บทที่1
วันที่โชคชะตาของเด็กหนุ่มเริ่มเดิน
ผมนั้นเป็นคนที่มี ความฝันอย่างหนึ่งตั้งแต่เด็ก นั้นคือการได้เข้าโรงเรียน
นั้นก็คือ โรงเรียนฟอร์เอฟเวอร์ มันเป็นโรงเรียนอันดับ1 มาเป็นเวลานานแล้ว
โดยปิดบัง วิธีการสอนเวทย์มนต์และยังเป็นที่เก็บเวทย์มนต์ต้องห้ามมากมาย
ไม่ใช้แค่นั้น โรงเรียนฟอร์เอฟเวอร์ นั้นเป็นโรงเรียนที่มีขนาดใหญ่เท่ากับหนึ่งประเทศเล็กๆเลย แล้วก็ยังเป็นโรงเรียนประจำ คนที่จะเข้าโรงเรียนได้จะต้อง อายุ 14 ขึ้นไป แล้วต้องได้รับการยืนยันจากโรงเรียนก่อนถึงจะไปได้ ผมเลยใช้
ความกล้าทั้งหมดส่งใบสมัครเรียนไป โอ้ ลืมไปเลย ผมชื่อ เลโอ ผมก็ไม่คิด
หลอกนะว่าจะได้ เข้าโรงเรียนอันดับ1.........
วันที่ 20 เดือน 22 ปี 4068 เวลา15.30
เลโอ: ไม่ติดแน่เลย รู้แบบนี้หน้าจะไปเรียน ที่เดียวกับนายว่าแต่นาย จะไปเรียนที่ไหนหรอ ริว คงไปต่อโรงเรียนเวทย์สูงๆสินะ
ริว: ก็คงงั้นมั้ง แต่เป็นโรงเรียนที่ใช้สูตรของทหารนะ
เลโอ: นายอยากเป็นทหารของอาณาจักรหรอ
ริว: ไม่หลอกก็แค่อยาก ลองอะไรใหม่ๆ แค่นั้นและว่าแต่นายคิดมากเกินไปมั้ง
อาจจะติดก็ได้ ฮ่าๆแต่คงยากหน้าดูเลย ก็โรงเรียนอันดับ1 ที่มีแต่คนอยากเข้า
เลโอ: แต่ถ้าติดคงอ้าปากค้าง แน่ๆเลย ฮ่าๆ
ในอีก 2 ชั่วโมงต่อมา
เลโอ: ใบตอบรับส่งมาแล้วสินะ
ผมหยิบซองจดหมายออกมาจาก ตู้จดหมายมันดูหนาอยู่นะ
ริว: ขอดูด้วยสิ มันดูหนาจังเลยอย่างใส่ พวกเอกกระสานไว้เยอะเลย
เลโอ: นั้นสิลองเปิดดูเลยแล้วกัน
หลังจากเปิดซองจดหมายออกมา ผมตอนนี้กำลังอ้าปากค้างโดยไม่รู้ตัว
ยินดีด้วยค่ะ คุณเลโอ
อย่างแรกเลยที่เราจะบอกคือ ถึงเราจะรับคุณเข้าโรงเรียนแล้วก็ตามแต่คุณ
ยังคงต้องระบุตัวตน โดยใช้บัตรประจำตัวที่เราใส่มากับจดหมาย แค่จับแล้ว
ปล่อยพลังเวทย์นิดเดียวก็พอ มันจะระบุเกรดและชั้นปีของคุณ ส่วนรูปจะติดที่หลัง
อย่างที่สองคือ ในจดหมายจะมีแผนที่ของ โรงเรียนฟอร์เอฟเวอร์ ทั้งหมดจะระบุเขต
ที่เป็นห้องเรียนหรือห้องสมุดและอื่นๆ(อย่าทำหายเพราะไม่งั้นคุณจะต้องซื้อใหม่เอง)
อย่างที่สามคือ สำหรับเด็กปีหนึ่งจะไม่สามารถออกจาก โรงเรียนได้ไม่ว่าจะเกิดความจำเป็นอะไรก็ตาม แต่ก็ยังมีข้อยกเว้น(จะบอกอีกทีในตอนเข้าโรงเรียน)
อย่างที่สี่คือ ชุดนักเรียนนั้นจะได้ก็ต่อเมื่อคุณมาถึงโรงเรียนแล้ว ระหว่างนั้นขอให้
คุณใส่ชุดที่สุภาพหน่อยก็แล้วกัน แน่นอนชุดนักเรียนนั้นไม่เสียเงิน แต่อย่าทำหายหรือขาดซะละ เพราะไม่งั้นต้องซื้อเอง
อย่างที่ห้าคือ โรงเรียนเราจะเปิดรับคุณใน วันที่ 11 เดือน 1 ปี 4069
ปล. อย่าลืมระบุตัวตนด้วย
(แต่มันอาจจะใช้เวลาในการระบุหน่อย หรืออาจจะได้ตอนเปิดเรียน)
ริว: ตอนนี้นายก็ได้อ้าปากค้างแล้วเพื่อนรัก
เลโอ: นี้เรากำลังฝันอยู่สินะ
ริว: อยากรู้ไหมละ ไปเจอกันที่สวนหน่อยสิ มาสู้กันซักหน่อยสิ
เลโอ: ไม่ดีกว่า ต้องทำอะไรหลายอย่าง
ผมหยิบบัตรที่อยู่ในซองออกมา แล้วปล่อยพลังเวทย์อ่อนๆตามที่ เอกกระสานในจดหมายบอก แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นคงต้องรอเวลาสินะ
ริว: ไม่เห็นมีอะไรเลย
เลโอ: คงต้องรอเวลามั้ง งั้นก็มาซักหน่อยไหมละ
ริว: หึๆคิดว่าจะไม่ได้อัด นายก่อนจะแยกกันซะแล้ว
เลโอ: ก็ไม่แน่หลอก
ริว: ฮ่าๆๆ
ผมกับริวก็ไปที่สวน มันไม่ค่อยมีคนช่วงนี้ตลอด
ริว: พร้อมรึยัง กฎก็เหมือนเดิม
เลโอ: ใครที่ล้ม หรือเข่าลงพื้นครบ 3 ครั้งก่อนแพ้สินะ
ริว: งั้นเริ่มเลยไหม รอบนี้ฉันชนะนายแน่
เลโอ/ริว: 1 2 3
หมัดขวาของเราสองคนแรกกัน ริวนั้นใช้เวทย์ลมเป็นหลัก ส่วนผมใช้เวทย์ไฟ
แต่ผมเป็น นักเวทย์สายต่อสู้เพราะงั้นเลย ไม่มีเวทย์ยิงไฟหรือเวทย์ที่ต้องร่ายเลย
นั้นและที่เป็นข้อเสียของผม
ริว: หมัดหนักจริงๆด้วยพวก นักเวทย์สายต่อสู้
เลโอ: ขอบคุณก็แล้วกัน งั้นอีกทีไหมละ
ริว: นายจะไม่...
เลโอ: นายล้มไป 1 ทีแล้วนะ ว่าแต่นายจะพูดอะไร
ริว: หึๆ นายจะไม่มีโอกาสได้ต่อยฉันอีกแล้วละ เลโอ
ใช้แล้วละหลังจากนั้นริว ก็ไม่ให้ผมเข้าถึงตัวเค้าเลย ผมนอนมองฟ้าไป 3 ครั้งแล้วสินะ หลังจากนั้นริวก็เดินเข้ามา
ริว: ไงละบอกแล้วแค่ครั้งเดียว
เลโอ: คนชนะพูดอะไรก็ได้สินะ
ริว: ฮ่าๆ ไว้ครั้งหน้าที่เราเจอกัน นายคงเก่งกว่านี้นะ
เลโอ: แน่นอน จะอัดนายให้นอนแบบนี้เลย
หลังจากนั้นพวกเราก็แยกกัน อีกตั้ง 21 วันเลยสินะกว่าจะถึงเวลานั้น
ผมก็ใช้เวลาในเมืองแบบทุกที ปล่อยเวลาให้ไหลไปจนในที่สุด ก็เหลืออีกแค่วันเดียว
ผมเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมออกเดินทาง ต้องรีบไปขึ้นเรือถ้านั่งเรือไปก็ ถึงพรุ่งนี้เช้าพอดี
เลโอ: ไปก่อนนะครับ