ผมเป็นเด็กผู้ชาย นั่นเป็นสิ่งที่ผมเป็นและอยากให้มันเป็น ทำไม? ผมถึงอยากให้มันเป็นล่ะ ทั้งๆที่ผมเป็นผู้ชายอยู่แล้ว ทั้งทางร่างกายและจิตใจ!! ไม่มีใครยอมรับว่าผมเป็นผู้ชายเลยรึไงทั้งๆที่ผมก็ 16 แล้ว เป็น 'นาย' แล้วด้วย แต่เพราะหน้าตาของผม ที่ใครเห็นมักจะทักว่าผมเป็น เด็กผู้หญิงที่หน้าตาน่ารักมากก็เถอะ! แม้แต่เพื่อนสนิทของผม ก็มักจะมา..ลวนลาม..ผม!! ให้ตายเถอะ ขอให้คุณเชื่อได้เลยว่าพวกนั้นลวนลามผมจริงๆ กอด(จากด้านหลัง) โอบคอ จับก้น?! ยีหัว เห็นผมเป็นลูกหมารึไป และที่เลวร้ายกว่านั้นพี่สาวของผม ตอนนี้อายุ 19 ปีแล้ว พี่มักจะจับผมแต่งเป็นผู้หญิงบ่อยๆ และพาออกไปหาเพื่อนๆ ผมก็อายเป็นนะ เพื่อนๆของพี่ก็ตื่นตากันใหญ่ ทั้งๆที่เห็นผมเป็นพันๆ ครั้ง ผมอยากจะตะโกนออกไปจริงๆว่าผมเป็นผู้ชาย และผมก็ชอบผู้หญิง เพราะงั้น.. เพราะงั้นอย่ามามุงผมใกล้ๆสิ(หน้าแดง//)
อีกหนึ่งวันที่ถูกจ้องมองด้วยฝูงสายตาเพื่อนผู้ชาย ลำบากใจ..จะมีใคร? ช่วยผมได้ไม๊เนี้ย ถ้าใครทำได้ผมให้เลยทุกอย่างที่อยากได้ ...'ข้าช่วยเจ้าได้' ...เฮ้ย!!อะไรเนี้ย ตัวอะไรโผล่มากลางห้องเรียนเลย=[]=;; 'ข้าคือเทพคาปีคูอูดูบามีกาอิมมากาซัส ข้าจะช่วยเจ้าเอง แต่เจ้าอย่าลืมข้อตกลงของเราล่ะ' ผมกำลังนั่งมึน 'อะ..อะไรนะ เทพแคมปัส?' ผมทวนชื่อเทพนั่นช้าๆ มึนๆ 'คาปีคูอูดูบามีกาอิมมากาซัส' เทพแคมปัสทำหน้าเอือม พร้อมเอื้อมมือขวามาดีดหน้าผากผม 'โอ้ย!! เทพแคมปัส!' ผมร้องด้วยความเจ็บปวด 'เทพแคมปัสอะไรของเธอ กิมเล็น? เดี๋ยวนี้หัดนอนในห้องเรียนเหรอ ไป! ไปยืนหน้าระเบียง !' หา? ..ที่แท้ก็ความฝันหรอกหรอ.. 'ครูครับอย่าใจร้ายกับเล็นของพวกเราสิ' ครูทำหน้าเอือมก่อนจะดีดหน้าผากของเพื่อนผมบ้าง 'พวกนายไม่ต้องมาสงสารผมเลย!' ผมโกรธใส่พวกเพื่อนๆ 'มาแล้ว~ หน้าตาโกรธอย่างไร้เดียงสาของเล็น>_<' และเสียงแซวไล่หลังตามมาอีกต่างๆมากมาย ล้วนแล้วแต่เป็นคำที่ผมไม่อยากได้ยิน..