ราวกับโลกนี้ได้แหลกสลายลง

ด้วยความรู้สึกที่ราวกับว่าโลกทั้งใบได้แหลกสลายลงตรงหน้า

เหตุผลในการคงอยู่ของตัวตนได้ถูกทำลายลง

แทบทุกสิ่งไร้ความหมายและว่างเปล่า

ทำให้เกิดความมึนงงและสับสนขึ้นมา

ความว่างเปล่านี้มันคืออะไร

ความโดดเดี่ยวนี้มันคืออะไร

เหตุใดจึงรู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา

เหตุใดจึงรู้สึกเศร้าโศกและหมดกำลังใจในการหายใจต่อไปเช่นนี้

และทั้งๆที่เป็นเช่นนั้นเองก็กลับสงสัยขึ้นมา

เหตุใดจึงมิได้ร้องไห้ออกมา

เหตุใดจึงมิได้กรีดร้องออกมา

ทั้งๆที่ในทรวงอกนี้หลายๆสิ่งหลายๆอย่างได้วิ่งวนปะทะกันมากมายขนาดนั้นแท้ๆ

ทั้งๆที่รู้สึกว่างเปล่าไร้ตัวตน

ทรมาน

โดดเดี่ยว

อึดอัด

หวาดกลัว

ไม่รู้จะก้าวไปในทิศทางใด ก้าวไปด้วยเหตุผลใด แล้วย่างก้าวอย่างไร

เหตุใดกันเล่า ทั้งๆที่ทรมานถึงปานนั้น ก็กลับมิได้กรีดร้อง ร่ำร้อง หรือแม้เพียงมีหยดน้ำนั้นเอ่อออกจากนัยน์าตา

แต่....เปล่า

ไม่มีอะไรเลย 

ไม่ีมีอะไรเลยแม้แต่น้อยนิด

และทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น

ทั้งๆที่คิดอย่างนั้น

ก็กลับรู้สึกทรมานยิ่งขึ้นไปทุกๆครั้ง

เพราะเหตุใดกัน

หรือหยดน้ำนั้นมีฤทธิ์ร้อนแรงดั่งกรด

เหตุที่มันมิได้รินไหลออกมา

อาจเป็นเพราะมันกำลังกัดเซาะอยู่ภายในอกก็เป็นได้

คงจะเป็นอย่างนั้นสินะ

ความทรมานนั้นน่ะ

แม้จะพูดเช่นนั้นก็ตาม

แต่ก็ยังจำเป็นจะต้องก้าวต่อไปมิใช่หรือ

กระนั้นแล้ว ก็ได้สร้างทางเลือกขึ้นมาให้ตนด้วยกันสองทาง

ทางแรกนั้น แม้โลกที่เชื่อมั่นนี้จะแหลกสลายลง ก็จะยังจมปลัก และเฝ้างมงายต่อไป

จะยังปกป้องโลกที่ไม่เหลือแม้เพียงเศษเสี้ยวต่อไป

อีกทางนั้น จะขอทำลายให้สิ้่น หลงลืมทุกสิ่งเสีย

แม้ผู้เป็นที่รัก สิ่งอันเป็นที่รัก กาลเวลาอันเป็นที่รัก

ทุกสิ่งอันรักยิ่ง จะหลงลืมเสียสิ้น

จะทำลายให้หมดด้วยมือนี้

และทั้งๆที่ได้สร้างทางเลือกขึ้นมาให้ตนเช่นนั้นแล้ว

ก็กลับมิสามารถเลือกได้

กลับยังทรมานต่อไป

และต่อไป

......