@LuckyM

เรื่อง GHOST HUNTER จิตแห่งความกล้าและความวุ่นวายของผม

Lucky[M] View 643

     ณ เวลาประมาณ 5 ทุ่ม ผมก็ได้เจอกันเธอคนนั้นและหลังจากนั้นผมก็พบกับเรื่องวุ่นวายต่างๆ เรื่องราวทั้งหมดเกิดเมื่อวันที่ 15 สิงหาคม ผมเป็นเพียงแค่เด็กมัธยมต้นธรรมดาๆ เหมือนกับทุกคน ผมกำลังศึกษาอยู่ที่โรงเรียนชินโด้ ชื่อของผมคือ ชิโดเซะ เคียวเฮ ระหว่างที่ผมเดินไปโรงเรียน เพื่อนสุดซี้และห่วยแตกของผมก็วิ่งโผล่หัวออกมา เขาชื่อ เดชิโฮะ คาคุ

                 ”เฮ้!! สวัสดียามเช้าเว้ย เคียวเมื่อวานนี้สนุกมากเลย นายนี่มันเก่งจริงๆตามที่เขารำลือกันน่ะเนี๊ย เล่นเคลียร์เกมบ้านฉันซะหมดเลย นายนี่ถึงภายนอกจะดูทึ่มๆ แต่เรื่องเกมนายไม่แพ้ใครจริงๆ ” 

                 เรื่องที่เจ้าคาคุพูดนั้นเป็นเรื่องที่เกิดเมื่อวานนี้ หลังจากที่ผมทำเวรเสร็จ เจ้าคาคุก็ชวนผมไปเล่นเกมบ้านมัน ผมไม่กล้าปฏิเสธเพื่อนสักเท่าไหร่ผมจึงไปกับเจ้าคาคุ แต่มันทำให้ผมลืมทำการบ้านที่ครูสั่งเลย หลังจากที่คาคุพูดจบ ผมก็รีบพูดออกไปอย่างเศร้าใจไปว่า

เพราะนายคนเดียวเลยเจ้าคาคุ ฉันเลยทำการบ้านไม่เสร็จ ฉันไม่น่าไปกับเจ้าคาคุเลย ฉันน่าจะกลับบ้านไปทำการบ้าน นายนี่มัน....” 

เจ้าคาคุก็ยังคงทำหน้าร่าเริง ยิ้มแย้มเหมือนเดิมล่ะพูดมาว่า

ไม่เอาน่ะ ฉันก็ยังไม่เสร็จเหมือนกัน เดี๋ยวฉันจะโดนเป็นเพื่อนนายเอง เพื่อนรัก!!”

พวกผมพูดกันยังไม่จบ พวกผมก็มาถึงโรงเรียนจนได้ ที่นี่เป็นโรงเรียนแสนธรรมดาจริงๆเลย จู่ๆก็มีเสียงประ:Xัมพันธ์ว่า 

             “โรงเรียนชินโด้แห่งนี้คือแหล่งการศึกษาของพวกเธอ ทุกอย่างจะดีได้ก็เพราะพวกเธอ นักเรียนทั้งหลาย!! พวกเธอจงนำโรงเรียนของเราไปยังอันดับ 1 ซะ” 

             นี่เป็นเสียงประชาสัมพันธ์ที่นักเรียนโรงเรียนนี้ ฟังกันจนเบื่อและชินกันไปหมดแล้ว ตั้งแต่ที่ผมอยู่ที่นี้มาไอ้ประชาสัมพันธ์ก็ไม่ได้ช่วยให้นักเรียนโรงเรียนนี้ ทำตามเลย ผมก็ยังงงอยู่ว่า เจ้าประชาสัมพันธ์นี้ไม่มีไรพูด อีกแล้วงั้นหรอ เห็นพูดแต่เรื่องนี้  จู่ๆเพื่อนผมอีกคนชื่อ มิโคโตะ คารุโตะ ก็รีบวิ่งเข้ามาแหละดูเหมือนเขาจะด่าหรืออะไรนี้แหละว่า 

พวกนายจะคุยกันอีกนานไหมเนี๊ย โรงเรียนจะเข้าแล้วน่ะ” 

พวกผมจึงรีบเข้าห้องกันอย่างเร่งรีบ แต่ก็ไม่ทัน พวกผมจึงถูกลงโทษให้ไปยืนหน้าห้องเรียนเรื่องเข้าห้องเรียนสาย รวมทั้งเรื่องการบ้าน

             “ฉันจะบอกโชคดี หรือโชคร้ายดีน่ะที่ฉัน มีเพื่อนยังนายคาคุ เพราะเมื่อวานแท้ๆ ฉันไปเล่นเกมบ้านนายจนดึก วันนี้ฉันเลยตื่นสายและลืมทำการบ้าน ทำไมฉันโชคร้ายยังงี้!!”

เจ้าคาคุรีบพูดแทรกขึ้นมาอย่างเร็วว่า

โอเค!! เรื่องนี้ฉันผิดเอง แต่มันก็เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วน่ะ พวกเราย้อนมันกลับมาไม่ได้หรอก

             “เฮ้ๆ พวกนายอย่าพึ่งทะเลาะกันซิพวกเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ เคียวให้อภัยคาคุเขาหน่อยซิ และคาคุนายก็ขอโทษ เคียวเขาด้วยที่นายทำให้เคียวเขาโกรธ ส่วนเรื่องการบ้านเดียวฉันให้ลอก ดีกันน่ะพวกนาย

เจ้าคารุโตะพูด เพื่อไม่ให้พวกผมทะเลาะกัน เขาเป็นคนดีจริงๆ 

ขอโทษ!!”

             ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน และก็ดีกันเหมือนเดิม และเวลาเลิกเรียนก็มาถึง วันนี้ผมไม่ได้ไปกับพวกคาคุและคารุโตะ ผมจึงกลับบ้านตามปกติ

กลับมาแล้วครับ....

 “กลับมาล่ะหรอเจ้าน้องเฮงซวย รีบๆทำอาหารเร็ว ฉันหิวข้าวแล้ว” 

              เสียงนั่นคือเสียงพี่สาวของผมเอง ชิโดเซะ คิมิกะ เป็นพี่สาวที่แสนจะเอาแต่ใจ ขี้เกียจและหน้าเงินด้วย แต่ดันเรียนเก่ง สอบได้ที่ 1 ซึ่งตรงข้ามกับผมอย่างสิ้นเชิงเลย 

ครับ!! เดียวทำให้ไปดูทีวีก่อนไป๊ ยัยพี่เอาแต่ใจเอ๊ย” 

และก็ถึงเวลาอาหารเย็น ระหว่างที่กินข้าวกันอยู่ พี่ก็พูดขึ้นมาว่า

             “การเรียนนายเป็นไงบ้าง เห็นช่วงนี้ผลการเรียนนายตกลงมามากเลยน่ะ สนใจติวกับพี่สาวคนนี้ไหมล่ะ น้องรัก พี่คิดไม่แพงหรอกน่ะ เห็นเป็นน้อง เอาเดือนล่ะ 1500 เยนแล้วกัน

 “ใครจะไปเอา!! พี่นี้เห็นแก่เงินจริงๆเลยน่ะ ผมขอปฏิเสธ

              หลังจากที่ผมว่าพี่เขาไป จู่ๆไฟบ้านผมและรอบข้างก็ดับลงอย่างไม่รู้สาเหตุ และผมก็เห็นเงาประหลาดล่องลอยอยู่รอบบริเวณที่ผมอาศัยอยู่ และผมก็เห็นเงาประหลาดอันหนึ่งพุ่งเข้ามาหาพี่ของผม พี่ของผมโดนเงาสิงเข้าใส่และได้กลายร่างเป็นสัตว์ประหลาด ผมตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นอกจากวิ่งหนีออกมาจากบ้านเพื่อที่จะหาความช่วยเหลือ แต่คนพวกนั้นได้ถูกเงาประหลาดนั้นสิงและกลายเป็นสัตว์ประหลาดและออกอาละวาด ผมวิ่งหนีมาจนเจอทางตัน ผมจึงตัดสินใจตะโกนไปโดยไม่คิดชีวิตไปว่า 

ใครก็ได้!! ช่วยด้วย” 

คำขอร้องของผมเป็นจริง มีหญิงปริศนาลงมาฟากฟ้าโดยมีพระจันทร์เต็มดวงเป็นฉากหลัง มาช่วยผม

นายไม่เป็นไรใช่ไหม” 

เธอลงมาพร้อมกับดาบประหลาดเล่มหนึ่ง

ครับ ผมไม่เป็นไร

 “ขอบคุณพระเจ้า ที่คุ้มครองคุณ

              ผมคิดอยู่ในใจระหว่างที่เธอพูดกับผม เธอเป็นผู้หญิงที่สวยจริงๆ ตาสีแดงดั่งเปลวไฟและผมสีเงิน ผมจ้องมองเธอในระหว่างที่เธอกำลังสู้กันเงาประหลาดนั้นด้วยใจที่ทั้งกลัวและดีใจ หลังจากที่เธอจัดการพวกเงานั้นจนหมด ทุกคนที่ถูกเงาประหลาดนั้นสิงก็กลับสู่สภาพเดิม ผมรีบวิ่งไปดูพี่ของผมอย่างเร็ว และก็ได้เผลอถามเธอคนที่มาช่วยไปว่า

เออเธอเป็นใครกัน เธอจัดการพวกนั้นได้อย่างไร และเจ้าพวกเงาประหลาดนั้นมันคืออะไรกันแน่” 

             “ฉันชื่อ คุโรชิ รินกะ ฉันเป็น โกสต์ ฮันเตอร์ เงาที่นายเจอนั้นก็คือ เคียวฟุ ส่วนเจ้าสัตว์นั้นพวกเราเรียกกันว่า โจเนะซึ พวกมันเป็นสิ่งที่เกิดมาจาก กิเลสของพวกมนุษย์ ทั้งความขี้เกียจ ความอยากต่างๆ และในช่วงนี้สิ่งเหล่านี้ ของมนุษย์เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วทำให้พวก เคียวฟุ มีจำนวนและอำนาจเพิ่มมากขึ้นตามมา ฉันจึงถูกส่งมาให้ดูแลและจัดการคนที่ถูกพวกเคียวฟุทำร้ายและเข้าสิง นายนี่ยังโชคดีที่ไม่ถูก เคียวฟุ เข้าสิงเอาหากฉันมาไม่ทันผู้คนที่ถูกพวกเจ้า เคียวฟุ สิงก็จะกัดกินและไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้” 

หลังจากที่ผมได้ฟังอย่างนั้นผมจึงตัดสินและพูดออกไปว่า 

นี่ รินกะจัง ฉันอยากเป็นโกสต์ ฮันเตอร์!!” 

นาย บ้าไปแล้วรึยังไง นายเป็นมนุษย์น่ะ” 

             “เป็นมนุษย์แล้วทำไมล่ะ เป็นมนุษย์ล่ะจะจัดการเจ้าพวกนั้นไม่ได้งั้นหรอ มนุษย์ก็มีจิตใจนะ จิตใจที่อยากปกป้องใครซักคน ฉันไม่อยากเห็นคนรอบข้างและคนที่ฉันรัก ต้องมาตายหรอกน่ะ ดังนั้น ถึงผมจะกลัวมันมากแค่ไหน แต่ขอร้องล่ะ รินกะจัง ให้ฉันเป็น โกสต์ ฮันเตอร์ เถอะ” 
             ผมพูดออกไปอย่างสุดใจ เพื่อที่จะทำให้ผมดูแลและปกป้องคนที่อยู่รอบข้างได้ และหลังจากที่ รินกะได้ฟังยังงั้นก็พูดกับผมด้วยน้ำเสียงที่ดีใจและซาบซึ้งออกมาอย่างเบาๆว่า

นายชื่อว่าอะไร เดียวฉันจะไปคุยกับหัวหน้าของฉันให้....รออยู่ตรงนี้ก็ล่ะ

 “ฉันชื่อ เคียวเฮชิโดเซะ เคียวเฮ

 “เป็นชื่อที่ดีนิ ฉันหวังว่าจะร่วมงานกับนายน่ะ เคียวเฮ” 

แล้วเธอก็เดินไปคุยกับหัวหน้า เมื่อเธอคุยกับหัวหน้าจบก็รีบมาบอกกันผมว่า

              “นายนี้จะโชคดีไปถึงไหนเนี๊ย หัวหน้าของฉันบอกว่านายสามารถเป็น โกสต์ ฮันเตอร์ แต่นายอย่าพึ่งดีใจน่ะ พรุ่งนี้ประมาณ 5 โมงเย็นมาหาฉันที่ สวนสาธารณะ ฉันจะพานายไปหาหัวหน้าของฉัน” 

              หลังจากที่เธอพูดจบ เธอก็ได้หายตัวไปอย่างรวดเร็ว จนผมยังไม่ทัน กล่าว ขอบคุณ เธอเลยจริงๆ เช้าวันต่อมาผมก็ไปเรียนตามปกติ เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น และก็ถึงเวลาเลิกเรียน ผมก็ได้ไปหา รินกะที่สวนสาธารณะตามที่รินกะบอกเอาไว้ เมื่อวานนี้ พอผมมาถึงสวนสาธารณะ ดูเหมือนรินกะจะมารอผมนานแล้ว เธอได้หันหน้ามาพูดว่า

มาล่ะหรอ เคียวเฮ ช้าจริง แต่ไม่เป็นไรพวกเรารีบไปกันเถอะ” 

เออพวกเราจะไปกันยังไงอ่ะ รินกะจัง” 

หลังจากผมพูดเสร็จก็มีประตูปริศนาโผล่ ออกมาจากพื้น

นี่มันอะไรกัน!!” 

เลิกบ่นล่ะตามฉันมาได้แล้ว เคียวเฮ” 

ผมและรินกะจังได้ เดินเข้ามาในประตู ระหว่างที่ผมเดินอยู่ ผมเผลอปากพูดออกไปอีกครั้งว่า

รินกะจัง ฉันขอเสียมารยาทหน่อยน่ะ เออ...ที่นี้คือ....” 

รินกะก็อธิบายไปว่า

             “ที่นี่แหละ ฐานทัพของพวกฉัน NOAK เป็นที่ๆ รวบรวมเหล่าโกสต์ ฮันเตอร์มากมายเอาไว้ เพื่อเอาไว้ต่อกรกับพวกเคียวฟุ ที่ออกมาอาละวาดในเมือง โดยที่นี่ โกสต์ ฮันเตอร์ทุกคนจะมีเขตหรือที่ๆตนต้องดูแล คุ้มครองกันอยู่"

 แล้วเธอก็ได้พาผมไปพบหัวหน้าของเธอ

สวัสดี #288(รินกะ) และนายคงเป็นคนที่ #288 บอกเมื่อวานนี้ ที่ชื่อ ชิโด อะไรเนี๊ยแหละ” 

ชิโดเซะ เคียวเฮครับ” 

หัวหน้า NOAK หัวเราะและพูดว่า

นั่นแหละๆ” 

ระหว่างนั่นเองก็ได้มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมาว่า

             “เขตสากะ ถนนสายที่ 23 มีพวกเคียวฟุ ออกอาละวาด ขอให้หน่วยที่ดูแลเขตนั่นรีบไปสมทบกันหน่วยก่อนหน้านี้เร็วเข้า ขอย้ำอีกครั้ง เขตสากะ ถนนสายที่ 23 มีพวกเคียวฟุ ออกอาละวาด ขอให้หน่วยที่ดูแลเขตนั่นรีบไปสมทบกันหน่วยก่อนหน้านี้” 

หลังจากที่หัวหน้า NOAK ได้ยินก็รีบสั่งผมกับรินกะให้ไปช่วยสมทบกับหน่วยเขตสากะโดยด่วน

           “เรื่องวุ่นวายมาแล้ว #288 และนาย เคียวเฮ ไปช่วยสมทบเร็ว ถึงนายจะพึ่งเข้ามาแต่นี้เป็นหน้าที่ ฉันขอดูความกล้าของนายหน่อยว่าจะ เหมือนกับตอนที่นายขอร้องอยากเป็น โกสต์ ฮันเตอร์ นั่นรึป่าวว่านายเหมาะสมพอที่จะเป็นไหม ส่วนเรื่องแนะนำของ ฉันและเธอ ค่อยไว้ว่ากันที่หลัง แต่ตอนนี้ออกปฏิบัติการได้ จัดการพวกเคียวฟุ หมดซะเหล่าโกสต์ ฮันเตอร์” 

              ผมกับรินกะได้ถูกส่งตัวมายังเขตสากะ เพื่อสมทบกับพวกโกสต์ ฮันเตอร์ที่กำลังต่อสู้อยู่ เมื่อผมถูกส่งตัวมา ผมก็เจอกับพวก เคียวฟุที่มากกว่าครั้งที่ ผมเจอเป็น 2 เท่า มันทำให้ผมรู้สึก หวาดกลัวอีกครั้งจนขาของผมดูเหมือนจะก้าวไม่ไป รินกะจึงย้อนกลับมาเพื่อปกป้องผมจากพวกเคียวฟุ ที่จะเข้ามาทำร้ายผม และพูดออกมาว่า 
             “เคียวเฮ เร็วๆสิ ความกล้าครั้งนั้นนาย หายไปไหนหมด นายไม่อยากปกป้อง คุ้มครองคนที่อยู่รอบข้างและคนที่นายรักงั้นเหรอ ถ้านายอยากปกป้องพวกเขา นายก็จงควบคุมสติ และหยุดสั่นกลัวได้แล้ว แต่จงสั่นสู้ซะ นึกถึงความกล้าในครั้งนั้นเอาไว้ รวบรวมความกล้าไว้ อย่าให้ความหวาดกลัวมากัดกินเอาความกล้าของนายได้ นายอย่าสับสน นายไม่ใช่คนแรกหรอกน่ะ ที่เคยรู้สึกยังงี้ โกสต์ ฮันเตอร์ทุกคนที่นี่ เคยผ่านกันมาหมดแล้ว ความกล้าเท่านั้นที่จะทำให้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่มาขว้างเราหายไปได้ เพราะฉะนั้นจงรวบรวมความกล้า ที่อยากจะปกป้องใครสักคนซะ มาเถอะ เคียวเฮ

              หลังจากที่ผมได้ยินสิ่งที่ รินกะ พูดมา เธอเหมือนกุญแจที่ไข้จิตใจที่หวาดกลัวของผมให้ปลดออก ทำให้ผมรู้สึกมีความกล้าเพิ่มมากขึ้น และทันใดนั้นหลังจากที่ผมรู้สึกมีความกล้าขึ้นมาก็ มีอะไรบางอย่างออกมาที่มือ มันดูเหมือนดาบ

นี่มันคืออะไรเนี๊ย!! ทำไมมันได้โผล่ออกมาจากมือของฉันได้ อ๊ากกกกกก!!”

รินกะหยุดและหันมาพูดว่า

            “นั่นแหละคือความกล้าของนาย จิตแห่งความกล้าของนายเป็นตัวสร้างมันขึ้นมา เพื่อใช้ต่อกรกับพวกเคียวฟุ ในรูปของศาสตราวุธ และศาสตราวุธของนายที่ความกล้านั่นก็คือ ดาบชินกิโนจิคุ” 

             ดาบนี้น่ะหรอ คือความกล้าของเรา งั้นฉันขอฝากความหวังและความกล้าไว้ที่นายล่ะกันเจ้าดาบ เพื่อที่จะปกป้องใครสักคน และหลังจากที่ผมได้เจ้าดาบนี้มา ผมก็ได้ไปช่วยสมทบกับหน่วยสากะ และรินกะทันเวลาพอดีจนพวก เคียวฟุ ถูกกำจัดจนหมด ผมก็กลับไปยังฐาน NOAK กับหน่วยสากะ ทุกคนปลอดภัยดี แล้วหลังจากผมกลับมาผมก็ถูกเชิญให้ไปพบ หัวหน้า NOAK อีกครั้งเพื่อแนะนำตัวและลงชื่อเพื่อที่จะเป็น โกสต์ ฮันเตอร์ อย่างเต็มตัวและผมก็ได้ สัญลักษณ์ NOAK พร้อมกับโค้ดเน้มในการเป็น โกสต์ ฮันเตอร์เหมือนทุกคนที่อยู่ใน ฐาน NOAK ซึ่งของผมคือ #395 ก่อนที่ผมจะออกจาก ฐาน NOAK เพื่อกลับบ้าน ผมได้เดินไปหา รินกะ เพื่อที่จะกล่าว ขอบคุณ ทุกอย่างที่เธอได้ช่วยเหลือผมเอาไว้ แหละนั่นก็คือจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายต่างๆที่จะเกิดขึ้นในภายหลังจากนี้ เช้าวันต่อมาหลังจากที่ผมได้เป็น โกสต์ ฮันเตอร์ ผมไปเรียนตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติในวันนี้คือ ห้องผมเห็นมีนักเรียนย้ายเข้ามาใหม่ พวกผมคุยกันในห้องเรียนกันว่า

นี่เคียว นายคิดว่าเด็กที่ย้ายมาใหม่นี่เป็น ผู้ชายหรือผู้หญิงว่ะ ถ้าเป็นผู้หญิงแจ่มเลยแหละ” 

เจ้าคาคุพูดไปพร้อมกับสีหน้าที่ดูเหมือนโรคจิตนิดๆ แล้วเสียงกริ๊งเข้าเรียนก็ดังขึ้น 

อ่าว!! นักเรียนทุกคนนั่งที่เร็ว วันนี้จะมีเด็กย้ายเข้ามาใหม่ อ่ะเชิญจ้า คุณคุโรชิ รินกะ” 

หลังจากที่ผมได้ยินชื่อนี้ผมก็คิดในใจว่า 

ทำไมชื่อนี้ฟังดู คุ้นๆว่ะ

สวัสดีค่ะฉันชื่อ คุโรชิ รินกะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนน่ะค่ะ

หลังจากเธอแนะนำตัวเสร็จผมรีบ ตีโต๊ะอย่างดังพร้อมกับลุกขึ้น และชี้ไปที่เด็กใหม่และตะโกนแบบตกใจว่า

รินกะ!! ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี๊ยยยยยย” 

คนในห้องหันหน้ามามองผมกันหมด และคุณครูก็พูดว่า

เธอรู้จักคุณคุโรชิ ด้วยงั้นหรองั้นโชคดีจังเลยน่ะคุณคุโรชิค่ะงั้นเชิญไปนั่งข้างเคียวเฮได้เลยค่ะ” 

               เธอได้เดินมานั่งข้างๆผม ผมทำตัวไม่ถูก เพราะยังตกใจกับเรื่องที่ รินกะจังมาอยู่ที่นี่ ผมเลยเรียบเรียงคำถามที่จะ คุยกับเธอไม่ถูก และเวลาพักเที่ยงก็มาถึง ผมจึงรีบพาเธอไปที่ดาดฟ้า โรงเรียนเพื่อที่จะถาม

ทำไมเธอ ถึงมาอยู่ที่นี่ได้เนี๊ย ล่ะทางหัวหน้า NOAK ไม่ว่ารึไง

             “ฉันมานี่เพื่อดูพฤติกรรมของนาย หลังจากที่ได้เป็นโกสต์ ฮันเตอร์และฉันก็ถูกย้ายให้มาคุ้มครองบริเวณนี่กับนายด้วย ฉันจึงถือวิ:Xะมาอยู่ที่นี่ซะเลย เพื่อสังเกตการณ์ของพวก เคียวฟุ ที่จะบุกรุกเข้ามา

พอรินกะจัง พูดจบ จู่ๆท้องฟ้าก็มืดและแดง ผมตกใจรีบพา รินกะเข้าตึกก่อน เพราะนึกว่าฝนจะตก 

มันแปลกมากเลยนะ ฤดูร้อนยังงี้ฝนไม่น่าจะตกได้

ผมพูดให้รินกะฟัง 

นายนี่โง่ รึป่าวนี่เป็นตัวแจ้งเลยว่า พวก เคียวฟุจะบุกมาแล้ว เตรียมรับมือเร็ว เคียว

พวกเคียวฟุมันเยอะจริงๆน่ะเนี๊ย มาได้ทุกวันแต่ยังไงเราก็ต้องคุ้มครองพวกนักเรียนและคุณครูที่นี่ ให้ปลอดภัยเสียก่อน 

พวกมันมาแล้ว เคียวไปกันเถอะ

              ผมกันรินกะได้แยกกันไปช่วยคนที่จะถูก พวกเคียวฟุจู่โจม ระหว่างที่ผมกำลังต่อสู้อยู่นั้น เจ้าคาคุก็ถูกพวกเคียวฟุไล่ตาม และคาคุก็ถูกเคียวฟุเข้าสิง

คาคุ!! ฉันจะช่วยนายเอง

               แต่โจเนะซึในครั้งนี้ที่เจ้าคาคุกลายเป็น มันจะแข็งแกร่งเกินไปแล้ว ผมได้ต่อสู้กับมันจนผมเหนื่อย เจ้าโจเนะซึจึงหัวเราะเยาะผม และพูดว่า

             “นี่น่ะหรอ โกสต์ ฮันเตอร์ที่เขาว่ากันว่า สามารถจัดการพวกข้าได้ แต่เจ้าอ่อนแอซะจริง แต่ก็ต้องขอบคุณเจ้านี้ล่ะน่ะ เพราะเจ้านี่แท้ๆ ที่ทำให้ข้ามีพลังมากมายหมาศาลแบบนี้ ฉันคือเคียวฟุ ที่แข็งแกร่งที่สุด 555 กิเลสมนุษย์ที่พวกข้าสิงยิ่งมีมากเท่าไหร่ พวกข้ายิ่งแกร่งขึ้นเท่านั้น เหมือนกับเจ้านี้ ที่มีความหวาดกลัวมากมายยังงี้

ผมได้ยินยังงั้นก็รีบโต้กับเจ้า โจเนะซึ นั้นทันที 

เพื่อนฉันน่ะไม่ได้ กลัวแกซะหน่อย เขาเข้มแข็ง เข้มแข็งกว่าฉันอีก นี่!!!!!เจ้าคาคุตื่นขึ้นซิ ตื่นขึ้นมา นายต้องเข้มแข็งเอาไว้

เปล่าประโยชน์น่ะเจ้าหนุ่มน้อย เพื่อนของนายน่ะเป็น ของฉันแล้ว” 

ในระหว่างนั้นเอง เจ้าคาคุก็เหมือนจะได้ยินเสียงของผมที่ ตะโกนออกมา 

             “นั้นเสียงเจ้าเคียวนี้ ฉันต้องเข้มแข็งเอาไว้ ฉันจะต้องไม่แพ้เจ้าเคียวมัน เพราะมันอุส่าห์มาเพื่อช่วยฉัน ถ้าฉันไม่เข้มแข็งฉันก็จะแพ้เพื่อนสุดรักของฉัน ตลอด ฉันจะเข้มแข็ง เจ้าเงาบ้าฉันไม่ยอมให้แกอยู่ในร่างของฉันอีกแล้วววว ย้ากกกกกก!!”

เสียงของเคียวทำให้คาคุ เข้มแข็งขึ้นและทำให้เคียวฟุ อ่อนแอลง

มันต้องให้ได้ยังงี้สิ เพื่อนรัก ที่เหลือปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเอง

และแล้วพวกเคียวฟุก็ถูกจัดการจนหมด

แค่นี้ทุกคนในโรงเรียนก็ ปลอดภัยล่ะ” 

รินกะพูด ผมได้เดินไปดึงเจ้าคาคุที่ นอนอยู่ขึ้นมาและพูดกับคาคุ เบาๆว่า

นายนี่มันสุดจริงๆ แต่ก็ขอบใจมากน่ะ จิตใจนายเข้มแข็งกว่าฉะนซะอีก เรื่องนี้ฉันยอมแพ้นายเลย” 

และคาคุก็ยิ้มขึ้นมาและละเมอว่า 

ถึงเราจะเป็นเพื่อนกัน แต่ฉันไม่ยอมแพ้ตลอดหรอกน่ะ” 

อืม...เจ้าเพื่อนรัก

และเรื่องในวันนี้ก็จบลง

                                                                                                                                                                                        โปรดติดตามตอนต่อไป