... เกลียดเหลือเกิน
....เจ็บใจเหลือเกิน
... ทรมานเหลือเกิน
...
“ฉัน” ไม่เคยสนใจอะไร
“ฉัน” นิ่งเงียบและไม่กล่าวอะไร
“ฉัน” ไม่เคยคิดอะไร
อนาคต “จะเป็นยังไง” ก็ช่าง ...
มันยังมาไม่ถึงหรอก...
ไม่ต้องกังวลไป...
ความลำพองในเวลา...
“ฉัน” คิดแค่นั้น...
ตราบเท่า...
“อนาคต” เดินทางมาถึง
“มัน” จับมือทักทาย...
และ ...
หวด “ฉัน” อย่างสุดแรง
หวด เพื่อสั่งสอนให้รู้สำนึก
ไม่มีสิ่งใดช่วย “ฉัน” ได้
ไม่มีสิ่งใดก่อผลดี
เมื่อ... “ฉัน” เพียงคิด...
อนาคตยังมาไม่ถึง
“ฉัน” ไม่สนใจสิ่งใด
ปล่อยให้เวลาผ่านไป
...
ลูก “วาสนา” ไม่ดีเหลือเกิน...
นั่นคือ ... “คำกล่าวของแม่”
“อนาคต” หวด “ฉัน” ด้วยมือของมัน
“ฉัน” เจ็บปวด ...
“ฉัน” ทรมาน ...
“ฉัน” เจ็บใจ ...
แต่ ...
“ฉัน” ไม่เคยเสียใจ...
“ฉัน” ไม่ร้องไห้ ...
ทำไมกันล่ะ?....
“ถ้าร้องไห้แล้วทุกอย่างดีขึ้น...ฉันก็จะร้อง”
“ฉัน” คิดแค่นั้น...
“ฉัน” ไม่ได้เข้มแข็ง ...
“ฉัน” อ่อนแอ ...
และ ...
... เหนื่อยเหลือเกิน
“ฉัน” ไม่รู้จะทำยังไงดี
...
... ไม่รู้เลย ...
แด่
“ความอ่อนแอของฉัน”
