"คุณอีกแล้วเหรอ ผมเริ่มเกลียดคุณแล้วนะ" ถ้าไม่ติดว่าเขาช่วยซอนจินไว้ ฉันจะเกลียดเขา ฮึ่ย
"ไม่ต้องห่วง ฉันไม่บังคับคุณไปโรงพยาบาลแล้ว ฉันแค่มาขอบคุณคุณมากที่ช่วยน้องชายฉัน
เอาไว้ ขอบคุณมากนะ ซอนจิน ขอบคุณเขาสิ!"ซอนจินรู้หน้าที่ดีรีบไหว้ผู้ชายคนนั้นอย่างเร็ว
แต่เขาทำท่าทางไม่ชอบใจเท่าไร ก่อนจะปัดมือซอนจินออกแล้วยกมือห้ามเป็นพัลวัน
"ไม่เป็นไร อย่าไหว้ มันตลก"
การไหวเป็นวัฒนธรรมของชาตเรานี่ยะ ตลกอะไร ออกจะสวยงาม ทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มีนิสัย
ประหลาดชอบกล อย่างไรก็ตาม เขาคือผู้มีพระคุณ และฉันกับซอนจินเป็นหนี้เขา!!
"ยังไงก็ต้องขอบคุณมากจริงๆ เอาอย่างนี้แล้วกันนะคะ ฉันจะให้นามบัตรคุณไว้ ถ้าคุณต้องการ
ความช่วยเหลืออะไรก็ให้โทรตามเบอร์นี้ได้ ฉันยินดีช่วยเพื่อตอบแทนที่คุณช่วยน้องชายฉันไว้"
ฉันยื่นนามบัตรของตัวเองให้ เขารับมันไปพลิกดูราวกับไม่เคยเห็น หลังจากนั้นก้คลี่ยิ้มออกมา
อย่างสดใส ฉันจ้องหน้าเขาตาไม่กระพริบ รอยยิ้มหวานราวกับออกคำสั่งให้ฉันนิ่งไม่ไหวติง ขอยอมรับ
เป็นรอยยิ้มที่มีเสน่ห์
"อันที่จริงผมมีเรื่องขอความช่วยเหลือ ถ้าคุณเต็มใจจะช่วยนะ"
"ได้สิครับผมกับพี่สาวเต็มใจช่วยอยู่แล้ว"ตอนนั้นเองที่รอยยิ้มหวานมีความเจ้าเล่ห์ผุดขึ้น
มาอย่างเห็นได้ชัดนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มก็เช่นกัน มันเป็นประกายแพรวพราวจนฉันเริ่มหวั่นใจ
"อันที่จริงผมหนีออกจากบ้านมา ก็เลยไม่มีที่ไป หวังว่าพวงคุณคงจะใจดีหให้ผมอยู่ด้วยนะ"
ไว้เจอกัน Chapter ต่อไปนะ ยังไม่จบแค่นี้นะ