เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงจากชีวิตผม ซึ่งไม่เคยเปิดเผยให้ใครรู้ อย่าคิดว่าเรื่องนี้ไม่จริง เนื่องจากผมเป็นคนที่โกหกเก่งมาก ไม่ว่าใครก็โกหกได้ แต่ในวันนี้ที่ผมจะเขียนขึ้นนี้ผมจะเอาแบบสดๆเริ่มตั้งแต่ ม.4 ซึ่งตอนนี้ผมอยู่ ม.5
ผมน่ะตั้งแต่ขึ้นม.ปลายมาก็ไม่ค่อยมีเพื่อนที่คบกันจริงจังสักคน แม้แต่คนที่ผมคิดว่าเขาน่าจะเป็นเพื่อนผมเขายังไปสอบอยู่ที่อื่น แล้วไม่เคยติดต่อกันเลย ก็เลยไม่มีแฟน เพื่อนผู้หญิงก็ไม่มี ในชีวิตผมเคยผิดหวังจากความรักถึงสองครั้งแม้ว่าเค้าจะไม่รู้ว่าผมรักเขาแต่ว่า...ผมไม่ได้บอกใครเลยว่าผมชอบหรือรักใคร เพราะผมมีแค่คนที่รู้จัก แต่ขาดเพื่อน ถึงผมจะเรียกคนคนนั้นว่าเพื่อน แต่ชีวิตผมก็ไม่มีอะไรมีแค่คนรู้จักแต่ก็ไม่มีคนที่สนใจผมแม้แต่นิดเดียวที่ผมคิดจะแต่งนิยายขึ้นมาก็ไม่คิดอะไรนอกจากจะหาคนรู้จักหรือสิ่งเล็กๆที่เรียกว่าเพื่อน
ตอนที่เข้ามาในห้องเรียนวันแรก ผมรู้สึกว่าผมไม่สามารถเข้ากับใครได้ผมจึงเลือกที่จะอยู่คนเดียว แต่มีสิ่งที่ไม่คาดคิดผมได้รู้จักกันคนคนหนึ่งที่จะเป็นเพื่อนได้ เธอชื่อ ฟาง ในตอนนั้นผมสับสนมากเธอช่วยเรื่องงาน ของผม แต่ชีวิตก็เล่นตลกเมื่อผมมารู้ว่าเธอมีแฟนแล้ว ผมไม่คิดอะไรมากไปกว่านี้อีกแล้ว แต่เธอก็ทำตัวห่างเหินจากผมไปเรื่อยๆ จนผมรู้สึกว่าชีวิตของผมน่ะมันก็เป็นแบบนี้แหละไม่มีอะไรเลยตั้งแต่ต้น ผมไม่มีใครเลย จนขึ้นม.5 เกรดผมมันก็แย่เนื่องจากงานตอนม.4ส่วนใหญ่เป็นงานกลุ่ม ผมก็เลยเกรดตกเพราะไม่สามารถเข้ากันใครได้เลย จบมาด้วยเกรด2.00โดยที่10วิชาได้2 8วิชา ได้3.5 1วิชา อีกวิชาได้1 บอกอีกอย่างผมน่ะอยู่สายวิทย์นะครับไว้วันหลังผมจะมาเล่าต่อละกันเี่กี่ยวกับชีวิตอันน่าเศร้าของผม