ใช่ค่ะแล้วค่ะ เดม่อนคิงกลายเป็นโกคเจอร์ค่ะ 55+

ยินดีต้อนรับกลับค่ะคิดถึงสิค่ะ

ตอนที่5เสร้จแล้วนะค่ะ
ตอนที่ 5
พอฉันเรียนไปเรื่อยๆ ฉันก็ต้องตกตะลึก เมื่อตอนที่อาจารย์
พูดขึ้นมาว่า
“เอ้านักเรียนเอากระดาษมาคนละหนึ่งแผนขึ้นมา”
นั่งคือเหมือนคำประกาศศึกของอาจารยืกับเด็กในทั้นใดเพราะ
ถ้าจารย์บอกให้เอากระดาษขึ้นมาแบบนี้มันก็หมายความว่า จารย์จะสอบย่อยนั้นเอง
แล้วสักพักฉันก็ดึงกระดาษออกมาสมุด(วิชาอะไรไม่รู้ วิชาอะไรโดนดึงก็โชคร้ายไป เห๊อะๆ)
แล้วจารย์ก็บอกให้นักเรียนทุกคนแยกโต๊ะออกจากกัน แต่ฉันไม่ต้องแยกโต๊ะเพราะว่า ฉันนั้นคนเดียวอยู่แล้ว
อะเห๊อะ เห๊อะ เป็งไงอิจฉาอะจิ สบายเบยเรา
แล้วพอฉันก็ค่อยๆบอก โจทร์มาทีละข้อๆ ทั้งหมดมี20ข้อ
ฉันก็ค่อยๆนั่งทำไปเรื่อยๆ แล้วมีV. ทู เดอร์เล็กน้อย
แล้วพอจนถึงข้อสุดท้ายฉันทำเสร็จเชอรเขาก็พูดออกมาว่า
“อ่าใช่ ถ้าใครสอบตกต้องคัดโจรท์และคำตอบมา20จบนะ”
แค่นั้นแหละ ทำเอาฉันขนแขนสแตนอัพในทันใดเลยเจ้าค่ะ
เพราะยิ่งวิชานี้เป็นวิชาภาษาไทยด้วย เรายิ่งไม่เก่งไทยอีก
ต๊ายยยย ตายตายตาย
พอหลังจากนั้นสัก5นาที เชอร์เขาก็บอกให้แลกกันตรวจกับเพื่อนคนข้าง
เอาแล้วไง เวลาตายของตรูมาถึงแบ้ว ตายแน่ตายแน่
แล้วพอแลกกับเพื่อนคนข้างๆแล้ว(หรือคนข้างหลังกันหว่า)
พอฉันนั่งตรวจของเพื่อนมัน..ก็พบว่า เหวอขนาดคนไทยแท้ยังทำได้ตกเบย(หรือไอ้นี้มันเรียนอ่อนกันหว่า)
แล้วเราจะไม่ตกได้หรือไรนี้ อ๊ากกกตายแน่
พอฉันตรวจของเพื่อนเสร็จแล้วเชอร์ก็บอกให้แลกกลับ พอฉันหยิบของฉันมาดู
ในทันใดนั้นแหละ เหมือนมีแสงจากสวรรค์ส่องมาถึงฉัน
เลขที่ออกมานั้น มันชั่ง .... 14เต็ม20
“เหยดเด้!!! วิตอรี่~~~~”
ฉันตะโกนออกไปด้วยความดีใจจัด ดีใจจนเกินเหตุจนเพื่อนในห้องมอง
“เอิ่ม ..”
พอฉันหันไปมองฝูงเพื่อนที่มองมาที่ฉันตาทั้งหมด30คู่มองมาที่ฉัน
ฉันรีบกลับไปนั่งหมนหมองเหมือนเดิน เพราะความอาย (แหมๆ ก็โดนมองก็ต้องอายหนะนะ)
แลวสักัก ก็หมดคาบเรียน เชอร์ก็ก่อนจะไปนั่งหลังห้อง (เพราะเชอร์ภาษาไทยเป็นครูประจำชั้นอั้วเอง)
เชอร์เขาก็พูดว่า
“ใครที่ตกไปหาไปหาเชอร์ที่หลังห้องนะ”
พอฉันฟังคำนั้นที่เชอร์พูดออกมาแล้วมันรู้สึกโล่งใจไงบอกไม่ถูกเพราะ อั้วมะตก
อะเห๊อะ เห๊อะ
แล้วในที่สุดก็หมดคาบเรียนคาบสุดท้ายของวันนี้
ฉันก็รีบเก็บของที่เกลือนอยู่บนโต๊ะแล้วก็ รีบเดินออกจากห้องด้วยสีหน้าอันฟิน ?? เอ๊ยไม่ใช่
สดใส แล้วพอเดินออกไปนอกห้องฉันก็รีบเดินลงบันไดไปที่ห้องสมุดในทันที
แล้วพอไปถึงที่ห้องสมุดก็เจอกับ ยูเมะที่นั่งอ่านนั้นเอง
แล้วฉันก็เดินเข้าไปหาอยู่เมะแล้วพูดว่า
“อ่าหวัดดี ยูเมะจี้”
ยูเมะค่อยหันหน้ามาหาฉันแล้วทำสีหน้าเหมือนสัอึกสะอื้นใส่
“นะ..นี้จะทำหน้าแบบนั้นทำไมหละนั้น เกิดอะไรขึ้น??”
ฉันถามยูเมะด้วยความ งง นิดๆ
“กะ..ก็มันซึ้งนี้”
“ห๊าาาาาาา”???
“อย่าบอกนะว่า ..”
ฉันค่อยๆมองไปที่หนังสือที่ยูเมะอ่านอยู่แล้วเอานิ้วชี้ไปที่หนังสือแล้วมองหน้ายูเมะ
ยูมะค่อยๆพยักหน้าด้วยสีหน้า แบบนี้(TT A TT )
“กะ..ไว้และเชียว เฮ้อไม่ไหวๆ”
“ฮือออ..เร็นก็อย่าพูดแบบนั้นสิ”
“ก็ยูเมะเวออร์นี้ ไม่จริงหรือไง อ่านนิยายถึงกับอินตาม”
“กะ..ก็ใครจับได้หละ เอสที่เป็นพระเอกต้องยอมยกเพลงนางเอกให้กับฟรานซ์ผู้ชายคนอื่นเพราะแค่ตัวเองเป็นแวมไพร์
ไม่อาจรักกัมนุษย์ได้ ก็แค่นั้นเอง ฮือออ.. เอสสสสสสสมร๊ายยยย”
“นี้ยัยบ้า อย่าตะโกนได้ไหมนี้ห้องสมุดนะย่ะ”
ฉันรีบเอามือไปปิดปากยูเมะที่ร้องไห้เป็นก๊อกแตกอยู่นั่น
“ฮือออ..อืออ อ่อยเอ้าอะ(ปล่อนเค้านะ)”
“สัญญาก่อนว่าจะตะโกน”
“งืม อันอาอ๊ะ(อื้ม สัญญาจ๊ะ)”
“เฮ้อ ไม่ไหวๆ”
ฉันค่อยปล่อยมืออกจากปายูเมะ แล้วยูเมะก็ร้องไห้ต่อแต่ไม่มีเสียง
“ดีมาก”

ติดตามตอนต่อไปนะแจ๊ะ...



ยาวมากค่ะตอนที่5มันยาวขึ้นเรื่อยๆ