นิทานของพ่อ

มีเจ้าหญิงอยู่องค์หนึ่ง เจ้าหญิงคนนี้เป็นคนขยัน ทำอาหารเก่ง ชอบทำงานบ้านเสมอ ๆ

เจ้าหญิงของพ่อมักจะเป็นคนที่ขยันเสมอ ๆ . . .

เจ้่าหญิงได้พบเจ้าชายแปลกหน้าคนหนึ่งในสวนดอกไม้ข้าง ๆ ปราสาท

ในขณะที่เจ้าหญิงกำลังเก็บดอกไม้

ผมพิมพ์มาถึงตรงนี้ก็กด Delete  ลบข้อความนั่นทิ้งเสียหมด

หลังจากที่ผมนั่งจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ี่วมครึ่งชั่วโมงแล้วมั้ง

แต่งานเขียนของผมก็ยังอยู่เหมือนเดิม

ไม่มีอะไรคืบหน้า ไม่มีอะไรขยับเขยื้อนไปสักอย่าง

ทั้ง ๆ ที่ผมจะต้องส่งต้นฉบับในวันพรุ่งนี้แล้ว

แย่จริง ๆ สมาธิหายไปไหนหมดนะ

บรรยากาศ ภาพความหลังในวัยเด็กหายไปไหนหมดนะ

- - นี่ผมคิดผิดหรือเปล่าหนอ? - -

ที่รับเขียนเรื่องสั้นเกี่ยวกับพ่อมา

ก็เพราะคำว่า พ่อ นี่แหละที่ทำให้ผมเขียนไม่ออก

ไม่รู้จะเขียนอะไร เพราะพ่อไม่เคยอยู่ในความทรงจำของผม

หรือเป็นฮีโร่เยี่ยงอย่างพ่อคนอื่น ๆ จะบางครั้งผมมีความรู้สึกราวกับว่า

พ่อกับผมเป็นคนแปลกหน้าที่ต่างวัยและบังเอิญมาอาศัยอยู่ภายใต้ชายคาเดียวกัน

พ่อยังเป็นคนทำลายครอบครัว ทำลายความรักที่แม่มีต่อพ่ออย่างหมดสิ้น

จนแม่ทนไม่ไหวต้องหย่าร้างกันไปในที่สุด และพ่อยังจะทำลายความฝันของผมอึก

แกจะเรียนไปทำไมนักหนา กิจการของพ่อก็มี

แล้วนายความฝันบ้า ๆ บอ ๆ ของแกอีก

ผมทิ้งมันไม่ได้ ผมทิ้งความฝันของผมไม่ได้หรอกพ่อ ผมเถียง

แต่แกก็ต้องทิ้งมัน แกต้องมาช่วยฉันทำงาน พ่อขึ้นเสียงตอบกลับมา

พ่อ มันหมดสมัยที่พ่อจะบังคับลูกแล้วนะ

"แต่ฉันจะบังคับแก" พ่อยืนคำขาด

พรุ่งนี้แกต้องไปลาออก

ผมเกลียดพ่อ ผมเกลียดพ่อความคิดโง่ ๆ ของพ่อ
เกลียดการกระทำของพ่อ

ที่วัน ๆ มัวแต่นั่งทำงานงก ๆ พ่อไม่เคยสนใจผม

พ่อไม่เคยถามผมสักคำว่าผมต้องการอะไร เอ๊ะอะ อะไรพ่อก็บังคับผม ผมเกลียดพ่อ

ดูและตัวเองดี ๆ นะ ผมหันหน้ามาบอกน้องชายที่ยืนอยู่ห่าง ๆ

ก่อนที่ผมจะก้าวเดินออกจากบ้างหลังนั้นมา

ด้วยความเครียดแค้นที่สุมรุมอยู่ในหัว

นับจากวันนั้นมา ผมเลือกใช้ชีวิตอยู่ในห้องเช้าหลังหนึ่งตามลำพัง

ยังดีที่มีเงินเหลือยู่ในบัญชีเกือบหมื่น ซึ่งมันก็พอที่จะเป็นค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ได้บ้าง

แต่ผมก็ยังเฝ้าหางานทำอยู่หลาย

แต่มาตกอยู่กับการเป็นนักแสดงสมทบ

หรือที่ใคร ๆ เรียกกันติดปากว่า "ตัวประกอบ" เพื่อแลกกับเงินเพียงไม่กี่ร้อย

แต่ผมก็ยังไม่ละทิ้งความฝันที่อยากจะเป็นนักเขียนหรอก

ผมเฝ้าฝึกฝีมืองานเขียนจนคิดว่าดีพอถึงได้ลองส่งไปลงยังนิตยสารฉบัับหนึ่ง

จนในที่สุดก็ได้รับการตีพิมพ์

ผมเริ่มมีความสุขกับการเขียนหนังสือมากขึ้น

เมื่อความฝันของผมเป็นจริง

หนังสือเล่มแรกในชีวิตของผมถูกตีพิมพ์เสร็จเป็นรูปเล่มเรียบร้อยแล้ว

ผมรับหนังสือจากพี่ใหม่ มาเปิดออกดูทีละหน้า ๆ ครั้งแล้ว ครั้งเล่า

ไม่อยากเชื่อเลยว่าผมจะมีโอกาสแบบนี้จริง ๆ

นี่มันสุดยอดความฝันของผมเลนครับพี่ ขอบคุณมากครับ

เอ้านี่ ! นี่้หนังสือของนัทเก้าเล่ม พี่ให้นัทเอาไว้แจกเพื่อน ๆ

ถ้าไม่พอยังไงก็เข้ามาเอาใหม่ละกัน พี่ใหม่หยิบพ่อกระดาษยื่นให้ผม และนี่เช็คเงินสดค่าเรื่อง

ขอบคุณมากครับ พี่ใหม่

ผมรับเช็คค่าความคิด ค่าน้ำหมึกของผมมาถือไว้ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่้ถูก

แต่แน่ ๆ มันเต็มเปี่ยมจนล้นไปด้วยความภาคภูมิ

มาถึงตอนนี้ผมมั่นใจได้แล้วว่าสิ่งที่เกิดเป็นความจริง ไม่ใช่ความฝัน

ผมอยากให้พ่อรู้เหลือเกินว่าในที่สุดผมก็ทำความฝันของผมสำเร็จ

ผมละภาพความหลังเก่า ๆ

ละสายตาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ด้วยการไปเดินที่ท่าน้ำ

สายน้ำแห่งเจ้าพระยายังคงไหลเวียนไม่ขาดสาย

ประกายแสงจากดวงอาทิย์สะท้อนผืนน้ำระยิบระยับ

เรือลำน้อย เรือลำใหญ่แล่นว่ายอย่างเช่นเคย

ที่ตรงนี้ล่ะที่ทำให้ผมมีความสุข รู้สึกสบายใจทุกครั้ง

และมักจะได้คำคอบหรือแนวพล็อตเรื่องอยู่เสมอ ๆ

วันนี้ผมก็หวังไว้เช่นนั้นเหมือนกัน

เสียงเรียกเครื่องเพจเจอร์ทำลายความเงียบนั้นลง

พ่อถูกรถชน พี่รีบมาด่วนนะ ผมกดข้อความจากน้องชายอ่านซ้ำไปมา

ใจหนึ่งลังเลจะไปดีหรือไม่ดี แต่ขาน่ะสิรีบก้าวออกไปก่อนโดยไม่รอคำตอบ

ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ ผมถามน้องชายเมื่อไปถึงโรงพยาบาล

ก็พ่อน่ะสิ ทำหนังสือหล่นกลางถนน เลยหยุดเก็บ ก็เลย

น้องชายพูดเสียงสั่นเครือ

แค่หนังสือเนี๊ยนะ เอามาแลกกับชีวิต พ่อนี่บ้าหรือเปล่า

ผมยังวายไม่หยุดว่าพ่อ

ถ้าไม่ใช่หนังสือของพี่ พ่อก็คงไม่้เก็บหรอก

คำพูดของน้องชายทำเอาผมอึ้งไปพูดไม่ออก

หนังสือของผม

เพราะหนังสือของผมเหรอ

พอพ่อรู้ว่า หนังสือของพี่วางแผง พ่อก็รีบไปซื้อทันที

มาถึงตรงนี้หยาดน้ำตาก็เริ่มจะไหลเอ่อรื้นอยู่เต็มขอบตา

พี่รู้ไหมพ่อคิดถึงพี่มากแค่ไหน พ่อคิดถึงพี่เสมอนะ

พ่ออยากให้พี่กลับมาอยู่ด้วย

พ่อยังบอกอีกว่าพ่อเชื่อว่าลูกสามารถทำความฝันของตนเองเป็นจริงขึ้นได้อย่างมั่นคง

คำพูดของน้องชายทำเอาน้ำตาที่เต็มไหลอาบแก้มเมื่อครู่อาบแก้มแย่างไม่รู้ตัว

ผมไม่เคยรู้สึกดีกับพ่อมาก่อนอย่างนี้

ผมไม่เคยรู้สึกรักพ่อมาก่อนเท่าครั้งนี้

ถึงเวลานี้ผมได้แต่นั่งรอเวลาที่ผมจะโผเข้าสวมกอดร่างของพ่ออีกครั้ง

จะนานแค่ไหนไม่รู้

จะนานกี่ชั่วโมงไม่รู้

กว่าที่ประตูห้องฉุกเฉินนั่นจะเปิดออก

แล้วผมจะกลับเข้าบ้านหลังนั่นอีกครั้ง กลับเข้าไปสู่อ้อมแขนของพ่ออีกครั้ง

และครั้งนี้มันคงทำให้ผมเขียนเรื่องสั้นได้ทันส่งต้นฉบับวัรพรุ่นี้แน่นอน

ผมตั้งชื่อเรื่องรอไว้ก่อนแล้วว่า 'นิทานของพ่อ' 

พ่อคนเดียวที่สอนให้ผมรู้จักตัวเอง ให้ผมเข้มแข็ง

ให้ยืนหยัดได้ด้วยความฝัน สองแขนสองขาของตัวเอง

ผมอยากบอกว่า ผมรัก รักมาก อย่างที่ไม่เคยรักมาก่อน

และผมก็ยังรักพ่อไม่น้อยกว่าที่รักแม่หรอก

Credit . http://www.pattanakit.net/index.php?lay=show&ac=article&Id=538767595&Ntype=128