หลัง จากผมจัดการซ่อมบิ๊กไบท์คันโปรดบวกกับฝึกใช้พลังที่เพิ่มเข้ามาได้ในระดับดี แล้ว ผมคิดว่าผมจะใช้พลังแค่ใช้ไฟฟ้า ผมไม่อยากใช้ที่มันมากกว่านี้ มันรุนแรงเกินไป
ผมเริ่มกลับมาคิดถึงการใช้ชีวิตอยู่ในโลกใหม่นี่ ว่าจะเอาไงกะมันดี เหลือบไปเห็นหนังสือที่เป็นบันทึกโลกนี้
"อืม มม... ไหนๆ ก็มาถึงนี่แล้ว เราเองก็ชอบเดินทางท่องเที่ยวอยู่แล้ว แบล็กเบรียด(ชื่อมอไซด์มันครับ)ก็มี ผจรภัยโลกใหม่ดีกว่า ใช่ว่าจะมีคนอย่างเรามีโอกาสมานี่ ไปเจอเหล่าสาวมอนน่ารักๆ ก็ไม่เลวเหมือนกัน และสุดท้ายตามแองจี้กลับมา จากที่อ่านบันทึก มั่นใจได้เลยว่าต้องไม่เกิดเรื่องดีกับแองจี้ ยิ่งเธอร้องไห้อย่างเจ็บปวดก็จะไปด้วย" ไม่บ่อยนักที่ผมจะพูดกับตัวเอง นี่เป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญที่กำกับเส้นทางในอนาคตของผมเอง
แล้วก็ตื่น เต็มที่ สัญชาติญาณความเป็นชายของผม ความสุขตอนที่มีอะไรกับแองจี้เป็นอะไรที่ลืมไม่ลงเลยจริงๆ ความฝันของลูกผู้ชายส่วนใหญ่อยากมีฮาเร็มเป็นของตัวเองทั้งนั้น ผมเองก็ไม่ต่างกัน อาจดูชั่วไปซักหน่อย แต่ผมก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนดีอยู่แล้ว โลกที่ผมจากมาผมไม่มีใคร และก็ไม่เคยมี
ผมก็เริ่มคิด ว่าจะไปไหนก่อนดี.... อืม... ที่นี่มันคล้ายๆ เกม RPG ที่ผมเคยเล่นสมัยยังเด็กตัวเอกส่วนใหญ่เริ่มที่หมู่บ้าน งั้นผมก็ไปเริ่มที่หมู่บ้านละกัน
ว่าแล้วผมก็เริ่มสตาร์ทแบล็กเบรียด
ซื้มๆ บรื้นๆๆ
เอ้อ จริงสิผมลืมบอกไป แบล็กเบรียด ไม่ใช้น้ำมันหรอกมันใช้พลังงานฟิวชั่นนิวเคลียร์สะอาดที่ผมออกแบบเองในการ ขับเคลื่อน ฉะนั้นปลอดภัยหายห่วง ผมเปิดระบบแทรกซึม คลื่นโซนิคพิเศษ ค้นหาตำแหน่งที่อยู่ของมนุษย์และสิ่งก่อสร้างที่รวมกันมากที่สุดที่หน้าปัด จอตรงกลางแฮน
หืมมม... เจอแล้ว มีหมู่บ้านไม่ใหญ่ไม่เล็ก แวะไปหาของกินของใช้จำเป็นดีกว่า
บรื้นนนนนนน............
พรืบ
เอี๊ยดด..
"What the fxck!!!" ผมสบดอย่างตกใจ
เบื้องหน้าผมมีตัวอะไรไม่รู้ ใหญ่หน้าดู ตกลงมาหน้ารถผมพอดี ดีที่ผมเบรคทัน...
ผมรีบลงจากรถแล้ววิ่งมาดู
"..........นี่มัน..ธันเดอร์เบิร์ด!? นี่" ผมแหงนหน้ามองข้างบน " มาได้ไงหว่า..."
ผม สงสัยก็ไม่แปลกหรอก เท่าที่อ่านมามอนสาวพังค์ร็อคสุดซาร์ดิสตนนี้ อาศัยอยู่แถบภูเขา ที่รกร้าง หรือไม่ก็หุบเหวไม่ใช่หรอ? ผมเหล่กลับมาดูเธออีกครั้ง
"โอ้ว บาดเจ็บอยู่นี่ ... หนักซะด้วย" ผมเริ่มเข้ามาดูเธอใกล้ขึ้น
ดูจากสภาพเธอแล้วคงโดนพวกออด้งออเดอร์ไรเนี่ยแหละทำร้าย ดูจากหอกปักท้องเธออยู่ มีตราที่เหมือนกับในหนังสือบันทึก
"ตายยังหว่า" ว่าแล้วก็ลองเอานิ้วจิ้มๆ ดู(ไม่ใช่ขี้นะเฟ้ยยย)
เปรี้ยง "โว้วว ไฟแรงจริงอีหนู" ผมพูดพร้อมกับสบัดนิ้วที่ยังชาๆ อยู่
ผมรีบวิ่งไปเอากล่องปฐมพยาบาลเอนกประสงค์ที่แบล็กเบรียด
ก็ นะผมชอบขี่มอไซด์ โดยเฉพาะบิ๊กไบท์ อุบัติเหตุจึงต้องมีเป็นธรรมดา อุปกรณ์ปฐมพยาบาลจึงต้องพร้อม อันที่จริงไอ้กล่องปฐมพยาบาลของผมเนี่ยพร้อมซะยิ่งกว่าคลีนิคหรือสถานี อนามัยหลายๆ แห่งอีก เพราะผมครอบครองเทคโนโลยีล้ำหน้ามากมาย แน่นอนแม้แต่สารนาโนชีวชีพ(แต่งขึ้นเองนะจ๊ะ)ด้วย สารที่ว่านี้จะเข้าไปรักษาจุดที่บาดเจ็บคืนสภาพจนเหมือนใหม่ ไม่ว่าจะสาหัสแค่ไหน ก็รักษาได้ด้วยยานี้ เสียดายผมเองมีอยู่ 10 กล่องแค่นั้น กล่องนึงใช้ได้ 12 ครั้ง ถ้าใช้ครั้งนี้ก็จะเหลือแค่ 119 ครั้ง แต่ผมไม่เสียดายเท่าไหร่หรอก ช่วยคนนี่... แม้จะพูดได้ไม่เต็มปากว่า สาวน้อยพังค์ร็อคมีปีก เป็นคนก็เหอะ
ผมมองหาของให้เธอกัด มองจนทั่วก็ไม่มี ผมก็ก้มมองมือตัวเอง
..............
"เอาวะ ช่วยคนก่อนละกัน" ว่าแล้วก็มือยัดใส่ปากเธอ เธอยังไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ
ผมจัดการเตรียมดึงหอกทันที... ดูเหมือนหอกจะมีพิษเสียด้วย ผมเริ่มหน้าเครียด
ถึงกับต้องใช้พิษเลยหรอ... ต่อให้ยัยนี่ร้ายกาจยังก็ไม่เห็นต้องใช้พิษร้ายอย่างงี้เลย
อย่าให้ผมเจอมันละกัน ผมไม่ชอบเลยพวกที่ทำร้ายผู้หญิงด้วยพิษเนี่ย
ชึกก
อื๊อออออออออออออออ
จี๊ดๆๆๆๆๆๆๆ(เสียงสายฟ้าจากธันเดอร์เบิร์ด)
ผม ตาเบิกโพลงเลยทีนี้ เจ็บมือที่เธอกัดสุดๆ เหมือนจะมีเขี้ยวด้วย จัดซะเต็มเขี้ยวเลยอีหนู เจ็บอย่างเดียวไม่เท่าไหร่หรอก ไอ้สายฟ้าเธอเนี่ยดิ ทำเอาผมจี๊ดไปพร้อมกับความสุขสม เหมือนพวกมาโซเลยแหะ
ดีที่ผมเองก็ใช้สายฟ้าเหมือนกันถึงจะคนละแบบก็เหอะ ก็พอจะมีภูมิต้านทานบ้างไม่งั้นขยับตัวไม่ไหวแน่
ผมรีบปักเข็มนาโนชีพตรงเอวบางทันที หวังว่ายานี้จะต้านพวกพิษได้ด้วยนะ
ฉึก
อ๊าาาาาาาาา
เธอคายปากจากมือผมแล้วร้องเสียงดังทันทีที่ผมแทงเข็ม พอฉีดยาลงไปเธอก็งับผมใหม่
ฮือๆๆ จะเหลือไหมมือตู
อื๊ออ ๆ ๆ จี๊ด ๆๆ ๆ
ผมรีบมองแผลของเธอทันที เลิกสนใจมือตัวเอง มีเลือดสีดำคล้ำ ทะลักออกมาจากแผลของเธอ ดูเหมือนจะได้ผมแหะ ผมรอจนกระทั่งแผลเธอหายสนิท
เธอหลับสนิทเหงื่อไหนโทรมกาย
ผม จึงอุ้มเธอไปวางใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นใกล้เคียง ลูบผมเธออย่างปลอบประโยน จัดท่านอนให้เธอเสร็จสรรพ แล้วก็เดินกลับไปขี่แบล็กเบรียด สตาร์ทรถเสร็จก็บึ่งจากไม่ได้หันมองกลับมา
นั่น ถือว่าผมพลาดอย่างแรง เพราะเบื้องหลังผม สายตาขอสาวพังค์ร็อคปีกงามคนนั้น จ้องแผ่นหลังผมอย่างหมายมั่นจะเกลือนกิน แม้จะดูอิดโรยไปบ้างก็ตาม....
........................................