แล้วเต้ยจะบ้ากว่านั้นอีกค่ะ 55+

ค่ะตลอดไปเลยค่ะ

ไม่เป็นไรค่ะๆ

ตอนที่2 เสร็จแล้วค่ะ

ตอนที่ 2
ในที่สุดก็มาถึง... เวลาอันที่ตัวของข้าต้องขาดครึ่ง ร่างแตก
เพราะคาบก่อนทานข้าววัน้คือคาบเรียนของ... แม่วิกร..
พอฉันนั่งไปสักพักแม่วิกรก็เข้ามาก็พูดชีวะประวัติและประสบการชีพให้มันส์ปาก
แล้วพูดว่าและคำพูดนั้นเปลียบเหมือนชี้ชะตาชีพของฉัน
“เอานักเรียน ใคร จะส่งใบซ่อมบ้าง”
แค่นั้นแหละ ขนลุกเบยยยค่ะอยากร้องไห้เพราะอั้วลืมทำ เจ้าจอร์ด
“อ่าวต่อไป โทริ เธอทำใบส่งมาหรือเปล่า”
“หงึง...”
“ไง โทริทำมาไหม?”
“ละ..ลืมค่ะ”
“โอ๊ยยย อีโทริทำไมเธอไม่ทำมาห่ะไม่ได้มา มานี้เลย”
ตาย ตายโหงตายแน่ค่ะร่างแตก
พอฉัเดินไปหน้าห้องเรียน แล้วเชอร์ก็พูดว่า
“เอ โทริหันหลังดึงเสื้อตึงๆสิ๊ “
ฉันรีบดึงเสื้อ แล้รีบทำใจ แล้วภายในไม่ถึงนาที ไม้ หรือ ดาบซามุไรก็มะรู้
ผวั่ว มาเต็มๆเบย ก้นฉัน..
ความรู้สึกหมือนมันแสบๆร้อนๆ ทรมานๆอยากกรี๊ดให้โลกแตก ร่างแตกตัวขาดครึ่ง
“เอ้า วันหลังทาด้วยนะ ไม่งั้นแรงกว่านี้ 2เท่าเข้าใจไหม”
เจ็บเว้ยยยยย ฉันรีบเดินกลบแล้วนั่งกลั่นกลืนเรียนให้หมดคาบ แค่พอท้าคาดีหน่อยที่ เชอร์เล่าชีวประวัติต่อ
ก็ฮาฮาดีค่ะ แต่พอสักพักมีเสียงกรีงดังขึ้น ฉันรู้สึกเหมือนมันเป็นสียงแห่งสวรรค์อะไรประมานนั้นเบย
ฉันรีบวิ่งออกไปนอกห้องแล้ว คนที่เจออยู่นอกห้องยืนยิ้มอยู่หน้าห้องนั้นไม่ใช่ใครผู้ใดทั้ง
เขาคนนั้นก็คือ คนตอนเช้าเจ้าของจักรยานสีแดง จักรยานสีแดงซะด้วย ถุย
ไม่ใช่ใครผู้ใด เต้ยนั้นเอง
“เร็นจัง ไปกินข้าวกันเต๊อะนะฮ๊าฟ”
“อะ..อ่าค่ะ ไปกันค่ะๆ”
เขารีบจุงมือฉันไปห้องอาหารชั้นล่างของอาคาร แล้วเขาก็หันมาหาฉันแล้วพูดว่า
“วันนี้เร็นจะทานอะไรหรอ?”
“ไม่รู้สิค่ะ รู้สึกหมือนทานอะไรไม่ลงอะค่ะ”
“งั้นหรอ งั้นเค้าไปหาอะไรกินก่อนนะ”
“งืม”
แล้วเขาก็เดินไปซื้อของแล้ว ฉันก็เดินไปหาโต๊ะนั่ง หายใจเข้าหายใจออกไปแบบคนเบื่อโลก
...
ติดตามตอนต่อไปนะเคอะ

พิมพ์มันส์เลยอะค่ะ55+