Akihabara 21 : 56 PM.
ผมเดินเล่นเตรดเตร่อยู่ท่ามกลางย่านการค้าใน Akihabara สถานที่ ที่มีชื่อเสียงในด้านวงการโอตาคุมากที่สุดในญี่ปุ่น ยามค่ำคืนที่นี้จะดูสวยเป็นพิเศษ อันเนื่องมาจากแสงไฟมากมายหลากหลายดวงสาดแสงแข่งขันกันในตอนกลางคืน ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่กันไปมา แต่ละคนแต่งตัวตามแบบสไตล์ตามที่ตนชอบ ผมเองก็เช่นกัน..
ตอนนี้ผมอยู่ในชุด เสื้อเชิ้ตสีขาวไร้ทั้งเกรดและระดับ กับกางเกงยีน สีซีดตัวโปรดที่แฟนเก่าซื้อให้เมื่อปีที่แล้วซึ่งตอนนี้ได้เพิ่งเลิกทางกันไป ได้ประมาณเกือบๆครึ่งปีกว่า ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง นึกๆแล้วภายในใจมันหวั่นๆยังไงผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน เมื่อนึกถึงใบหน้าของเธอที่ไร หัวใจของผมมันก็รู้สึกหนาวเหน็บขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าผมรักเธอมากเกินไป ถึงจะเลิกกันไปได้นานแล้วก็จริง แต่ผมก็ยังไม่สามารถลืมเธอลงได้เลยสักวัน ผมจึงต้องมาใช้ชีวิตเป็นโอตาคุหนุ่มที่อายุย่างก้าวเข้า 20 ปี ณ สถานที่แห่งนี้ยามค่ำคืนอยู่เป็นประจำ
สถานที่ที่ผมกำลังจะเดินไปเป็นร้านคาเฟ่ ร้านหนึ่งที่อยู่ในซอกหลืบของแหล่ง ช็อปปิ้งย่านนี้ หน้าร้านดูไม่มีอะไร แต่สิ่งที่หน้าสนใจคือ บริการภายในร้านต่างหากละ
ผมใช้เวลากับการเดินเท้าซอกแซกเข้ามาภายในซอยเล็กๆเพื่อที่จะไปร้านคาเฟ่ซึ่งก็หมดเวลาไป 20 นาที ซึ่งก็เป็นเวลาที่มากอยู่พอสมควร หน้าร้านของร้านนี้ดูไม่ได้โดดเด่นเตะตาผู้ที่เดินผ่านอะไรมากมายนักจึงทำให้ไม่ค่อยมีลูกค้า มีแต่เพียงลุกค้าประจำอย่างผมและอีกส่วนหนึ่งเท่านั้นที่รู้ว่ามีร้านแบบนี้เปิดอยู่ ณใจกลางของ akihabara ย้านการค้าแถวนี้ด้วย
ร้านทั้งหลังทำมาจากไม้เก่าๆที่ไม่ได้รับการดูแลมาเนิ่นนานหลายปี ต้นไม้ต้นใหญ่ที่ถูกปลูกอยู่หน้าร้านแผ่กิ่งก้านสาขาบดบังหน้าร้านจนแทบจะมิดหากไม่สังเกตุให้ดีๆ อาจจะทำให้มองไม่เห็นเลยก็ว่าได้ ร้านคาเฟ่ที่นี้ทางเดินเข้าร้านถูกโรยด้วยก้อนกรวดสีขาว ตลอดริมทางเจ้าของร้านซึ่งเป็นคนที่รักต้นไม้มากได้ปลุกดอก ไฮเดรนเยียอยู่เต็มสวน ทั้งสีม่วง ฟ้า ชมพูและขาว เถาวัลย์มากมายห่อยระย้าลงมาอยู่หน้าประตูหลายร้อยเส้น แต่ถูกมัดรวบด้วยริบบิ้นสีขาวลูกไม้เอาไว้อย่างเรียบร้อยและสวยงาม
ผมเคาะบานประตูของร้านอยู่สองสามที ไม่นานนักเจ้าของร้านร่างท้วมก็เดินมาเปิดประตูต้อนรับด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนเห็นฟัน ซึ่งเห็นได้ยากในประเทศนี้ก่อนจะเอ่ยชวนผมเข้าไปข้างในร้านด้วยคำพูดสุภาพตามเดิมเหมือนทุกๆวัน
“มาอีกแล้วสิน้า เข้ามาก่อนสิพ่อหนุ่มรออยู่พอดีเลย”
“ครับ” ผมตอบรับด้วยประโยคสั้นๆตามเดิม ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งข้างใน
“แห่ม วันนี้มาอีกหรอจ๊ะ คุโรอิ ซาบิชิอิ คุง”
“ครับ” ผมตอบรับคำพูดด้วยรอยยิ้มละมุนนุ่มนวล
“วันนี้ม็อคค่าลาเต้เหมือนเดิมสิน่ะ”
“....”
“งั้นรอแป๊บ นึงเด้อ” สาวเมดในชุดสีเขียวอ่อน
