วันหนึ่งเมื่อสี่สิบปีที่แล้ว……
วันหนึ่งผมกลับบ้านด้วยอาการตาปูดบวม แม่ถามว่า “ไปทำอะไรมา”
ผมบอกว่า “ชกกับเพื่อนมา”
แม่ซักไซ้ไล่เลียงว่าเกิดอะไรขึ้น ผมบอกแม่ว่า ถูกเพื่อนคนหนึ่งมันไปรังแกเพื่อนอีกคนหนึ่ง ผมเข้าไปห้าม ก็เลยมีเรื่อง ก็เลยชกกัน ตาปูดด้วยกันทั้งคู่ แต่ผมสู้มันไม่ได้ ก็เลยตาปูดมากกว่า … แม่พยักหน้ารับทราบ แล้วแม่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เกือบครึ่งปีผ่านไป ผมกลับบ้านด้วยอาการปากแตก แม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้น ผมก็บอกเรื่องให้แม่ฟัง ว่าผมเป็นคนผิด ไปแกล้งเพื่อน เลยมีการชกต่อยกัน แม่ฟังเสร็จแล้ว
แม่ก็บอกว่า…. “เราเป็นคนผิด เราทำไม่ถูกต้อง”
แม่ให้ผมไปหยิบไม้เรียวมา แล้วแม่ก็ตีผม ผมเจ็บมาก แต่ก็ไม่ได้ร้องไห้ แม่ไม่พูดอะไร
แม่ไปนั่งเงียบๆคนเดียวอยู่นาน ผมเดินไปหาเพื่อบอกขอโทษที่ผมทำผิดไป แม่หันมาบอกผมเบาๆว่า…..
“คนเราที่ทำผิดซ้ำซาก ทำผิดแล้วยังมาทำผิดเพื่อแก้ความผิด
เป็นเรื่องไม่ถูกต้อง สังคมอยู่ไม่ได้ ถ้ามีแต่คนแบบนี้”
ผมไม่ค่อยเข้าใจที่แม่บอกเท่าไรมาเป็นสิบปี … แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วครับ
———————————————————————————————————————————————-
วันหนึ่งเมื่อสี่สิบปีที่แล้วอีกเหมือนกัน
วันนั้นผมวิ่งกลับบ้านด้วยความดีใจมาก เพราะผมสอบได้ที่ 1 ของห้อง ผมถือสมุดพกวิ่งไปหาแม่แล้วบอกว่า… ผมสอบได้ที่ 1 ของห้องเลย และแล้วผมก็เพิ่งทราบว่า พี่อีก 2 คน ก็สอบได้ที่หนึ่งเหมือนกัน แถมเป็นที่ 1 ของห้อง ก. ด้วย ผมก็เลยเจื่อนๆไป เพราะสิ่งที่คิดว่าน่าจะดีเด่นที่สุด ไม่เป็นไปอย่างที่คิด
ตอนค่ำ ตอนนั่งทำการบ้าน แม่มานั่งคุยด้วย แล้วแม่ก็ชมความสามารถที่สอบได้ที่หนึ่ง แม่บอกว่า ที่สอบได้ที่หนึ่งก็เพราะตั้งใจเรียนและมีสมาธิดีในเทอมที่ผ่านมา ก็เลยสอบได้คะแนนดีแบบนั้น แม่บอกว่า….
“อย่าเพิ่งไปแข่งกับคนอื่น เราต้องแข่งกับตัวเองก่อน
ถ้าเราชนะตัวเองได้ การจะไปชนะคนอื่น ไม่ใช่เรื่องสำคัญ”
ผมไม่ค่อยเข้าใจที่แม่บอกเท่าไรมาเป็นสิบปี … แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วครับ
——————————————————————————————————————————————–
ยอดเยี่ยม เทพธรานนท์ ๒๕๕๓