บทที่ 2 วันหนึ่งในหน้าหนาว
ในฤดูหนาว อากาศเย็นสบาย ลมเย็นๆพัดหมุนเวียนไปมา สงบไม่มีเสียงใดนอกจากเสียงลม ดังนั้นสองพี่น้องรินเลนจึงออกมาเล่นกันข้างนอกอย่างสนุกสนาน เด็กสาวผู้รักสนุกเอ่ยกับน้องชายที่เกลือกกลิ้งกับหิมะว่า “นี่เลนมาเล่นปาหิมะกันเถอะ ><" พอสิ้นเสียงของเด็กสาว เด็กสาวก็ปาบอลหิมะชุดใหญ่กระหน่ำใส่น้องชายสุดที่รักแบบไม่ยั้ง ทำให้น้องชายสุดที่รักถึงกับตาค้างวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนกันเลยทีเดียว ดังนั้นเด็กชายจึงเอามือกอบหิมะ แล้วเอามาปั้นเป็นก้อน เด็กชายยิ้มแล้วตะโกนออกไปว่า “ริน!! ได้เวลาเอาคืนแล้ว” รินหันไปข้างหลังเห็นบอลหิมะพุ่งใส่ ส่วนเลนนั้นคิดว่าระดับรินนั้นยังไงก็คงหลบได้จึงปาหิมะไปแบบไม่ยั้ง เด็กหนุ่มหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง “ฮะฮ่าฮ่าฮ่า เป็นไงหล่ะริน ยอมแพ้ซะ” แต่ทว่าไม่มีเสียงอันไพเราะของพี่สาวตอบกลับมา เด็กหนุ่มเห็นดังนั้นจึงรีบวิ่งไปที่รินอยู่ ก็พบว่าเด็กสาวนอนหายใจหอบไม่หยุดอยู่ที่พื้น เด็กหนุ่มตกใจทำอะไรไม่ถูกอุ้มเด็กสาวที่เหมือนจะป่วยเข้าไปที่ห้องนอนในบ้าน แล้วเลนก็ไปเอาเอาปรอทวัดไข้ไปไว้ใต้ลิ้นของริน แล้วเลนก็อุทานออกมาว่า
เลน :ขะ..ไข้ขึ้น 48 องศา!!
เลนเห็นเช่นนั้นจึงพูดออกมาว่า “ไม่ได้ละต้องพารินลงไปหาคุณหมอในเมืองซะแล้ว ไม่งั้นแย่แน่ๆ”
ทันใดนั้นเอง มืออันไร้เรี่ยวแรงก็ค่อยจับแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้ เด็กสาวเอ่ยขึ้นมาว่า
ริน : ละ..เลน…
เด็กหนุ่มตกใจที่พี่สาวสุดที่รักได้สติกลับมาอีกครั้ง เลนพูดอย่างทุลักทุเลกับพี่สาวว่า
เลน : ริน!! เป็นอะไรมั๊ย!!? จะพาไปหาหมอนะ!!
เด็กหนุ่มถามพี่สาวสุดที่รักด้วยเสียงสั่นเครือ เด็กสาวจึงตอบกลับไปเพื่อไม่ให้น้องชายที่น่ารักเป็นห่วง
ริน : ไม่เป็นไร..หรอก..นะ ไม่ต้องหาหมอหรอก ขอร้อง..ล่ะ.นะ
เด็กสาวมองหน้าเด็กหนุ่มด้วยสายตาแนวอ้อน ซึ่งทำให้เด็กหนุ่มหน้าแดงฉ่ายอมเด็กสาวไปโดยง่าย
หลังจากนั้นเลนก็คอยดูแลรินเป็นอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นการทำอาหารให้ทาน หายามาให้ หรือแม้แต่เช็ดตัวด้วย(=.,=)
ในค่ำคืนนั้นเลนที่นั่งอยู่กับรินในห้องนอนก็คุยเล่นอย่างสนุกสนาน แม้ว่ารินจะป่วยอยู่ก็ตาม คืนนั้นอากาศไม่ค่อยหนาวและเย็นสบาย แต่รินที่ไม่สบายกับตัวสั่นหงัก เด็กสาวทนความหนาวไม่ไหวดึงชายเสื้อของเด็กหนุ่มแล้วพูดออกมาว่า
ริน : นี่เลน ช่วยกอดหน่อยสิ!!หนาวเหลือเกินน...
เด็กสาวทำหน้าตาละห้อยมองไปที่น้องชาย ทำเอาน้องชายโดนดาเมจอย่างแรง(คนเขียนก็โดน>.,<)
เด็กหนุ่มไม่รู้จะพูดอะไรก็เลยบอกกับเด็กสาวไปว่า
เลน : อะ..อืม ดะ..ได้สิ
เด็กหนุ่มค่อยๆ โอบกอดเด็กสาวที่กำลังหนาวไว้ในอ้อมแขน เด็กสาวรู้สึกได้ถึงไออุ่นและกลิ่นของเสื้อเด็กหนุ่มหอมเกินเย้ายวน จนรินอุทานออกมาว่า
ริน: อ๊า!! หอมจังเลย.. อุ่นด้วย
เด็กหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงออกแรงกอดให้ความอบอุ่นมากขึ้น
ริน : สบาย..จังเลยยย...
เลน : ฝันดีนะเจ้าหญิงของผม
แล้วทั้งสองคนก็หลับไปอย่างมีความสุขในค่ำคืนนั้น แม้ว่าข้างนอกพายุหิมะจะโหมกระหน่ำหนักแค่ไหนก็ตามแต่
และในยามดึกสะงัดก็ยังมีเสียงของเด็กสาวละเมอออกมาว่า
“แง่มๆ รักเลนที่สุดเลย”
ปล.ขอบคุณทุกคน(ที่หลงมาอ่านเหมือนเดิมนะครับ ปั๊มวันเดียวสองบทกำลังฟิน แฮ่กๆ) ด้วยนะคร้าบบบ