จิ๊บๆๆๆ
เสียงนกร้องที่หน้าต่างดังขึ้นในยามเช้าที่แสงอาทิตย์ส่องผ่านม่านหน้าต่างเข้ามา เด็กหนุ่มลืมตาขึ้นอย่างเหนื่อยล้าพลางถอด Gear ไปไว้ที่หัวเตียง ให้แมวเดินตกถังสีเถอะ!!! เวลาใน Online นั้นเทียบตามเวลาจริง นั้นหมายความว่า เขาที่เข้าไปตั้งแต่ 1 ทุ่มนั้น ต้องมาทรมานติดแหง็กกับจ้าวมังกรร่วม 12 ชั่วโมง (จริงๆเล่นในเกมส์ 13 ชั่วโมง แต่ชั่วโมงแรกเสียไปกับตอนช่วงแรก) แถมระดับที่ได้จากจ้าวมังกรนั้นก็ได้น้อยจนแทบอยากจะบ้า โชคดีที่จ้าวมังกรเป็นบอสพิเศษ ที่ตราบเท่าที่ระดับน้อยกว่าไม่เกิน 30 ระดับ เลเวลยังลดได้อยู่ (หมายความว่าลดได้ต่ำสุดที่ 170)
เด็กหนุ่มลุกออกจากเตียงก่อนลุกขึ้นไปอาบน้ำแปรงฟันตามปกติ ใบหน้าที่รอทักในกระจกนั้น คือเด็กหนุ่มร่างเล็กที่หน้าหวานดูคล้ายผู้หญิง ผมสีดำที่ยาวปะบ่ายุ่งเหยิงกระเซอะกระเซิงเหมือนรังนก แตกต่างจากอวาตาร์ในทุกๆเกมส์ของเขาโดยสิ้นเชิง ที่จะสูงเกือบ 180 และดูเข้มมีความเป็นผู้ชายมากกว่านี้
"ฮ๊าววว ง่วงจัง..."เด็กหนุ่มพูดกับตัวเองระหว่างปิดประตูห้องพักแล้วเดินไปตามทางเดินเพื่อลงไปที่บันได ก่อนที่เสียงๆหนึ่งจะดังขึ้นจากด้านหลัง
"สวัสดีค่ะ วันนี้อากาศดีนะคะ"เจ้าของเสียงนั้น คือเด็กสาวร่างเล็กที่มีความสูงไม่แพ้กัน ใบหน้ายิ้มแย้มเส้นผมสีทองยาวสลวยสะท้อนแสงอาทิตย์ ดวงตาสีเลือดนั้นจ้องมองเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างคาดหวังในบางสิ่ง เธอสวมชุดของโรงเรียนสตรีอเล็กซานเดรีย(โรงเรียนสตรีข้างๆโรงเรียนชายอเล็กซานเดรียซึ่งเป็นโรงเรียนของเด็กหนุ่มนั่นเอง)
"เอ่อ...ครับ"เด็กหนุ่มตอบอย่างระวังตัว เป็นอะไรที่แปลกมากที่คนจากโรงเรียนสตรีจะมาเป็นฝ่ายเริ่มคุยกับผู้ชายก่อนแบบนี้ ทางที่ดีเลี่ยงได้เลี่ยงดีกว่า "ผมต้องรีบไปแล้ว ขอตัวก่อนนะครับ"
"โชคดีนะคะ"ภาพสุดท้ายที่เด็กหนุ่มเห็นคือเด็กสาวคนนั้นโบกมือลาด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มเหมือนปกติ ก่อนที่เขาจะกลับมาโผล่ที่ถนนในย่านการค้าเช่นเดิม ในเส้นทางที่เขาทำการสำรวจมาทั้งหมดเส้นทางนี้นั้นใกล้ทางโรงเรียนเขาที่สุดและพบเจอนักเรียนหญิงได้น้อยที่สุด
"แง๊ววววว!!!!!"เสียงปริศนาดังขึ้นพร้อมกับบางสิ่งที่พุ่งออกมาจากตรอกที่เขาใช้เป็นเส้นทางผ่าน สิ่งนั้นคือฝูงแมวจรจัดสิบกว่าตัวที่ยึดครองเส้นทางโดยสมบูรณ์แบบ
"บ้าจริง!! แบบนี้ก็ต้องอ้อมไปทางอื่นน่ะสิ"เด็กหนุ่มร้องเสียงหลง เป็นไปได้เขาไม่อยากไปทางอื่นเลยเพราะมันทั้งไกลและเสียเวลา ไหนๆวันนี้ก็ตื่นเช้าทั้งทีเขาอยากจะไปนอนแผ่บนโต๊ะริมหน้าต่างที่ห้องเรียนมากกว่าต้องมาเดินหน้ามืดให้เมื่อยขาแบบนี้ ในเมื่อไม่มีทางเลือกสุดท้ายเขาจึงต้องกลับไปใช้เส้นหลักที่ไกลกว่าที่นี่หน่อยได้ก็ยังใกล้กว่าเส้นทางอื่น
'ผู้หญิงคนนั้นยังอยู่อีกเหรอเนี่ย'เด็กหนุ่มหันไปเห็นเด็กสาวคนเดิมยืนอยู่พิงกำแพงหอพักของเขา เมื่อเธอเห็นเขา เธอก็ดันตัวเองขึ้นมาและเดินมาหาเด็กหนุ่มที่ตอนนี้รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก
"ดูเหมือนวันนี้จะากาศดี จะเป็นอะไรไหมคะ ถ้าฉันจะขอเดินไปโรงเรียนพร้อมกับคุณ"เด็กสาวพูดด้วยรอยยิ้ม
"พอดีผมนัดเพื่อนไว้"เด็กหนุ่มปฏิเสธโดยไม่ต้องคิด เขาไม่อยากจะเจอปัญหาที่จะตามมาในภายหลัง
"ไม่เป็นไรคะ เพราะว่าเพื่อนของคุณ คุณทิมตอนนี้อยู่ที่โรงเรียนแล้วค่ะ"เด็กสาวตอบกลับ
"เธอรู้ได้ยังไงว่าผมมีเพื่อนชื่อ ทิม"เด็กหนุ่มหันควับมามองอย่างตกใจ และเริ่มเผลอก้าวเท้าถอยหลังเมื่อเด็กคนนั้นเดินเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีเขาก็ถูกหล่อนกดดันจนหลังชิดกำแพงซะแล้ว เด็กหนุ่มกลืนน้ำลายเอื๊อกเมื่อเธอเดินเข้ามาใกล้จะห่างกันไม่ถึงเซน
"ค่ะ ค่ะ คิดจะทำอะไรน่ะ..."เด็กหนุ่มหน้าซีดเผือก พลางพูดอย่างตะกุกตะกัก ที่หน้าซีดนี่ไม่ใช่เพราะอะไร แต่ตอนนี้เขารู้สึกกลัวคนตรงหน้าอย่างที่สุด
"ฉันมีความลับของคุณที่คุณพยายามเก็บมันเอาไว้อยู่ค่ะ..."เด็กสาวเอ่ยเสียงเบาที่ข้างหู คำพูดนั้นทำเอาเด็กหนุ่มถึงกับดวงตาเบิกกว้าง"ดังนั้นช่วยกรุณาทำตัวเป็นเด็กดีซะเถอะนะคะ ถ้ายังไม่อยากจบชีวิตในรูปแบบที่คาดไม่ถึง"
"ห่ะ ห่ะ ห๊า ?!!!!"เด็กหนุ่มตอนนี้ยิ่งหน้าซีดเผือก ก่อนทรุดลงไปนั่งกับพื้นจ้องมองเด็กสาวตรงหน้าที่หยิบซองเอกสารสีน้ำตาลออกมาจากกระเป๋าและเทสิ่งที่อยู่ข้างในออกมาตรงหน้าของเด็กหนุ่ม เมื่อเด็กหนุ่มเห็นภาพเหล่านั้นใบหน้าที่ซีดอยู่แล้วก็ยิ่งซีดหนักเข้าไปใหญ่ "ถ่ะ ท่ะ เธอเป็นใครกัน!!!!"
"เรียกฉันว่า ฟา ก็ได้ค่ะ เอาล่ะเราไปโรงเรียนด้วยกันเถอะนะ"เด็กสาวมองเด็กหนุ่มที่สาละวนเก็บรูปเหล่านั้น ก่อนหัวเราะเบาๆและยื่นมือให้ ซึ่งแน่นอนว่าเด็กหนุ่มต้องปัดมือทิ้งอย่างไม่ไยดี
"ใครจะยอมไปโรงเรียนกับเธอกัน!!!"
"เข้าใจแล้วค่ะ..."เด็กสาวหยิบโทรศัพท์มือถืออกมา "ฮัลโหลนี่ฉันเองนะ ข้อมูลในไฟล์ PY4462 จัดการแพร่ภาพลงอินเทอร์เน็ทให้หมดเลยนะ"
"เข้าใจแล้วครับ!!! ได้โปรดอย่าทำแบบนั้นเลย"เด็กหนุ่มที่ไม่มีทางเลือกจึงต้องคุกเข่าขอร้องอย่างเลี่ยงไม่ได้ ส่วนทางเด็กสาวที่ได้ชัยชนะก็สั่งยกเลิกแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าไป ก่อนจะยื่นมือให้อีกครั้งซึ่งเด็กหนุ่มไม่อาจเลี่ยงปฏิเสธมือนั้นได้และยอมจับให้เธอดึงตัวขึ้นมา...
"เส้นทางบนถนนนั้นว่างเปล่า รถรานั้นมีน้อยกว่าเมื่อสมัยฉันยังเด็ก เดี๋ยวนี้คนเขาใช้รถไฟกันหมดแล้ว ทั้งสะดวกกว่า ประหยัดกว่า ปลอดภัยกว่า..."
สองฝากฝั่งถนนต้นไม้นั้นขึ้นใบเขียวชอุ่มสร้างความรู้สึกสบายใจ แต่สำหรับเด็กหนุ่มร่างเล็กตอนนี้เหมือนกำลังเจอมรสุมชีวิตเพราะเด็กสาวที่ชื่อฟานั้นเล่นคล้องแขนซบไหล่เขาเดินไปตามถนน เหล่านักเรียนหญิงที่เห็นต่างพากันกรีดร้องใส่ บางคนก็จ้องมองมาที่เขาด้วยสายตาอาฆาต บ้างก็มองแล้วถือไม้บรรทัดแบบสามเหลี่ยมมุมฉากมาหมุนเล่น บางคนเป็นลมสลบไปเลยก็มี ส่วนฝั่งนักเรียนชายก็ไม่แพ้กัน ส่วนใหญ่ที่เป็นๆกันคือช็อค ซ้ำร้ายเขาดันเดินไปเจอกับอาจารย์ที่ปลิวรักมา 16 หนผู้ซึ่งมีชือว่า ไลท์
'ฮือ...'เสียงในใจของเด็กหนุ่มยังคงดังต่อไป สองฝากฝั่งนั้นมีแต่สายตาพยาบาทจ้องมองมาที่เด็กหนุ่ม รู้แบบนี้เขาไม่น่าจะตื่นเช้าๆเลย...
"งั้นตอนเย็นไว้เจอกันนะจ๊ะ...ที่...รัก.."ฟาพูดจบก็หอมแก้มเด็กหนุ่มครั้งหนึ่งแล้วเดินเข้าโรงเรียนของเธอไป ฝูงนักเรียนหญิงก็พากันเข้าไปคุยล้อมรอบเด็กสาวผมทองกันยกใหญ่ ส่วนทางเด็กหนุ่มก็มีนักเรียนชายเกือบร้อยคนมายืนล้อมรอฟังคำอธิบายซึ่งหนึ่งในนั้นมีอาจารย์ ไลท์ อยู่ด้วย
"นายดังใหญ่เลยนะ แบล็ค"ทิมพูดไปหัวเราะไปในช่วงพักกลางวันหลังจากที่เด็กหนุ่มดวงตาสีอำพันไม่อาจอยู่ในห้องเรียนในคาบพักเหมือนทุกวันได้และต้องมาสถิตที่ดาดฟ้าแทน โดยมีทิมไปซื้ออาหารกลางวันให้
"มันไม่ตลกเลยนะทิม ยัยบ้านั่นเป็นใครก็ไม่รู้ จู่ๆก็มาแบล็คเมล์ฉันเอาซะเฉยๆ"แบล็คพูดอย่างหงุดหงิด นับเป็นความกรุณาอย่างยิ่งยวดของเพื่อนร่วมโรงเรียนที่ไม่ซ้อมเขาอย่างที่ทำกับคนอื่น แต่ก็ไม่วายโดนแกล้งตลอดเวลา
"ฟ้องตำรวจเลยสิ ฮะๆ...ซะที่ไหนล่ะ"ทิมพูดไปครึ่งทางก็เลิกล้มความคิดไปซะก่อน
"ใช่ไหมล่ะ พวกตำรวจมันก็ต้องเข้าข้างพวกผู้หญิงอยู่แล้ว"แบล็คพูดอย่างเดือดดาล แต่แล้วร่างเล็กก็ต้องถึงกับสั้นสะท้านไปจนถึงขั้วหัวใจเมื่อเสียงหวานใสที่จำได้ไม่ลืมดังขึ้น
"ถ้ารู้แล้วก็เลิกทำอะไรบ้าๆสักทีสิ"เด็กสาวนามฟานั่งอยู่บนด้านบนสุดซึ่งมีแท๊ค์น้ำตั้งอยู่ ก่อนที่เจ้าหล่อนจะกระโดดลงมาจากด้านบน ทำเอาทั้งสองหลบแทบไม่ทัน แบล็คนั้นรีบเข้าไปหลบหลังทิมอย่างคาดหวังว่าเขาจะช่วยได้
"ตายแล้ว แบล็คเด็กคนนี้ไงที่ฉันเคยพูดถึง หนึ่งในคณะกรรมการของโรงเรียนสตรีคนนั้นน่ะ"ทิมพูดไปอย่างหวาดหวั่น
"เห๊ะ ?!! จริงอ่ะ คนไหน ?"
"ขอแนะนำตัวอีกครั้งนะคะ ฉันชื่อ ฟานาเซีย เป็นเหรัญญิกของคณะกรรมการสภาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จัก"เด็กสาวแย้มยิ้มพลางเอามือทาบที่อกแล้วโค้งตัวให้เล็กน้อย
สายลมที่พัดผ่านทั้งสามคนไปนั้นแต่ละคนต่างความรู้สึกที่แตกต่าง ไม่ว่าใครจะรู้สึกยังไงแต่สำหรับเด็กหนุ่ม แบล็ค แล้วมันไม่ใช่เรื่องที่ดีแอย่างแน่นอนอย่างน้อยเขาก็คิดได้แบบนั้น...
"คุณข้ามมาฝั่งนี้ได้ยังไงกัน!!"แบล็คตระโกนถามจากด้านหลังของเพื่อนที่ไว้ใจได้ เด็กสาวผมทองหัวเราะคิกคักก่อนจะชี้ไปยังรั้วกั้นที่โดนตัดขาดด้วยคีบตัดเหล็กแล้วสะพานไม้ที่วางพาดมา
"โอ๊...ช่างมุมานะ..."ทิมพูดอย่างรู้สึกไม่ชอบหน้าอย่างบอกไม่ถูก แต่ก็ต้องหลบตาไปเพราะรู้สึกเกรงดวงตาสีแดงเลือดนั้น
"ฉันกลัวคุณจะหิวเลยทำข้าวกล่องมาให้น่ะค่ะ"เด็กสาวยิ้มก่อนหยิบเอากล่องที่ห่อด้วยผ้าสีส้มลายหมีออกมาซึ่งเป็นกล่องที่ใหญ่พอสมควร
"คุณจะทานด้วยก็ได้นะคะ ฉันไม่ว่าอะไร"ฟายิ้มให้ทิมที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์ ส่วนแบล็คก็เงยหน้าเหมือนจะถามความเห็นของเพื่อนสุดแมน ซึ่งทิมก็พยักหน้าน้อยๆแต่ตัวเองก็ตัดสินใจลงมือชิมก่อนเพื่อนดูว่าอีกฝ่ายทำอะไรแปลกๆกับอาหารรึเปล่า แต่พอกินไปสักพักทิมก็กินไปเรื่อยๆจนทำเอาแบล็คต้องสะกิดเรียกสติให้กลับมา
"แย่ล่ะ!!! เผลอหลงกลศัตรูซะได้!!"ทิมพูดอย่างตกใจในปากยังมีหางกุ้งโผล่ออกมาอยู่เลย ทำเอาแบล็คได้แต่กุมขมับส่วนฟานั้นหัวเราะชอบใจใหญ่ "ขอโทษนะแต่พอดีมันอร่อยไปหน่อยก็เลยเผลอตัว"
"ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ เอ๊ะ ?!"
"แหมๆ เรานี่ใจตรงกันเลยนะคะ"ฟาพูดยิ้มๆส่วนแบล็คนั้นหันหน้าหนีเพราะไม่อยากคุยด้วย เขาแกะขนมปังไส้หมูหยองของเขาและตั้งหน้าตั้งตากินโดยไม่สนใจข้าวกล่องของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย
"พอดีมีธุระฉันขอตัวก่อนนะ"แบล็คที่ดื่มนมหมดลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินลงจากดาดฟ้าไปโดยไม่สนใจทั้งสองอีก
"ให้ตายสิ จะรีบไปไหนกันนะ"ทิมพูดไปแต่มือยังตักข้าวเข้าปากไป ส่วนฟาก็ไม่ได้พูดอะไรและก็นั่งยิ้มอยู่เฉยๆ
"บ้ากันไปหมด!!! ยัยทิมงี่เง่า แค่เขาเอาข้าวมาเลี้ยงหน่อยก็ติดกับซะง่ายๆเลย เอาจริงๆถ้าฉันทำฉันเองก็ทำได้น่า"แบล็คทำหน้ามุ่ยจ้องมองตัวเองในกระจกของห้องน้ำ ก่อนที่เสียงพูดคุยของกลุ่มนักเรียนชายจะดังขึ้น ทำให้แบล็คต้องรีบเข้าไปหลบข้างในห้องสุขาที่ใกล้ที่สุด เขายังไม่อยากมีปัญหากับเรื่องเมื่อเช้าตอนนี้
"ให้ตายสิ ไอแบล็ค มันบังอาจไปจีบคุณฟาซะได้ ไม่เจียมตัวซะเลย"เสียงหนึ่งดังขึ้น
"ข้าว่าไม่ใช่หรอก อย่างเจ้านั่นนินะ ข้าว่าน่าจะเป็นฝ่ายผู้หญิงมากกว่าที่มาตอแยด้วย"เสียงของนักเรียนชายอีกคนดังขึ้นอย่างไม่เห็นด้วย
"แกกล้าว่า คุณฟาหรือไงวะ"เสียงนักเรียนชายคนเดิมดังขึ้นอย่างกราดเกรี้ยว
"เฮ้ๆๆ ใจเย็นๆๆๆๆ ข้าว่าเรื่องมันอาจจะมีอะไรซับซ้อนกว่าที่เรารู้ก็ได้ อย่ามองอะไรแคบๆเลย"คราวนี้เป็นเสียงของชายอีกคนที่ดังห้ามศึก หลังจากเสร็จธุระนักเรียนชายพวกนั้นก็ออกไป พร้อมกับกริ่งคาบบ่ายที่ดังขึ้น แบล็คออกมาจากห้องสุขาแล้วรีบจ้ำกลับไปที่ห้อง ทำตัวให้ลีบที่สุดไม่สนใจสายตาที่จ้องมองมาจากคนในห้องแม้แต่น้อย
ครืด.....
เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมกับอาจารย์หน้าอมทุกข์ ไลท์ ที่เดินเข้ามา ดวงตาภายใต้กรอบแว่นจ้องมองมาที่แบล็คเหมือนดวงตาของเหยี่ยว เด็กหนุ่มรู้ดีว่าเขากำลังเจอของสุดหินชิ้นต่อไป ในมือของอาจารย์ไลท์นั้นคือปึกข้อสอบของการสอบครั้งที่แล้วนั่นเอง
"ผมจะประกาศชื่อ ให้นักเรียนมารับกระดาษคำตอบ คนที่ได้คะแนนต่ำกว่าเกณฑ์ต้องไปเรียนเสริมตอนเย็นเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์"คำพูดนั้นทำเอานักเรียนทั้งห้องพากันร้องโวยวาย ก่อนที่จะเงียบลงเพราะเสียงปะทะโต๊ะของปึกเอกสาร
เมื่อสิ้นสุดการแจกใบคำตอบทั้งห้องก็ต้องประหลาดใจเมื่อทั้งห้องนั้นมีคนสอบตกเพียงแค่คนเดียว ซึ่งเป็นอะไรที่แปลกมากเพราะแบล็คนั้นสอบ่ผ่านวิชานี้ตลอดแถมยังเป็นระดับหัวกะทิของชั้นปีเสียด้วยซ้ำ ในตอนนั้นความขุ่นมัวจากเรื่องตอนเช้าเหมือนจะถูกลบหายไปในทันที พวกนักเรียนในห้องหลังสิ้นคาบต่างพากันมาขอโทษและให้กำลังใจแบล็คที่ได้แต่ยิ้มแหยๆ เขาเห็นเลยว่ามีการลบคำตอบของเขาอย่างตั้งใจแต่จะให้เขาทำยังไงได้ล่ะ...
เมื่อคาบเรียนสิ้นสุดลงเด็กหนุ่มก็เดินไปตามทางของอาคารเรียนทั้งๆที่ในตอนนี้เขาควรจะได้ไปแวะอ่านหนังสือที่ร้านสะดวกซื้อแล้วแท้ๆ ป้ายห้องพักครูนั้นติดเด่นสง่าที่หน้าประตู เด็กหนุ่มเคาะประตูเบาๆเสียงด้านในก็ดังรับให้เขาเข้ามา ซึ่งข้างในนั้นมีเพียงอาจารย์ไลท์เหลือเพียงลำพัง เขาขยี้บุหรี่ใส่ถาดกรอก ก่อนหยิบปึกเอกสารจำนวน 50 แผ่นแล้วส่งให้เด็กหนุ่มที่รับมาอย่างงุนงง
"ทำให้เสร็จแล้วกลับไป"อาจารย์ช้ำรักดันแว่นกรอบเหลี่ยมของตนขึ้นก่อนกลับไปนั่งสูบบุหรี่ต่อที่ริมหน้าต่าง โดยไม่สนใจเด็กหนุ่มที่กำลังนั่งที่โซฟาแล้วลงมือทำข้อสอบเหล่านั้นสักนิด โดยไม่กลัวว่าอีกฝายจะโกงหรือแอบเปิดหนังสือดูคำตอบ เพราะในฐานะอาจารย์รู้ตัวดีว่าเด็กคนนี้ไม่ทำแบบนั้นแน่นอน
"ขอตัวก่อนครับ..."แบล็คพูดขึ้นหลังจากที่ทำข้อสอบ ร่วม 500 ข้อเสร็จในที่สุด อาจารย์ไลท์ทำเพียงพยักหน้าให้น้อยๆแล้วหันไปตรวจข้อสอบโดยไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ก่อนที่ประตูจะปิดลงเขาก็เอ่ยเพียงคำพูดสั้นๆว่า
"พรุ่งนี้อย่าลืมล่ะ...."
เวลาที่นาฬิกาข้อมือบอกเวลาหนึ่งทุ่มครึ่ง เขาใช้เวลาในการทำข้อสอบเหล่านั้นไปเกือบ สามชั่วโมง เด็กหนุ่มลงจากอาคารและเดินออกจากเขตโรงเรียนก่อนที่สิ่งๆหนึ่งจะทำให้เขาถึงกับยืนอึ้งไปชั่วขณะ
เด็กสาวในชุดนักเรียนสตรี ผมสีทองที่ยาวสลวย ดวงตาสีแดงเลือดจ้องมองมาที่แบล็คก่อนจะแย้มยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายออกมาสักที
"เหนื่อยหน่อยนะคะ"
"ยืนรอตลอดเลยเหรอ ?"แบล็คที่ทำใจดำไม่ไหวจึงถามขึ้น ก่อนที่จะเดินผ่านอีกฝ่ายไป
"เปล่าหรอกค่ะ"คำตอบนั้นทำให้อย่างน้อยเด็กหนุ่มก็ไม่ได้รู้สึกผิดมากมาย อันที่จริงเขาไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดสักนิด ผู้หญิงคนนี้จะมายืนรอเขาหรือยังไงก็ช่างทำไมเขาต้องไปใส่ใจด้วย
เด็กหนุ่มเดินกลับไปตามทางที่เขาเดินมาเมื่อเช้าโดยมีเด็กสาวอีกคนเดินตามหลังมาเงียบๆ ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรเลยในระหว่างเส้นทาง แม้กระทั่งหลังจากแวะที่ร้านค้าแล้วเดินกลับมาที่หอพัก เธอก็เดินตามเขาอยู่ จนในที่สุดเด็กหนุ่มก็ทนไม่ไหว
"นี่จะตามฉันอีกนานไหมเนี่ย!!!!!"
"ไม่ให้ตามได้ยังไงล่ะคะ ก็ตั้งแต่วันนี้ฉันจะมาพักอยู่ห้องข้างๆคุณ นี่ไง"ไม่ว่าเปล่าเธอยังจับแขนเด็กหนุ่มแล้วพาไปดูป้ายชื่อข้างห้อง
"ไม่จริงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงโหยหวนนั้นดังก้องสะท้อนไปทั่วทั้งถนนอันเงียบกริบ ก่อนที่เสียงด่าจากป้าเจ้าของหอพักจะดังไล่ตามหลังมาจนทำเอาเด็กทั้งสองต่างคนต่างเข้าห้องตัวเองแทบไม่ทัน...
"ในระหว่างการเดินทางฉันได้แต่ครุ่นคิดถึงอดีตที่ผ่านมาของฉัน ผู้ที่ร่วมสู้เคียงข้างฉันมา ผู้ที่คอยสนับสนุนฉัน ทุกคนเหล่านั้นคือพลังให้ฉันได้มาถึงจุดๆนี้"
"ราตรีสวัสดิ์นะคะ คุณแบล็ค"เสียงนั้นดังขึ้นก่อนที่ประตูห้องของเด็กหนุ่มจะปิดลง เด็กหนุ่มได้แต่นั่งเหนื่อยที่หน้าประตู เขาอยากจะรีบกินข้าวและอาบน้ำ ก่อนจะกลับไปโลกของเขาสักที การบ้านช่างหัวมันไม่มีอารมณ์จะทำแล้ว....