ปากหวานจังเลยนะค่ะ

ตอนที่ 6
แล้วหลังจากนั้นที่ผ่านไปสักประมาน5นาทีได้ยูเมะก็อ่านจบแล้วก็เอาหนังสือนิยายไปเก็บ
แล้วมานั่งที่เดิมแล้วพูดกับฉันว่า
“นี้เร็น กลับบ้านกันดีไหม??”
“อื้ม.. วันนี้หรอ วันนี้เต้ยบอกว่าจะมาเจอเค้าตอนเย็นหนะ ตอนนี้ยังไม่มาเลยเค้าว่าขอรอเต้ยอีกหน่อยแล้วกันนะ”
“งั้นหรอ งั้นเค้าขอกลับไปก่อนนะ จะได้ไปทำอะไรให้กินก่อนด้วย”
“อื้มโอเค แล้วเจอกันนะ”
“จ้า แล้วเจอกัน”
พอยูเมะพูดจบเธอก็เดินไปเอากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องสมุดไป
แล้วก็เหลือแต่ฉันคนเดียวที่นั่งอยู่คนเดียวในห้องสมุด
และเวลาก็ผ่านไป ผ่านไป และก็ผ่านไป..
จนถงเวลา5โมงที่เวลาต้องกลับ ฉันก็คิดในใจว่า เต้ยคงไม่มาแล้วมั้ง
ฉันเลยเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องสมุด
แล้วหลังจากนั้นก่อนที่ฉันจะออกจากรั้วโรงเรียนก็มีเสียงคนเรียกฉันแล้วมาจับแขนฉันไว้ เขาคนนั้นก็คือ
“เร็น ขอโทษทีนะพอดีมีงานในห้องนิดหน่อยหนะ ขอโทษทีมาช้านะ”
ใช่เขาคนนั้นก็คือเต้ยนั้นเองค่ะ ฉันยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดกับเขาไปว่า
“โถ่! แล้วไม่บอกกันก่อนหละค่ะให้คนเค้ารอยู่นั้นแหละค่ะ”
“ขอโทษแบบว่ามัน ฉุกเฉินกระทันหันหนะนะ เค้าขอโทษน้าาาาา”
“งั้นหรอค่ะ งั้นยกโทษให้ก็ได้ค่ะ แล้วที่บอกว่าเจอกนตอนเย็นเมื่อตจอนคาบ6 มีอะไรหรอค่ะ??”
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอกจร๊ะ ก็แค่จะชวนกลับบ้านด้วยกันหนะ”^^
“กะ..กลับบ้านด้วยกันหรอค่ะ เอิ่มมม..”= A =
ฉันรึ้กขนลุกว้าบเมื่อเขาชวนกลับบ้าน เพราะว่าการกลับบ้านกับเต้ย มันต้องไปด้วย
จักรยานนรกสีแดงนั้นที่เมื่อเช้าฉันพึ่งนั่งมา
“มะ..ไม่ได้หรอ หงิงๆ”
มาอีกแล้วลูกอ้อนในตำนาน อย่าทำสายตาแบบนั้นสิ มันจ้าเกินไป
มองนานๆเหมือนความมือในร่างกายจะสลาย เขาเรียกว่า หลอดซีนอนนนนน (เกี่ยวไหมฟระ)
“กะ..ก็ได้ค่ะ กลับบ้านด้วยกันก็ได้ค่ะ”
“เย้ งั้นไปกันเลย”>w<)/
“หงะ..หง่าาาาาา”
เต้ยเอามือมาจับข้อมือของฉันและลากชั้นไปขึ้น (ไอ้)จักรยานนรกของเขา
แล้วมาสคริปเดียวกับเมื่อเช้า เขาพูดออกมาว่า
“เร็น จับเอาไว้ให้ดีๆนะเออว์”
“มะ..มันมาอีกแล้สินะ= A =”
3 2 1... Go shoot!!  ถุย!
แล้วพอประมานไม่ถึงนาทีก็ถึงบ้านโดย หัวเป็นรังนก อีกแล้ววทั้งขาไปและขากลับ
แล้วพอฉันค่อยๆลงจากจักรยานของเขา เขาก็ยังมีประโคก่อนฉันจะลงไว้ว่า
“พรุ่งนี้วันเสาร์ เราไปเที่ยวด้วยกันนะจ๊ะ แล้วเจอกันนะจร๊ะ”
“อ๊ะ  เดี๋ยวกะ ..”.
พอเขาพูดเสร็จเขาก็รีบออกตัวโดยที่ฉันยังไม่ทันได้ตอบ ปั่นหนีฉันไปเลย
นี้เขาเรียกว่าทิ้งท้ายแล้วไปสินะค่ะ ไม่ไหวๆ
ฉันค่อยๆหนังหลังกลับไปที่อพาร์ทเม้น แล้วกดลิฟข้นไปชั้นที่ห้องของฉันและยูเมะ
พอฉันไปถึงชั้นที่ฉันอยู่ฉันก็ค่อยๆเดินไปที่ทางเดินเรื่อยๆ เรื่อยๆ
จนถึงหน้าห้อง แล้วฉันก็เปิดประตูเขาห้องไปพร้อมพูดว่า
“กลับมาแล้วค่าาาาค๋าค๊าาา”
ภาพที่ฉันเห็นในห้องของฉันนั้นก็คือ!!!

ติดตามตอนต่อไปนะแจ๊ะ...


เสร็จและค่ะ