เราสั่งอาหารมามากกว่าสิบอย่างได้ มีต้มตำปู ไก่ย่าง ปลาเผา ลาบ น้ำตก และอื่นๆ
อีกมากมาย แต่ฉันกับซอนจินก็กินกันจนหมด โดยเฉพาะซอนจิน เขาคงคิดถึงอาหารไทย
มากจริงๆ ฉันมองซอนจินกินอาหารบนโต๊ะจนเรียบ จากนั้นเราสองครจึงเรียกเก็บเงินและ
พร้อมจะกลับคอนโดฯ
ฉันกับซอนจินเดินหยอกเล่นกันไปตลอดทาง พอเวลาซอนจินอิ่มท้องเมื่อไรก็มักจะ
คึกแบบนี้ประจำ ทำให้ป้าตามร้านอาหารที่สนิทกับฉันแซวเล่นว่าฉันกับซอนจินเป็นแฟนกัน
อาจจะเป็นเพราะซอนจินสูงกว่าฉันประมาณสองฝ่ามือได้ นี่ขนาดฉันสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้า
เซนติเมตรนะเนี่ย เคยมีคนทักว่าเราสองคนคือพี่น้องคู่้ปรต ตลกตายหละ!!
"เฮ้! ดูสิ ตรงนั้นมีขายสายไหมด้วย"ซอนจินชี้ไปทางร้านสายไหมที่อยู่อีกฟากของถนน
เขาทำท่าทางเหมือนเวลาที่เด็กต้องการลูกอม
"พี่กินด้วยหรือเปล่า ผมจะซื้อมาเผื่อ"
"ไม่ล่ะ เธอไปซื้อเถอะ พี่รอตรงนี้นะ"
ฉันยื่นเงินให้แล้วโบกมือไล่ซอนจิน ถนนสายนี้เป็นถนนสี่เลน มีรถเยอะแยะแล่นผ่านไปมา
ค่อนข้างเร็ว ฉันมองรถแต่ละคันที่วิ่งผ่านไปตอนนั้นเองหัวใจของฉันเริ่มเต้นแรงอย่างไร้สาเหตุ
มีบางอย่างสั่งให้ฉันตวัดนัยน์ตาไปมองซอนจิน น้องชายของฉันกำลังวิ่งข้ามถนนอย่างเริงร่า
ชั่ววินาทีนั้นเสียงแตรดังลั่นไปทั่วบริเวณ ฉันเบือนหน้ากลับไปมองรถคันหนึ่งที่กำลังบีบแตร
แสงสีขาวจากไฟหน้าส่องไปยังผู้ชายคนหนึ่งที่กำลังข้ามถนน สิ่งที่ทให้ฉันหวีดร้องออกมา
อย่างตกใจ เพราะผู้ชายคนนั้นคือ...
"ซินจิน!!!!"
เอี๊ยด!!!
โครม!!!