บทที่ 3 ความเจ็บป่วย
หลังจากค่ำคืนอันแสนหนาวเหน็บ แต่ภายในบ้ายก็ยังเต็มไปด้วยความอบอุ่นของสองพี่น้องในยามเช้า เด็กสาวที่ป่วยหนักอยู่บนเตียงนั้นนอนหลับอย่างมีความสุข ซึ่งวันนี้ต่างจากทุกวันที่เด็กสาวต้องลงไปทำอาหารให้น้องชายของเธอได้ทาน วันนี้เด็กชายจึงลงไปทำอาหารที่ครัวแทน
เลน : ทำอะไรดีหว่า รินชอบกินอะไรน้า?
เด็กชายตรงไปที่ห้องครัว เพื่อที่จะดูวัตถุดิบที่จะทำอาหาร ซึ่งเหมือนเคย ไม่มีอะไรมากไปกว่าส้ม กล้วย และไข่
เลน : กรรมแล้ว ไข่เจียวก็แล้วกันนะ!
เด็กชายถอนหายใจแล้วเริ่มตอกไข่ทำอาหาร ใช้เวลาไม่นานนัก(เสียไข่ไปหลายฟอง)ก็ทำอาหารเสร็จในที่สุด
เลน : กลิ่นหอมใช้ได้ทีเดียว รินต้องดีใจแน่ๆ
. . .
.
กลับมาทางด้านเด็กสาวที่ดูมีทีท่าว่าอาการจะดีขึ้นมาแล้ว ได้ตื่นขึ้นมามองนาฬิกาแล้วก็ตกใจดังลั่นว่า
ริน : ห๊ะ!!? นี่มัน9โมงแล้วเหรอเนี่ย
เด็กสาวที่แทบจะวิ่งลงไปข้างล่างเพื่อจะไปทำอาหาร แต่ด้วยเรี่ยวแรงของเธอนั้นกลับไม่มี เธอชาไปทั้งตัวเธอล้มลงก่อนที่จะถึงบันไดเสียอีก
ริน : โอ๊ย!! ไม่..มี..แรง..เลย..
ตุ้บ!!!!เนื่องจากเป็นบ้านไม้เมื่อมีคนล้มคนนึงจึงไม่แปลกที่จะมีเสียงดัง เด็กชายได้ยินเสียงเช่นนั้นก็ตกใจรีบวิ่งไปดูที่บันได พอมองขึ้นไปข้างบนพบกับรินนั่งหอบแฮ่กๆ อยู่ด้านบนของทางลงบันได เด็กชายตกใจวิ่งขึ้นไปหาพี่สาวสุดที่รักอย่างลนลาน
เลน : ริน!!!!!! เป็นอะไรไหม นี่มันเกิดอะไรขึ้น!!!?
ริน : ไม่เป็นไร..หรอก ฉะ..ฉันแค่ล้มนิด..หน่อยหนะ
เด็กสาวผู้หายใจติดๆขาดๆ หายใจอย่างทรมาน เด็กชายเห็นเช่นนั้นก็อดกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้ เด็กสาวเห็นน้องชายสุดที่รักร้องไห้ออกมาก็ได้เอ่ยขึ้นมาว่า
ริน : เลน.. ร้องไห้ทำไมเหรอ..อย่าร้องสิเป็นลูกผู้ชายต้องเข้มแข็งนะ
เลน : ก็..ก็ ก็มัน ก็ฉันเป็นห่วงรินนี่นา ฉันกลัวว่ารินจะ...รินจะ
ริน : ไม่เป็น..ไรหรอก..น่า ฉันนะไม่ตายหรอกอย่างฉันนะจะตายได้ยังไงกันจริง..ไหม
เลน : อะ..อืม อะ..หารเสร็จแล้วนะ กินกันเถอะนะริน
ริน : อืม..จ้ะ
แล้วเด็กชายและเด็กสาวก็ลงไปทานอาหารด้วยกัน
เลน : เดี๊ยวไปเอาน้ำมาให้นะ เอาน้ำอะไรดีหล่ะ?
ริน : ขอโกโก้ก็แล้วกันนะ
เด็กชายเดินตรงไปที่ครัวแล้วนำโกโก้ร้อนมาให้เด็กสาวที่นั่งรออยู่ที่โต๊ะ
เลน : อะ..นี่ โกโก้ร้อนๆ
ริน : ขอบคุณจ้ะ
เด็กชายค่อยๆส่งโกโก้ร้อนให้เด็กหญิง แต่ทว่าเด็กสาวกลับตาลายกะทันหัน มือไม้สั่นไร้เรี่ยวแรง “เพล้ง” เสียงของแก้วแตกกระจาย โกโก้ร้อนๆไหลหกเต็มพื้น แน่นอนคนที่ตกใจไปไม่น้อยไปกว่าเด็กสาวเลย ก็คือเด็กชายที่ตกใจมือไม้สั่นไม่แพ้เด็กสาว รินซึ่งเห็นเลนตกใจ ไม่รู้จะทำอย่างไร ส่วนเลนนั้นก็ได้ตั้งสติและหาผ้ามาทำความสะอาดและเก็บเศษแก้วที่แตกบนพื้น เลนแหงนหน้าขึ้นไปมองรินที่ยังมือไม้สั่น อยู่ดีๆน้ำตาของเด็กสาวก็ไหลออกมา
ริน : ละ..เลน หนะ..หนาว เหลือเกิน... ไม่ไหวแล้ว
เด็กสาวใช้มือที่สั่นไม่หยุดทั้งสองข้างงกอดตัวเองเอาไว้ เด็กชายเห็นดังนั้นจึงวิ่งไปกอดเด็กสาวเอาไว้แน่น
เลน : ริน!! เธอต้องไม่เป็นไรนะ!!
เลนกอดรินแน่นทั้งน้ำตา
ริน : หนาว...หนาวเหมือนร่างกายจะแตกเป็นเสี่ยงๆ..เลย...
เลน : ไม่เป็นไรนะริน! ฉันอยู่ที่นี่แล้ว ฉันจะกอดเธอตลอดไป ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม!!
เด็กหนุ่มพูดไปทั้งน้ำตา
ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านเหมือนเดิมนะครับ^_^