"โอ๊ย! เจ็บหัวชะมัดเลยอะ"
เขาบ่นพึมพรำพร้มขยผมของตัวเอง ฉันรีบฉลาเข้าไปประคองตัวเขาอย่างเป็นห่วง
"เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ฉันจะเรียกรถพยาบาลให้นะ"
ผู้ชายคนนั้นหันหน้ามา ทำให้เราสบตากันโดยบังเอิญ มันเป็นช่วงเวลาสั้นๆ เพียงหนึ่ง
วินาทีเท่านั้น ในขณะที่ซอนจินกำลังโทรเรียกนั้น ผู้ชายคนนั้นก็ส่งเสียงห้ามไว้ก่อน
"ไม่ต้องเรียกรถหวอนั้นมา ผมไม่ได้เป็นอะไร"
"ให้หนูโซวาโทรตามรถพยาบาลเถอะ ป้าเก็นหัวเธอกระแทกกับถนนอย่างแรงเลยนะ!"
ป้าแดงที่ขายข้าวแกงอยู่แถบๆ นี้ตะโกนขึ้น ฉันร้องอย่างตกใจ
"จริงเหรอคะป้า! ซอนจิน อย่าช่าสิ โทรตามรถพยาบาลเดี๋ยวนี้ เขาเป็นคนช่วยเธอไว้นะ!"
"ครับ.... ครับพี่" ซอนจินลนลาน จะกดโทรออกอีกครั้ง แต่น้ำเสียงใสๆก็ขัดขึ้นอีกครั้ง
"ไม่นะ ผมไม่ชอบเสียงรถหวอ มันน่ารำคาญ ผมบอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ"
เขาว่าแล้วลุกขึ้นยืน ก่อนจะหมุนตัวสองสามเพื่อนเป็นการพิสูจน์คำพูดของตัวเอง
เหลือเชื่อ!! ไม่มีเลือด ไม่รอยฟกช้ำ ไม่มีอะไรทั้งนั้น แตาจะเป็นไปได้ยังไง ฉันเห็นรถเก๋งคันนั้น
ชนเขาอย่างแรงเลยนะ แรงถึงขนาดจะฆ่าเขาได้เลยด้วยซ้ำ!