ตอนที่ :5 ยูโดใบไม้
“สวัสดีค่ะคุณเพื่อน ๆ ขา” เสียงใส ๆ ของยัยลั๊กกี้ ทักทายเพื่อนพ้องอย่างเริงร่าในเย็นวันจันทร์
แต่รอยยิ้มนั้นที่ร่าเริงนั้นก็ต้องชะงักค้างเมื่อเจอรังสีอำมหิตเปล่งประกายมาจากแววตาของเพื่อนพ้อง
“มาเบาะได้แล้วรึแก ยัยลั๊กกี้ แกรู้มั้ยวันเสาร์ที่แกไม่มา พวกชั้นต้องโดนอะไรกันไปแล้วบ้าง”ยัยมิ้นเค้นเสียงรอดไรฟัน
“ใช่ ๆ น้องมายด์ตบเบาะถึงกับต้องเป็นลมเลยนะ”น้องมายด์ปราดเข้าไปต่อว่าด้วย
“เอาเถอะ ๆ ก็เค้ามีงานพิเศษที่ต้องทำวันหยุดนี่”ยัยจิ๋วพยายามช่วย ลั๊กกี้หันมาสบตาเพื่อนด้วยความซาบซึ้ง
“นี่ ๆ พวกเธอ รีบแต่งตัวกันหน่อยสิ อาจารย์ป้ายืนรออยู่นะ”ยัยหวานโผล่หน้าเข้ามาเร่ง
........................................................................................
“ได้ข่าวว่าเมื่อวันเสาร์ไมท์เขาสอนตบเบาะไปบ้างแล้วใช่มั้ย”อาจารย์ป้าทามาโกะส่งเสียงถาม
“สอนไปแล้วค่ะ แต่ยัยลั๊กกี้ ไม่ได้มา”ยัยมิ้นยังไม่วายหันไปแขวะ
“ชั้นคงไม่ถึงกับพลาดสายดำเพราะขาดซ้อมเพียงวันเดียวหรอกนะ”ยัยลั๊กกี้ชักจะหงุดหงิด
“เอาล่ะ ๆ พวกเธอไม่ต้องต่อว่ากัน เพราะตั้งแต่วันนี้ไป ครูจะให้พวกเธอตบเบาะทุกวันจนคล่องไปเลยล่ะ”
“แล้วอาจารย์ป้าจะให้พี่ไมท์ขาเป็นคนสอนลั๊กกี้ ลั๊กกี้ ตัวต่อตัวใช่มั้ยคะ”พูดไม่ทันขาดคำก็ต้องหดคอย่นเมื่อไม้เคนโดในตำนานเหวี่ยงองศามากระทบหัวดังโป๊กใหญ่
“แต่ก่อนที่พวกเธอจะซ้อมตบเบาะทุกวัน ครูมีเมนูให้พวกเธอทำก่อนขึ้นเบาะทุกครั้งด้วย พวกเธอทุกคนเดินตามครูมา..”พูดจบอาจารย์ป้าก็เดินนำพวกศิษย์แสบทุกคนเดินลงจากเบาะไป
“สงสัยวันนี้มีซ้อมนอกสถานที่”ยัยหวานแสดงความคิดเห็น
“ดีใจจัง ๆๆ วันนี้จะได้ฝึกซ้อมวันแรกแล้ว”ยัยจิ๋วกระโดดโลดเต้น
“แต่น้องมายด์รู้สึกสังหรณ์ร้ายยังไงไม่รู้นะคุณมิ้น”
“อย่าบ้าน่า ยังไงก็คงไม่โหดร้ายเท่าฝึกตบเบาะวันเสาร์หรอก”
“เอาล่ะ พวกเธอทุกคนเห็นต้นหูกวางต้นนี้ไหม?”อาจารย์ป้าชี้ไม้เคนโด้ไปที่ต้นหูกวางต้นเดิมที่ขึ้นอยู่หน้าเบาะของชมรมยูโด ใบแห้งของมันหล่นทับถมบริเวณโคนต้นจนคล้ายเบาะหนานุ่มบริเวณโคนต้น
“พวกเธอรู้มั้ย เบาะยูโดของเราสมัยก่อน เป็นชมรมที่มีชื่อเสียงเกรียงไกรมาก ใครต่อใครก็ขนานนามยูโดของพวกเราว่า ยูโดใบไม้ ”อาจารย์ป้าบอก
“หูยยย...สุดยอดไปเลยอาจารย์ป้า”ยัยหวานอดทึ่งไม่ได้
“แสดงว่าท่าทุ่มของเราต้องพลิ้วไหวดุจใบไม้ร่วงแน่เลยใช่มั้ยคะ”ยัยจิ๋วทำตาเพ้อฝัน
“แต่ฉันชอบท่าทุ่มสุดขอบฟ้า ตามล่าหาผู้ชายมากกว่าย่ะ”ยัยลั๊กกี้ขัด
“แต่น้องมายด์ว่าน้องมายด์สังหรณ์ร้ายนะ...”
“เพ้อเจ้อน่าน้องมายด์”ยัยมิ้นท์ดุ
“ว่าแต่ว่าอาจารย์ป้าพาพวกเรามาฝึกพิเศษใช่มั้ยคะ”
“อ๋อ แน่นอน และพวกเธอต้องฝึกอย่างนี้ทุกวันด้วย หึหึ”
น้องมายด์เดินเข้าไปสะกิดบอกความสังหรณ์ร้ายของตัวเองอย่างไม่ละความพยายามแต่ทุกคนทำเป็นไม่ได้ยิน
“พวกเธอเห็นถังขยะใบใหญ่นั่นมั้ย”อาจารย์ป้าชี้ไม้เคนโดไปที่ถังขยะที่อยู่ไกลลิบเกือบสองร้อยเมตร
“เห็นค่ะ ๆๆๆ”ทุกคนพยักหน้าพร้อมเพรียงกัน
“ก่อนอื่นครูจะให้พวกเธอทำความสะอาดใต้ต้นหูกวางก่อนด้วยการเก็บกวาดใบไม้”
“ยี้ งานคนไช้”ยัยไฮโซสุดแสบเบ้หน้า
“อ๋อ ได้เลยค่ะ งานออกแรงอย่างนี้หวานถนัดนัก ว่าแต่ว่า ไหนล่ะคะ ไม้กวาดกับรถเข็น”
“เอามาทำไม ไม้กวาด รถเข็น”อาจารย์ทามาโกะยิ้มขึ้นแววตาซ่อนเร้นเป็นประกาย ทุกคนเริ่มรู้สังหรณ์ร้ายของน้องมายด์ขึ้นมาตะหงิด ๆ
“ครูจะให้เวลาทุกคนไม่เกินหนึ่งชั่วโมง”อาจารย์ป้ายกนาฬิกาขึ้นจับเวลา
“ให้พวกเธอทุกคนเก็บใบไม้จากตรงนี้ครั้งละหนึ่งใบวิ่งไปทิ้งที่ถังขยะใบโน้นจนกว่าจะครบหนึ่งร้อยใบ ขอย้ำอีกครั้ง วิ่ง ไปทิ้งที่ถังขยะใบโน้น จะมากกว่าหนึ่งร้อยใบเท่าไหร่ก็ได้ แต่ห้ามต่ำกว่าคนละหนึ่งร้อยใบเป็นอันขาด...”
“อ๊ากกกกก เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนค่ะ หนูฟังผิดรึเปล่าที่ว่า....”ทุกคนร้องตาตั้ง
“ไม่ผิดหรอก ครั้งละหนึ่งใบ และพวกเธอจะต้องทำอย่างนี้ทุกวันจนกว่า...”อาจารย์ทามาโกะเว้นนิดนึงก่อนหันมามองใบหูกวางเป็นล้านใบที่เรียงรายกันอยู่บนพื้นหนานุ่ม
“จนกว่าพวกเธอจะเก็บใบหูกวางพวกนี้จนหมด แล้วอย่าคิดที่จะแอบมาเก็บกวาดมันให้หมดด้วย ใครช้าจะถูกลงโทษทั้งกลุ่ม อาจารย์วาสนา....”
อาจารย์วาสนายกเก้าอี้มาตั้งอย่างรู้งาน
“รบกวนอาจารย์ช่วยควบคุมเด็กพวกนี้ด้วยนะคะ จนกว่าจะเก็บครบแล้วถึงอนุญาตให้ขึ้นไปหัดตบเบาะบนเบาะต่อได้”
“ใบไม้ ใบม้ายยยยยยย ยูโดใบไม้ T^T”เจ้าพวกตัวแสบเริ่มออกอาการดิ้นพล่าน
“ใบไม้ร้อยใบเกือบสองร้อยเมตร โอย น้องมายด์จะเป็นลม...”
“โถ น้องมายของคุณมิ้นท์ เป็นยังไงบ้างคะ”ยัยมิ้นท์ทำท่าเข้าไปประคอง
“ใครจะเป็นลมไปครูก็ไม่ว่านะ”อาจารย์ทามาโกะยิ้มขึ้นอย่างรู้ทัน
“แต่คนที่เป็นเพื่อนสนิทต้องไปวิ่งเติมเต็มให้ในส่วนที่ขาดให้ครบด้วยล่ะ”
“จ๊ากกกกกกกกกก ฟื้นขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ยัยน้องมายด์บ้า ฟื้นๆๆๆๆๆ ขึ้นมาเซ่....”
“จะช้าอยู่ทำไม เอ้าไป วิ่งๆๆๆๆๆๆ”
TT^TT
........................................................................................
“แฮ่กกกกกๆๆๆๆ ตอนนี้ชั้นรู้แล้วล่ะ ว่าทำไมเค้าเรียกยูโดของชมรมเราว่ายูโดใบไม้”ยัยจิ๋ววิ่งไปบ่นไปตั้งแต่ใบที่ยี่สิบ
“โอยคุณมิ้นท์ช่วยประคองน้องมายด์หน่อยสิ”
“ต๊าย ยัยกระเทยกับยัยทอมบ้าพลังนั่นมันน๊อกรอบเราไปตั้งหลายรอบแล้ว”ยัยมิ้นท์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแค้นเคือง
“คอยดูเถอะ ไอ้พวกใบหูกวางแห้งบ้า ชั้นจะเอาไฟมาเผาให้ดู อาจารย์ป้าอย่าเผลอไปก็แล้วกัน”
........................................................................................
“ดูท่าทางตั้งใจกันน่าดูนะ ไอ้เด็กพวกนี้”อาจารย์ทามาโกะพูดขึ้นหลังจากชะโงกมองผ่านหน้าต่างของชมรมออกไป
“ครับ อาจารย์ ถ้าเราฝึกซ้อมกันจริงจังก็อาจจะทันกีฬาเยาวชนกลางปีหน้าก็ได้”ประธานชมรมออกความเห็น
“ไมท์ เธอเองก็ควรจะตั้งใจเหมือนกันนะ”
“ผม ผมยังทำใจไม่ได้ครับ อาจารย์”ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยความปวดร้าว
“จำไว้นะไมท์”
อาจารย์ทามาโกะเอื้อมมือไปแตะไหล่ลูกศิษย์อย่างมีเมตตา
“ไม้ใหญ่ผ่านหนาวร้อนหลากฤดูกาลจึงคงคุณค่า
เส้นทางแห่งชีวิตมักเต็มไปด้วยอุปสรรคขวากหนาม
ขณะที่เธอหยุดอยู่กับที่
โลกได้หมุนผ่านเธอไปแล้ว
อย่าก้มหน้าให้กับชะตาชีวิต
ผู้ชนะ คือผู้ที่สามารถก้าวผ่านความยากแค้นลำเค็ญได้ด้วยหัวใจทระนง
ขอเพียงเธออย่าเพิ่งสูญสิ้นความหวังและความศรัทธาในชีวิต
ความสำเร็จก็จะมาถึงเธอได้ในที่สุด”
บทประพันธ์ : กระบี่ใบไม้