ตอนที่ 4
ฉันหันไปมองข้างๆแล้วพูดกับเต้ยพูดว่า
“เขาให้อยู่กันเป็นห้องไม่ใช่หรอค่ะ”
“ก็เค้าอยากอยู่กับเร็นนี้หน่า ไม่ได้หรอครับหงิงๆ”
เขาทำหน้าตาหน้าสงสารเหมือลูกหมาที่อยู่ในกล่องอะไรประมานนั้น
และก็น้า ไอ้เราก็คนขี้สงสารด้วยสิ ทำไงได้
“อ่าค่ะๆ นั่งด้วยกันก็ได้ค่ะ”
“เย้ ดีใจที่สุดเลย”
เต้ยดีใจยกมือขึ้นแล้วเข้ามากอดฉัน ด้วยท่เต้ยจู่โจมโดยยังไม่ให้ฉันตั้งตัว
แล้ว +กับพวกขี้ตกใจง่าย ยิ่งแล้วใหญ่
ฉันรีบยืนขึ้นคว้าปกคอเสื้อเต้ยแล้วเตรียมตัวทำท่าเหมือนจะต่อยหน้า +หน้าแดงจัด
แต่ก่อนที่ฉันจะทำมันลงไป ก้มีคนนึงมาห้ามซะก่อนคนนั้นก็คือ ไอ้เพื่อนที่ปลุกฉันผิดเวลา
เธอคือ ยูเมะจัง
“ช้าก่อนนนนนนร้าาาาาาา ใจเย็นๆพวกกกกก”
เธอเขามากลั่นกลางระหว่างฉันและเต้ยแล้วจับมือของฉันให้เอาลงแล้วพาฉันนั่งลง
แล้วเธอก็รีบไปนั่งข้างๆฉันที่เป็นที่ว่าง
“ยะ..ยูเมะ ธะ..เธอมะ..มา..ยะ..อยุ่..ดะ”
ยูเมะได้รีบมือมาปิดปากฉันทันที่แล้ว กพูดออกมาว่า
“ตั้งสติ.. แล้วค่อยๆพูดจร๊ะ หายใจเข้าลึกๆแล้วหายใจออกนะ”
“อะ..โอเค”
ฉันค่อยๆหายใจเข้าและออก แล้วพูดออกมาว่า
“ยูเมะ เธอมาอยู่นี้ได้ไง ห้องเธออยู่ห้องคอมอีกห้องไม่ใช่เหรอ??”
“อ่อ ก็แบว่านะ. แบบว่าห้องฉันคนมันล้นมาคนหนะนะ แล้วคนที่ต้องให้มาอยู่ห้องอื่น ต้องมาอยู่คนเดียว
ฉันเลยขอมาแทนหนะนะ อะฮะฮ่า”
“คนดีแท้เหล่า ”- . -
แล้วสักพักพอจบประเด็นจารย์ก็เข้ามาพูดเรื่องทัวไปอังกฤษก็มา ก็บ่นๆๆๆๆ
จนหมดไป1ชั่วโมง ต่างคนก็เริ่มกันทะยายกันออกจากห้องคอม
ฉันกัยูเมะก็เดินออกจากห้อง เหลือแต่เต้ยที่ตั้นแข็งเป็นหินมาแต่ต้นชั่วโมงที่ผ่านมา แล้วฉันก็เดินกลับข้ามาใหม่อีกรอบ
เพื่มาหาเต้ยที่แข็งเป็นหิน
“เอิ่ม.. จาถามว่าจะสตั้นไปถึงเมื่อไรกันค่ะ”
ฉันเดินไปจิ้มๆไหล่เต้ยที่แข็งเป็นหินเหมือนโดนเมดูซ่าสาปให้เป็นหินอยู่
แล้วพูดฉันเอานิ้วจิ้มๆ เต้ยเขาก็หายจากอาการโดนสาปแล้วกลับมาเป็นคนเหมือนเดิม
“แงงง เร็นใจร้ายยย กอดหน่อยก็มะได้ ฮืออ”
“กะ..ก็ทำไงได้หละค่ะคนมันตกใจนิค่ะ”
“ฮือออ”
“เอาเถอะค่ะเราออกไปจากห้องนี้เถอะค่ะ คนอื่นเขาออกจากห้องกันหมดแล้วนะค่ะ”
“อื้มก็ได้ มู่”= 3 =
พอฉันเดินออกไปข้างนอกห้องก็รีบไปตั้งแถว กลับห้องของตัวเอง
แล้วต่อมาฉันเดินมาถึงห้องเรียนคาบสุดท้ายของฉัน แล้วพอเรียนไปเรื่อยๆ
ก็พบกับเรื่องน่าตกตะลึง มันก็คือ!!!!!

ติดตามตอนต่อไปนะแจ๊ะ....

เสร็จแล้วค่ะตอนที่4