"แด่หญิงสาวผู้ปราถนาความงามเอ๋ย... งามยิ่งกว่าทุกสรรพสิ่ง งามล้ำยิ่งกว่าความตาย มาสิ... พวกผมจะสรรค์สร้างให้เธอเอง"
. . .
กาลครั้งหนึ่ง... มีเจ้าหญิงแสนสวยออกเดินทางมุ่งสู่ที่อยู่ของเหล่าพ่อมด เพื่อความงามเลิศล้ำที่สุดในปฐพี
ภายในหอคอยลึกลับ พ่อมดขาวและพ่อมดดำก็ปรากฏกายขึ้นมา
"พ่อมดทั้งสอง ข้าต้องการเป็นคนที่สวยที่สุดในหล้านี้ โปรดมอบความงามอันเลอเลิศให้แก่ข้าที" เจ้าหญิงวิงวอน
"ได้สิ พวกเราจะทำให้เจ้าสมปราถนา" พ่อมดดำกล่าวและ... พ่อมดขาวก็เอื้อนเอ่ยต่อ
"เพียงแต่เจ้าต้องมีสิ่งแลกเปลี่ยน..."
"โปรดบอกมาเถิด ต่อให้แลกสิ่งใดข้าก็ยอม"
. . .
"ด้วยเวทมนตร์แห่งวิทยาการอันไร้ขอบเขตหน้าไม่สวยก็เปลี่ยนซะ ตาไม่โตก็กรีดซะ หุ่นไม่สวยก็ตัดทิ้ง เราดัดแปลงความงามได้เท่าที่เจ้าปราถนา"
"เพิ่มขึ้นอีก ลดลงอีก! ต่อให้แลกด้วยเงินทองหรือแม้แต่ปัญญาข้ายินดีมอบทุกอย่างเพื่อความงาม!"
พ่อมดขาวยิ้มละไม
"เพิ่มขึ้นอีก ลดลงอีก ไม่เคยพอ... ขอเชิญเจ้าหญิงสู่ ความงามแห่งความละโมภ เถิด"
. . .
"อา ใบหน้าอันสวยงาม เสียงอันสวยงาม รูปร่างอันสวยงาม" เจ้าหญิงกล่าวปลาบปลื้ม
ทันใดนั้นเองเธอก็เหลือบเห็น 'ของสะสม' ของพ่อมดดำ
"สิ่งนั้นคืออะไร!? ช่างน่าเกลียดยิ่งนัก!"
"มันคือความงามแห่งการสูญสิ้น" พ่อมดดำตอบ
"สัจธรรมของความงาม... ต่อให้งดงามมากแค่ไหน ก็ต้องจบสิ้น กลายเป็นแบบนี้" พ่อมดดำเอ่ยต่อ
เจ้าหญิงตัวสั่นเทาด้วยความกลัว
"ได้โปรดช่วยข้าด้วย ข้าไม่ปราถนาความงามแบบนั้น ต่อให้ต้องทำสิ่งใดข้าก็ยอม!"
. . .
"หากได้อาบโลหิตของชีวิต เราก็จะมีความงามเป็นนิรันดร์ เพียงแต่หนึ่งชีวิตนั้นไม่พอ..."
สอง สาม สี่ ห้า ... เจ้าหญิงไล่คร่าชีวิตเกินกว่าจะนับ
"เพื่อความงาม ต่อให้ต้องสังเวยอีกกี่ชีวิตก็ไม่เป็นไร"
พ่อมดทั้งสองแสยะยิ้ม
"สมปราถนาแล้วสินะ.. ถ้างั้นก็... ขอให้เจ้าจงชื่นชม ความงามอันวิปริต อย่างสุนสันต์เสียเถิด"
. . .
"เพียงเท่านี้้....ข้าก็คือผู้งดงามที่สุดในปฐพี!"
เจ้าหญิงเดินอวดโฉมท่ามกลางผู้คน
"หึ งดงามงั้นรึ?"
ชายหนุ่มผู้หนึ่งเอ่ยคำประมาท
"ส่องกระจกดูสิ แล้วยังจะพูดได้อีกไหมว่างดงาม?"
เจ้าหญิงเดินไปส่องกระจกแล้วพบว่าสิ่งที่สะท้อนกลับมานั้นกลวงโบ๋ รูปปากบิดเบี้ยว เส้นผมหยาบกร้าน
มันคือ ซากเน่าแห่งความงาม
"ถึงภายนอกจะงดงามเพียงใด แต่ภายในเน่าเฟะ สุดท้ายก็แค่ ความงามจอมปลอม"
ชายหนุ่มว่าแล้วก็เดินจากไป ทิ้งเจ้าหญิงไว้ให้อยู่กับเสียงโหยหวน
. . .
อีกด้านของความงามคือ ซากจากความโลภที่ไม่มีวันหมด
หลบหนีความจริงว่าจะไม่มีวันสูญสิ้น ย้อมจิตใจด้วยเลือดและความบ้าคลั่ง
สุดท้ายแล้วมันก็เป็นความอัปลักษณ์ที่หญิงสาวเรียกขานมันว่า ความงาม
. . .