เป็นแค่ตัวสำรองในสายตา
เป็นแค่คนถูกทิ้งไว้จนชาชิน
เป็นเพียงตัวตลกที่เธอไม่คิดจะจริงจัง
เป็นแค่คนถูกทิ้งในความมืดที่ไม่มีเธอ
บทนำ
ณ ห้องดนตรีประจำโรงเรียน วอลู่เหวย ประเทศ จีน มณฑล ไหนหั่น มีนักเรียน คนหนึ่งกำลังเหมอมองไปบนท้องฟ้ามองก้อนเมฆที่ลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า สายลมอ่อนๆผัดผ่านเข้าทางหน้าต่างหน้าต่างประทะเข้ากับหน้าขาวอย่างจัง หญิงสาวหลี่ตาลง สูดลมเข้าไปยังปอด
''ซินเจี้ย'' เสียงเรียกชื่อฉันดังขึ้น ทำให้ต้องหันหน้าออกมาหาเจ้าของเสียง
''มีไรหรอ''ฉันถามกลับ
''ซิน..แก..ฮือๆๆๆๆ..''แล้วจู๋ๆเจ้าของเสียงก็พุ้งเข้ามากอดฉันอย่างจังและร้องไห้เหมื่อนเด็กตัวน้อยๆๆต้องการลูกโป่ง
''เฮ้ย''ฉันถอนหายใจพรางเหลื่อบมองเจ้าของเสียงที่กำลังร้องไห้อยู่
อ๋อ อ๋อ ลืมฉันยังไม่เเนะนำชื่อเลยฉัน ซูซินเจี้ย หรือ มาเลย์ ฉันเป็นประธานชมรมดนตรีห้องด้นซอประจำโรงเรียน ฉันมีพี่ชายอีกคนชื่อ ซูจงโซ
ฉันเป็นลูกครึ้ง จีน กับ ไทย ป๊ากับพี่ของฉันอยู่ไทย ส่วนฉันอยู่จีนกับม๊า
''แกจะทิ้งฉัน'' ค่ะ ฉันกำลังจะย้ายโรงเรียนไปต่อที่ไทย ส่วนคนที่พูดกับฉันอยู่ก็คือเพื่อนรักสุดเลิฟของฉันยัย หลี่หลู่หลิน
''แกจะย้ายไปต่อที่ไทยหรอ..ฮือ..''น้ำเสียงสะอึกสะอืนกล่าว
''เออ..ที่สำคัญนะเว้ย ม๊าอะดิให้ฉันเดินทางไปไทยก่อนตั้ง1เดือนเพราะท่านติดธุรอะแก''
''...''
''อย่าเสียใจเลยหลู่หลิน''ฉันกล่าวปลอบเพื่อนรัก
''ไครว่าละ..ว่าฉันเสียใจ''อ้าวไอ้นี่ ตอบมาเลยน้าา ถ้าตอบไม่สวยมีเรื่องแน่เฟ้ย
'' ก็เพราะว่าฉัน..จะไปต่อที่ไทยกับแกอ่ะดิ..ก็นะกว่าจะของให้มัมกับแดทอนุญาติได้นี่แถบแย่เลย..แต่โชคดีสุดๆๆเลยที่มายแก่นพราอยู่ที่ไทยเลยจะไปอยู่กับท่านซักระยะหนึ่่ง
''รักแกจังเลยอ้าา''พุ้งเข้ากอด
''ว่าแต่แกเดินทางวันไหน''
''วันมะรื่นอ้าา''ฉันตอบ''แล้วแกอ่ะหลู่หลิน''
''ได้ทุกเมื่อ พร้อมทุกอย่าง สบายใจได้ ''แล้วยิ้มให้
''ยะ ขอให้จริงเถอะ ยัยบ๊อง''
''ยัยบ้า'';P
''กระเป๋าจัดยัง''
''ก็บอกว่าพร้อมไงยะ''
''อ้าสรุปก็จัดแล้ว''
''Yes''
''ครบแน่นะ''
''Yes''
''เอาสบู แปรงสีฟัน ยาสีฟันมายัง''
''Yes''
''ไม่น่าเชื่อว่าจะเอามาครบ''ทำหน้าเหลือเชื่อ
''นี่แกฉันไม่ใช่คนขี้ลืมนะยะ''
''หรอจะ''
''จริงดิ''
''เอ่อ เชื่อ''
แล้วพวกเราก็หัวเราะเเละคุยกันอย่างสนุกสนานและก็เหลือเวลาอยู่ไม่นานแล้วเพราะฉันต้องเดินทางกลับไทยแล้ว ลาก่อนจร้าประเทศจีนของฉัน