ตอนที่ :6 วันว่างของพวกเรา
วันนี้อาจารย์กับประธานชมรมไม่อยู่ ให้นักกีฬาทุกคนฝึกซ้อมกันเอง
1.วิ่งเก็บใบไม้คนละหนึ่งร้อยใบ
2.ฝึกตบเบาะทุกเซ็ท เซ็ทละหนึ่งร้อยครั้ง
3......ฯลฯ...............................
“วันนี้ไม่มีใครอยู่ วู้วววปี้.....วันนี้เป็นวันของเราแล้ว”ยัยสาวไฮโซจอมแสบตะโกนก้อง
“จริงด้วยๆ เมื่อวานน้องมายด์ยังระบมอยู่เลย”
“แต่วันนี้เราก็ต้องซ้อมตามโปรแกรมบนกระดานนะ”ยัยลั๊กกี้เอาเท้าเหยียบๆ ใบหูกวางที่หนานุ่มแทบเท้าไปมา
“ก็ช่างกระดานสิ ไม่มีใครมาตรวจเช็คพวกเราอยู่แล้ว”
“ฉันจะฟ้องอาจารย์ป้า”ยัยหวานสอดเสียงเหี้ยมๆ จริงๆแล้วไม่อยากจะซ้อมซักเท่าไหร่นักหรอก แต่สามารถขัดใจคู่อริได้ย่อมเป็นดีที่สุด
“หนอยแน่ ยัยทอมกระจอกแกจำไว้เลยนะ”ยัยมิ้นเตะใบหูกวางนุ่มที่หนาเป็นชั้นเหมือนพรมอย่างหงุดหงิด มองเห็นขี้ฝุ่นและใบไม้ปลิวว่อน
“แต่...เอ๊ะ ชั้นคิดอะไรดีๆได้แล้วล่ะ หึหึ”ไฮโซสาวสารพัดพิษส่งยิ้มให้กับน้องมายด์อย่างมีความหมาย
“เฮ้ๆ ยัยหวาน”ยัยจิ๋วสะกิดเพื่อนสนิทที่กำลังก้มลงที่จุดสตาร์ทอย่างเป็นกังวล
“ชั้นว่ายัยคู่หัวจอมแสบนั่นมันมองพวกเราอย่างพิลึก ๆ นะ”
ก่อนที่ยัยหวานจะทันพูดอะไร กลุ่มก้อนของใบไม้กลุ่มใหญ่ก็สาดโครมเข้าเต็ม ๆ หน้า
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ใบไม้นั่นอร่อยมั้ย สมน้ำหน้าอยากซ่านัก....”
ยัยหวานปาดเศษใบไม้และขี้ฝุ่นออกจากตัวที่กำลังสั่นอยู่ริกๆ
“ยัยมิ้น น้องมายด์ พวกแก....”พูดจบก็เตะกลุ่มใบไม้กลุ่มใหญ่สาดเข้าใส่กลุ่มยัยมิ้นบ้างดังโครมใหญ่ ส่วนปากก็ถ่มใบหูกวางที่งับเข้าปากไปเต็มรัก
“นี่แน่ะ ๆ อยากมาแกล้งเพื่อนฉันก่อนเหรอ”ยัยจิ๋วหอบใบหูกวางมาปาใส่มั่ง
“พวกเธอเล่นปาใบไม้กันเหรอ น่าสนุกจังเลยนะ ขอฉันร่วมวงด้วยสิ”ยัยลั๊กกี้ผู้เป็นคนกลาง ถือโอกาสร่วมวงไพบูลย์ด้วยอีกคน
แล้วสงครามใบไม้ก็ปะทุขึ้นที่ใต้ต้นหูกวางแห่งนั้นนั่นเอง....
........................................................................................
“ประชุมทุกทีก็เห็นมีแต่เรื่องเดิมๆ น่าเบื่อชะมัดเลยครับอาจารย์”ประธานชมรมบ่นเสียงเบื่อๆ
“แต่ครูว่านะ อีตาผู้ช่วย ผอ.เวลาแกพูดถึงโครงการสร้างสนามเทนนิสใหม่ทีไร แกชอบมองมาที่โต๊ะพวกเราทุกที ไมท์เธอสังเกตเหมือนครูมั้ย”
“ผมว่าตอนนี้อาจารย์อย่าเพิ่งกังวลเรื่องพวกนี้ไปหน่อยเลย วันนี้เราปล่อยไอ้พวกเด็กแสบไว้ตามลำพังที่ชมรมจะเป็นอะไรรึเปล่าก็ไม่รู้”
“คงไม่เป็นไรหรอก...มั๊ง”คำพูดกับหน้าตาค้านกันสุดๆ
“ผมว่านะ...ตอนนี้พวกเรา....”พูดจบทั้งครู ทั้งลูกศิษย์ก็วิ่งไปที่ชมรมสุดชีวิต แต่ทว่า.....
ตึก ตึก ตึก ตึก
ยัยจิ๋ววิ่งถือไม้กวาดตามน้องมายด์ที่ถือไม้เคนโดของอาจารย์ป้า วิ่งหนีพลางต่อสู้พลางมาที่หน้าประตู ทั้งคู่เนื้อตัวมอมแมม ชุดยูโดเต็มไปด้วยเศษฝุ่นละอองและใบไม้
“จ๊าก อาจารย์กับพี่ไมท์กลับมาแล้ว”ทั้งคู่เหยียบเบรคกันตาค้างอยู่ที่หน้าประตู อาจารย์วาสนาหน้าซีดเผือดเหมือนจะเป็นลม แต่หน้าตาประธานชมรมเครียดจัดเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ
ตัวแสบทั้งคู่มองหน้ากันตาปริบ ๆ แล้วก็...
“ต๊ายตาย น้องมายด์ จิ๋วบอกน้องมายด์แล้วนะ ว่าอย่ามุดไปถูพื้นแถวๆตู้นั้น ฝุ่นมันเยอะ”
“แล้วจิ๋วล่ะจ๊ะ กวาดพื้นชมรมไปถึงไหนแล้วล่ะ”พูดจบก็เอามือปัด ๆ ฝุ่นให้เพื่อน(ที่พยายามจะตีซี้อยู่สุดชีวิต)
“ดูสิ เสื้อผ้าเลอะไปหมดเลย เนอะๆ”พูดจบก็พยายามปลีกตัวออกไปให้ไกลห่างแต่ถูกประธานชมรมลากคอเอาไว้ได้ก่อน
“ชมรมยูโดของฉัน ประวัติศาสตร์ 50 ปี ชมรมยูโดของฉัน”อาจารย์วาสนาหน้าซีดเผือด กวาดตามองสภาพในเบาะชมรมอย่างเลื่อนลอย เศษใบไม้กลาดเกลื่อนไปทั่วทั้งเบาะ เสื่อทาทามิบางแผ่นถูกงัดออกมาพลิกคว่ำพลิกหงายกันกระจุยกระจาย แล้วคูเลอร์ใส่น้ำเย็นที่ถูกวางเค้เก้อยู่ตรงนั้นอีกล่ะ...
“...ชมรมยูโดของฉัน ประวัติศาสตร์ 50 ปี ชมรมยูโดของฉัน...”อาจารย์วาสนายังคงส่งเสียงสั่นเครือ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ตึก ตึก ตึก ตึก
“ฮ่าๆๆๆๆๆ เสร็จฉันแน่ๆ ล่ะ ยัยไฮโซจอมแสบเอ๋ย จงกลายเป็นมัมมี่เหม็นเน่าไปเสียเถอะ”ยัยมิ้นท์วิ่งหนีโดยมีชุดยูโดเก่าๆเหม็นเน่าคลุมหัวมาจากด้านหลังชมรม อารามเร่งรีบจัดตาก็มองไม่เห็นจึงชนโครมกับประธานชมรมจังเบอเร่อ นอนล้มกลิ้งเค้เก้ไปกับพื้น
“....เอ้อ...อาจารย์ กับพี่ไมท์...”ยัยหวานหน้าซีดเหมือนซากศพ
“ฮ่าๆๆๆ เล่นด้วยๆๆๆ เอาชุดยูโดเน่าคลุมหัวของมันเลย”ยัยกระเทยลั๊กกี้ โผล่ตามมาจากด้านหลังพลันเหยียบเบรกตามตัวโก่ง
“ต๊าย ตาย พวกเธอเล่นอะไรกันเนี่ย ห้ามอะไรไม่เคยฟังกันบ้างเลยนะ เห็นมั้ยเนี่ย เลอะเทอะไปหมดเลย”
“....เหรอ !!!.....”ทุกคนประสานเสียงกันอย่างเย็นชา
“ยัยจิ้งจกเปลี่ยนสี กระเทยสองหางจำไว้เหอะแก”
“อาจารย์ครับ อาจารย์เป็นอะไรไปครับ อาจารย์...”
“...ชมรมของฉัน ชมรม 50 ปีของฉัน...เอิ๊ก...”
“เฮ้ยพวกเรา ช่วยกันหน่อยเร็ว อาจารย์วาสนาแกเป็นลมไปแล้ว”
ฯลฯ
........................................................................................
“....สำนึกผิดแล้วจ้า พวกเราจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว...”
“....สำนึกผิดแล้วจ้า พวกเราจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว...”
“....สำนึกผิดแล้วจ้า พวกเราจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว...”
ใกล้จะถึงเวลาหนึ่งทุ่มแล้ว ประชาชนที่จับจ่ายซื้อบริเวณตลาดใกล้ๆ โรงเรียน ต่างพากันแปลกใจ เมื่อเห็นเด็กๆใส่ชุดยูโดกลุ่มหนึ่งถือแผ่นป้ายผ้าสีขาวผืนใหญ่ วิ่งเรียงแถวตามลำดับก่อนหลัง ช่วยกันแหกปากไปตลอดทาง โดยมีจุดมุ่งหมายให้ครบรอบโรงเรียนสามรอบให้จงได้
“...ทำไมไฮโซอย่างฉัน...จะต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วยนะ แฮ่กๆๆๆ”
“ก็เพราะแกนั่นแหละยัยมิ้นท์ ที่เป็นตัวต้นเหตุให้พวกเราเป็นอย่างนี้”
“โอย หิวข้าวชะมัด จะเป็นลมอยู่แล้ว”
“นี่ๆ ไอ้ คน ที่วิ่งอยู่ข้างหน้าน่ะ วิ่งให้มันช้า ๆ ลงหน่อยสิ น้องมายด์จะวิ่งตามไม่ไหวแล้วนะ”
“จะวิ่งช้าอยู่ทำป้าเธอรึไง แค่นี้ฉันก็อายจะแย่อยู่แล้ว ดูข้อความบนแผ่นป้ายที่เขียนนี่สิ ฮือๆๆๆ”
“พวกเราคืออาชญากรร้ายของชมรมยูโด”
........................................................................................
“ ....กา...กา...”
อาทิตย์กลมโตใกล้จะลับขอบฟ้า หมู่นกกาเริ่มบินกลับรัง ภาพนักยูโดกลุ่มเล็กๆหายลับไปกับมุมกำแพงของโรงเรียนเนิ่นนานแล้ว วันนี้อาจจะไม่ใช่วันดีของพวกเขาเหล่านั้นก็เป็นได้
“อย่ายอมแพ้เขานะพวกเด็กๆ...สู้ๆ”
บทประพันธ์ : กระบี่ใบไม้