หืม ... จะปรึกษาหรือระบายมั้ยล่ะเออ ？

แล้วทำไมไม่ไปนอนล่ะเน้อ ？

ฮ่าๆ พึ่งบอกให้พี่ไปหาอะไรทำแท้ๆเน้อ

เหอะๆ ขอบใจมากนะเออ

ว่าแต่น้องเถอะ ทำอะไรอยู่ล่ะ ？

ก็นะ ... จิงๆพี่เตรียมสอบอยู่

แต่ก็นะ ... พี่คิดว่าพี่คงไปไม่รอด เลยกำลังนั่งสิ้นหวังอยู่น่ะนะ ฮ่าๆ

นั่งเล่นน่ะ ไม่มีอะไรทำ

ไม่ได้แต่งไรเพิ่มมากนะเออ55

ทักทายๆ

ส่องแล้วไม่ทักนะค่ะ กัดคอขาดเลยค่ะ แฮ่

ตอนที่ 8
“งืมม....”
“ปะ..ปวดหลัง.
“ปวดหลังอะไรซะอย่างนี้ “
พอฉันค่อยลืมตาตื่นมาก็มานอนแหมะอยู่ที่พื้น แล้วยูเมะอยู่บนเตียงฉัน
“นะ..นี้มันหมายฟวามว่าอะไรหละเนี้ย”
ฉันค่อยลุกขึ้นมาแบบยากลำบากเพราะปวดหลัง
“นี้..”
ฉันลุกขึ้นมายืนมองยัยยูเมะที่นอนคตเป็นกุ้งอยู่บนเตียงของฉัน
“นี้ตื่นซะทีเสะ”
ฉันเอานิ้วอันแหลมคมของฉันจิ้มหน้ามัน
“อื้มมม.. ยุ่งหน่า!คนจะนอน”
แหนะ แหนะดูมันมานอนเตียงคนอื่นแบบไม่ขอแถมเตะเจ้าของตกเตียงอีกแล้วยังจะมาพูดแบบนี้
มันน่าไหมห่ะ มันน่าไหม= =”
“นี้ หล่อนไม่ต้องมาพูดจาแบบนี้กันฉันลยนะ ตื่นเดี๋ยวนี้ฉันบอกให้ตื่นไง”
“เอ้ยยยยย คนจะหลับจะนอนมันจะอะไรนักหน่า วันนี้วันเสาร์”
แหนะ เถียงๆยังมีมาถียงอีก
“ถ้าจะไปนอนต่อก็ไปนอนเตียงตัวเองนู้น”
“ก็นี้เตียงฉันอยู่แล้วอย่ามาสั่งหน่า แง่มๆ”
แห๊นะ ยังไม่เลิกเถียงอีก
“นี้หล่อยอย่ามามั่วนี้มันเตียงฉัน หล่อนอยากกลับเตียงตัวเองดีๆหรือด้วยเลือด??”
“หงึง.. ไปนอนเตียงตัวเองก็ได้เชอะชิชะแชะ”
แล้วหล่อนก็เดินไปนอนเตียงตัวเองทั้งๆที่ตายังไม่เปิด สงสัยใช้สันชาติยานมั้ง
ไม่ก็ขาสะดุดตรงไหนก็ตรงนั้นแหละเตียงนอน ไม่ไหวๆ
“เฮ้อ..”
ฉันหลังจากยัยยูเมะกลับไปนอนเตียงตัวเองก็ถึงตาฉันไปนอนต่อบ้างแต่สักพักประมาน15นาทีก็มีเสียงเคาะประตูหน้าห้อง
ฉันก็ปล่อยไว้อย่างนั้น ปล่อยให้มันไป ผ่านไป5นาทีมันก็ยังไม่หยุดเคาะ
และก็ผ่านไปอีก15นาทีมันก็ไม่หยุดเคาะอีก และก็ผ่านไป1ชั่วดมงมันก็ยังไม่หยุด
จนในที่สุดฉันก็ทนไม่ไหว เดินไปเปิดประตูกะจะตะโกนด่าให้มันรู้แล้วรู้รอดเลย
“นี้คุณ อะไรนักหน่านี้ห่ะไม่!!”
ฉันยังไม่ทั้นได้พูดจบคนที่อยู่หน้าประตูก็พูดว่า
“เร็น ไปเที่ยวกันเถอะน้าาาา”
แค่นั้นแหละค่ะฉันพูดแอะไรไม่ออกเลยค่ะ รู้เลยว่าใคร
คุณผู้อ่านทุกคนก็น่าจะรู้นะว่าใคร= =”
“อ่าค่ะ ขอเร็นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะค่ะ”
“ค้าบบบ”
แล้วฉันก็ปิดประตูหนหลังไปเอาเขาห้องน้ำเปลี่ยนเสื้อ(ไม่อาบน้ำ??)
ล้างหน้าแปลงฟัน
แล้วเดินออกไปเปิดประตู ก็พบว่าเขายังยืนหน้ายิ้มอยู่เหมือนเดิมแบบเดิม
ไร้ซึ้งการเปลี่ยนแปลงของสาร

ติดตามอนต่อไปนะแจ๊ะ…

ตามคำขอของท่าน ถ้าอ่านจบแล้วเจ้าจงเอาวิญญาณของเจ้ามาเป็นอาหารเคียว

ของข้าซระฮะฮะฮะ