บทที่ 2
ลิโนะและแม่น้ำ
ลิโนะและแม่น้ำ
ผมยูคิ ไค หลังจากที่โลกเกิดการเปลี่ยนแปลงไปแล้ว2ปี ผมได้พบกับตัวผมอีกคนหนึ่งแล้วยังบอกให้ไปตามหาคนๆหนึ่งด้วย รายละเอียดที่ได้ก็รู้แค่อยู่ที่ริมแม่น้ำอีกแล้วผมจะหาเจอได้ยังไงกันละเนี่ย
ผมเดินทางเข้าไปในป่าเพราะคิดว่า ยังไงแม่น้ำก็น่าจะอยู่ในป่าละนะ ผมจึงปีนต้นไม้ในป่าดูแล้วลองมองหาแม่น้ำแถวๆนั้นดู
“นั่นไง!เจอแล้ว” (แต่มันจะใช้แม่น้ำนั้นมั้ยนะ แต่ก็มีที่เดียวละนะแล้วนี่ก็จะหกโมงอยู่แล้วด้วยไปพักก่อนละกัน) แล้วผมก็เริ่มเดินทางไปที่แม่น้ำ เมื่อถึงแล้วผมจึง ดื่มน้ำจากแม่น้ำแล้วพักให้หายเหนื่อยซักพัก
“อ้า น้ำเย็นสบายดีจังเลยแฮะ” (อะไรนะ เห้ย!มีเด็กผู้หญิงอาบน้ำอยู่นี่หว่า) ผมหันไปเห็นเด็กผมสีน้ำเงินสดใสเหมือนทะเลตาสีแดงเป็นประกายเหมือนทับทิมแล้วเด็กคนนั้นก็หันมาเห็นผมพอดี
“กรี๊ด~~~~~~~ไอ้โรคจิตมาแอบดูคนอื่นอาบน้ำ” เห้ย! ผมแค่มาดื่มน้ำเท่านั้นเองนะ
“แก...บังอาจมาดูท่านลิโนะคนนี้อาบน้ำอย่างงั้นหรอ” (หา~~~~เด็กคนนี้คือลิโนะงั้นหรอ งั้นที่บอกว่าอย่ามาตอนหกโมงเย็นก็เพราะแบบนี้นี่เอง)
“ตายซร้า~~~~~~~” (เห้ยตัวเล็กๆไปเอาแรงมาจากไหนฟะเนี่ย หมัดหนักกว่าโดนหมีตบอีก) เมื่อผมรับหมัดของลิโนะไปแล้วก็กระเด็นไปชนต้นไม้อย่างรุนแรง
“เดี๋ยวก่อนชั้นมาเพราะมีธุระจะคุยกับเธอ” เมื่อผมพูดอย่างนั้นปฏิกิริยาของลิโนะก็เปลี่ยนไปทันที
“งั้นหรอ...นายคือยูคิ ไคงั้นสินะ”
“ใช่ๆ ชั้นนี่แหละยูคิ ไคส่วนเธอคงเป็นลิโนะสินะ”
“ใช่มีธุระสินะ...ไปรอในป่าก่อนละกันชั้นจะเปลี่ยนเสื้อก่อน อ๊ะ! รึว่าอยากดูหรองั้นก็ได้นะ” (อะไรกันทีบังเอิญมาเห็นกลับโดนต่อยทีหยั่งงี้จะให้ดูหรอ)
“ไม่เป็นไรเกรงใจครับ” ผมปฏิเสธแล้วเดินไปอยู่หลังต้นไม้ต้นหนึ่งแต่ก็อายนิดๆที่ตอนที่คุยกันเมื่อกี้นี้เธอก็ไม่ได้ใส่อะไรเลยแถมยังไม่เอามือปิดอีกหรือที่พูดนั้นจะจริง
“เสร็จแล้วละมาได้แล้ว...อ๊ะ! คงไม่โดนหมีกินหรอกมั้ง”
“ปากเสียอย่างชั้นนะหรอจะโดนหมีกิน”
“หมีอยู่ข้างหลังนายน่ะไม่รู้หรอ” ข้างหลังผมนั้นมีหมีอยู่จริงๆ
“ไม่จริงน่า อย่างงี้หลบไม่ทันแน่” แล้วลิโนะก็วิ่งเข้ามาต่อยหมีกระเด็น (แรงมหาสารเกินไปแล้ว)
“ไหนว่าสู้ได้ไง ถ้าตะกี้ชั้นไม่มาช่วยนายคงตายไปแล้วละ”
“ขะ..ขอบใจ” (ชิ...ต้องให้เด็กผู้หญิงมาช่วยอีกแย่ชะมัด)
“ไปกันเถอะ” แล้วเธอก็หันหลังแล้วเดินไป
“ไปไหนละ” แล้วเธอก็หันมาหาผมอีกที
“ไปพักผ่อนไง วันนี้ก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วละสิ ไปพักเถอะ” หลังจากนั้นเราก็นั่งข้างกองไฟแล้วกินอาหารด้วยกัน พอกินเสร็จผมก็เริ่มเล่าเรื่องราวทั้งหมดยกเว้นเรื่องความฝันให้ลิโนะฟัง เสร็จแล้วลิโนะก็พยักหน้าเข้าใจ
“สรุปคือนายอยากจะไปช่วยพ่อที่โดนจับไปงั้นสินะ”
“อือ ใช้แล้วเธอรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพวกมันบ้างหรอ” ลิโนะเงียบไปพักหนึ่งแล้วพยักหน้าตอบ
“พวกมันคือสิ่งที่ปกครองโลกอีกโลกใน โลกคู่ขนานอื่น เช่นถ้าโลกนั้นมีเทคโนโลยีที่พัฒนาสูงสุดของโลก จึงทำให้มนุษย์ถูกหุ่นยนต์ปกครองแทนไงละ”ลิโนะทำหน้าเซ็งๆเหมือนเป็นคำถามที่ง่ายมาก
“เธอรู้เรื่องพวกนี้ได้ไง” ผมถามกลับไปด้วยความสงสัย
“ก็แค่ชั้นเป็นคนที่ไม่มีอยู่ในโลกนะซิ” เธอทำหน้าเศร้านิดๆ “ไม่สิยังตามหาโลกของตัวเองไม่เจอตังหาก” จู่ๆเธอก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแล้วยืนขึ้น “แต้ชั้นสามารถรับรู้ได้ถึงโลกคู่ขนานอื่นๆนะ มีได้ก็ต้องมีเสียนี่นา”แต่ผมรู้สึกได้ว่าที่จริงแล้วเธอกำลังเศร้าอยู่
“งั้นชั้นจะช่วยเธอตามหาโลกของเธอเอง ชั้นสัญญา” ผมแอบเห็นลิโนะหน้าแดงแป๊ปหนึ่ง
“นายนะหรอจะช่วยชั้น ช่วยตัวเองก่อนเหอะ...ตาบ้า” เธอหน้าแดงแล้วหันหน้าหนีไคแล้วแอบยิ้มนิดๆ (ความเห็นคนเขียน: ซึนชัดๆ)
“ไม่ลองก็ไม่รู้หรอกนะ” ไม่รู้ทำไมผมถึงอยากช่วยยัยนี่นักนะ
“งั้นวันนี้ไปนอนได้แล้วละพรุ่งนี้จะเริ่มเดินทางกันแล้ว” ลิโนะทำหน้าคิดแป๊ปหนึ่ง “แล้วก็นายคงไม่มีที่นอนสินะ”
“จริงด้วย...ลืมได้ไงเนี่ยทำไงดี”
“งั้นนายก็มานอนกับชั้นก็ได้” ลิโนะพูดแบบหน้าแดงนิดๆ
“มันจะดีหรอให้ชั้นที่เป็นผู้ชายนอนกับเธอนะ”
“จะนอนไม่นอนละชั้นง่วงแล้วไปเถอะ”
“ครับๆ”
บทที่2
END (มีคำถาม ถามได้นะครับ)
END (มีคำถาม ถามได้นะครับ)
Destiny of Parallel world บทที่ 2
