(Greater Mongol Empire Series)มหากาพย์รวมชาติมองโกล

Views 1.83K15 Repiled0 Point

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nook747 เมื่อ 2014-5-24 18:38

สวัสดีครับทุกท่าน 5 วันที่ผ่านมาผมไม่ได้อัพเดทเรื่องราวของมองโกลเลย ดังนั้น เพื่อเป็นการรอคอยที่คุ้มค่า(?) กระผมจะขอลงจนถึงตอนที่ 13 ภายในรวดเดียวเลยะครับ

ตอนที่ 5:ยุคแห่งความเปลี่ยนแปลง

ผลจากสงครามในคราวนั้น นอกจากจะทำให้เตมูจินกลับมาเป็นข่านของเผ่าตัวเองทั้งปวงโดยชอบธรรมแล้ว มันก็ถึงเวลาที่เตมูจินจะจัดระเบียบสังคมเผ่าอย่างเป็นกิจจะลักษณะเสียทีแล้วล่ะครับ

เพราะจากประสบการณ์ชีวิตอันยากแค้นบนทุ่งหญ้าทำให้เตมูจินรู้ซึ้งถึงปัญหาของสังคมมองโกลได้เป็นอย่างดี เขาจึงทำการปฏิรูปสังคมเผ่าของตนเสียใหม่ โดยเน้นการคัดเลือกบุคคลที่ความสามารถมากกว่าสายเลือดและวงศ์ตระ:Xล แต่กระนั้นก็ปรับระบบการปกครองด้วยการแบ่งเป็นกรมกองอย่างชัดเจนโดยใช้หลักสิบเป็นพื้นฐานสำคัญครับ

สำหรับระบบหลักสิบของเตมูจินนั้นก็คือ รวมผู้ชาย ๑๐ คนจากทุกสาขาอาชีพและชาติตระ:Xลเข้าเป็น ๑ หมู่เรียกว่า "อาร์บาน" แล้วในกลุ่มจะต้องเลือกผู้นำของตนขึ้นมา ๑ คน - โดยให้คำนึงถึงความอาวุโสหรือความสามารถเป็นสำคัญ - โดยนักรบใน ๑ อาร์บานนี้จะต้องตั้งกระโจมอยู่ในแนวเดียวกัน และทุกคนจะต้องดูแลเอาใจใส่กันและกันดังญาติพี่น้อง ห้ามเกี่ยงว่ามันไม่ใช้น้อง:Xหรือญาติฉัน - ทุกคนคือ "ครอบครัวเดียวกัน" ครับ

จากนั้น ๑๐ อาร์บานก็รวมเป็น ๑ "ซากัน" และให้โหวตเลือกผู้กองขึ้นมา ๑ คน และจากนั้นก็ให้รวม ๑๐ ซากันเข้าเป็น ๑ มินแกนหรือ ๑ กองพันและให้โหวตเลือกผู้นำขึ้นมาเป็นผู้พัน ๑ คน (อีกแล้ว) และให้รวม ๑๐ มินแกนเข้าเป็น ๑ ทูเมน แต่ในกรณีผู้บัญชาการกองพลนั้น เตมูจินจะเป็นคนคัดเลือกด้วยตัวเองครับ ซึ่งมีบันทึกว่าใน ณ เวลานั้นเขามีกำลังพลพร้อมรบในสังกัดแล้ว ๙๕ มินแกนหรือกำลังพล ๙๕,๐๐๐ นายหรือขาดน้อยกว่านี้อีกนิดหน่อย โดยเราอาจจะนับได้ว่าเขาเป็นขุนพลผู้ทรงอำนาจแห่งทุ่งหญ้ามองโกลแล้วจริงๆล่ะครับ

อย่างไรก็ตาม แน่นอนว่าในบรรดาผู้ชายทุกคนที่เป็นทหารนั้นก็ย่อมจะมีอาชีพส่วนตนอยู่ก่อนแล้ว เช่นเป็นคนเลี้ยงสัตว์ ช่างเหล็ก ช่างฟอกหนัง ฯลฯ เตมูจินก็ยังได้ปรับระบบให้บรรดาวิชาชีพเหล่านี้รวมตัวกันเป็นกองงานต่างหาก คือเป็นกลุ่มคนเลี้ยงสัตว์ กลุ่มช่างเหล็ก กลุ่มช่างเครื่องหนัง - ว่างั้น

พูดง่ายๆ ชายชาวมองโกลทุกคนมีศักดิ์เป็นพลทหารในกองทัพของเผ่าตามระบบทัพ แต่ก็ยังเป็น "สมาชิก" ในแต่ละกลุ่มอาชีพที่ตนสังกัดอยู่ด้วยนั่นเองครับ

ส่วนในด้านการสงครามนั้น จากเดิมที่กองทัพมักจะเข้าโจมตีเพียงเล็กน้อยแล้วเปิดฉากปล้นสะดม แต่เตมูจินปรับให้กองทัพเปิดฉากโจมตีกองทัพศัตรูจนกว่าจะแตกพ่ายแน่นอนแล้ว จากนั้นก็จะกลับมาเปิดฉากปล้นสะดมได้ โดยห้ามทำร้ายผู้ที่ยอมจำนนแล้วโดยเด็ดขาด พร้อมกับวางกฏไว้ว่าทรัพย์สินที่ปล้นได้นั้นจะต้องถูกนำมาวางไว้เป็นกองกลางแล้วเบิกจ่ายให้นักรบทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน

แต่ในกรณีที่มีทหารตายในสนามรบ กรมกองใดที่สูญเสียไพร่พลไปในการรบนั้นจะต้องแจ้งแก่กองคลังเพื่อที่จะได้ทำการเบิกจ่ายทรัพย์สมบัติที่ปล้นมาได้ไปมอบให้กับครอบครัวผู้เสียชีวิตด้วย ซึ่งนับเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์การทหารแห่งทุ่งหญ้าเอเชียกลางเลยทีเดียว

เพราะเหตุนี้ล่ะครับ นอกจากเตมูจินจะมีกองกำลังที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดแล้ว หากแต่ยังได้รับความรักและความภักดีจนผู้คนในเผ่าอย่างสูงสุดอีกด้วยล่ะครับ เพราะนับเป็นครั้งแรกในประวัติศาสตร์ที่มีผู้นำที่เข้าใจหัวอกราษฎรอย่างแท้จริงเสียที

ครั้นเมื่อทุกอย่างเข้ารูปเข้ารอยแล้ว เตมูจินก็ทดลองขุมกำลังใหม่ของพวกตนด้วยการยกทัพไปปล้นสะดมเผ่าตาตาร์เสียหน่อย ซึ่งปรากฏว่าด้วยระบบกองทัพแบบใหม่ของเขานั้น นอกจากจะสามารถปล้นสะดมได้อย่างมีประสิทธิภาพมากขึ้นแล้ว หากแต่ยังสูญเสียกำลังน้อยลงกว่าที่เคยเป็นมาอีกด้วย จนทำให้ชื่อเสียงของเตมูจินลือลั่นไปทั่วทุ่งหญ้ามองโกลเลยทีเดียว

เพราะเหตุนี้ ฝ่ายราชสำนักต้าจินแห่งแผ่นดินจงหยวนที่เริ่มจะเอือมระอาเผ่าตาตาร์เต็มทนแล้ว ก็คิดว่าคงถึงเวลาเขี่ยไอ้พวกตาตาร์แล้วล่ะครับ

ดังที่ผมได้อธิบายไปในตอนก่อนๆแล้วว่าราชสำนักต้าจินนั้นปกครองชนเผ่าแห่งทุ่งหญ้าด้วยการ "เสี้ยม" ให้แต่ละเผ่าแตกคอกัน โดยจะยกชนเผ่าที่พอจะมีกำลังแข็งกล้ามาเป็น "นอมินีแห่งทุ่งหญ้า" แต่ถ้าทำตัวไม่น่ารักเมื่อไหร่ก็หันไปหนุนอีกเผ่าขึ้นมาแทนที่ก็เท่านั้นเองครับ โดยชนเผ่าที่เข้าตากรรมการมากที่สุดในเวลาก่อนหน้านั้นก็คือพวกตาตาร์นี่ล่ะครับ

เนื่องจากว่าพวกตาตาร์มีถิ่นฐานแถบตอนล่างของทุ่งหญ้ามองโกล หรือกล่าวคืออยู่ใกล้กับพวกต้าจินมากที่สุดนั่นล่ะครับ ราชสำนักจินจึงใช้พวกตาตาร์เป็นนอมินีในการควบคุมและจัดการชนเผ่าบนทุ่งหญ้า ซึ่งนอกจากจะมีหน้าที่กำจัดโจรทะเลทรายและคุ้มกันเส้นทางการค้าทางตะวันออกแล้ว พวกตาตาร์ก็เหมือนกับเผ่าเคอเรอิตที่วางตัวเป็น "พ่อค้าคนกลาง" แห่งทุ่งหญ้าด้วยเหมือนกัน จึงทำให้เผ่าตาตาร์เป็นมหาอำนาจแห่งทุ่งหญ้าตะวันออกที่สะสมความมั่งคั่งจากการค้ากับแผ่นดินจงหยวนและเกาหลีสืบมาหลายศตวรรษทีเดียว

ทว่า หลังจากที่พวกตาตาร์รับใช้ราชสำนักจินจะสะสมความมั่งคั่งมาได้สักพักแล้ว พวกก็เริ่มจะได้อกได้ใจจนเกินเหตุไปแล้วล่ะครับ คือเริ่มเปลี่ยนท่าทีจากเด็กดีกลายเป็นคนอวดดีเสียแล้ว โดยเริ่มจากเรียกร้องบรรณาการตอบแทนให้มากขึ้น แต่เมื่อไม่ได้ดั่งใจก็ใส่เกียร์ว่างไม่ยอมปราบโจรทะเลทราย แล้วเผลอๆก็กลายมาเป็นโจรเสียเองซะงั้่น!

งานนี้ฝ่ายต้าจินก็ยัวะจัดสิครับ เพราะอุตส่าห์หนุนตูดมันมาเป็นใหญ่ พอได้คืบแล้วจะเอาศอกแบบนี้แล้ว - งานนี้มันต้องตบเกรียน!

ดังนั้น ราชวงศ์จินจึงเปลี่ยนขั้วไปด้วยการส่งราชทูตไปพบกับโตกริลข่านพร้อมพระบรมราชโองการแต่งตั้งให้เป็น "หวางข่าน" (อ๋องข่าน) ที่แปลว่า "กษัตริย์ข่าน" นั่นล่ะครับ ส่วนเตมูจินคนกล้านี้ก็ได้รับการโปรดเกล้าฯให้เป็น "จ๋าอูที่ฮูหลี่" อันเป็นตำแหน่งแม่ทัพใหญ่แห่งเผ่าหนี่เจินมาแต่เดิมนั่นเองล่ะครับ โดยราชสำนักต้าจินได้ให้สิทธิ์ในการค้าบนเส้นทางตะวันตกจรดตะวันออก พร้อมกับออกงบประมาณและอาวุธในการทำสงครามให้เสร็จสรรพเลยล่ะครับ

งานนี้ก็สมใจเตมูจินแล้วน่ะสิครับ เพราะนอกจากจะปราบศัตรูเจ้าเก่ารายแรกไปได้หมาดๆแล้ว งานนี้พ่อยังได้รับการสนับสนุนทั้งงบประมาณและยุทธภัณฑ์มาฟรีๆเพื่อกำจัดไอ้โจรโฉดที่เคยสังหารบิดาของตนมาก่อนได้อีกด้วย - งานนี้ก็แหล่ม!

Credit:Penedge

Nook747

Original Poster #4

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nook747 เมื่อ 2014-5-19 21:56

ตอนที่ 4:จอมธนูผู้เกีรยงไกร

แม้ว่ากองทัพของเตมูจินจะถอยร่นออกจากสนามรบได้อย่างเรียบร้อย แต่เตมูจินกลับได้รับบาดเจ็บสาหัสชนิดว่าเจียนไปเจียนอยู่เลยล่ะครับ และเพราะกองทัพที่เคลื่อนพลมาในครั้งนี้มาอย่างเร่งด่วนอีกด้วย จึงทำให้ฝ่ายมองโกลต้องตั้งค่ายอย่างรีบๆลวกๆ

ถามว่ารีบๆลวกๆแค่ไหน ก็คิดเอาเถอะครับว่าระดับนายกองอย่างสุโบไตต้องมียืนขึงผ้าม่านกั้นกระโจมให้กับกระโจมของเตมูจิน ส่วนผู้เป็นน้องชายอย่างเจลเมต้องอา:Xูดเลือดเสียของเตมูจินออกจากบาดแผลอีกต่างหาก - อนาถไหมล่ะ

ครั้นเมื่อเลือดเริ่มหยุดไหลแล้ว ฝ่ายเตมูจินก็ดันมาเพ้อครางขึ้นมาว่าอยากไอรัค (เหล้าดำหมักของมองโกล) ขึ้นมาเสียอย่างนั้น ฝ่ายเจลเมคนนี้คนเดิมก็ขันอาสาแอบดอดเข้าค่ายฝ่ายตาร์:Xไตข่านเพื่อแอบขโมยไอรัคมาให้อีกต่างหาก - เอากะพ่อทั้งสองสิครับ...

ในค่ำคืนอันหนาวเย็นนั้น เจลเมก็แอบเข้าค่ายฝ่ายตาร์:Xไตด้วยการถอดเสื้อผ้าเหลือแต่กางเกงตัวเดียวเพื่อเป็นการตบตาพวกศัตรูว่าเป็นพวกเดียวกันที่กำลังออกมาฉิ้งฉ่องหรือหาอะไรกรึ๊บแก้หนาวนั่นล่ะครับ แต่ปรากฏว่าพอแกไปถึงค่ายแล้วก็ต้องตกกะใจเหมือนกัน เพราะแกก็พบว่าบรรดานักรบในค่ายของตาร์:Xไตต่างค่อยๆทยอยขนของหนีกันไปทีละกลุ่มสองกลุ่มเหมือนกัน กระทาชายเจลเมก็ทำเป็นเนียนถามว่าพรรคพวกกำลังจะไปไหนหรือ ซึ่งทุกคนก็ตอบตรงกันว่า จะอยู่ไปทำไมล่ะวะ อ้ายเตมูจินรบโหดได้โล่ปานนั้น - เผ่นสิฟะ!

งานนี้ก็สะดวกโยธินสิครับ เจลเมก็เลยทำเป็นเนียนว่า เออ ไหนๆจะหนีกันแล้ว ก็ขอไอรัคซักถุงสองถุงนะเพื่อนนะ กำลังหนาวพอดีว่ะ ไอ้ฝ่ายทหารตาร์:Xไตก็ไม่คิดอะไร ก็ยอมยกเหล้าไอรัคให้ฟรีๆแล้วยังหันมาบอกว่า เอ็งก็อย่าชักช้าล่ะ รีบหนีเถอะ

สรุปว่างานนี้เจลเมก็เอาเหล้าไอรัคกลับมาให้เตมูจินดื่มแก้คอแห้งได้อย่างสะดวกโยธิน - ซะงั้น

ครั้นเวลารุ่งเช้ามาถึงแล้ว เตมูจินก็ตื่นจากอาการสลบและพบว่ามีกองเลือดกองใหญ่อยู่ข้างๆ โดยที่มีเจลเมนอนหมอบเฝ้าอยู่และเมื่อแกหันหน้าออกไปมองทางหน้ากระโจมก็ตกใจแทบช็อค เพราะเห็นคนตัวเท่าหมียืนแข็งทื่อขึงผ้ากั้นกระโจมอยู่นั่น ซึ่งก็ไม่ใช่ใคร - สุโบไต - นั่นล่ะครับ

เพราะเหตุนี้เตมูจินจึงยิ่งโกรธและรักสองพี่น้องคู่นี้มากยิ่งขึ้น ด้วยนึกไม่ถึงว่าทั้งสองคนจะยอมสละชีวิตเพื่อตัวเองได้ถึงขนาดนี้ และในขณะเดียวกัน ก็มีคนเข้ามารายงานว่าบัดนี้พบว่ากองทัพตาร์:Xไตถอยร่นออกไปจนหมดค่ายแล้ว โดยที่มีกองทัพบางส่วนยกกำลังเข้ามาสวามิภักดิ์ต่อเตมูจินเสียด้วย ท่านข่านหนุ่มก็ดีใจมากจึงรีบสั่งให้นำม้าออกมาเพื่อว่าตนจะออกไปต้อนรับเหล่าเชลยศึกด้วยตนเอง ทั้งที่เขายังบาดเจ็บสาหัสเช่นนั้นก็ตามทีเถอะครับ

เมื่อเตมูจินขี่ม้าออกรับเหล่าเชลยศึกที่ยอมจำนนแล้ว แกก็ไม่ถือโทษและถือสาเอาความพวกเขาแต่อย่างใด เพราะด้วยถือว่าคนเหล่านี้ล้วนแต่เคย "ครอบครัวเดียวกัน" กับเตมูจินมาก่อน ทั้งแม้ว่าคนเหล่านี้จะเคยละทิ้งเตมูจินและครอบครัวของเขาไปเมื่อหลายสิบปีก่อนก็ตามที

งานนี้เหล่าทหารเชลยทั้งหลายก็พากันคุกเข่าร้องไห้โฮๆด้วยความสำนึกผิดและปลาบปลื้มใจที่พวกตนได้รับการอภัยโทษเช่นนั้น แต่กลับมีชายร่างโย่งคนนึงยืนตะโกนอยู่หน้าค่ายว่า "ใครคือเตมูจิน!"

งานนี้เหล่าทหารทั้งหลายที่ได้ยินดังนั้นก็รีบเข้ากลุ้มรุมจับไอ้โย่งปากเสียกันให้ชุลมุนวุ่นวาย แต่เตมูจินกลับตวาดสั่งห้ามเสียงดังว่าห้ามแตะต้องชายผู้นี้เด็ดขาด และอนุญาตให้ชายผู้นี้ออกมาพบเขา ณ เบื้องหน้าแต่โดยดีอีกต่างหากโดยที่ไอ้โย่งผู้นี้ก็ยังไม่ยอมละความพยศลงแต่อย่างใด หากแต่เดินตัวตรงอย่างผยองออกมายืนต่อหน้าของข่านหนุ่มอย่างไม่สะทกสะท้าน

ฝ่ายเตมูจินเห็นแล้วก็นึกชอบใจในความใจกล้าใจถึงของเขาอยู่มิน้อยจึงกล่าวถามว่า "เจ้าเป็นใคร"

เพื่อนๆลองทายสิครับว่าตะแกตอบว่าอะไร?

"ข้านี่แหละคือคนที่ยิงท่านเมื่อวาน!" นี่ล่ะครับ คำตอบของพี่แกล่ะ!

อ้าว งานนี้ก็เป็นเรื่องสิครับ เหล่าทหารของเตมูจินต่างชักดาบออกมาแล้วกรูจะเข้าสับไอ้ตัวแสบนี้เสียให้สมแค้น แต่เตมูจินกลับสั่งห้ามแตะต้องคนๆนี้โดยเด็ดขาดแล้วถามว่า "ถ้าเช่นนั้นเจ้ามายังค่ายของข้าทำไม?!"

ว่าแล้วนายโย่งผู้นั้นก็คุกเข่าลงอย่างนอบน้อมพร้อมกับกล่าวว่า "เมื่อครั้งก่อนข้าใช้คันธนูและลูกธนูของข้าหมายสังหารท่าน แต่หากในวันนี้ท่านสังหารข้าก็รังแต่จะทำให้แผ่นดินเปื้อนเลือดเท่านั้น ข้าจึงขอสาบานว่าจะรับใช้ท่าน และข้าจะช่วยท่านตัดสายน้ำขยี้ศิลาให้กับท่าน"

เมื่อเตมูจินได้ยินเช่นนั้นก็ประหลาดและประทับใจในความองอาจของชายหนุ่มผู้นี้มาก เขาจึงยอมรับนักรบผู้นี้ให้มาเป็นหนึ่งในข้ารับใช้ของตน และขนานนามเขาว่า "เจอเป" ซึ่งในภาษามองโกลแปลว่า "ธนู" ครับ

สำหรับชื่อเดิมของหมอนี่จริงๆแทบไม่มีหลักฐานบันทึกเอาไว้เลยครับ โดยในเอกสารจีนบอกว่าชื่อเดิมของเขาคือ "จือเอ๋อฮั่วอาฝ่าน" (ชื่อโคตรยาวเชี่ยะ...) ครับ แต่สงสัยเตมูจินคงปวดหัวก็เลยเรียกสั้นๆว่า "ไอ้ธนู - เจอเป" ก็แล้วกัน

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เจอเปผู้นี้ก็จะกลายเป็นจอมพลไร้พ่ายของเตมูจินและยอดขุนศึกที่สร้างผลงานเกรียวกราวที่สุดในประวัติศาสตร์มองโกลและโลกเลยทีเดียวล่ะครับ

ส่วนตาเฒ่าตาร์:Xไตนั้นลงเอยอย่างไร?

สั้นๆครับ "หัวขาด" น่ะสิครับ เพราะเมื่อแกตื่นมาพบว่าพวกทหารหนีทัพไปเป็นอันมากแล้ว แกก็รีบเผ่นกะเขาด้วยเหมือนกัน แต่ด้วยความที่เป็นคนบ้าอำนาจและชอบโขกสับชาวบ้านเป็นธรรมดาสันดานอยู่แล้ว งานนี้แกก็เลยกรรมสนองด้วยการถูกลูกน้องของตัวเองตัดหัวแล้วเอาไปถวายให้เตมูจินนซะหมดเรื่องหมดราว

ชะตากรรมของไอ้เฒ่าโฉดผู้นี้จึงจบลงอย่างน่าสมเพชด้วยเหตุประการนี้ล่ะ - เอวัง

ส่วนไอ้นายทหารที่ตัดหัวของตาร์:Xไตมานั้น ตอนแรกก็หวิดจะโดนเตมูจินตัดหัวให้ตายตกตามนายเก่าตัวเองไปแล้วล่ะครับ เพราะเฮียแกไม่ปลื้มมากที่เห็นข้ารับใช้มาทรยศนายตัวเองอย่างนี้ แต่เจอเปก็ให้การรับรองว่านักรบคนนี้เป็นคนตรงคนกล้าคนนึงของเผ่า อย่าได้สังหารเขาเลย - งานนี้ก็เลยรอดหวุดหวิดไปล่ะครับ

เอาล่ะ ในที่สุดแล้ว เตมูจินก็สามารถล้างแค้นศัตรูในวัยเยาว์ได้สำเร็จและทำให้เขากลายเป็นผู้นำเผ่ามองโกลที่แท้จริงเฉกเช่นบิดาและปู่ของตนได้อีกครั้งหนึ่งแล้วล่ะครับ

ทว่า นอกจากจะชำระแค้นในครอบครัวได้สำเร็จแล้ว ต่อไปก็เป็นคิวของศัตรูที่บังอาจสังหารเยซูไก บิดาของตนจนทำให้เขาต้องกลายบ้านแตกสาแหรกขาดก็มาถึงแล้ว...

เพราะศึกคราวต่อไปจะเป็นสงครามที่จะปิดฉากเผ่าตาตาร์ไปตลอดกาลแล้วล่ะครับ

Credit:Penedge

Nook747

Original Poster #3

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nook747 เมื่อ 2014-5-19 21:52

ตอนที่ 3:จอมคนอำมหิต

ในตอนที่จามูกาจับเชลยศึกมาต้มทั้งเป็นในหม้อทั้ง ๗๐ ใบ (บางแห่งว่า ๗๓ ใบ) นั้นน่ะ พอเสียงกรีดร้องเริ่มสงบลงแล้ว จามูกากลับสั่งให้ข้ารับใช้ไปตวงน้ำต้มเนื้อคนในหม้อมาใส่ถ้วยดื่มกินและยังแจกจ่ายไปให้กับเหล่าขุนศึกที่ร่วมรบในวันนี้อีกต่างหาก!

คิดเอาเถอะครับพี่น้อง ว่ามันน่าขยะแขยงแค่ไหนกัน!

หลายท่านที่อ่านมาถึงความตอนนี้ก็รู้สึกตะครั่นตะคร้อในลำคอขึ้นมาหน่อยๆแล้ว ผมก็ต้องขออภัยและให้ทุกท่านทำใจต่อไปอีกหน่อยนะครับ เพราะผมไปค้นคว้าดูมาแล้วก็พบเรื่องสุดเหลือเชื่อประการหนึ่งเหมือนกันครับ

แม้นว่าตามธรรมเนียมของชาวมองโกลแต่เดิมนั้นจะกลัวเลือดมากครับ เพราะการต่อสู้ที่ทำให้ถึงขั้นเลือดตกยางออกจนแปดเปื้อนกายนั้นนับว่าเป็นเรื่องอัปมงคลอย่างยิ่ง และถ้าทำให้เลือดตกถึงพสุธาด้วยแล้วก็ถือว่าเป็นการลบหลู่ต่อพระแม่ธรณีเป็นอย่างยิ่ง

ดังนั้น ชาวมองโกลจึงเลือกที่จะใช้ธนูหรือบ่วงบาศก์เป็นอาวุธสังหารศัตรูจากระยะไกล เพื่อมิให้ตนต้องเปื้อนเลือดและเนื้อของศัตรูจนกลายเป็นความอัปมงคลแก่ตน และทำให้เลือดหลั่งสู่พระแม่ธรณีให้น้อยที่สุดนั่นเองครับ

หลายท่านอาจจะสงสัยว่า ไอ้พวกมองโกลทำศึกสงครามปล้นสะดมกันเองมาเป็นศตวรรษเช่นนี้หรือที่กลัวการหลั่งเลือด?

ปัดโธ่ ขนาดคนเราในทุกวันนี้ยังถือศีลห้ากันไม่ครบเลย แล้วจะประสากับคนที่ต้องอาศัยอยู่ในแดนเถื่อนอย่างทุ่งหญ้ามองโกเลียล่ะครับ - แหม่

กรรมมันอยู่ที่เจตนาครับ เพราะถ้าเขาเลือกได้เขาก็ไม่ทำ แต่ถ้ามีคนทำเขาก่อน มันก็ต้องหาละเมิดต่อสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้น้อยที่สุดนั่นแหละ - เข้าใจบ่?

อย่างไรก็ตาม ผมพบว่าชาวมองโกลยังมี "มนต์ดำ" อีกอย่างหนึ่งครับ ซึ่งถ้าหากใครสามารถสังหารคู่แค้นของตนได้แล้ว เขาจะควักหัวใจหรือตับของศัตรูออกมากินสดๆเลยครับ!

สาเหตุที่ต้องควักหัวใจและตับออกมากินนั้น เพราะคนในโลกยุคโบราณเชื่อกันมาช้านานว่า ทุกความคิดและการกระทำของมนุษย์นั้นมาจากจิตวิญญาณครับ และจิตวิญญาณนั้นก็สถิตอยู่ในหัวใจ - มิใช่หัวสมอง - อย่างที่เรารู้กันในทุกวันนี้ ส่วนตับนั้นก็เป็นอวัยวะสำคัญในการผลิตเลือดออกมาหล่อเลี้ยงร่างกาย เขาจึงถือว่าตับคือแหล่งผลิตพลังงานแห่งชีวิตอีกด้วย ซึ่งการกินหัวใจและตับของศัตรูก็คือการกลืนกินชีวิตหรือวิญญาณของผู้ตายเข้าไปเพื่อเป็นการเพิ่มพลังให้กับตนเองนั่นล่ะครับ

ดังนั้น การจับมนุษย์มาต้มทั้งเป็นและกินของจามูกานั้นก็คือการประกาศ (ในเชิงไสยศาสตร์) ว่า เขาคือผู้ยิ่งใหญ่ที่แท้จริงนั่นล่ะครับ - อะจึ๋ย!

เอาล่ะครับ เราวกมาดูสถานการณ์ฝ่ายเตมูจินกันบ้าง

แม้ว่าจะเอาตัวรอดจากศึก ๑๓ ทัพมาได้อย่างหวุดหวิด แต่เตมูจินคิดว่าหากจะแยกตัวเป็นอิสระในตอนนี้ก็คงจะไม่แคล้วโดนพวกจามูกาและเหล่าตระ:Xลสูงศักดิ์กลุ่มอื่นๆมาตามชำระความกันต่อไปแน่ๆ เขาจึงตัดสินใจนำกองกำลังที่เหลือไปเข้าพบและสวามิภักดิ์โตกริลข่านแห่งเผ่าเคอเรอิตในทันทีครับ

ในการมาสวามิภักดิ์ของเตมูจินในครั้งนี้ก็นับว่าสมประโยชน์ฝ่ายของโตกริลข่านเหมือนกันล่ะครับ เพราะนอกจากแกจะเป็นข่านใจบุญมาแต่ไหนแต่ไรที่ชอบรับอุปถัมภ์บรรดาคนเลี้ยงสัตว์พเนจรเป็นธรรมดาอยู่แล้ว แต่งานนี้เตมูจินพร้อมกองกำลังนักรบชำนาญศึกกลับมาสวามิภักดิ์แบบไม่ต้องออกปากขอกันแบบนี้แล้ว ก็นับว่าเป็นการดีเสียอีกที่ตนจะได้สะสมกำลังอำนาจโดยไม่ต้องเสียเวลายกทัพไปรบและกวาดต้อนผู้คนมาให้เสียเวลา - สบายแฮ

ครั้นเมื่อข่าวเตมูจินสวามิภักดิ์ต่อโตกริลข่านแพร่สะพัดไปทั่วทุ่งหญ้าแล้ว จามูกาและบรรดาตระ:Xลสูงศักดิ์เริ่มจะออกอาการร้อนๆหนาวๆขึ้นมาแล้วล่ะครับ เพราะถ้าเมื่อมาคิดสารตะบวกลบคูณหารกันดูแล้วก็คิดได้ว่า ลำพังกองกำลังของตนเองย่อมไม่อาจจะต้านทานอำนาจของโตกริลข่านผู้ยิ่งใหญ่ได้แน่ๆ กอปรกับความที่เหล่าข่านและขุนศึกบางคนในกองกำลังผสมนี้ก็คิดเอือมระอาและขยะแขยงกับความเอาแต่ใจและความอำมหิตผิดมนุษย์ของ "ไอ้ทรราชย์ฟันน้ำนม" อย่างจามูกาอีกต่อไปแล้ว!

เพราะฉะนั้น เหล่าบรรดาพรรคร่วมเผ่าต่างโบกมือศาลาตบเท้ายื่นซองขาวตีจากจามูกากันถ้วนหน้าและไปเข้าร่วมสมทบกับทัพเตมูจินในเผ่าเคอเรอิตกันเสียดีกว่า เพราะไม่อยากอยู่กับไอ้ผู้นำที่ไร้หัวคิดและยังไร้หัวใจได้ถึงขนาดนี้ - ว่างั้น

เมื่อเหล่าทัพพันธมิตรตีจากไปอย่างนี้แล้ว จามูกาก็ยิ่งโมโหจนตวาดลั่นกระโจมใหญ่ต่อหน้าบรรดาเหล่าขุนศึกร่วมเผ่าอย่างไม่รู้จักอายว่า :Xเป็นลูกกระดูกขาวนะโว้ย ทำไมไปต้องเข้าข้างไอ้พวกกระดูกดำมันด้วยล่ะวะ!

ไอ้เตมูจินมันมีดีอะไรๆ - น้องจาไม่เข้าใจๆๆ! น้องจาจะเป็นข่านง่ะ!

เอ เขียนไปเขียนมาก็ชักคุ้นๆ เหมือนนักการเมืองมีชื่อคนใดคนหนึ่งขึ้นมาหนอ?

เอาเถิด ไม่อยากให้ราคาคนพรรค์นั้นครับ ชาติตระ:Xลสูงส่งแถมเรียนจบนอกเสียเปล่า แต่ดันพิชิตใจชาวบ้านไม่ได้ แล้วไปพาลว่าเขาโกงตัวเอง - น่าสมเพชว่ะ!

ดังนั้น ในเมื่อจามูกาไม่สามารถจะรวมใจเหล่าทัพพันธมิตรได้อย่างที่หวัง จามูกาจึงสติแตกชิงประกาศตนเป็น "เกอร์ข่าน" เพื่อท้าทายเหล่าทัพพันธมิตรของเตมูจินและโตกริลข่านมันซะเลยล่ะครับ

งานนี้มันก็เป็นเรื่องสิครับ เพราะสำหรับชาวมองโกลแล้ว ตำแหน่งเกอร์ข่านนั้นคือตำแหน่งสูงสุดของโลกแห่งทุ่งหญ้าใน ณ เวลานั้น เพราะคำว่าเกอร์นั้นหมายถึงกระโจมในภาษามองโกลนั่นเอง และการที่ประกาศตนว่าคือเกอร์ข่านนั้นก็คือเจ้าเหนือหัวแห่งปวงชนแห่งกระโจมทั้งปวงนั่นเองล่ะครับ

เมื่อข่าวคราวนี้ไปถึงหูของโตกริลข่านแล้วแกก็โกรธจนแทบความดันขึ้นน่ะสิครับ เพราะแกถือว่าในทุ่งหญ้ามองโกลนี้ ถ้าไม่นับพวกตาตาร์ที่มีราชสำนักจินหนุนหลัง ก็มีข้านี่ล่ะวะที่เป็นใหญ่แห่งทุ่งหญ้าตะวันตก

ในเมื่อไอ้ทรราชย์ฟันน้ำนมอย่างจามูกาไม่รู้จักประเมินตน - พ่อจะยกทัพม้าไปเหยียบให้ปากแหก:X!

ดังนั้น โตกริลข่านและเหล่าพันธมิตรจึงยกทัพไปรบกับจามูกาเพื่อสั่งสอนคนขี้แพ้ชวนตี ซึ่งผลนั้นก็ไม่ต้องเดาผลให้มากความหรอกครับ - เละครับเละ - กองทัพจามูกาถูกกองกำลังพันธมิตรของโตกริลข่านและเตมูจินบดขยี้ราบคาบไปตามระเบียบอีกแล้วครับท่าน และเพราะผลจากการรบในคราวนั้นก็ทำให้จามูกาไม่มีฟื้นฟูอำนาจของตนได้อีกเลย และกลายเป็น "ผีไม่ศาล ข่านไม่มีเผ่า" ที่ต้องร่อนเร่หลบไปเผ่าโน้นเผ่านี้อย่างน่าอดสูมานับแต่นั้น

แต่ทุกท่านอย่าเพิ่งคิดนะครับว่าไอ้จาคนนี้มันจะสิ้นฤทธิ์ง่ายๆ เพราะตะแกจะกลายเป็นไอ้ตัวแสบแห่งทุ่งหญ้าไปอีกพักใหญ่ๆที่จะคอยเสี้ยมให้เผ่าโน้นเผ่านี้ตีกันไปอีกหลายปีเลยล่ะ

สำหรับบรรดาเผ่าพันธมิตรอื่นๆของจามูกานั้น หากไม่รีบหนีตามไปด้วย ก็ต้องรีบแจ้นมาขอสวามิภักดิ์ต่อโตกริลข่านแต่โดยดี ซึ่งป๋าโตก็ยอมรับน้ำใจเอาไว้ตามประสาผู้ยิ่งใหญ่แห่งทุ่งหญ้า แต่กับเตมูจินแล้ว - มันเป็นอีกเรื่องครับ -

เพราะในบรรดาเผ่าพันธมิตรที่ยกทัพมารบในคราวนี้ก็มีเผ่าของตาร์:Xไตข่านมาร่วมด้วยเช่นกัน ฝ่ายโตกริลข่านเองก็รู้ถึงความแค้นที่ลูกบุญธรรมมีต่อไอ้แก่ตัวแสบคนนี้ ท่านข่านจึงอนุญาตให้เตมูจินยกทัพไปชำระความกันตามสะดวกละกันนะไอ้ลูกชาย

ในเมื่อได้รับไฟเขียวเช่นนี้แล้ว เตมูจินจึงรีบนำกองทัพออกตามล่าทัพตาร์:Xไตเพื่อชำระแค้นที่ทำให้ตนเองและครอบครัวต้องอยู่อย่างอดสูมานานหลายสิบปี โดยกองทัพทั้งสองฝ่ายก็ไล่ตามกันไปจนถึงเนินเขาแห่งนึงและเข้าประจัญบานกันถึงขั้นตะลุมบอนด้วยอาวุธสั้นเลยทีเดียว แต่ก็ไม่มีใครกินใครลงง่ายๆ เพราะแม้ว่าเตมูจินจะมีกองทัพชำนาญศึก แต่ตาร์:Xไตก็เป็นหมาจนตรอก - งานนี้ก็เลยฟัดกันชนิดเลือด:Xท้องทุ่งเลยทีเดียว

ในขณะที่ต่างฝ่ายต่างฟัดกันทั้งวันจนไม่มีใครยอมใครนั้น เตมูจินเองก็ควบม้าบุกฝ่าทัพศัตรูเพลินไปหน่อยจนลืมดูไปว่าแกถูก "ล็อคเป้า" เอาไว้แล้วล่ะครับ...

ตาร์:Xไตเฒ่ารู้ดีว่าหลานคนนี้มันมีแค้นกับแกชนิดได้โล่เกียรติคุณถึงขนาดไหน แกก็เลยเตรียมยอดมือธนูนิรนามเอาไว้คนหนึ่งเพื่อจัดการกับเตมูจินโดยเฉพาะ และเมื่อข่านเฒ่าเห็นว่าไอ้หลานชายกำลังควบม้าบุกทะลวงเข้ามาหานั้น แกจึงใช้ให้ไอ้พลธนูนิรนามคนนั้นออกไปรับศึกในทันที

ท่ามกลางการรบแบบตะลุมบอนจนไม่รู้ว่าใครเป็นใครนั้น พลธนูนิรนามคนนั้นก็จัดการง้างสายธนูออกแล้วเพ่งมองไปยังเป้าหมายที่เป็นชายสวมชุดเกราะเหล็กที่งามสง่ายิ่งกว่าใคร...

ว่าแล้วก็แม่นเหมือนผีผลัก ลูกธนูดอกนั้นทะลวงเข้าปักคอของเตมูจินอย่างจังเบอเลยทีเดียว!...

งานนี้ผมก็ไม่รู้นะครับว่าโดนเข้าแผลเก่าหรือเปล่า แต่เคราะห์ดีที่เหล่าองครักษ์ตาไวก็เลยรีบคว้าตัวของเตมูจินเอาไว้ก่อนที่จะร่วงหลังม้า ส่วนเตมูจินเองก็ใจแข็งเอาเรื่องเหมือนกัน เพราะแกก็สามารถประคองสติไม่ยอมหงายตัวล้มลงแต่อย่างใดเหมือนกัน แถมยังมีมานะสั่งให้นายทหารระดับรองลงไปสั่งการถอยทัพในทันที โดยที่ฝ่ายตาร์:Xไตนั้นก็เอะใจว่าฝ่ายตูยิงโดนแน่หรือเปล่าวะ แต่ก็ไม่กล้าส่งกองทัพไล่ติดตามเพราะกลัวจะโดนกลศึกโอบล้อมเข้าตีเอาได้เหมือนกัน

เพราะฉะนั้น กองทัพทั้งสองฝ่ายจึงถอนกำลังออกจากสนามรบโดยเป็นระเบียบเรียบร้อยไปในที่สุด...

เพื่อนๆครับ ผมขอให้ท่านจำไอ้พลธนูคนนั้นไว้ให้ดีนะครับ เพราะเขาคนนี้จะกลายเป็นหนึ่งในยอดขุนศึกที่มีฝีมือเกรียวกราวที่สุดในประวัติศาสตร์โลกเลยทีเดียว

Credit:Penedge

Nook747

Original Poster #2

แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย Nook747 เมื่อ 2014-5-18 20:00

ตอนที่ 2:เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด

แม้ว่าเตมูจินจะได้รับชัยชนะในการปราบเผ่าเมอร์คิทส์และชิงเมียรักกลับมาได้แล้ว แต่การตั้งครรภ์ของบูร์ไตนั้นกลับเป็นทั้งปริศนาและปัญหาที่อยู่ในราชวงศ์มองโกลรวมถึงหน้าประวัติศาสตร์ไปตลอดกาลเลยทีเดียว

เนื่องจากพงศาวดารลับมองโกลไม่ได้บอกว่าเตมูจินแต่งงานกับบูร์ไตจนอยู่กินกันมานานเท่าใดแล้ว และที่สำคัญก็คือสมัยนั้นยังไม่มีบันทึกการตั้งครรภ์รวมถึงการตรวจดีเอ็นเอเพื่อพิสูจน์ว่าเด็กที่กำเนิดขึ้นมาในภายหลังนั้นเป็นลูกของใครกันแน่

แต่ถ้าถามผมแล้ว ผมเชื่อว่านางก็ท้องกับเตมูจินนั่นล่ะครับ เพราะอย่างที่ผมบอกคือทุ่งหญ้ามองโกลกว้างใหญ่ไพศาลมาก การข่าวระหว่างชนเผ่าจึงไม่น่าจะรับรู้กันได้ในเวลาไม่กี่วัน หรือพูดง่ายๆว่าไม่ใช่ว่าเตมูจินแต่งเมียปั๊บ แล้วพวกเมอร์คิทส์ก็รู้ข่าวได้จากสเตตัสเฟสบุ๊คแล้วรีบบึ่งมาฉุดเสียเมื่อไหร่ล่ะครับ - ปัดโธ่!

เพราะฉะนั้น เตมูจินและบูร์ไตก็คงจะแต่งงานอยู่กินกันมาซัก ๒ - ๓ เดือนแล้วล่ะครับ ซึ่งแน่นอนว่าในระหว่างนั้น ทั้งสองก็คงจะร้องเพลงกินตับกันเพลินไปไม่รู้กี่ยกแล้วล่ะครับ

แหม่! อย่าเถียงผมอีกนา ว่า ๒ - ๓ เดือนนี้ พวกจะจ้องตากันอย่างเดียวอย่างกะปลากัดน่ะ - วู้!

หลังจากนั้นอีกไม่กี่เดือนต่อมา บูร์ไตก็ได้ให้กำเนิดบุตรชายคนแรก โดยเตมูจินได้ชื่อลูกชายคนนี้ว่า "โจชิ" ซึ่งคำๆนี้ในภาษามองโกลแปลว่า "อาคันตุกะ,ผู้มาเยือน" หรือ "คนแปลกหน้า"

งานนี้ก็เดากันเองนะครับว่า เตมูจินมองลูกคนนี้อย่างไรกันแน่... - แล้วแต่ท่านผู้อ่านก็แล้วกันนะครับ

เว้นเรื่องครอบครัวของเตมูจินไว้ก่อน เรามาว่าเรื่องราวหลังจากนั้นกันต่อดีกว่าครับ

สำหรับการปราบเผ่าเมอร์คิทส์ครั้งนี้ นอกจากจะเป็นการประกาศศักดาอย่างเป็นทางการของเตมูจินแล้ว หากแต่ยังเป็น:X้เกียรติแห่งวงศ์บอริจินที่แทบหายสูญไปจากทุ่งหญ้ามองโกลให้ในกลับคืนมาอีกครั้งหนึ่งด้วย และในคราวนั้นเองที่จามูกาก็ได้ถือโอกาสนำกำลังพลของตนเองเข้ามาอาศัยอยู่ร่วมกับเตมูจิน เพื่อเป็นการค้ำประกันให้เพื่อนรักว่าจะไม่ยอมให้ไอ้หน้าไหนมารังแกเตมูจินได้อีกต่อไปแล้ว ซึ่งฝ่ายเตมูจินเองก็ซาบซึ้งใจในมิตรภาพของจามูกาเป็นอันมากและได้ยกย่องให้เขาเป็นผู้ปกครอง - ข่าน - ร่วมกันเสียเลยล่ะกัน

หลังจากนั้นอีกไม่นาน เมื่อชื่อเสียงแห่งชัยชนะของเตมูจินแพร่สะพัดไปทั่วทุ่งหญ้าแดนตะวันออกแล้ว บรรดาคนจร โจรปล้นม้า หรือแม้แต่เผ่าเร่ร่อนกลุ่มเล็กๆต่างทยอยกันเข้ามาอาศัยอยู่กับเตมูจินมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้เตมูจินและจามูกากลายเป็นขุมอำนาจใหม่แห่งทุ่งหญ้าที่เริ่มจะมีชื่อเสียงขึ้นมากับเขาบ้างแล้วล่ะครับ

ทว่า เวลาแห่งความสุขบนทุ่งหญ้านั้นก็ไม่ยั่งยืนนานเหมือนฤดูใบไม้ผลินั่นล่ะครับ...

เพราะในเวลานั้น แม้ว่าเตมูจินและจามูกาจะถือว่าเป็นผู้ปกครองร่วมกัน และยังถือว่ามีสายเลือดขัตติยะเหมือนกันทั้งคู่ หากแต่แนวคิดเรื่องการปกครองชนเผ่าของทั้งสองฝ่ายนั้นกลับต่างกันลิบลับเลยล่ะครับ

เนื่องจากจามูกากำเนิดจากราชสกุลจาดารันอันสูงส่งจึงทำให้เขาเป็นคนเจ้ายศเจ้าอย่าง ยึดถือในอำนาจราชศักดิ์ มักใช้งานหรือมอบหน้าที่ให้กับคนในตระ:Xลเป็นหลักใหญ่ หรือที่เรียกว่า "พวกกระดูกขาว" อันบกบ่องถึงลำดับชั้นอันสูงศักดิ์นั่นเอง และมักจะปกครองคนในสังกัดหรือพวกที่ต่ำชั้นกว่าอย่าง "พวกกระดูกดำ" กดขี่เหยียดหยามตามประสาไฮโซมองโกล

ในขณะที่เตมูจินนั้นก็กำเนิดจากราชสกุลบอริจินอันสูงส่งเหมือนกัน แต่เพราะเตมูจินเคยตกยากมาก่อน จึงทำให้เขาเป็นคนไม่ถือเนื้อถือตัวกับชนชั้นต่ำกว่า และมักจะดูแลบรรดาบ่าวไพร่หรือข้าทาสในสังกัดของตนเป็นอย่างดี และมักจะเลือกคนที่มีความสามารถมากกว่าจะเลือกที่สายเลือดหรือชาติตระ:Xลเช่นจามูกา แถมยังออกกฏการปกครองในกลุ่มที่ให้คนทุกชนชั้นมีสิทธิเสรีภาพเท่าเทียมกัน และถ้าใครทำผิดก็ต้องรับโทษเท่ากัน โดยไม่แบ่งแยกที่สายเลือดหรือชนชั้นเป็นเด็ดขาดทีเดียว

เมื่อเริ่มแรกเดิมทีนั้น ปัญหานี้ก็ดูเหมือนจะเป็นเรื่องส่วนตัวของใครของมันนั่นล่ะครับ แต่เนื่องจากแนวคิดทางการปกครองที่ต่างกันก็เริ่มจะทำให้ทั้งสองมีปากเสียงกันขึ้นมาบ้างแล้ว แต่เพราะชื่อเสียงความมีเมตตาและน้ำใจอันกว้างขวางของเตมูจินนั้นทำให้คนในกลุ่มของจามูกาค่อยๆดอดแอบมาอาศัยอยู่กับเตมูจิน จนทำให้จามูกาเริ่มจะไม่พอใจอย่างออกนอกหน้าแล้วล่ะครับ

จนกระทั่งอยู่มาวันนึงระหว่างที่ทั้งสองกำลังกินอาหารร่วมกันนั้น จามูกาก็ดันกล่าวเหน็บขึ้นมาว่า “คนใกล้คอกม้าก็นอนอุ่นสบาย คนใกล้คอกแกะก็กินอิ่มท้อง”

คำพูดนี้ก็ทำเอาเตมูจินเริ่มกระอักกระอ่วนใจแล้วน่ะสิครับ แต่แกก็ไม่ถือสาหาความอะไรกับเพื่อนคนนี้ หากแต่ยังยอมอยู่ แถมยังส่งคนของจามูกากลับไปให้แต่โดยดีอีกต่างหาก แต่เหตุที่เป็นฟางเส้นสุดท้ายของสองสหายคู่นี้ก็มาถึงจนได้

เมื่ออยู่มาวันนึงนั้น คนเลี้ยงสัตว์ของน้องชายจามูกาได้นำสัตว์เลี้ยงข้ามเข้าเขตทุ่งหญ้าของเตมูจิน ซึ่งฝ่ายคนเลี้ยงสัตว์ของเตมูจินก็ออกปากขับไล่ไปแต่โดยดี แต่อีกฝ่ายกลับสอดปากพูดขึ้นมาว่า ":Xรู้ไหมว่า:Xเป็นคนของใคร!"

คนเลี้ยงสัตว์ของเตมูจินก็ตอบหน้าซื่อว่า:Xไม่รู้โว้ย แต่:Xข้ามเขตแดน:Xมา ถือว่ามีความผิดโว้ย!

งานนี้ไอ้คนเลี้ยงสัตว์ก็ขี่ม้าสามศอกไปฟ้องน้องชายของจามูกาน่ะสิครับ ฝ่ายน้องชายจามูกาได้ยินเช่นก็โกรธฟิวส์ขาดและรีบยกพลไปสั่งสอนไอ้คนเลี้ยงสัตว์ที่ไม่รู้จักต่ำรู้จักสูงให้ได้สำนึกซะอย่างนั้น และเมื่อข่าวการรุมกระทืบของพรรคพวกน้องชายจามูกาไปถึงหูนายกองของเตมูจินแล้ว พรรคพวกก็รีบควบม้าไปห้ามสถานการณ์โดยด่วน

ทว่า ไม่ว่านายกองผู้นั้นจะสั่งห้ามให้หยุดฝีมือและฝ่าเท้าอย่างไร น้องชายบิ๊กจา (เรียกงี้ละกัน - ฮา) ก็ไม่ยอมฟัง ซ้ำยังชี้หน้าด่าว่า "อย่าเสือก! :Xน้องบิ๊กจานะโว้ย!"

เมื่อโดนสบประมาทขนาดนั้น นายกองคนนั้นก็ยึดถือตามกฏว่าหากมีการลงมือโดยไม่มีเหตุผล งานนี้:Xก็มีสิทธิ์ใช้กำลังกันล่ะวะ - พวกจึงสั่งเหล่านักรบเข้ารุมกระทืบพวกน้องบิ๊กจามันซะเลย - ว่างั้น

คราวนี้ก็กลายเป็นเรื่องแล้วน่ะครับ เพราะน้องบิ๊กจาดันถูกฆ่าตายระหว่างมีเหตุตะลุมบอนกัน ไอ้พวกลิ่วล้อที่เหลือรอดไปได้ก็วิ่งกุมปากที่บวมเจ่อและเลือดอาบแจ้นไปครวญฟ้องจามูกาว่า น้องชายของท่านโดนสอยเข้าให้แล้ว - ฮือๆ

ฝ่ายจามูกาก็ยัวะสุดขีดสิครับ เพราะเรื่องอะไรที่จะยอมให้ไอ้ขี้ข้าหางแถวมาหยามเกียรติลูกผู้ชายจาดารันไปได้ แถมยังฆ่าน้องชายของแกเสียอีก บิ๊กจาก็เลยยกทัพย่อมๆไปฟ้องร้องเอาความกับเตมูจิน โดยมีข้อต่อรองว่าถ้าอยากให้เรื่องจบดีๆ เอ็งต้องมอบหัวไอ้ขี้ข้านั่นมาซะดีๆ!

เมื่อเตมูจินทราบเหตุแล้วก็เร่งยกกำลังมาเจรจากับเพื่อนคนนี้แต่โดยดี พร้อมกับเจรจาว่าก็คนของเพื่อนล้ำเขตก่อน มันก็ต้องลงโทษกันตามกฏน่ะซี แต่จามูกาก็โวยวายแหลกแบบว่าตูยอมไม่ได้แล้วโว้ย เอ็งส่งหัวของมันมาเดี๋ยวนี้เลย!

ในเมื่อเหตุมันเลยเถิดมาถึงขั้นนี้แล้ว เตมูจินก็พยายามอย่างสุดความสามารถที่จะเจรจาต่อรองก็แล้วเถิด แต่ในเมื่อเพื่อนรักคนนี้ไม่ยอมฟังเหตุผลเอาเสียเลย งานนี้ก็เลยกลายเป็นการทะเลาะอย่างรุนแรงจนถึงขั้นแตกหักกันในที่สุด

ใช่แล้วครับ เตมูจินกับจามูกาจึงแตกหักและตัดสินประกาศแยกตัวออกจากกันด้วยเพราะเหตุนี้นี่ล่ะครับ

แน่นอนครับว่าเมื่อเตมูจินแยกตัวออกไปเช่นนี้แล้ว บรรดาคนในสังกัดของจามูกาบางส่วนที่เลื่อมใสนิยมชมชอบในตัวเตมูจินก็แอบขนของหนีตามไปด้วยเหมือนกันจนทำให้จามูกาเกิดอาการมารศรีตาร้อนวาบๆ ทั้งยังยิ่งโมโหหนักกว่าเก่าและพาลหลงคิดไปว่า ไอ้เพื่อนคนนี้มันต้องคิดทรยศหักหลังเรามาตั้งแต่แรกแน่ๆแบบว่าแหงแซะ

อย่ากระนั้นเลย งานนี้เราต้องชิงกำจัดเพื่อนถ่อยๆแบบนี้ก่อนที่มันจะกำจัดเรา - ว่างั้น -

เพราะเหตุนี้ จามูกาจึงรวบรวมเผ่ามองโกลกลุ่มอื่นๆ โดยเฉพาะบรรดาตระ:Xลขุนศึกชั้นสูงหรือพวกกระดูกขาวที่ทรงอำนาจเข้าโจมตีเผ่ามองโกลของเตมูจินอย่างสายฟ้าแลบ ซึ่งหนึ่งในกองทัพพันธมิตรของจามูกานั้นมิใช่ใครหรอกครับ

ตาร์:Xไตข่าน - ไอ้แก่ตัวแสบที่เคยจับเตมูจินมาเป็นทาสเมื่อหลายปีก่อนนั่นเองครับ -

ก็แหงล่ะ ตาลุงแกเจ็บใจที่ไอ้หลานรัก (มั้ง?) หนีรอดไปได้อยู่หลายปี แถมมันยังไปพึ่งพิงผู้มีบารมีแห่งทุ่งหญ้าอย่างพวกเคอเรอิตจนปีกกล้าขาแข็งแล้วก็นึกแค้นใจเป็นหนักหนา และในตอนนี้มันก็สะสมบารมีส่วนตัวจนกลายเป็นขุนศึกมีชื่อจนมีคนนับหน้าถือตามันเยอะแยะ เห็นทีจะปล่อยเอาไว้ไม่ได้ซะแล้ว

อย่างไรก็ตาม สงครามระหว่างเตมูจินและจามูกาในครั้งนี้ก็มีมากกว่าความแค้นส่วนตัวแล้วล่ะครับ ซึ่งถ้าเรามองในอีกแง่มุมหนึ่งแล้ว แม้ว่าเตมูจินและจามูกาล้วนมาแต่สายเลือดขัตติยะเหมือนกัน หากแต่แนวคิดทางการเมืองนั้นกลับต่างกันลิบลับ ด้วยว่าฝ่ายหนึ่งคือพวกกระดูกขาวที่ยึดถือในจารีตประเพณีดั้งเดิม ในขณะทีเตมูจินก็เป็นกระดูกขาว หากแต่กลับเป็นผู้ปกครองที่ "ยกระดับ" ชนชั้นล่างอย่างพวกกระดูกดำให้ขึ้นมามีบทบาทในสังคมทุ่งหญ้า อันเป็น "การแหวกจารีต" หรือ "ผิดประเพณี" ที่เคยมีมานับพันปี จนทำให้เขากลายเป็นขวัญใจประชาชนแห่งทุ่งหญ้าไปเสียแล้ว

ดังนั้น การเรืองอำนาจของเตมูจินจึงกลายเป็นสัญลักษณ์ของการเปลี่ยนแปลงของสังคมมองโกลอย่างหนึ่ง หรือกล่าวคือ มันเป็นจุดเริ่มต้นของ "สงครามระหว่างชนชั้น" ครั้งแรกในประวัติศาสตร์มองโกลก็ว่าได้ล่ะครับ

ในการรบคราวนั้น ฝ่ายจามูกาสามารถรวบรวมกำลังพลจากเหล่าตระ:Xลกระดูกขาวได้ถึง ๓๐,๐๐๐ นายและได้มีการแบ่งกองกำลังออกเป็น ๑๓ ทัพเข้าล้อมโจมตีเผ่าของเตมูจิน อันเป็นที่มาของ “ยุทธการ ๑๓ ทัพ” อันลือลั่นในประวัติศาสตร์มองโกลนั่นเอง แต่เตมูจินนั้นมีทั้งดวงและฝีมือดีครับ เพราะเมื่อแกทราบข่าวการโจมตีของจามูกาแล้ว แกจึงรีบส่งผู้คนในเผ่าหนีนำหน้าออกไปก่อน ส่วนแกและกองทัพจะอยู่ระวังหลังและก็ตีๆถอยๆออกมาจนสามารถถอนกำลังออกมาได้อย่างหวุดหวิดเลยทีเดียว

แต่ทว่า ชะตากรรมของบรรดาเชลยศึกที่ถูกจับได้นี่สิครับ...

เอาล่ะครับ ใครที่เป็นคนขวัญอ่อนก็กรุณาเตรียมยาลมยาดมยาหม่องเอาไว้ให้ดี เพราะจากนี้จะเป็นฉากความโหดแบบว่า 20+ เลยทีเดียวเชียวแหละครับ

ผลจากสงครามในคราวนั้น จามูกาสั่งให้ตัดหัวนายกองคนนึงของเตมูจิน แล้วเอาหัวของเขามาผูกไว้กับหางม้าของตน แล้วลากกลิ้งโค่โล่ไปมาให้เลือด:Xกระเซ็นไปทั่วทุ่งหญ้า เพื่อเป็นการเหยียดหยามเกียรติยศและดวงวิญญาณของผู้ตายอย่างร้ายกาจเลยทีเดียว

ไม่เพียงเท่านั้น จามูกายังมีคำสั่งให้นำเชลยที่จับได้ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่...เอาไป...

เอาล่ะ ทำใจให้ดีๆนะครับ เพราะเรื่องนี้คือเรื่องจริงที่มีบันทึกเอาไว้ในประวัติศาสตร์จริงๆ...

ครับ จามูกานำเชลยทั้งหมดที่จับได้เอาไปต้มทั้งเป็นในหม้อเหล็กใบใหญ่ถึง ๗๐ ใบเลยละครับ!

ในตอนต่อไป - เราจะมาดูชะตากรรมของเตมูจินหลังจากความพ่ายแพ้ในศึก ๑๓ ทัพว่า เขาจะหาทางพลิกฟื้นกลับมาได้อย่างไร และจะสามารถล้างแค้นกับจามูกาได้หรือไม่ - โปรดติดตามตอนต่อไปนะครับ - สวัสดีครับ

Credit:Penedge

ห้องสมุด

(Greater Mongol Empire Series)มหากาพย์รวมชาติมองโกล