"คุณคงไม่รู้ตัวว่ากลังบาดเจ็บ ซอยจิน โทรตามรถพยาบาล!!"
"นี่คุณ ผมไม่เป็นไร จะตามรถพยาบาลทำไม"
"คุณโดนรถชนนะ!!"
"ผมก็บอกอยู่ว่าผมไม่เป็นไร!"
"อย่างน้อยก็น่าจะให้หมอตรวจเช็กเพื่อความแน่ใจ ไม่ต้องห่วงนะฉันจะออกค่ารักษาให้"
"คุณฟังผมพูดบ้างหรือเปล่า ผม่ไม่เป็นไร สบายดีทุกประการ!!!"
"เป็นไปไม่ได้..."
ไม่เพียงแต่ฉันที่พึมพรำประโยคนี้ออกมา ทุกคนที่มุงดูเหตุการณ์ก็พึมพรำออกมาเช่นกัน
"เป็นไปแล้วหละครับ"
"ฉันไม่เชื่อ คุณอาจเลือดตกในก็ได้ คุณต้องไปโรงพยาบาลนะ!"
"พูดแบบนั้นอีกที ผมตบคุณจริงๆ นะ แบระ!"
อะไรกัน เขาพูดประโยคเมื่อกี้พร้อมทำปากยื่นใส่ฉัน เหมือนขู่ให้กลัวแต่ก็ไม่ใช่ เพราะมัน
ไม่ได้ดูหน้ากลัวเลยสักนิด ผู้ชายนิสัยประหลาดคนนั้นก้มลงเก็บหมวกแก๊ปสีแดงแล้วเดินล้วง
กระเป๋ากางเกงท่ามกลางสายตาคู่ที่มองอย่างงงงัน
"เอาไงต่อหละพี่"
"มานี่ เราต้องตามไปขอบคุณเขา"
ฉันจับมือซอนจินให้เดินตามมา ในขณะที่ตัวพยายามจับตามองร่างสูงที่เดินเงียบๆ ไปตาม
บาทวิถี ทั้งฉันและซอนจินเร่งฝีเท้าของตัวเองเพื่อหยุดเขาเอาไว้ ทันทีที่เขาหมุนตัวกลับมา
ก็ได้ยินเสียงลมหายใจที่ถูกพ่นจากจมูกโค้งโด่งอย่างแรง แสดงออกว่ากำลังเบื่อหน่าย