ถึงผมจะเขียนไว้ว่าเป็นนิยายาBakemonogatariแต่อันที่จริงแล้วเป็นKizumonogatariนะครับผม
เ้ป็นเนื้อเรื่องก่อนเริ่มBakemonogatariผมอ่านจบแล้ว สนุกดีนะครับ
ถ้าอยากอ่านต่อก็ลองจ.ม.มาหาผมนะครับแล้วจะทำเพิ่มให้
โคโยมิแวมไพร์
บทที่ 1
001
ผมคิดว่าตอนนี้คือเวลาที่เหมาะสมที่จะพูดถึงเรื่องราวของเธอ...
คิสช็อท - เอเซโรร่า โอไรออน - ฮาร์ทอันเดอร์เบลด
ผมเชื่อว่านี่คือสิ่งที่ผมควรจะทำ
ผมพบกับเธอในช่วงหยุดยาวฤดูใบไม้ผลิระหว่างตอนอยู่ปี
2 กับปี 3
การพบกับเธอครั้งนั้นส่งผลกระทบอย่างแรงสำหรับผมเลยทีเดียว
ยังใงก็แล้วแต่
ผมคิดว่าตัวผมมันก็แค่โชคร้าย
แน่นอน
จริงๆแล้วเรื่องนี้มันคงไม่เกิดขึ้นหรอกถ้าเกิดว่าตอนนั้นผมไม่ได้อยู่ที่ นั่น
แต่เป็นคนอื่น...ใครซักคนที่ไปยืนอยู่แทนที่ผม
แต่มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น อันที่จริงมันก็เป็นแค่การหนีความจริงของตัวเอง
เป็นแค่การไม่ยอมรับว่านั่นคือความผิดพลาด
แต่ถึงอย่างนั้น
ความจริงที่ว่าผมอยู่ที่นั่น...ตรงนั้น...และเป็นตัวจุดชนวนของเหตุการณ์มัน
ก็ไม่เปลี่ยนแปลง
...ช่างเถอะ...ตอนนี้ผมไม่ใส่ใจมันแล้วล่ะ
ถ้าจะถามว่าทำไมก็คงเป็นเพราะไอ้คนที่"เป็นตัวก่อเรื่อง"อย่างผมอยากจะหนี
ความจริงล่ะนะ
ถ้าจะพูดให้ลงลึกอีกหน่อย...อืม...ผมไม่สามารถที่จะมองสถานการณ์ที่ผมเป็น
ตัวต้นเหตุได้
ผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นแล้วผมก็ไม่รู้ว่ามันจะจบแบบใหน
ผมไม่รู้ว่าจะพูดยังใงกับมันดี ...ราวๆนั้น
สรุปง่ายๆ
ถ้าให้เล่าเรื่องโดยยึดตัวผมเป็นศูนย์กลางล่ะก็ผมคงไม่สามารถอธิบายมุมมอง
อื่นๆให้คนอื่นรู้เรื่องแหงๆ
เพราะบางสิ่งนั้นมันเกินคาดคิด
บางสิ่งก็ยากจะเชื่อ
อาจมีข้อโต้แย้งว่ามันไม่ใช่ความจริง...แต่ถ้านั่นทำให้หลายๆคนยอมรับได้
แค่นั้นก็เพียงพอแล้ว
ยังใงซะ
อย่างเดียวที่แน่นอน(และคงจะเป็นอย่างเดียวที่ผมสามารถสรุปได้อย่างมั่น
ใจ)ก็คือเรื่องทั้งหมดมันเริ่มต้นโดยมีเธอผู้งดงามนั้นเป็นตัวเชื่อมทุกสิ่ง
เธอผู้นั้น คิสช็อท เอเซโรล่าโอไรออน
ฮาร์ทอันเดอร์เบลด
การที่ผมอยู่ที่นั่นมันไม่ได้มีความหมายแค่ว่าผมอยู่ในเหตุการณ์นั้น
แล้วก็มันต่างจากการเป็นตัวประกอบในสถานการณ์นั้นด้วย
สรุปง่ายๆที่ผมอยากบอกก็คือตัดความคิดที่ว่าผมไม่มีส่วนร่วมออกซะ
แล้วรับรู้ใว้อย่างนึง....เธอคือแวมไพร์
อาจไม่ถูกต้องนักถ้าจะเอาคำจำกัดความของแวมไพร์ในการ์ตูน,หนัง รึเกม มาใช้เป็นมาตรฐานของเธอ
แต่ถ้าคุณรู้เรื่องเกี่ยวกับญี่ปุ่นมากหน่อยก็น่าจะพอรู้ว่าคอนเซปต์ลิ่มตอก อก
จกกระเทียม :Xน้ำมนต์
มันไม่มีผลกับแวมไพร์สมัยนี้แล้วและที่สำคัญ...แวมไพร์มันไม่ได้เกิดใน ญี่ปุ่น
ความเชื่อเก่าๆนั้นมันไม่มีในสมัยนี้หรอก
...แต่ในฤดูใบไม้ผลินั้น
ผมถูกแวมไพร์จู่โจม...ครับ...ผมถูกลากไปอยู่ในวังวนแห่งความซวยโดยไอ้ตัวที่
อยู่ในความเชื่อโบร่ำโบราณนั่นแล
...จะบอกว่าผมมันเป็นไอ้บ้าสติแตกก็ได้ครับ
เพราะขนาดตัวผมเองยังคิดว่ามันงี่เง่าเลย
และดูเหมือนความโง่นี่มันจะเป็นคุณลักษณะเฉพาะของผมที่คนทั่วๆไปเขาไม่มีซะ
ด้วยสิ......ที่น่าเศร้าก็คือผมพึ่งจะบรรลุสัจธรรมข้อนี้เอาเมื่อ 2 สัปดาห์ก่อนนี่เอง
หนำซ้ำในฤดูใบไม้ผลินั่น
ตั้งแต่ต้นจนจบ....มันไม่มีอะไรนอกจากความซวยนรกแตกเลยก็ว่าได้
มันเป็นนรกที่ดูเผินๆเหมือนเรื่องตลก...แต่ก็นะ....มันเป็นตลกร้ายราวกับตก
นรกเลยก็ว่าได้
เรื่องพรรค์นี้มันเกิดขึ้นได้ยังใง,มันดำเนินต่อไปแบบใหน,และท้ายที่สุดมัน จบอย่างไร
กับตัวผมที่ดูเหมือนจะเติบโตขึ้นมานิดหน่อยเมื่อได้เจอกับความฃวยแบบไม่
บันยะบันยังตั้งแต่ต้นจนจบ....
26 มีนาคมถึง 7 เมษายน
...นั่นคือ วันหยุดฤดูใบไม้ผลิของผม
คิสช็อท เอเซโรล่าโอไรออน
ฮาร์ทอันเดอร์เบลด......แต่ต่อไป
ผมเชื่อแน่ว่าคุณคงไม่ใช้คำว่าปกติกับสิ่งมีชีวิตแบบเธออย่างแน่นอน
มันไม่ปกติ
สัตว์ประหลาด
อสูรกาย
นอกกฏเกณฑ์ทั่วไป
แต่ในขณะนั้น เวลานั้น สถานที่นั้น
ผมก็ยังคงเฝ้ามองเธอทั้งๆที่ตัวผมเองก็รู้ว่ามันเป็นการเข้าไปพัวพันกับอะไร
สักอย่างที่เลวร้าย
มันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆถ้าผมยังอยู่
แต่...ผมก็ยังทำสิ่งที่งี่เง่านี่อยู่ดี
ในความคิดของเธอ
เรื่องนี้มันคงไม่ใช่เรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้แต่ที่มันกลายเป็นแบบนี้ก็
เพราะความโง่ของผมเอง ความงี่เง่าของไอ้พวกชอบแส่แล้วก็ซวย
แต่ที่ผมอยากจะพูดจริงๆคือเรื่องของแวมไพร์กับมนุษย์...
เรื่องราวของผมที่มีบาดแผลเพราะเธอ
เรื่องราวของเธอที่ถูกคนอย่างผมสร้างบาดแผล
ผมอยากบอกเรื่องเหล่านี้
และสิ่งที่ผมต้องทำ
"หน้าที่ของผม"
...เรื่องนี้มันอาจฟังดูยืดยาวและน่าเบื่อ
แต่ผมก็อยากอยากบอกเล่าให้รับรู้
ถึงใครๆจะบอกว่าที่ผมมาพูดแบบนี้มันดูงี่เง่าและเป็นพวกชอบแก้ตัวผมก็ไม่
เถียงหรอก
เพราะเมื่อเรื่องราวเริ่มต้นมันก็ไม่ต่างอะไรจากหินก้อนหนึ่งที่ถูกกลิ้งลง
มาจากบนเขา มันยากที่จะหยุดไม่ให้มันกลิ้งแต่ง่ายมากหากจะมองดู
แต่หากมองดูคุณย่อมเลือกไม่ได้ว่ามันจะจบแบบใหน
การจบของผมอาจไม่ดีนัก
ถ้าจะเรียกก็คงประมาณ Bad End
เรื่องราวของมนุษย์กับแวมไพร์มันคงไม่สามารถจบแบบทุกคนมีความสุขได้หรอก
แต่เพราะอย่างนั้น
ต่อให้นรกจะรอคอยผมอยู่เบื้องหน้า เหตุการณ์จะแปรเปลี่ยนในทางที่เลวร้าย
ชีวิตผมจะดับดิ้น...หากมันทำให้เธอผู้ที่ผมเจอผู้นี้สามารถหลับตาได้อย่าง
วางใจเป็นครั้งแรกในชีวิตแล้วล่ะก็...
ผมยินดีที่จะให้มันเป็นไปแบบนั้น
เรื่องเล่าอันโหดร้าย
โคโยมิแวมไพร์ บทที่ 1 จบ