"ชีวิต"

มันก็ทำให้ผมฉุดคิดขึ้นมาได้ว่า สิ่งหนึ่งที่คนเรารู้ได้ก็คือวันเกิด แต่ก็มีอีกสิ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้

แต่ก็มีบางคนที่รู้ เช่น นักโทษประหาร ส่วนคนธรรมดาสามัญอย่างเรา จะรู้มั้ยละ ว่าเมื่อไหร่กัน คือวันตาย

แล้วก่อนที่เราจะตาย เรากำลังทำอะไรอยู่นะ ทำในสิ่งที่เราชอบอยู่หรือปล่าว หรือบ้าทำแต่งาน

และหวังแค่ว่า เมื่อสิ้นเดือน เงินเดือนออก นั่นละคือความสุข แล้วพอกลางเดือนของคนบางคน

ก็โหยหาเรื่องเงิน เพราะเงินไม่พอใช้ แล้วไหนละ คือความสุขที่แท้จริง

ความสุขที่แท้จริงที่เราพยายามวิ่งหา ตามหา มันอยู่ จริงๆมันอยู่ที่ไหน รูปร่างหน้าตามันเป็นยังไง

หรือแท้จริงแล้ว มันก็เป็นแค่ชื่อเรียกของสิ่งที่ไม่ได้มีตัวตนอยู่จริง หรือเราจะ ค้นพบไอเจ้าสิ่งนั้นได้ก็ตอนที่

 ใครหลายๆคนเรียกกันว่า"เกษียน"หรือตอนแก่ แต่ก็อย่างที่ว่าละครับ เราจะตายเมื่อไหร่ก็ยังไม่รู้มันเลย แล้วทำไมเราต้อง

ไปเชื่อกับไอคำพูดที่ใครก็ไม่รู้มันพูดกันไว้ ว่าสบายตอนแก่...ผมว่า ถ้าเรามีโอกาสที่จะเลือกได้แล้วผมก็คิดว่าเราทุกคนเลือกได้

เลือกงานที่เราชอบ เลือกงานที่เราถนัด เลือกงานที่เราอยู่กับมันได้ทั้งวันโดยไม่เบื่อ ถึงแม้บางครั้ง สังคมไทยจะมีข้อจำกัดเรื่อง

1.อายุ 2.วุฒิการศึกษา ผมว่าชั่งหัวมันเหอะครับ ชีวิตคนเรามีทางเลือกตั้งเยอะตั้งแยะ ถ้าเรามัวแต่วิ่งตามคนส่วนมาก

คนส่วนมากไม่รอคุณหรอกครับ แต่มันจะดีกว่ามั้ย ถ้าคุณทำตัวของคุณให้สังคมหันมาสนใจมากกว่าที่จะให้เราวิ่งตาม

ผมว่าพอแค่นี้ดีกว่า มันเริ่มเยอะเกินไปละ