อยากบอกคนที่คิดว่าตัวเองวาดรูปห่วย

สถิติการโพสไม่ไช่เครื่องหมายบอกประสบการณ์

หรือเครื่องวัดความสามารถความเก่งกาจของไคร

แต่

ข้อความแต่และข้อความในโพสแต่ละอันที่โพสไปต่างหาก

ที่บ่งบอกได้ถึงเจตนาและประสบการณ์

คนบางคนวาดรูปแทบไม่เป็นด้วยซ้ำ

ไม่รู้จักกับคำว่าน้ำหนักเข้มอ่อน

ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสัดส่วนที่ถูก

ต้องเขียนขึ้นมาจากการขึ้นโครงร่างแบบไหน

แต่กลับมีความสามารถถ่ายทอดความรู้สึก

ลงสู้ภาพที่วาดขึ้นได้มากกว่าคนที่

รู้ทุกอย่างกายวิภาค แสงเงา บลาๆๆ

คุณค่าของงานแต่ละชิ้น

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความสมบูรณ์ขององค์ประกอบภาพ

แต่ขึ้นอยู่กับความรู้สึกของคนวาด

ถ้าคุณคิดว่าการวาดการ์ตูนหัวโตเป็นเรื่องที่ควรแก้ไข

และอยากวาดสายนี้แต่กลับกลายเป็นอีกสายนึง

หากคุณคิดว่างานคุณแย่

แม่แต่คนที่สร้างสรรผลงานขึ้นมาด้วยมือยังมองว่าแย่แล้วคุณค่าของงานมันจะอยู่ที่ไหนกันหละ

จากปาก..หรือโพสผู้เข้าชมงั้นหรอ???

คุณชอบให้งานของคุณมีคุณค่าเท่ากับ

ผู้ชมที่เค้าเป็นไครไม่รู้เข้ามาตัดสินคุณ

และคุณก็จบคุณค่าของงานคุณด้วยคำพูดเหล่านั้นแค่นั้นหรอ

อยากให้คุณคิดอยู่เสมอว่า

การที่คุณมีโพสบนกระดานน้อย

การเข้าชมน้อย ต่างๆนาๆ

นั่นไม่ไช่ข้อเสียของคุณเลย

ข้อเสียของคุณคือความคิดที่จะตีกรอบให้กับสิ่งที่ตัวเองวาดขึ้นมาต่างหาก

คนเก่งไม่ไช่คนที่พยายามหาเทคนิคขั้นเทพบลาๆมาใส่ลงในภาพ 

แต่เค้าคือคนที่รู้จัก

ลบข้อเสียในตัวเองออกไปหรือไม่ก็ไช้มันเป็นแนวทางในการวาด

ให้เป็นสไตล์หรือเอกลักษณ์ของเราเอง

คุณควรภูมิใจในสิ่งที่ตัวเองมีหรือสามารถ

แต่ไม่ไช่ว่าหลอกตัวเองว่าการวาดเบี้ยว

เป็นสิ่งที่เราใช้ใจทำทั้งๆที่

บางทีรู้อยู่แก่ใจแต่ชั่งมันเหอะ

เขียนไปแล้วหน้าตาสวยดีอยู่แค่ขาเบี้ยวไปนิดไม่เป็นไรหลอก

สิ่งแรกและสำคัญที่สุด

ที่ทำให้งานของคุณมีคุณค่า

นั่นคือใจที่คุณใส่ลงไปกับสิ่งที่คุณวาดขึ้น

คุณให้ใจมันแค่ใหน

ดาวินชี่

เป็นนักวาดที่เค้าให้ใจกับงานแต่ละชิ้น

ถึงแม้ว่างานที่เค้าวาดมานั้น

จะไม่มีไครเข้าใจในผลงานของเค้าเลยก็ตาม

มีทั้งคนที่เห็นคุณค่าและมองออกว่า

ดาวินชี่ต้องการสื่ออะไร

และมีทั้งคนที่มองว่าเป็นเรื่องไร้สาระอุปะธานกันไปเองเท่านั้น

คุณค่าความสวยงาม

ของการ์ตูน

ซึ่่งในที่นี้เจ้าของบล๊อคขอเรียกว่าเป็นงานสรรค์สร้างหรือศิลปะชิ้นนึง

ไม่ได้ขึ้นอยู่กับคำติชมหรือความนิยมของเหล่าคนดู

แต่ล้วนแล้วขึ้นอยู่กับสปิริตขอบคุณ

เราวาดเพราะเรามีความสุข

กับการได้สร้างผลงาน

ไม่ไช่

มีความทุกข์เพราะวาดออกมาได้ไม่เป็นที่นิยม

ทำไมการ์ตูนหน้าตาแปลกๆ

ขายาวๆ ผมสีแปลกๆ ของญี่ปุ่นเป็นที่นิยมไปทั่วโลก

มากกว่า

พวกมาเวล ที่สัดส่วนและกายวิพากของงานพวกนี้

เป็นสิ่งที่คนที่ต้องวาดเก่งจริงๆรู้ลึกและฝึกฝนบ่อยจริงๆจึงจะทำได้

มาเวลและอนิเมชั่นญี่ปุ่นใส่ใจกับงานเท่ากัน

แต่ทำไมความนิยมถึงต่างกันไม่ไช่เพราะเขตแดนทางเชื้อชาติ

ทำไมความเนี๊ยบคมสมจริงถึงถูกนิยมกว้างน้อยกว่าการ์ตูนที่สร้างขึ้นมาจากความผิดแปลก

คำตอบเหล่านี้

เหล่านักวาดพึงมีอยู่ในใจอยู่แล้ว

ต่างคนมีต่างเหตุผลกันไป

ลองเทียบดูจากงานแล้วญี่ปุ่นวาดการ์ตูนสู้ฝรั่งไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

(บางคนในใจอาจจะแย้งว่ามันคนละแนว)

งั้นลองถามตัวคุณเองว่าถ้าการที่คุณวาดการ์ตูนออกมา

แล้วดูไม่โมเอะ หรือไม่สวยเพราะ หน้าตาลักษณะไม่ได้ไก้ลกับ

หนังสือการ์ตูนที่วางขายอยู่ตามถนนเลยหละ

นั่นมันก็เหมือนกับที่มาเวลวาดสัดส่วนคนได้สมจริงกว่าของญี่ปุ่นวาด

แต่ทำไมคุณกลับมองว่าการ์ตูนญี่ปุ่นที่มีลักษณะไก้ลเตียงกับคนจริงๆน้อยกว่า

มันดูสวยหละ???

จะกล่าวว่าเป็นกระแสนิยมก็ไม่ได้

เพราะตอนเด็กคนจะรู้ได้ยังไงว่ารูปใหนสวยไม่สวยถ้ามันไม่ได้ขึ้นอยู่กับ

ความคิดและตัดสินใจของคุณ

ทำไมคิดตี้น่ารัก?

มันก็แค่หัวกลมๆมีหูนิดหนวดหน่อยแล้วมีโบอันใหญ่ๆ

เห้ย!!! มันน่ารักแล้วอะ

จมูกก็ไม่มีแมวอะไรวะเนี่ย

แล้วคิตตี้ตัวใหนมีจมูก

"รู้ทันทีเลยว่าคิตตี้ปลอม"

สุดท้ายนี้

เจ้าของกระทู้ไม่ไช่ผู้มีประสบการณ์สูงส่งอะไร

แค่อยากเติมไฟให้กับนักวาดหลายๆคนที่ชอบเอางานของตัวเองมาตีกรอบ

กับคำว่าสวยไม่สวย

คนชมน้อยคนด่าเยอะ

อีกอย่างหนึ่งไม่มีไครเก่งมาแต่เกิด

และไม่มีไครที่ห่วยไปจนวันตายหลอก!!!