ก็เคยคิดอยู่นะครับว่าโลกเราน่ะ มันน่ากลัวเพราะบ่างสิ่งบางอย่างที่ทำให้ผมคนนี้รู้สึกอยากตาย กับการคาดหวังครั้งเเรกในชีวิตของผม
ผมเองก็ไม่เคยรู้สึกมันเองก็ได้ไอความรู้สึกที่ ตัวเองได้เเค่มองเท่านั้น ได้เเค่เเอบดูดูเธอคนนั้นอยู่ไกลๆ เเต่เมื่อรู้สึกตัวก็ได้ตกหลุมรักเธอไป
เเล้ว พยายามที่จะไปคุยกับเธอ อยากที่จะเข้าไปใกล้ๆเธอมากขึ้น เเต่ก็ไม่กล้าเพราะเธอเป็นสวย น่ารัก จนผมได้เเค่แอบมองเธอจากข้างหลัง
เเละวันหนึ่งผมก็ได้มาเจอเธอที่สนามบาส เเต่ผมก็พยายามอยู่ให้ห่างเธอเข้าไว้ เเล้วอยู่ดีๆพี่ชายคนหนึ่งก็มาเเนะนำเธอให้ผมรู้จัก ในตอนนั้นผมได้สบตาเธอ เเละเธอก็ยิ้มให้ผม เหมือนมีกระเเสไฟฟ้าไหลไปทั้วตัวของผม เธอในตอนนั้นน่ารักมากจนผมอยากกระโดดกอดเธอทีเดียว เเต่ก็เป็นเเค่เวลาสั้นๆ เเต่ผมก็รู้สึกดีสุดๆ ผมคิดเลยว่าจะจีบเธอคนนี้ให้ได้เลยไปถามเรื่องราวของเธอจากเพื่อนตอน ม.3 เเต่เมื่อถามไปมาก็กลับรู้ว่าเธอมีเจ้าของเเล้ว ซึ้งจะเป็นเเบบที่ผมกลัว เพราะไม่อยากเป็นคนเเย่งของๆใคร ถึงจะชอบเธอเเค่ไหนเเต่ผมก็ได้เเค่มอง มองเธออยู่ห่างๆ ในตอนนี้ผมก็ยังเจ็บใจกับความโง่ของตัวเอง ที่รู้อยู่เเก่ใจว่าเธอคือหงส์งามที่ต้องมีเจ้าของอยู่เเล้วเเต่ก็ยังหวัง กับรักเเรกที่ไม่เคยเกิดมาจากตัวผมมาก่อน เป็นเพราะอะไรไม่รู้ถึงเธอจะน่ารักเเต่ก็ไม่มากไป ทั้งที่มีผู้หญิงสวยๆมากมายเเท้เเต่กลับชอบเธอคนนี้มากกว่าสิ่งใด
ถ้าจะโทษใครก็คงต้องโทษตัวเอง ผมน่ะไม่เคยสัมผัสเเบบจริงเหรอครับ ว่าความรักที่อบอุ่นเป็นอย่างไร ก็เพราะว่า "ผมน่ะ โดดเดี่ยวมาตลอดไม่ว่าเวลาไหนก็อยู่ข้างหลังมาตลอด อยู่มองหลังของคนอื่นๆตลอด "
เเต่ไม่เป็นไรครับหน้าที่ผมตอนนี้คือเรียน ถ้าผมไม่เรียนก็ไม่มีประโยชน์ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรียน ผมจะสร้างเนื้อสร้างตัวให้หาเลี้ยงตัวเองได้เเละจะหาเลี้ยงคนที่ผมรักให้ได้ ผมคิดอยากงั้น