"เด็กชายไร้ตัวตน"

กาลครั้งหนึ่ง ยังมีเด็กชาย
ผู้ไม่มีชื่อเสียงเรียงนามหรือร่างกาย
ผู้คนที่มองว่าเขาไร้ความหมาย
ได้พากันตั้งชื่อให้ว่า
"เด็กชายไร้ตัวตน"

เด็กชายไร้ตัวตน
อยากเป็นใครสักคน ที่มีความหมาย
เขาบรรเทาความเหงาเดียวดาย
ด้วยการปลูกดอกไม้มากมายเพียงลำพัง

แล้วในวันหนึ่งไม่คาดคิด
เด็กหญิงเขินอาย นำดอกไม้มามอบให้เด็กชายในวันสำคัญ

ตามประเพณีเป็นที่รู้

ว่าการมอบดอกไม้ในวันนั้น
ถือเป็นการบอกกัน ว่าฉันชอบเธอ

เด็กชายไร้ตัวตนไม่กล้าเชื่อเพราะแปลกใจ
จึงถามเด็กหญิงไป
เธอจะชอบฉันได้อย่างไร จะชอบกันตรงไหน
ทั้งร่างกาย หน้าตาฉัน เธอมองไม่เห็น
สิ่งที่ฉันเป็น คือเด็กชายไร้ตัวตน
เป็นบางสิ่งที่ผู้คนเรียกว่า ไร้ความหมาย

เด็กหญิงก้มหน้าแล้วตอบเอียงอาย
ฉันไม่ได้คิดเช่นผู้คนที่เธอพบมากมาย
ฉันคอยแอบมองเวลาเธอปลูกดอกไม้
ฉันคงพูดไม่เก่งพอจะอธิบาย
แต่เท่าที่ฉันพอจะบอกได้คือ
ฉันชอบเธอเพราะสิ่งที่เธอทำ

เด็กชายทวนคำของเด็กหญิงอยู่ในใจ
ใช่เพียงดอกไม้ที่เด็กหญิงมอบให้
แต่เป็นบางสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกมีความหมาย
แม้จะเป็น เด็กชายไร้ตัวตน

"เด็กชายไร้ตัวตน" บทนี้ เป็น หนึ่งในยี่สิบสองบท ที่เขียนโดยผู้ที่ใช้นามว่า "ทรงศีล ทิวสมบุญ" ในหนังสือรวมเล่มของเขาชื่อ Once Upon Sometimes พิมพ์ครั้งที่ 2 โดยแพรวสำนักพิมพ์

ผมเลือกหยิบซื้อหนังสือเล่มนี้มาจากงาน CMU Book Fair เมื่อช่วงปลายพฤศจิกาต่อต้นธันวาที่ผ่านมา อ่านแล้วชอบหลายบทที่เขาเขียน บทที่ชอบมากน่าจะเป็นบทนี้ "เด็กชายไร้ตัวตน" จึงหยิบมาแบ่งปัน

ผมอ่านแล้วสัมผัสได้ถึงความรู้สึกหลายอย่าง "เหงา" "เดียวดาย" "ผูกพัน" "การเป็นที่รัก" "การมีตัวตน"
ผมคิดตามต่อว่า ความเป็นมนุษย์เป็นเช่นนี้เอง เป็นคนที่อยากมีตัวตน มีความผูกพัน สัมพันธ์กับผู้คน อันเป็นความหมายของการมีชีวิตอยู่

สำหรับเขา เด็กชายไร้ตัวตน การมีชีวิตอยู่อย่างมีความหมาย เป็นเยี่ยงนี้เอง เยี่ยงที่เพื่อนมนุษย์ควรมีให้กัน

แล้ว "การมีตัวตน" ของคุณ ของผม เป็นเยี่ยงไร ??