็นประกายด้วยแววตาเพ้อฝัน
“พี่ชื่อไมท์ เป็นประธานชมรม และนั่นคืออาจารย์วาสนาอาจารย์ที่ปรึกษาของชมรมเรา.....”
“แหม...หล่อจัง”ลั๊กกี้ส่งเสียงพึมพำ ยัยมิ้นท์ที่นั่งอยู่ใกล้ เอื้อมมือไปหยิก ซะจนสะดุ้งโหยง
“ถึงแม้อาจารย์วาสนาจะไม่ได้สอนยูโดให้เธอ แต่ก็จะคอยดูแลความเป็นอยู่ให้กับพวกเธอทุกอย่าง...”ประธานชมรมพยายามทำเป็นมองไม่เห็น
“แหม...ตานี่เต๊ะน่าดูเลยเนอะ”ยัยหวานป้องปากกระซิบกับยัยจิ๋ว
“หูยยย ตั้งสายดำแน่ะ มาดเท่ห์มาก ๆ เลยนะ”ยัยจิ๋วกระซิบตอบ
“นอกจากอาจารย์วาสนาแล้วยังมี....”ท่านประธานพยายามพูดต่ออย่างอดทน
“แต่พูดถึงผีเมื่อกี๊นะ น้องมายด์ ยังกลัวไม่หายเลย.....”แม่ผู้ดีรัตนโกสินทร์ป้องปากบอกคู่หูบ้าง
“....เปรี้ยงงงงง.....”
“หุบปากกันเสียที!!!”สิ้นเสียงไม้เคนโด้ที่ฟาดกับฝาผนังคล้ายดังฟ้าผ่า ตามติดมาด้วย เสียงตวาดก้องอย่างเหลืออด
“ที่นี่เป็นเบาะยูโด เป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ที่พวกรุ่นพี่ของเธอรุ่นก่อน ๆ เอาเลือด เอาเหงื่อ เอาน้ำตาแลกมันมานะ”
พูดจบก็ชี้ไม้เคนโด้ ไปที่ฝาผนัง
“ดังนั้น ต่อไปนี้ ใครก็ตาม ที่ไม่มีความสำรวม ไม่คิดรักษามารยาทและลบหลู่ปรมาจารย์ จะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก”
“แปะๆๆๆๆ”เสียงปรบมือดังมาจากประตูทางเข้า
“พูดได้ดี พูดได้ดี”ยายแก่ร่างเล็กคนหนึ่ง หน้าตาเหี่ยวย่น ผมที่ขาวโพลนเกือบหมดนั้นเต็มไปด้วยหยาดน้ำ มือถือผ้าขี้ริ้วถูพื้นติดมือมาด้วย
“ว้ากกกกกกกกกกกก ผีในห้องน้ำ”น้องมายด์ตะโกนเสียงก้อง ขณะที่คนอื่นใจหายวาบ
“ใช่ ๆ ผีที่มีผ้าผืนนั้นคลุมหัว”ยัยมิ้นท์พูดจามือไม้สั่น
“อย่าเสียมารยาทกับอาจารย์ที่สอนยูโดของเธอนะ”อาจารย์วาสนาส่งเสียงดุด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“อาจารย์สอนยูโด!!!”
ทั้งหมดส่งเสียงร้องพร้อมกันเหมือนนัดกันเอาไว้
“ถูกต้อง ขอแนะนำให้รู้จักอาจารย์ทามาโกะเซ็นเซย์ อาจารย์ยูโดสายดำขั้นห้าผู้ฝึกสอนของชมรมยูโดเรา”ประธานชมรมพูดเสียงยิ้ม ๆ
“หวา....พวกเรากลับกันดีกว่า”สมาชิกใหม่ทั้งหมดเตรียมตัวจะลุก
“ช้าไปแล้วล่ะ”อาจารย์ทามาโกะส่งเสียงเหี้ยมกริบ
“ตอนนี้หมดเวลาสมัครเข้าชมรมแล้ว ถ้าพวกเธอไม่มีชมรมสังกัด ตามกฎของโรงเรียนเรา พวกเธอก็จะจบไม่ได้”
“ดังนั้นวันนี้ชั้นก็ขอฝากไมท์ปฐมนิเทศไปก่อนแล้วกันนะ..”อาจารย์ทามาโกะขยำผ้าขี้ริ้วผืนนั้นประหนึ่งขยำหัวใจคน
“ขอบอกไว้ก่อน ชมรมนี้ไม่ได้สอนเฉพาะวันที่มีคาบเรียนยูโดเท่านั้น แต่เราจะทำการฝึกซ้อมทุกวัน ตั้งแต่หลังสี่โมงเย็นไปถึงหนึ่งทุ่มพวกเธอเตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้พร้อมกันเถอะนะ เหอๆๆๆ”
T^T
........................................................................................
“ถ้าทางมันจะไปไหวกันเหรอเนี่ย...” อาจารย์ที่ปรึกษาร้องถามประธานชมรมหลังจากที่ปล่อยเด็ก ๆ กลับบ้านไปแล้ว
“ไหวสิครับ อาจารย์ แต่เอ คล้ายผมได้ยินอาจารย์บนบานกับปาฏิหารย์ยังไงนะ”
“อึก อัก....เอ้อ ครู ๆ พูดอะไรไปเหรอ!!!”
บทประพันธ์ : กระบี่ใบไม้