"เอ๊ะ...? ปิโยะจัง เธอก็เล่นเกมส์นี้ด้วยเหรอ ?"เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น พร้อมกับร่างของสตรีร่างสูงแต่ไม่สูงมาก ดวงตาสีม่วงภายใต้กรอบแว่นทรงเหลี่ยมจ้องมองมาที่แบล็คอย่างประหลาดใจ
"สวัสดีครับ..."พี่สาวในเกมส์นั้นแทบไม่ต่างจากโลกจริงเลย เพียงแต่ในเกมส์นี้ดวงตาของเธอจะดูเป็นมิตรมากกว่าตัวจริงพอสมควร คนในกลุ่มเมื่อรู้ว่าแบล็คเป็นเพื่อนของคุณเคทปฏิกิริยาของพวกเขาก็ดูเป็นมิตรมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เป็นที่สังเกตได้ชัดเจนว่าในเกมส์นี้คุณเคทดูจะได้รับความเคารพอย่างมากในกลุ่มผู้เล่นกลุ่มนี้
"แล้วเล่นเกมส์นี้มานานแค่ไหนแล้วล่ะ ?"หญิงสาวเอ่ยถามระหว่างเดินทางไปที่พักของกลุ่มของเธอ
"ประมาณ 3-4 วันได้แล้วครับ แล้วพี่สาวล่ะครับ เล่นมานานรึยังครับ ?"
"ก็อาทิตย์หนึ่งได้แล้วล่ะ ฉันเข้ามาเล่นตั้งแต่ช่วงเกมส์นี้เปิดใหม่ๆเลยล่ะ พอดีเพื่อนที่รู้จักกันเขาแนะนำมา แรกก็ไม่อยากหรอกนะเพราะว่าดึกๆ เรอา ตื่นมากลัวจะไม่มีใครดูแล แต่ก็นั่นล่ะเห็นเขารับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะดูแล เรอาให้ เอาจริงๆก็เหมือนกับโดนบังคับให้เล่นเกมส์นี้เลยเนอะ"หญิงสาวหัวเราะแห้งๆ ซึ่งแบล็คเองก็ได้แต่ยิ้มตอบ
"ว่าแต่เพื่อนของพี่สาวไม่ได้มาเล่นด้วยเหรอครับ ?"
"ไม่หรอก ตานั่นน่ะ ไม่ชอบเล่นเกมส์น่ะ แต่ดันชอบบอกให้ฉันเล่นเกมส์อยู่เรื่อย บอกให้ฉันหัดรู้จักเข้าสังคมบ้าง นู่นบ้าง นี่บ้าง จู้จี้ยิ่งกว่าผู้หญิงเสียอีก ไม่แปลกหรอกที่อายุจะปาไปหลักสามแต่ยังหาแฟนเป็นตัวเป็นตนไม่ได้"เคทพูดไปบ่นไป บางทีคุณเคทก็มักจะพูดอะไรที่เขาไม่เข้าใจ "ว่าแต่ทำไมเธอถึงใช้อวาตาร์เป็นผู้ชาย ล่ะเนี่ยฉันชอบแบบที่เธอเป็นมากกว่านะ ปิโยะจัง"
"ช่วยเรียกผมว่าแบล็คเถอะครับ"
"เห~~ นายนี่ชื่อจริงว่า ปิโยะ หรอเนี่ย"เสียงของฟรอเซ็นดังขึ้น ไม่รู้ว่าโผล่มาตอนไหน จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เห็นก็ยังคุยอยู่กับพวกผู้เล่นคนอื่นในกลุ่มอยู่เลย
"ช่วยกรุณาลืมไปด้วยเถอะครับ"แบล็คถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
"เอาล่ะถึงแล้วที่นี่ล่ะ บ้านของพวกเราล่ะ"
"เอ๊ะ ?"แบล็คงุนงงเล็กน้อย ที่นี่มันก็โรงแรมที่เขามาพักเมื่อวานนี่น่า ดูฟรอเซ็นเองก็งุนงงไม่แพ้กัน คนอื่นๆในทีมของเคทเมื่อมาถึงสถานที่ที่เขาเรีกยว่าบ้านพวกเขาต่างคนก็ต่างกลับเข้าไปพักในห้องของตนเอง
"ยินดีต้อนรับกลับครับ นายหญิง"ชายชราเจ้าของโรมแรมยิ้มทักเมื่อเห็นคุณเคทเดินเข้ามา
"กลับมาแล้วค่ะ"เคทยิ้มตอบ แบล็คที่เก็บความสงสัยไม่ไหวจึงตัดสินใจเดินไปกระซิบถาม
"ที่นี่เป็นร้านของระบบไม่ใช่เหรอครับ"
"ใช่แล้วล่ะ"
"แล้วทำไมเขาถึงเรียกพี่สาวว่านายหญิงล่ะครับ ?"
"ก็เพราะฉันซื้อโรงแรมหลังนี้แล้วยังไงล่ะ"เคทพูดพลางหัวเราะคิกคัก ทำเอาแบล็คถึงกับสั่นสะท้านไปเลย
'ซื้อมาเหรอครับ!!!!'แบล็คได้แต่โวยวายในใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"เสียเงินไปเยอะพอตัวเลยล่ะ แต่ผลตอบแทนก็คุ้มค่าดีนะ นี่ก็ได้กำไรแล้วด้วยซ้ำนะเนี่ย ฮิๆๆๆ"เสียงหัวเราะของเคททำให้แบล็คได้รู้ว่า...คนเรามองแค่ภายนอกไม่ได้จริงๆ
แบล็คทิ้งตัวลงนอนบนเตียงในห้องๆหนึ่งอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่รู้ทำไมเขาถึงได้รู้สึกเหนื่อยแปลกๆ บางทีเขาน่าจะหลับไปสักตื่น ในระหว่างที่เขากำลังคิดอะไรอยู่ไปเรื่อยเปื่อยภาพของหญิงสาวผู้มีเส้นผมสีทองซึ่งยืนอยู่ข้างรั้วในยามค่ำคืนก็ปรากฏในสมองเสี้ยววินาที
เฮือก!!!
แบล็คตื่นขึ้นมาอีกครั้งเธอลูบหน้าอย่างเหนื่อยอ่อน มองออกไปนอกหน้าต่างตอนนี้ท้องฟ้านั้นส่องแสงสว่างจ้า เวลาที่ปรากฏบอกที่นาฬิกาซึ่งติดที่ผนังนั้นบ่งบอกเวลาเจ็ดโมงเช้า...นี่เธอนอนยาวยันเช้าเลยเหรอ ? ให้ตายสิเสียเวลาลดระดับของเธอเสียจริง เอาเถอะไว้ตอนเย็นเธอค่อยเข้าเกมส์อีกรอบก็ได้ ว่าแต่มันมีอะไรที่แปลกออกไป ห้องของเธอสภาพมันไม่ใช่แบบนี้นี่...หน้าต่างห้องก็ไม่ได้อยู่ทิศนั้น ของในห้องนี้มันดูคุ้นๆ...ทุกอย่างมันดูคุ้นตาไปหมดเหมือนเธอเคยเห็นมันที่ไหน แบล็คก้มลงมองดูตัวเองมือของเธอ...มือของเธอมันใหญ่ขนาดนี้เลยเหรอ...หรือว่า!!!
สิ้นความคิดแบล็คก็ลุกออกจากเตียงอย่างรวดเร็ว วิ่งเปิดประตูห้องน้ำเข้าไป ภาพในกระจกที่ส่องมาทำให้เธอถึงกับถอยหลังเซไปชนกับผนังห้องน้ำ เมื่อภาพที่ปรากฏในกระจกนั้นคือ เด็กหนุ่มใบหน้าคมเข้มที่มีผิวสีซีด เส้นผมสีดำยุ่งเหยิง ดวงตาสีอำพันเบิกกว้างอย่างหวาดหวั่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ภาพที่สะท้อนในกระจก ไม่ใช่ เด็กสาวหน้าหวานอีกต่อไป แต่กลายเป็นเด็กหนุ่มที่เธอคุ้นเคยเพราะเธอเป็นคนสร้างตัวตนนี้ขึ้นมาเอง ภาพในกระจกนั้นคือ แบล็ค เฟเธอร์...
ไม่จริง! ไม่จริง!!!...เสียงในหัวของเธอได้แต่ดังซ้ำไปซ้ำมาคำเดิม เธอก้าวออกไปจากห้องน้ำอย่างสับสน เธอไม่เคยกลัวที่จะเดินไปมองภาพนอกหน้าต่างขนาดนีมาก่อน ในสมองของเด็กสาวภาวนาให้ทุกสิ่งเป็นเพียงแค่ฝัน แต่ทว่านั้นก็เป็นได้เพียงความคิดภาพที่ปรากฏให้เห็นต่อหน้านั้นคือสภาพของเมืองที่แสนทรุดโทรม เมืองผู้เริ่มต้น ข้างล่างนั้นมีเสียงโวยวายของผู้คนที่กำลังหวาดวิตก ในตอนนี้เสียงในความคิดของทุกคนนั้นปรากฏออกมาเป็นคำเดียวกัน
มันเกิดอะไรขึ้น....
แบล็คทรุดลงไปนั่งกับพื้นดวงตาสีอำพันตอนนี้ไม่เหลือประกายอีกแล้ว เด็กสาวในร่างเด็กหนุ่มตัวสั่นสะท้าน โอบกอดตัวเองเอาว้เพื่อที่อย่างน้อยมันจะช่วยให้เธอรู้สึกปลอดภัย ตอนนี้เธอไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้แม้แต่คำเดียวเหมือนมีบางสิ่งอุดเสียงของเธอเอาไว้
"ปิโยะ"เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น พร้อมกับการปรากฏตัวของหญิงสาวที่คุ้นเคย เคทนั้นก็มีสีหน้าที่ตื่นตระหนกไม่แพ้กัน แต่ทว่าเพราะวัยวุฒิที่สูงกว่า ในสถานการณ์แบบนี้เธอจะแสดงความหวาดกลัวออกมาให้อีกฝ่ายเห็นไม่ได้ เคทรีบเข้ามาปลอบเด็กหนุ่มที่กำลังช็อค เธอโอบกอดคนตรงหน้าเอาไว้พลางลูบเส้นผมอย่างแผ่วเบา สำหรับคนภายนอกที่เห็นอาจจะมองดูแปลกๆ แต่สำหรับเคทที่รู้จักตัวจริงของคนในอ้อมแขนนั้นรู้ดี ว่าแท้จริงเด็กคนนี้ก็เป็นแค่เด็กสาวคนหนึ่งที่พยายามจะทำตัวให้เข้มแข็ง ซึ่งพอมาเจอเรื่องแบบนี้ก็ไม่แปลกที่จะตั้งหลักไม่ได้ แต่ในระหว่างที่พยายามปลอบเรียกสติของแบล็คกลับมา ในสมองของเธอก็ครุ่นคิดแบบเดียวกับทุกๆคน
มันเกิดอะไรขึ้น...
ในช่วงเวลานี้ในโลกอีกด้าน ความปั่นป่วนนั้นเกิดขึ้นทั่วทุกแห่ง เสียงรถพยาบาลซึ่งขับเคลื่อนไปเพื่อรับตัวผู้ป่วยดังตลอดเวลา ถนนนั้นเต็มไปด้วยความวุ่นวาย ช่องสถานีทุกสถานีต่างออกข่าว การที่เหล่าผู้เล่นกว่า 3000 ชีวิตไม่สามารถ Log out ได้ ครอบครัวของผู้ประสบภัยต่างกระวนกระวายเมื่อรถพยาบาลมารับตัวลูกของเขาขึ้นรถพยาบาลไป ในตอนนั้นทุกคนต่างครุ่นคิดแบบเดียวกัน
มันเกิดอะไรขึ้น...