ในตอนนี้ผมรู้สึกว่าตาของผมไม่สามารถมองเห็นอะไรได้…
วันนี้ผมเสียเวลาทั้งวันไปกับการนั่งอยู่ที่หน้าจอสี่เหลี่ยม ในขณะที่นิยายตอนใหม่ของผมกำลังค่อยๆ เดินคืบหน้าไปอย่างช้าๆ ราวกับว่าเป็นงานประจำที่ต้องเขียนทุกวันๆ แลดูแล้วช่างเหมือนกับพวกศิลปินที่มีมุมมองที่แตกต่างจากคนอื่นซะเสียยิ่งกระไรนี่
ผมยอมรับนะ…ว่าตัวเองนิสัยเสียอย่างหนึ่งที่เหมือนจะฉุดผมไม่ให้พบกับความสำเร็จ บางครั้งภายในลึกๆ แล้วผมเองก็หวังว่าจะให้ใครสักคนช่วยเรื่องนี้ แต่ก็ดูเหมือนว่ามันยังคงติดแหง็กอยู่เหมือนเดิม ออกไปไหนไม่ได้ ซึ่งมันอาจจะต้องใช้เวลาสักหน่อยในการลากให้ตัวเองออกจากที่แห่งนั้น
แต่ทว่าในขณะนั้นเอง ผมกลับเผลอเข้าไปติดในวังวนที่ทำให้ตัวเองรู้สึกจิตตก มาหลายรอบ ผมพยายามจะไม่หลงกลกับวังวนแห่งนั้น และยังคงมุ่งหน้าเดินหาทางที่ตัวเองต้องการต่อไป ตราบเท่าที่ตัวเองยังสามารถมีชีวิตอยู่ได้
เสียงเพลงกลบเสียงร้องที่โหยหาอะไรบางอย่างภายในจิตใต้เบื้องลึกผม มันเหมือนกับมีตัวตนอีกคนหนึ่งอาศัยอยู่ในตัวผม คุณอาจคาดไม่ถึงหรอกว่าผมมันเป็นพวกชอบเพ้อฝันไปมากแค่ไหน แต่เอาเข้าจริงๆ สิ่งที่ผมเพ้อฝันนั้นสุดท้ายแล้วมันก็กลายเป็นความจริงในไม่กี่วัน
มองว่าบ้าเหรอ? ใช่…เคยมีคนบ้าบางคนเปลี่ยนให้ผมกลายเป็นคนแบบนี้มาก่อนแล้ว
เป็นพวกแปลกแยกเหรอ? เหมือนกัน…เดาถูกเลยนะ ใครๆ ก็พูดแบบนั้น อันที่จริงแล้วเรื่องความแปลกแยกมันรักษาได้นะ เพียงแต่อาจจะต้องใช้เวลานานสักหน่อย…เป็นปี หรือ…
ทั้งชีวิต…
และอีกอย่างหนึ่งคือ “ความลึกลับ” และ “การนิ่งเงียบ”
เอาไว้เราจะมาพูดถึงเรื่องแรกก่อน แล้วเดี๋ยวผมจะพูดให้ฟัง…
ความลึกลับ คือสิ่งที่ไม่แน่นอน ไม่สามารถรู้ได้แน่ชัด เป็นสิ่งที่ไม่สามารถพิสูจน์ได้ชัดเจน ได้แต่เป็นเพียงความเชื่อและการมโนไปเอง หลักการคิด วิเคราะห์ หรือจะเป็นการอนุมานศาสตร์
ผมไม่ใช่คนที่ลึกลับ หากแต่เพียงเป็นพวกที่เก็บกดจากในชีวิตแล้วเอามาลงในโลกเสมือน ทุกวันนี้น่าแปลกนะที่ผมคิดว่าทำไมทั้งๆ ที่ผมเป็นเพียงแค่พวกมองโลกในความเป็นจริง ต้องถึงกับไร้เพื่อนเพียงนี้
หรือนั้นเพราะตัวผม ที่ไม่ปรับปรุงตัวเอง และพยายามคิดบวกเข้าว่า แม้ลึกๆ แล้วผมไม่อยากจะทำแบบนั้นก็ตาม…