ณ เวลาประมาณ 5 ทุ่ม ผมก็ได้เจอกันเธอคนนั้นและหลังจากนั้นผมก็พบกับเรื่องวุ่นวายต่างๆ เรื่องราวทั้งหมดเกิดเมื่อวันที่ 15 สิงหาคม ผมเป็นเพียงแค่เด็กมัธยมต้นธรรมดาๆ เหมือนกับทุกคน ผมกำลังศึกษาอยู่ที่โรงเรียนชินโด้ ชื่อของผมคือ ชิโดเซะ เคียวเฮ ระหว่างที่ผมเดินไปโรงเรียน เพื่อนสุดซี้และห่วยแตกของผมก็วิ่งโผล่หัวออกมา เขาชื่อ เดชิโฮะ คาคุ
”เฮ้!! สวัสดียามเช้าเว้ย เคียวเมื่อวานนี้สนุกมากเลย นายนี่มันเก่งจริงๆตามที่เขารำลือกันน่ะเนี๊ย เล่นเคลียร์เกมบ้านฉันซะหมดเลย นายนี่ถึงภายนอกจะดูทึ่มๆ แต่เรื่องเกมนายไม่แพ้ใครจริงๆ ”
เรื่องที่เจ้าคาคุพูดนั้นเป็นเรื่องที่เกิดเมื่อวานนี้ หลังจากที่ผมทำเวรเสร็จ เจ้าคาคุก็ชวนผมไปเล่นเกมบ้านมัน ผมไม่กล้าปฏิเสธเพื่อนสักเท่าไหร่ผมจึงไปกับเจ้าคาคุ แต่มันทำให้ผมลืมทำการบ้านที่ครูสั่งเลย หลังจากที่คาคุพูดจบ ผมก็รีบพูดออกไปอย่างเศร้าใจไปว่า
“โรงเรียนชินโด้แห่งนี้คือแหล่งการศึกษาของพวกเธอ ทุกอย่างจะดีได้ก็เพราะพวกเธอ นักเรียนทั้งหลาย!! พวกเธอจงนำโรงเรียนของเราไปยังอันดับ 1 ซะ”“เพราะนายคนเดียวเลยเจ้าคาคุ ฉันเลยทำการบ้านไม่เสร็จ ฉันไม่น่าไปกับเจ้าคาคุเลย ฉันน่าจะกลับบ้านไปทำการบ้าน นายนี่มัน....”
เจ้าคาคุก็ยังคงทำหน้าร่าเริง ยิ้มแย้มเหมือนเดิมล่ะพูดมาว่า
“ไม่เอาน่ะ ฉันก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน เดี๋ยวฉันจะโดนเป็นเพื่อนนายเอง เพื่อนรัก!!”
พวกผมพูดกันยังไม่จบ พวกผมก็มาถึงโรงเรียนจนได้ ที่นี่เป็นโรงเรียนแสนธรรมดาจริงๆเลย จู่ๆก็มีเสียงประ:Xัมพันธ์ว่า
“ฉันจะบอกโชคดี หรือโชคร้ายดีน่ะที่ฉัน มีเพื่อนยังนายคาคุ เพราะเมื่อวานแท้ๆ ฉันไปเล่นเกมบ้านนายจนดึก วันนี้ฉันเลยตื่นสายและลืมทำการบ้าน ทำไมฉันโชคร้ายยังงี้!!”“พวกนายจะคุยกันอีกนานไหมเนี๊ย โรงเรียนจะเข้าแล้วน่ะ”
พวกผมจึงรีบเข้าห้องกันอย่างเร่งรีบ แต่ก็ไม่ทัน พวกผมจึงถูกลงโทษให้ไปยืนหน้าห้องเรียนเรื่องเข้าห้องเรียนสาย รวมทั้งเรื่องการบ้าน
“เฮ้ๆ พวกนายอย่าพึ่งทะเลาะกันซิพวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เคียวให้อภัยคาคุเขาหน่อยซิ และคาคุนายก็ขอโทษ เคียวเขาด้วยที่นายทำให้เคียวเขาโกรธ ส่วนเรื่องการบ้านเดียวฉันให้ลอก ดีกันน่ะพวกนาย”เจ้าคาคุรีบพูดแทรกขึ้นมาอย่างเร็วว่า
“โอเค!! เรื่องนี้ฉันผิดเอง แต่มันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วน่ะ พวกเราย้อนมันกลับมาไม่ได้หรอก”
ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน และก็ดีกันเหมือนเดิม และเวลาเลิกเรียนก็มาถึง วันนี้ผมไม่ได้ไปกับพวกคาคุและคารุโตะ ผมจึงกลับบ้านตามปกติเจ้าคารุโตะพูด เพื่อไม่ให้พวกผมทะเลาะกัน เขาเป็นคนดีจริงๆ
“ขอโทษ!!”
เสียงนั่นคือเสียงพี่สาวของผมเอง ชิโดเซะ คิมิกะ เป็นพี่สาวที่แสนจะเอาแต่ใจ ขี้เกียจและหน้าเงินด้วย แต่ดันเรียนเก่ง สอบได้ที่ 1 ซึ่งตรงข้ามกับผมอย่างสิ้นเชิงเลย“กลับมาแล้วครับ....”
“กลับมาล่ะหรอเจ้าน้องเฮงซวย รีบๆทำอาหารเร็ว ฉันหิวข้าวแล้ว”
“การเรียนนายเป็นไงบ้าง เห็นช่วงนี้ผลการเรียนนายตกลงมามากเลยน่ะ สนใจติวกับพี่สาวคนนี้ไหมล่ะ น้องรัก พี่คิดไม่แพงหรอกน่ะ เห็นเป็นน้อง เอาเดือนล่ะ 1500 เยนแล้วกัน”“ครับ!! เดียวทำให้ไปดูทีวีก่อนไป๊ ยัยพี่เอาแต่ใจเอ๊ย”
และก็ถึงเวลาอาหารเย็น ระหว่างที่กินข้าวกันอยู่ พี่ก็พูดขึ้นมาว่า
หลังจากที่ผมว่าพี่เขาไป จู่ๆไฟบ้านผมและรอบข้างก็ดับลงอย่างไม่รู้สาเหตุ และผมก็เห็นเงาประหลาดล่องลอยอยู่รอบบริเวณที่ผมอาศัยอยู่ และผมก็เห็นเงาประหลาดอันหนึ่งพุ่งเข้ามาหาพี่ของผม พี่ของผมโดนเงาสิงเข้าใส่และได้กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาด ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นอกจากวิ่งหนีออกมาจากบ้านเพื่อที่จะหาความช่วยเหลือ แต่คนพวกนั้นได้ถูกเงาประหลาดนั้นสิงและกลายเป็นสัตว์ประหลาดและออกอาละวาด ผมวิ่งหนีมาจนเจอทางตัน ผมจึงตัดสินใจตะโกนไปโดยไม่คิดชีวิตไปว่า“ใครจะไปเอา!! พี่นี้เห็นแก่เงินจริงๆเลยน่ะ ผมขอปฏิเสธ”
ผมคิดอยู่ในใจระหว่างที่เธอพูดกับผม เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ ตาสีแดงดั่งเปลวไฟและผมสีเงิน ผมจ้องมองเธอในระหว่างที่เธอกำลังสู้กันเงาประหลาดนั้นด้วยใจที่ทั้งกลัวและดีใจ หลังจากที่เธอจัดการพวกเงานั้นจนหมด ทุกคนที่ถูกเงาประหลาดนั้นสิงก็กลับสู่สภาพเดิม ผมรีบวิ่งไปดูพี่ของผมอย่างเร็ว และก็ได้เผลอถามเธอคนที่มาช่วยไปว่า“ใครก็ได้!! ช่วยด้วย”
คำขอร้องของผมเป็นจริง มีหญิงปริศนาลงมาฟากฟ้าโดยมีพระจันทร์เต็มดวงเป็นฉากหลัง มาช่วยผม
“นายไม่เป็นไรใช่ไหม”
เธอลงมาพร้อมกับดาบประหลาดเล่มหนึ่ง
“ครับ ผมไม่เป็นไร”
“ขอบคุณพระเจ้า ที่คุ้มครองคุณ”
“ฉันชื่อ คุโรชิ รินกะ ฉันเป็น โกสต์ ฮันเตอร์ เงาที่นายเจอนั้นก็คือ เคียวฟุ ส่วนเจ้าสัตว์นั้นพวกเราเรียกกันว่า โจเนะซึ พวกมันเป็นสิ่งที่เกิดมาจาก กิเลสของพวกมนุษย์ ทั้งความขี้เกียจ ความอยากต่างๆ และในช่วงนี้สิ่งเหล่านี้ ของมนุษย์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้พวก เคียวฟุ มีจำนวนและอำนาจเพิ่มมากขึ้นตามมา ฉันจึงถูกส่งมาให้ดูแลและจัดการคนที่ถูกพวกเคียวฟุทำร้ายและเข้าสิง นายนี่ยังโชคดีที่ไม่ถูก เคียวฟุ เข้าสิงเอาหากฉันมาไม่ทันผู้คนที่ถูกพวกเจ้า เคียวฟุ สิงก็จะกัดกินและไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้”“เออ…เธอเป็นใครกัน เธอจัดการพวกนั้นได้อย่างไร และเจ้าพวกเงาประหลาดนั้นมันคืออะไรกันแน่”
“เป็นมนุษย์แล้วทำไมล่ะ เป็นมนุษย์ล่ะจะจัดการเจ้าพวกนั้นไม่ได้งั้นหรอ มนุษย์ก็มีจิตใจนะ จิตใจที่อยากปกป้องใครซักคน ฉันไม่อยากเห็นคนรอบข้างและคนที่ฉันรัก ต้องมาตายหรอกน่ะ ดังนั้น ถึงผมจะกลัวมันมากแค่ไหน แต่ขอร้องล่ะ รินกะจัง ให้ฉันเป็น โกสต์ ฮันเตอร์ เถอะ”หลังจากที่ผมได้ฟังอย่างนั้นผมจึงตัดสินและพูดออกไปว่า
“นี่ รินกะจัง ฉันอยากเป็นโกสต์ ฮันเตอร์!!”
“นาย บ้าไปแล้วรึยังไง นายเป็นมนุษย์น่ะ”
“นายนี้จะโชคดีไปถึงไหนเนี๊ย หัวหน้าของฉันบอกว่านายสามารถเป็น โกสต์ ฮันเตอร์ แต่นายอย่าพึ่งดีใจน่ะ พรุ่งนี้ประมาณ 5 โมงเย็นมาหาฉันที่ สวนสาธารณะ ฉันจะพานายไปหาหัวหน้าของฉัน”“นายชื่อว่าอะไร เดียวฉันจะไปคุยกับหัวหน้าของฉันให้....รออยู่ตรงนี้ก็ล่ะ”
“ฉันชื่อ เคียวเฮ…ชิโดเซะ เคียวเฮ”
“เป็นชื่อที่ดีนิ ฉันหวังว่าจะร่วมงานกับนายน่ะ เคียวเฮ”
แล้วเธอก็เดินไปคุยกับหัวหน้า เมื่อเธอคุยกับหัวหน้าจบก็รีบมาบอกกันผมว่า
“ที่นี่แหละ ฐานทัพของพวกฉัน NOAK เป็นที่ๆ รวบรวมเหล่าโกสต์ ฮันเตอร์มากมายเอาไว้ เพื่อเอาไว้ต่อกรกับพวกเคียวฟุ ที่ออกมาอาละวาดในเมือง โดยที่นี่ โกสต์ ฮันเตอร์ทุกคนจะมีเขตหรือที่ๆตนต้องดูแล คุ้มครองกันอยู่"“มาล่ะหรอ เคียวเฮ ช้าจริง แต่ไม่เป็นไรพวกเรารีบไปกันเถอะ”
“เออ…พวกเราจะไปกันยังไงอ่ะ รินกะจัง”
หลังจากผมพูดเสร็จก็มีประตูปริศนาโผล่ ออกมาจากพื้น
“นี่มันอะไรกัน!!”
“เลิกบ่นล่ะตามฉันมาได้แล้ว เคียวเฮ”
ผมและรินกะจังได้ เดินเข้ามาในประตู ระหว่างที่ผมเดินอยู่ ผมเผลอปากพูดออกไปอีกครั้งว่า
“รินกะจัง ฉันขอเสียมารยาทหน่อยน่ะ เออ...ที่นี้คือ....”
รินกะก็อธิบายไปว่า
“เขตสากะ ถนนสายที่ 23 มีพวกเคียวฟุ ออกอาละวาด ขอให้หน่วยที่ดูแลเขตนั่นรีบไปสมทบกันหน่วยก่อนหน้านี้เร็วเข้า ขอย้ำอีกครั้ง เขตสากะ ถนนสายที่ 23 มีพวกเคียวฟุ ออกอาละวาด ขอให้หน่วยที่ดูแลเขตนั่นรีบไปสมทบกันหน่วยก่อนหน้านี้”แล้วเธอก็ได้พาผมไปพบหัวหน้าของเธอ
“สวัสดี #288(รินกะ) และนายคงเป็นคนที่ #288 บอกเมื่อวานนี้ ที่ชื่อ ชิโด อะไรเนี๊ยแหละ”
“ชิโดเซะ เคียวเฮครับ”
หัวหน้า NOAK หัวเราะและพูดว่า
“นั่นแหละๆ”
ระหว่างนั่นเองก็ได้มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาว่า
“เรื่องวุ่นวายมาแล้ว #288 และนาย เคียวเฮ ไปช่วยสมทบเร็ว ถึงนายจะพึ่งเข้ามาแต่นี้เป็นหน้าที่ ฉันขอดูความกล้าของนายหน่อยว่าจะ เหมือนกับตอนที่นายขอร้องอยากเป็น โกสต์ ฮันเตอร์ นั่นรึป่าวว่านายเหมาะสมพอที่จะเป็นไหม ส่วนเรื่องแนะนำของ ฉันและเธอ ค่อยไว้ว่ากันที่หลัง แต่ตอนนี้ออกปฏิบัติการได้ จัดการพวกเคียวฟุ หมดซะเหล่าโกสต์ ฮันเตอร์”หลังจากที่หัวหน้า NOAK ได้ยินก็รีบสั่งผมกับรินกะให้ไปช่วยสมทบกับหน่วยเขตสากะโดยด่วน
“นั่นแหละคือความกล้าของนาย จิตแห่งความกล้าของนายเป็นตัวสร้างมันขึ้นมา เพื่อใช้ต่อกรกับพวกเคียวฟุ ในรูปของศาสตราวุธ และศาสตราวุธของนายที่ความกล้านั่นก็คือ ดาบชินกิโนจิคุ”“นี่มันคืออะไรเนี๊ย!! ทำไมมันได้โผล่ออกมาจากมือของฉันได้ อ๊ากกกกกก!!”
รินกะหยุดและหันมาพูดว่า
เธอได้เดินมานั่งข้างๆผม ผมทำตัวไม่ถูก เพราะยังตกใจกับเรื่องที่ รินกะจังมาอยู่ที่นี่ ผมเลยเรียบเรียงคำถามที่จะ คุยกับเธอไม่ถูก และเวลาพักเที่ยงก็มาถึง ผมจึงรีบพาเธอไปที่ดาดฟ้า โรงเรียนเพื่อที่จะถาม“นี่เคียว นายคิดว่าเด็กที่ย้ายมาใหม่นี่เป็น ผู้ชายหรือผู้หญิงว่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงแจ่มเลยแหละ”
เจ้าคาคุพูดไปพร้อมกับสีหน้าที่ดูเหมือนโรคจิตนิดๆ แล้วเสียงกริ๊งเข้าเรียนก็ดังขึ้น
“อ่าว!! นักเรียนทุกคนนั่งที่เร็ว วันนี้จะมีเด็กย้ายเข้ามาใหม่ อ่ะเชิญจ้า คุณคุโรชิ รินกะ”
หลังจากที่ผมได้ยินชื่อนี้ผมก็คิดในใจว่า
“ทำไมชื่อนี้ฟังดู คุ้นๆว่ะ”
“สวัสดีค่ะฉันชื่อ คุโรชิ รินกะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนน่ะค่ะ”
หลังจากเธอแนะนำตัวเสร็จผมรีบ ตีโต๊ะอย่างดังพร้อมกับลุกขึ้น และชี้ไปที่เด็กใหม่และตะโกนแบบตกใจว่า
“รินกะ!! ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี๊ยยยยยย”
คนในห้องหันหน้ามามองผมกันหมด และคุณครูก็พูดว่า
“เธอรู้จักคุณคุโรชิ ด้วยงั้นหรองั้นโชคดีจังเลยน่ะคุณคุโรชิค่ะงั้นเชิญไปนั่งข้างเคียวเฮได้เลยค่ะ”
“ฉันมานี่เพื่อดูพฤติกรรมของนาย หลังจากที่ได้เป็นโกสต์ ฮันเตอร์และฉันก็ถูกย้ายให้มาคุ้มครองบริเวณนี่กับนายด้วย ฉันจึงถือวิ:Xะมาอยู่ที่นี่ซะเลย เพื่อสังเกตการณ์ของพวก เคียวฟุ ที่จะบุกรุกเข้ามา”“ทำไมเธอ ถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี๊ย ล่ะทางหัวหน้า NOAK ไม่ว่ารึไง”
ผมกันรินกะได้แยกกันไปช่วยคนที่จะถูก พวกเคียวฟุจู่โจม ระหว่างที่ผมกำลังต่อสู้อยู่นั้น เจ้าคาคุก็ถูกพวกเคียวฟุไล่ตาม และคาคุก็ถูกเคียวฟุเข้าสิงพอรินกะจัง พูดจบ จู่ๆท้องฟ้าก็มืดและแดง ผมตกใจรีบพา รินกะเข้าตึกก่อน เพราะนึกว่าฝนจะตก
“มันแปลกมากเลยนะ ฤดูร้อนยังงี้ฝนไม่น่าจะตกได้”
ผมพูดให้รินกะฟัง
“นายนี่โง่ รึป่าวนี่เป็นตัวแจ้งเลยว่า พวก เคียวฟุจะบุกมาแล้ว เตรียมรับมือเร็ว เคียว”
พวกเคียวฟุมันเยอะจริงๆน่ะเนี๊ย มาได้ทุกวันแต่ยังไงเราก็ต้องคุ้มครองพวกนักเรียนและคุณครูที่นี่ ให้ปลอดภัยเสียก่อน
“พวกมันมาแล้ว เคียวไปกันเถอะ”
แต่โจเนะซึในครั้งนี้ที่เจ้าคาคุกลายเป็น มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว ผมได้ต่อสู้กับมันจนผมเหนื่อย เจ้าโจเนะซึจึงหัวเราะเยาะผม และพูดว่า“คาคุ!! ฉันจะช่วยนายเอง”
“นั้นเสียงเจ้าเคียวนี้ ฉันต้องเข้มแข็งเอาไว้ ฉันจะต้องไม่แพ้เจ้าเคียวมัน เพราะมันอุส่าห์มาเพื่อช่วยฉัน ถ้าฉันไม่เข้มแข็งฉันก็จะแพ้เพื่อนสุดรักของฉัน ตลอด ฉันจะเข้มแข็ง เจ้าเงาบ้าฉันไม่ยอมให้แกอยู่ในร่างของฉันอีกแล้วววว ย้ากกกกกก!!”ผมได้ยินยังงั้นก็รีบโต้กับเจ้า โจเนะซึ นั้นทันที
“เพื่อนฉันน่ะไม่ได้ กลัวแกซะหน่อย เขาเข้มแข็ง เข้มแข็งกว่าฉันอีก นี่!!!!!เจ้าคาคุตื่นขึ้นซิ ตื่นขึ้นมา นายต้องเข้มแข็งเอาไว้”
“เปล่าประโยชน์น่ะเจ้าหนุ่มน้อย เพื่อนของนายน่ะเป็น ของฉันแล้ว”
ในระหว่างนั้นเอง เจ้าคาคุก็เหมือนจะได้ยินเสียงของผมที่ ตะโกนออกมา
เสียงของเคียวทำให้คาคุ เข้มแข็งขึ้นและทำให้เคียวฟุ อ่อนแอลง
“มันต้องให้ได้ยังงี้สิ เพื่อนรัก ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง”
และแล้วพวกเคียวฟุก็ถูกจัดการจนหมด
“แค่นี้ทุกคนในโรงเรียนก็ ปลอดภัยล่ะ”
รินกะพูด ผมได้เดินไปดึงเจ้าคาคุที่ นอนอยู่ขึ้นมาและพูดกับคาคุ เบาๆว่า
“นายนี่มันสุดจริงๆ แต่ก็ขอบใจมากน่ะ จิตใจนายเข้มแข็งกว่าฉะนซะอีก เรื่องนี้ฉันยอมแพ้นายเลย”
และคาคุก็ยิ้มขึ้นมาและละเมอว่า
“ถึงเราจะเป็นเพื่อนกัน แต่ฉันไม่ยอมแพ้ตลอดหรอกน่ะ”
“อืม...เจ้าเพื่อนรัก”
และเรื่องในวันนี้ก็จบลง
โปรดติดตามตอนต่อไป