"พี่!!"
"พอเลย แค่นี้นะ พี่ต้องไปแล้ว!"
ฉันตัดสินใจวางสายพร้อมปิดโทรศัพท์มือถือไม่เช่นนั้นซอนจินจะต้องโทรมาอีกแน่ๆฉันไม่เข้าใจ
ว่าน้องชายฉันจะตามมาอยู่กับฉันทำไม เหตุผลที่เขาบอกพ่อเพิ่อจะบินข้ามน้ำข้ามทะเลมาอยู่กับฉันที่
เมืองไทยก็ไร้สาระสิ้นดี ฉันส่ายหัวอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะกระโดดขึ้นรถไปกับมินที่สตาร์ตเครื่องรออยู่
คืนนี้ฉันต้องทำงานชิ้นนี้ให้เสร็จ มันเป็นคู่ที่ฉันกำมินยังไม่ได้เริ่มลงมืออะไรซักอย่างขัดกับวันส่ง
ซึ่งก็คือพรุ่งนี้ และหวังว่าซอนจิน...น้องชายของฉัน เขาจะสามารถหาอาหารทานเองได้ และไม่ถล่ม-
คอนโดฯ ของฉันจนเละหรอกนะ
งานทุกอย่างเสร็จสิ้นตอนประมาณตีสี่กว่าๆ จากร้อยเปอร์เซ็นต์ในความสำเร็จของงาน มินทำไป
เพียงสามสิบเปอร์เซ็นต์เท่านั้น อีกเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์หนะเหรอ ก็คงหนีไม่พ้นฉันสินะ มินช่างเป็นเพื่อน
ที่ดีเสียจริง พอตอนเที่ยงคืนเธอก็ผล็อยหลับไปอย่างหน้าตาเฉย แต่เห็นเธอนอนหลับพริ้มแบบนั้นฉันก็
ไม่อยากปลุก เลยลงมือทำงานต่อคนเดียวจนเสร็จ
แม้เราจะมีงานส่งตามกำหนด ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าดีใจ แต่ทุกสิ่งทุกอย่างต้องแลกมาด้วยหยาดเหงื่อ
และแรงงาน นอกจากใบหน้าของฉันจะโทรมจัดแล้ว ในคาบเรียนวันนี้ ..... ฉันหลับ
โชคดีที่วันนี้เรามีเรียนไม่กี่วิชา ถึงกระนั้นฉันก็หลับเอาทุกวิชา หลังเลิกเรียนมินเลยอาสาไปส่งที่
คอนโดฯ ของฉัน เธอคงสำนึกที่เผลอหลับไปแบบนั้น และฉันคงไม่ปฎิเสธที่จะให้เธอไปส่ง หนึ่งคือฉัน
ง่วงเต็มแก่ สองคือฉันไม่มีรถขับกลับเอง มันไม่ใช่เรื่องที่ควรจะเกิดขึ้น แต่เป็นเพราะน้องชายตัวแสบ
ของฉันมาอยู่ด้วยนั่นแหละ เขายึดรถของฉันไป