ภายในห้องพยาบาลของบริษัท จองซูเอนตัวลงหนุนกับหมอนนุ่มแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอก กว่าจะกล่อมให้คุณป้าแม่บ้านกลับไปทำงานได้เล่นเอาเค้าแทบหมดแรง ก็ป้าจีเฮดึงดันจะอยู่ดูแลเพราะเป็นสาเหตุที่ทำให้เจ็บตัว จนเค้าต้องยืนยันว่าตัวเองไม่เป็นอะไรมาก ไม่อยากให้ป้าเสียการเสียงาน สุดท้ายหล่อนจึงยอมกลับไป
ร่างโปร่งถอนหายเฮือกอีกครั้ง ดูท่าคืนนี้เค้าคงต้องทำงานโต้รุ่งเป็นแน่ ดีที่ฝากป้าจีเฮไว้แล้วว่าไม่ต้องปิดประตูแผนก เพราะเค้าจะเข้าไปทำงานต่อให้เสร็จ แต่ตอนนี้คงต้องพักเสียก่อน เผื่ออาการปวดแสบปวดร้อนที่หน้าแข้งจะบรรเทาขึ้นมาบ้าง
คิดได้แบบนั้นเปลือกตาสวยก็ปิดลงทันที ความเหนื่อยอ่อนเพราเหตุการณ์ในวันนี้ทำให้จองซูจมสู่ห้วงนิทราได้อย่างไม่ยากเย็น
ประตูห้องพยาบาลเปิดออกพร้อมกับร่างสูงหนาที่แทรกตัวเข้ามา แต่คนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงก็ไม่ได้มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้น
นัยน์ตาคมกวาดมองไปทั่วดวงหน้าของคนที่กำลังหลับสนิท ดวงตาคู่สวยที่มักฉายแววไม่พอใจให้อยู่เป็นนิจตอนนี้ถูกปิดด้วยเปลือกตาบาง จมูกโด่งสวยรับกับใบหน้า ริมฝีปากหยักที่หลุดเสียงครางยามที่ช่วยปลดปล่อยอารมณ์นั้นจางสีแดงระเรื่อ สายตาคมกริบเลื่อนลงมายังลำคอระหงหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นอันยั่วยวน แผ่นอกขาวที่ไม่กว้างมากถูกปกปิดด้วยเสื้อเชิ๊ตสีขาวซึ่งบัดนี้แห้งสนิทดีแล้ว ขากางเกงสีดำถูกพับทบขึ้นเหนือแผลที่พันผ้าไว้เผยให้เห็นเรียวขาสวยเกินกว่าจะเป็นขาของผู้ชายได้
แม้ว่าร่างโปร่งตรงหน้าจะไม่บอบบางเหมือนผู้หญิง แต่ก็ไม่ได้ดูสมชายเลยแม้แต่น้อย ใบหน้าที่ดูมีเสน่ห์จริงจังมักจะสะกดสายตาคมได้อยู่เสมอ....แม้ว่ามักจะไม่ลงรอยกันก็ตาม
แต่มันก็สนุกทุกครั้งที่ได้แกล้งให้อีกฝ่ายหัวฟัดหัวเหวี่ยงเล่น.....
ร่างสูงถูกดึงให้ออกจากความคิดเมื่อเห็นท่าทีที่ผิดปกติของคนตรงหน้า อกบางกระเพื่อมหนักหน่วงราวกับหายใจติดขัด ร่างโปร่งตัวพลิกตัวตะแคงข้าง คดตัวเข้าเหมือนกุ้ง ไหล่บางสั่นไหว มือเรียวปัดป่ายลูบไล้ไปทั่วอกขาว ก่อนที่มืออีกข้างจะเลื่อนลงไปในร่มผ้าเบื้องล่าง แม้ดวงตาจะปิดสนิทแต่ปากหยักสวยกลับหอบหายใจแรงราวกับวิ่งในระยะทางไกล
ยั่วยวน...และบริสุทธิ์ ในเวลาเดียวกัน!!
ร่างสูงยืนมองท่าทางของคนตรงหน้าอย่างเผลอไผล เสียงครางแผ่วเบาตีให้สติของเค้าแตกกระเจิงไปทั่วทิศ มือแกร่งรวบเอาข้อมือเล็ก(กว่า)ที่กำลังขยับกายเพื่อปลดปล่อยเอาไว้แน่น ส่งผลให้จองซูร้องครางอย่างขัดใจ นัยน์ตาสวยพยายามปรือขึ้นมอง แต่ก็เป็นแค่สายตาที่ปรอยไปตามแรงอารมณ์ก็เท่านั้น
ราวกับหมดความอดทนร่างสูงประกบริมฝีปากของคนช่างยั่ว(?)ทันที ลิ้นร้อนส่งผ่านเข้าไปในโพรงปากอุ่นร้อนทักทายลิ้นเล็กที่นอนนิ่งสนิทอยู่ จนมันตื่นขึ้นมาเกี่ยวกระหวัดกับผู้มาเยือน ลิ้นเล็กที่เคลื่อนสะเปะสะปะไปทั่วอย่างไม่ประสีประสาทำเอาร่างหนาฉุกคิดขึ้นได้ว่า คนตรงหน้าไม่ได้คุ้นเคยกับเรื่องแบบนี้มาก่อน
ฉายานักพรตผู้เคร่งพรหมจรรย์อย่างที่คนเค้าพูดเล่นๆกัน คงมีเค้าของความจริงเป็นแน่ เชื่อได้เลยว่าร่างโปร่งไม่เคยแตะต้องเรือนร่างของผู้หญิงมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะจองซูคงไม่สามารถทำเรื่องแบบนี้ให้สำเร็จได้…..
แม้แต่เรื่องช่วยตัวเอง….
ร่างสูงรู้ดี จองซูเป็นคนที่ยึดถือในอุดมคติของตนเอง อยู่ในบรรทัดฐานของความเชื่อมั่น ถึงจะพอเปิดกว้างยอมรับรู้เรื่องการมีเซ็กซ์ของคนทั่วไปได้ เนื่องจากขอบข่ายของงานข้องเกี่ยวและพัวพันกับเรื่องพวกนี้อยู่บ้าง แต่จองซูกลับขีดเส้นลิมิตของมันไว้ด้วยคำว่า เหมาะสม ศีลธรรม บลาๆๆ ซึ่งต่างกับเค้าโดยสิ้นเชิง ตัวเค้าเองมักจะนำเสนอสิ่งแปลกใหม่ เรื่องของการเรียนรู้พฤติกรรมของมนุษย์อย่างแน่ชัด เปิดเผยและชัดเจนจนเกินไป ซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างจองซูยากที่จะยอมรับมันได้ ความขัดแย้งที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งสองฝ่ายจึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลย
อาจเป็นเพราะจองซูเป็นคนที่เข้าถึงได้ยาก ต่างจากฮีชอลที่เข้าคนง่ายจนสามารถเล่นหัวกับคนอื่นไปทั่ว รวมทั้งรสนิยมเรื่องผู้หญิงของฮีชอล ทำให้ฮีชอลค่อนข้างเจนจัดในเรื่องของการมีเซ็กซ์พอสมควร ซึ่งมันเป็นเหมือนตัวกดดันให้จองซูยึดถือในเรื่องนี้มากขึ้น... เค้ารู้จองซูไม่ได้เกลียดการมีเซ็กซ์
เพียงแต่ไม่มีโอกาส...และขาดแรงจุงใจต่างหากล่ะ!!
ร่างสูงผละจูบออก จ้องมองดวงตาสวยที่ยังคงเคลิ้บเคลิ้มกับรสจูบไม่หาย ปากเรียวแดงเจ่อด้วยแรงบดขยี้ นิ้วแกร่งเกลี่ยเส้นผมนุ่มที่ตกลงมาระใบหน้าขาวนวลออก ราวกับไม่ต้องการให้มีสิ่งใดมาบดบังใบหน้าที่เค้าหลงใหลนี้...
นานสองนานจนจองซูเริ่มมีสติรับรู้ พลันดวงตาที่หยาดเยิ้มไปด้วยแรงอารมณ์แปรเปลี่ยนเป็นตื่นตระหนก
คนตรงหน้ามาอยู่ที่นี้ได้ยังไงกัน แถมทั้งยังอยู่ใกล้ชิดมากในสภาพที่คาดไม่ถึงด้วย!!
“ คุณจะทำอะไรน่ะ!! ” จองซูตะคอกเสียงดัง ดวงตาแข็งกร้าวกว่าทุกครั้งที่ร่างสูงเคยเห็นมา มือเรียวผลักไหล่หนาอย่างแรง พยายามให้ร่างสูงที่คร่อมทับตนอยู่ออกไป จนมือหนาต้องจับข้อมือเรียวกดลงกับเตียงนุ่ม ไหล่บางกระแทกกับราวเตียงจนจองซูเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าคมโน้มต่ำลงมาแนบชิดจนปลายจมูกสัมผัสกัน
“ แกทำบ้าอะไรน่ะ ปล่อยฉันนะโว๊ย!! “ สรรพนามที่เปลี่ยนไปบ่งบอกถึงลิมิตความโกรธของจองซูได้เป็นอย่างดี ร่างโปร่งพยายามดิ้นสุดแรง แต่เมื่อยิ่งดิ้นอกแกร่งก็ยิ่งเบียดชิด ใบหน้าขาวพยายามเบือนหนีสัมผัสจากอีกฝ่าย แต่ก็ไม่ต่างกับเป็นการเชิญชวนให้ปลายจมูกโด่งนั่นเลื่อนมาที่พวงแก้มนุ่มแทน ลมหายใจร้อนของร่างสูงไล่ลามลงไปยังลำคอระหง ปากหยักกดลงดูดดุนทำรอยสีกุหลาบบนลำคอขาว
“ ไอ้..ไอ้บ้า ” จองซูอึ้งค้างกับการกระทำจาบจ้วงของคนตรงหน้า ปากเรียวก่นด่าออกมาไม่เป็นคำ หัวใจเต้นเร็วแรงราวกับจะระเบิดเสียให้ได้
ขยะแขยง!
ที่ตนตัวสั่นเพราะกำลังขยะแขยงสัมผัสจากคนตรงหน้าใช่ไหม! ที่หัวใจเต้นแรงเพราะโกรธใช่รึเปล่า!!
ต้องใช่แน่ๆ! คนที่กอดแกอยู่มันเป็นผู้ชายนะ แกต้องขยะแขยงสิจองซู!!
แววตาสับสนของคนใต้ร่างเรียกรอยยิ้มจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี มือสากสอดเข้าไปในเสื้อผืนบางลูบไล้ไปทั่วจนพบสิ่งที่ต้องการ นิ้วแกร่งบดขยี้มันอย่างพึงใจ ส่งผลให้เจ้าตัวสะดุ้งเฮือก
“ อ๊ะ!...แก..ปล่อย... ” จองซูกัดฟันแน่นเพื่อสกัดกั้นอารมณ์
“ แน่ใจนะจองซูว่าจะให้ผมปล่อยมันน่ะ ” ร่างสูงกระซิบถาม แต่ก็เจอร่างโปร่งส่งสายตาเขียวปั๊ดเข้าให้ “ โอเคๆ ผมปล่อยก็ได้ ” มือแกร่งปล่อยออกอย่างยอมแพ้ จองซูถอนหายใจอย่างโล่งอกแต่ก็ต้องตาเหลือกขึ้นเมื่อมือสากนั้นเลื่อนลงไปในเป้ากางเกงแทน!
ร่างสูงเคล้นอย่างเชื่องช้าจนส่วนที่นอนนิ่งนั้น แข็งขันลุกขึ้นมาสู้มือแกร่งอย่างไม่อาจยับยั้งได้ เช่นเดียวกับจองซูที่หลุดเสียงน่าฟังออกมาอย่างไม่อาจควบคุมได้เช่นกัน
“ แล้วตรงนี้ล่ะ คุณอยากให้ผมปล่อยด้วยรึเปล่า ” คนกระทำเคล้นยิ้มถาม ร่างโปร่งพยายามจะพยักหน้า แต่ก็กลายเป็นเสียงครางตอบรับแทน เมื่อมือแกร่งกดน้ำหนักลงไปยิ่งกว่าเดิม
“ ถ้าคุณชอบก็อย่าปฏิเสธมันเลย จองซู ”
“ มะ..ไม่.. ”
“ งั้นผมว่าร่างกายคุณคงให้คำตอบได้ดีว่านะครับ “ ร่างสูงยิ้มกว้าง “....แล้วคุณก็ไม่ต้องพูดอะไรต่อหรอก ”
“.....”
“ เพราะต่อจากนี้ คุณแค่ครางดังๆก็พอ ”
“...!!! ”
ร่างสูงประกบจูบบดขยี้รุนแรงราวกับต้องการปลุกสัญชาติญาณดิบในกายของจองซูให้ลุกโชน ฟันคมขบกัดเรียวปากนุ่มอย่างย่ามใจ จนลิ้นร้อนรับรู้ถึงรสชาติฝาดเฝือนของเลือดจากปากเล็ก อีกครั้งที่ร่างสูงผละจูบมองคนตรงหน้าอย่างหลงใหล จองซูหายใจหอบถี่ ดวงตาฉ่ำไปด้วยอารมณ์ที่คุกกรุ่น ริมปากแตกช้ำแต่กลับยวนตาเหลือเกิน
มือแกร่งแหวกกระชากสาบเสื้อเชิ้ตจนกระดุมหลุดออกจากรังดุมเผยแผงอกขาวเนียน ร่างสูงพยายามถอดให้เสื้อผืนบางให้หลุดพ้นกายสวย แต่ก็ติดรั้งแขนเรียวที่พยายามขัดขืน จนมือแกร่งต้องรวบข้อมือบางตรึงไว้เหนือหัว ถกเสื้อบางขึ้นมามัดไว้
“ แกมันโรคจิต..” จองซูกัดฟันกรอด แต่คนโรคจิตกลับยิ้มอย่างชอบใจ
“เฮ๊ย!!ปล่อยนะโว๊ย!.. ” ร่างโปร่งบิดหนีมือแกร่งที่ไต่ลงไปป้วนเปี้ยนเบื้องล่าง
ผู้คุกคามเลื่อนมือปลดเข็มขัดออกจากเอวบาง รูดกางเกงผืนสีดำสนิทลงให้พ้นที่ทาง สิ่งที่แข็งขืนถูกปกปิดด้วยชั้นในสีขาวสะอาด และร่างสูงก็ไม่ลังเลเลยที่จะดึงมันออกให้พ้นสายตา จองซูพยายามหนีบโคนขาเข้า แต่มือแกร่งก็จับเรียวขาให้แยกออกจากกันจนได้
“ อ๊ะ!...ยะ..อย่า.. ” ปากหยักครอบลงบนแก่นกลางอย่างกระหายทำเอาจองซูสะดุ้งสุดตัว
ลิ้นร้อนตวัดเลื่อนไล้ไปตามความยาวของแก่นกายเล็กอย่างเชื่องช้าและรวดเร็วสลับกันไปยิ่งกระตุ้นให้อารมณ์ของจองซูเดือดพล่าน
“ อึก..อื๊อ...... ” ความเสียวทั้งหมดรวมตัวกันอยู่ที่มวลท้อง มือเรียวที่ถูกรวบมัดไว้กำกันแน่นเพื่อระบายความเสียวซ่านนั้น ร่างสูงครูดฟันคมกับท่อนเนื้อสวยอย่างจงใจ จนจองซูต้องหลุดเสียงร้องครางออกมาอย่างสุขสม ปลายเท้าสวยจิกลงบนที่นอนนุ่มเมื่อลิ้นร้อนตวัดโดนส่วนอ่อนไหวอีกครั้ง จองซูครางหนักเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะปลดปล่อยน้ำรักเต็มปากของร่างสูง ลิ้นร้อนตวัดเก็บเกี่ยวคราบร้อนอีกครั้งในขณะที่ร่างโปร่งหอบหายใจพร่า
ร่างสูงมองอย่างพอใจกับกายบางที่หอบหายใจหมดแรงอยู่ตรงหน้า แต่ใครจะรู้เล่าว่าคนที่คิดว่าปลดปล่อยจนหมดแรงแล้วจะถีบกายหนาให้ผละออกได้!