Zombies & Crazies เจออย่างนี้ ผีดิบเศร้า
ตอนที่ 1 : อย่ามาเหมารวมผีดิบให้มันเหมือนกันหมดสิเฟ้ย!
กริ๊ง~!!!!!! เสียง กริ่งหมดชั่วโมงเรียนรอบเช้าดังขึ้นในโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง พร้อมกับเสียงร้องของนักเรียนที่หนีมนุษย์ศพเดินได้ที่ไล่ทำร้ายนักเรียนและ อาจารย์ เพื่อให้คนเหล่านั้น เป็นอย่างมัน...
"เฮ้ย! หนีเร็วไอ้นี่มันไม่ใช่คนแน่ๆ" เสียงของเหล่าเด็ก ม.ปลาย และอาจารย์ ที่มีวิจารณญาณเพียงพอและเหลือน้อยกว่าครึ่งโรงเรียนตะโกนเตือนกันจนทั่วตัว อาคาร ก่อนที่หลายๆเสียงจะเงียบลง และกลายเป็นเสียงที่น่าสยดสยอง
ซึ่งมันก็แหงล่ะ ถ้าหากโดนรุมกัด ใครก็รู้ว่ารูปร่างอันแสนน่ารักเพรียวบางของเธอจะกลายเป็นอะไรที่น่าสยดสยองดั่งเหล่าอสูรตรงหน้า (ตามแบบสไตล์ซอมบี้ล่ะนะ...) ในระหว่างที่เธอกำลังกรี๊ดและหลับตาปี๋พร้อมน้ำตาตามสัญชาติญาณความกลัวนั้น ก็มีอะไรบางอย่างกระเซ็นใส่หน้าเธอ เธอลืมตาหรี่ๆ ก่อนจะเห็นว่าซอมบี้เหล่านั้นเละฉกรรจ์จนเลือดเหม็นๆของมันกระเซ็นมาโดนแก้ม เธอ และบนซากซอมบี้นั้น ก็มีเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมห้องยืนถือไม้หน้าสามเปื้อนคราบเลือดอยู่
ผมของเขาดำขลับ มีร่างกายที่สมส่วนเหมือนเด็กมัธยมทั่วไปแต่ก็แข็งแรง มีแววตาที่เหมือนจะโหดและเอาจริงเอาจังในหน้าที่แสนจะปลาตาย
ไม่นานนักเหล่าซอมบี้ก็แห่กันมาราวจะซื้อของเซลส์ พระเอกของเรื่องที่ชินกับเรื่องพรรค์นี้ ด้วยประสบการณ์การเอาตัวรอดและการต่อสู้ที่สูง เขาจับไม้หน้าสามคู่ใจให้ถนัดมือ เลียริมฝีปาก แผ่วลมหายใจลง
ในระหว่างที่ทั้งคู่แว้ดพลางหนีกัน ทางแยกข้างหน้าก็เต็มไปด้วยเหล่าซอมบี้ที่มากพอๆกับกลุ่มข้างหลังโผล่มาดักทั้งคู่พอดี
...ในที่สุด ทั้งคู่ก็หนีมาได้อย่างปลอดภัย และซ่อนตัวในห้องวิทยาศาสตร์ที่เตรียมการสร้างทางหนีไว้เสร็จสรรพ ทั้งระเบียง ประตู หรือแม้แต่เพดานไม้อัด
ว่าแล้วการทดสอบหาพรรคพวกได้เริ่มขึ้น
...หลัง จากนั้นได้ไม่นาน เมื่อทั้งคู่เห็นว่าได้โอกาสที่เจ้าพวกผีดิบไม่น่าบุกมาได้แล้ว จึงใช้ช่วงนั้นติดต่อโลกภายนอก มือถือเงินพร้อม แบ็ตฯ 3 ขีด สัญญาณเรียบร้อย คงไม่มีทางที่จะเหมือนหนังแนวเอาตัวรอดทั่วไปแน่ๆ แต่ทว่า ไม่ว่าจะติดต่อไปที่ไหนก็ไม่มีใครรับ แม้แต่ที่บ้าน สถานีตำรวจ หรือแม้แต่อาหารเดลิเวอรี่เท่านี้ก็เป็นที่แน่ใจแล้วว่า โลกภายนอกก็กำลังอลหม่าน ไม่ได้แหวกแนวจากหนังแนวเอาตัวรอดเลยแม้แต่น้อย...
แต่ว่าที่นี่คือห้องวิทยาศาสตร์นะ! อุปกรณ์มีพร้อมทุกอย่าง! ทุกอย่างที่ไม่ใช่อาหาร...
โชคยังดีที่เป็นแค่ทุกข์เบา พอได้จังหวะที่นิลเผลอไปสังเกตุการณ์แถวทางออกและสำรวจอุปกรณ์ แก้วจึงแอบไปมุมห้องและปล่อยเขื่อนใส่ขวดขยะพลาสติกที่มีเกรื่อนพื้นห้อง ...ต้องขอบคุณนักเรียนที่ทิ้งขยะไม่เป็นที่จริงๆ ระหว่างที่แก้วจะปาขวดน้ำทองคำให้ออกไปนอกหน้าต่าง ก็มีเสียงหล่น ตุ้บ! ลงมาจากรูเพดาน(ที่ใครก็ไม่รู้เป็นคนทำ...)
"โอ๊ย~! แค่จะลองชะโงกหน้ามาดูเอง ดันพังลงมาซะได้ อู๊ย~!"
"แหะๆ ชื่อเจนจ้า 'โทษทีน้~า ทั้งคู่ พอดีหนีพวกซอมบี้ด้วยการหนีขึ้นเพดานน่ะ พอเห็นมีรูใหญ่ๆเลยชะโงกมองดูเพราะสงสัย และเพดานก็ถล่มลงมาอ้ะ คงไม่ได้มาขัดบรรยากาศทั้งคู่นะ"
"ว่าแต่'โทษทีนะซดน้ำเธอหมดเลย แต่อร่อยดีนะ ซื้อที่ไหนหรอ?"
“ศูนย์ฯแพทย์.. "เชื้อโรคเรอะ หรือจะเป็นฤทธิ์ยา..." แก้วใช้ความคิด
”วะ...ว่าแต่เจนทำไมถึงเอาตัวรอดจนขึ้นไปบนเพดานได้หรอ เก่งจัง”
โคร~ก.... อยู่ ดีๆเสียงท้องร้องของทั้ง 3 คน ก็ดังพร้อมกัน แต่ละคนต่างก็หิวจนใส้แทบขาด จนแทบจะกินกันเองได้ ไม่ได้ต่างจากซอมบี้ที่พวกเขาหนีเลย นิลที่หิวจนเริ่มเพ้อจึงได้พูดขึ้น
จนกระทั่งวันใหม่ ทั้ง 3 คน ถึงจะไม่ได้อาบน้ำแปรงฟัน แต่ก็สามารถใช้ชีวิตรอดได้
ระหว่างที่วัยรุ่นทั้งสามวิ่งไปยังห้องสมุด ก็สังเกตุเห็นซอมบี้ทั้งหลาย ไม่กล้าเข้าใกล้ห้องสมุดเลย
นิล แก้ว และเจน มองหน้ากันอย่างสงสัย เดินลึกเข้าไปในห้องสมุด และเขาก็ได้พบ เกียร์ เด็ก หนุ่มอายุ 16ซึ่ง เป็นรุ่นน้องในทีมกรีฑาที่เจนอยู่ ซึ่งเกียร์ก็รู้จักนิลด้วยเพราะเมื่อมีงานกีฬาสี ทั้งคู่ก็มักจะได้เจอกันประจำ
เกียร์ กำลังอ้าปากตอบทั้งๆที่สังขารแทบไม่ไหว แต่ทว่าอยู่ดีๆก็มีมีดลอยมาจากไหนไม่รู้เฉี่ยวหน้านิลราวกับตั้งใจจนนิลสั่น และสันหลังวาบ
"พะ...พะ... พะ..."
ในระหว่างที่นิลกับเกียร์(ที่สภาพปางตาย)ช่วยกันถูพื้น นิลก็เหลือบไปเห็นซอมบี้ตนนึงกำลังขัดถูกระจกด้วยผ่าขี้ริ้ว น้ำยาเช็ดกระจก ...และน้ำตา
"กะ... ก็ตอนนั้น ฉันเห็นเจ๊แกเดินมาจากห้องน้ำ ท่าทางน่าอร่อยดี เลยว่าจะไปจับกินตามบทซอมบี้ แต่ก็คิดอยู่ว่ามันแหม่งๆน่าแปลก ในห้องน้ำก็มีซอมบี้ดักคนอยู่ตั้งเยอะ ทำไมถึงรอดมาได้ล่ะ? แต่ เจ๊แกก็ไม่รอช้า บึ่งเข้ามาหาฉันแล้วจระเข้ฟาดหางใส่ลำตัวฉันจนซี่โครงหักไปซี่ กระทืบลิ้นปี่ฉันจนร้องลั่น แล้วเจ๊แกก็หัวเราะราวกับปิศาจ ลากฉันมาที่นี่พลางบอกด้วยว่า จะให้ฉันทำความสะอาดห้องสมุดซะ มีแต่น้องชายหน้าโง่กับซอมบี้ตนก่อนๆงานมันไม่ค่อยเดิน ทาสงี้ล่ะมีไว้เยอะๆแหละดี และเพื่อความมั่นใจว่าฉันจะไม่หนี เจ๊แกเลยซวกเอ็นข้อเท้าฉันออกข้างนึง แล้วก่อนที่ฉันในสภาพปางตาย(?)จะ โดนลากมาที่นี่ ฉันก็เหลือบไปเห็นในประตูห้องน้ำหญิงที่เจ๊แกเพิ่งออกมา มีซากของเพื่อนฉันกระจายอยู่เต็มเลย แขนขากระเด็นทั่วห้อง ฉันคงสู้หล่อนไม่ไหวจริงๆ ฮึก...ฮึก... เพื่อนฉันตนอื่่นก็ไม่รู้โดนเจ๊นี่ลากมาที่นี่ด้วยวิธีอะไร แต่นี่มันช่าง... มันช่าง... แค่พวกเราเป็นซอมบี้ต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ!?" ซอมบี้ที่แสนน่าอนาถาร้องไห้อย่างน่าอดสูพลางตะโกนออกมาเบาๆตามเสียงสะอื้น
ทาง ด้านสาวๆ แก้ว เจน และดาวก็คุยกันอย่างถูกคอ แต่ก็โชคยังดีที่ที่แก้วยังพอจำจุดประสงค์ได้ แทนที่จะมาหาที่อยู่ของศูนย์ฯแพทย์จากหนังสือ
ดาวที่กำลังนั่งให้ซอมบี้ทุบไหล่เยี่ยงทาส (ซึ่งไม่ใช่ภาพที่จะหาดูได้แม้ในสารคดีรวมเรื่องแปลกแน่ๆล่ะ) ตอบไปตามตรง
...คือตอนที่เกิดเรื่องขึ้นตอนแรกๆ หนูเห็นคนที่ใส่ชุดของศูนย์ฯแพทย์มาเริ่มกัดคนในโรงเรียน และโรงเรียนก็มีพวกซอมบี้อาละวาดนี่แหละค่ะ
ตอนที่ 1 : อย่ามาเหมารวมผีดิบให้มันเหมือนกันหมดสิเฟ้ย!
กริ๊ง~!!!!!! เสียง กริ่งหมดชั่วโมงเรียนรอบเช้าดังขึ้นในโรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง พร้อมกับเสียงร้องของนักเรียนที่หนีมนุษย์ศพเดินได้ที่ไล่ทำร้ายนักเรียนและ อาจารย์ เพื่อให้คนเหล่านั้น เป็นอย่างมัน...
"เฮ้ย! หนีเร็วไอ้นี่มันไม่ใช่คนแน่ๆ" เสียงของเหล่าเด็ก ม.ปลาย และอาจารย์ ที่มีวิจารณญาณเพียงพอและเหลือน้อยกว่าครึ่งโรงเรียนตะโกนเตือนกันจนทั่วตัว อาคาร ก่อนที่หลายๆเสียงจะเงียบลง และกลายเป็นเสียงที่น่าสยดสยอง
"กรี๊ด!!! ช่วยด้วย!!"
เสียงร้องลั่นของนักเรียนสาวเรียบร้อย ม.5 วัย 17 ตัวเผือกผมน้ำตาลชื่อ แก้ว ดังมาแต่ไกล เธอกำลังจะถูกเหล่าซอมบี้รุมทำร้ายและกำลังจนมุมอยู่หน้่าห้องเรียน ตัวของเธอสั่นราวกับลูกนกตกน้ำซึ่งมันก็แหงล่ะ ถ้าหากโดนรุมกัด ใครก็รู้ว่ารูปร่างอันแสนน่ารักเพรียวบางของเธอจะกลายเป็นอะไรที่น่าสยดสยองดั่งเหล่าอสูรตรงหน้า (ตามแบบสไตล์ซอมบี้ล่ะนะ...) ในระหว่างที่เธอกำลังกรี๊ดและหลับตาปี๋พร้อมน้ำตาตามสัญชาติญาณความกลัวนั้น ก็มีอะไรบางอย่างกระเซ็นใส่หน้าเธอ เธอลืมตาหรี่ๆ ก่อนจะเห็นว่าซอมบี้เหล่านั้นเละฉกรรจ์จนเลือดเหม็นๆของมันกระเซ็นมาโดนแก้ม เธอ และบนซากซอมบี้นั้น ก็มีเด็กหนุ่มเพื่อนร่วมห้องยืนถือไม้หน้าสามเปื้อนคราบเลือดอยู่
ผมของเขาดำขลับ มีร่างกายที่สมส่วนเหมือนเด็กมัธยมทั่วไปแต่ก็แข็งแรง มีแววตาที่เหมือนจะโหดและเอาจริงเอาจังในหน้าที่แสนจะปลาตาย
"เอ้า! เป็น'ไรมั๊ย?"
เด็กหนุ่มเอ่ยถามเด็กสาวด้วยน้ำเสียงแข็งๆ ซึ่งเขาคนนั้นคือ นิล เด็กหนุ่มหน้าตายวัย 17 ที่เก่งเรื่องกีฬา เป็นตัวแทนนักกีฬาในกีฬาสีแทบทุกปี แต่ดันมีเรื่องวิวาทบ่อย และเอาตัวรอดเก่ง (ตามฉบับพระเอกแนวเอาตัวรอด)
นิลฉุดมือแก้วที่กำลังนั่งล้มพับอยู่ขึ้น
"ขอบคุณจ้ะ"ไม่นานนักเหล่าซอมบี้ก็แห่กันมาราวจะซื้อของเซลส์ พระเอกของเรื่องที่ชินกับเรื่องพรรค์นี้ ด้วยประสบการณ์การเอาตัวรอดและการต่อสู้ที่สูง เขาจับไม้หน้าสามคู่ใจให้ถนัดมือ เลียริมฝีปาก แผ่วลมหายใจลง
และวิ่งหนีอย่างองค์อาจ พร้อมกับทิ้งเด็กสาวที่พยายามวิ่งตามอย่างสุดชีวิตโดยไม่ใยดี...
"ทำไมทิ้งกันง่ายๆอย่างงี้ยะ ไม้ก็มีนี่ ตีมันสิยะ!?"
"ก็เมื้อกี้มันฉากเปิดตัวนี่หว่า ก็ต้องฟาดซอมบี้ให้มันเท่ห์ๆหน่อยเซ่!!"ในระหว่างที่ทั้งคู่แว้ดพลางหนีกัน ทางแยกข้างหน้าก็เต็มไปด้วยเหล่าซอมบี้ที่มากพอๆกับกลุ่มข้างหลังโผล่มาดักทั้งคู่พอดี
นิลจึงใช้หน้าสามอาบเลือดฟาดเหล่าผีดิบข้างหน้าจนกระจายเรียบไปตามๆกัน
ก็ถ้าฟาดซอมบี้ทั้งฝูงได้ทำไมไม่ฟาดไอ้พวกข้างหลังตั้งแต่แรกล่ะย้า~!!!!
"เออน่ะ! เลี้ยวทางนั้นนะ! ทางลัดไปห้องวิทย์!"
ว่าแล้วทั้งคู่ก็รีบวิ่งให้คลาดสายตาเหล่้าผีดิบ และเข้าห้องวิทยาศาสตร์ ล็อคประตูทันที เหล่าซอมบี้ที่ไล่ตามไม่ทันจนคลาดสายตา จึงแยกย้ายไปทั่ว...ในที่สุด ทั้งคู่ก็หนีมาได้อย่างปลอดภัย และซ่อนตัวในห้องวิทยาศาสตร์ที่เตรียมการสร้างทางหนีไว้เสร็จสรรพ ทั้งระเบียง ประตู หรือแม้แต่เพดานไม้อัด
"เอ่อ... ฉันขออยู่กับเธอจนกว่าจะรอดจากฤดูซอมบี้นี้ได้มั๊ย?"
“เอางั้นก็ได้ แต่เพื่อความมั่นใจว่าเธอจะไม่เป็นตัวถ่วง ฉันขอทดสอบอะไรเธอหน่อยได้ไหมล่ะ?”
นิลย้อนถามกลับด้วยสีหน้าซังกะตาย ซึ่งแน่นอนว่าในช่วงวิกฤตินี้ นอกจากพวกซึนเดเระถึงระดับเซลล์ ใครจะให้ทำอะไรยังไงก็ยอมทั้งนั้น เพื่อจะได้เพื่อนพ้องเพิ่มหรือเพื่อเอาตัวรอดว่าแล้วการทดสอบหาพรรคพวกได้เริ่มขึ้น
ในห้อง แก้ว และลิงที่หิวโซ 4 ตัว มีกล้วยหอมสุกที่มัดติดกับเชือกซึ่งขึงติดไว้กับเพดาน ที่พื้นมีบันไดไม้ที่พาดให้ปีนได้ถึงเพดานอยู่ หากใครปีนบันไดนั้น ลิงหรือคนที่เหลือก็จะถูกน้ำเย็นเฉียบสาดใส่*
แก้ว ไม่รอช้าเสยคางนิลด้วยโทสะ จนกระเด็นขึ้นไปกระแทกเพดาน เพดานแถบนั้นแตกหักถล่มลงมา ...พร้อมกับกล้วยผลนั้นด้วย
อนิจจา... เพดานที่ทำไว้เป็นทางหนีพังย่อยยับ ทางหนีเหลือแค่ประตูกับระเบียงเสียแล้ว ในที่สุดแก้วก็ได้มีนิลเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรม โดยที่ยังคงมีปัญหาคาใจเด็กหนุ่มว่า
"ถ้าทำได้ขนาดนี้จะไปกลัวซอมบี้ทำไมวะ?"...หลัง จากนั้นได้ไม่นาน เมื่อทั้งคู่เห็นว่าได้โอกาสที่เจ้าพวกผีดิบไม่น่าบุกมาได้แล้ว จึงใช้ช่วงนั้นติดต่อโลกภายนอก มือถือเงินพร้อม แบ็ตฯ 3 ขีด สัญญาณเรียบร้อย คงไม่มีทางที่จะเหมือนหนังแนวเอาตัวรอดทั่วไปแน่ๆ แต่ทว่า ไม่ว่าจะติดต่อไปที่ไหนก็ไม่มีใครรับ แม้แต่ที่บ้าน สถานีตำรวจ หรือแม้แต่อาหารเดลิเวอรี่เท่านี้ก็เป็นที่แน่ใจแล้วว่า โลกภายนอกก็กำลังอลหม่าน ไม่ได้แหวกแนวจากหนังแนวเอาตัวรอดเลยแม้แต่น้อย...
แต่ว่าที่นี่คือห้องวิทยาศาสตร์นะ! อุปกรณ์มีพร้อมทุกอย่าง! ทุกอย่างที่ไม่ใช่อาหาร...
*ชื่อการทดลองว่า ลิง 5 ตัว เป็นการทดลองพฤติกรรมศาตร์ที่ใช้ลิงทดลองโดยมีกติกาดังที่กล่าวข้างต้น หากลิงตัวใดปีนบันได ก็จะถูกลิงอีก 4 ตัวรุมสกัม และเมื่อนำลิงตัวใหม่เข้ามาแทนที่ลิงที่ถูกรุมสกัม ลิงอีกตัวก็จะวิ่งหากล้วยและถูกรุมสกัมอีก
หนุ่มสาวต่างหิวโซจากการบู๊ล้างผลาญและหนีซอมบี้ตั้งแต่เกือบเที่ยง ปัจจุบัน ตอนนี้บ่าย 4 โมง แล้ว ทั้งๆที่วันเวลาทั่วไปก็น่าจะกลับบ้านไปหาอะไรกินเล่นแล้วแท้ๆ แต่ความหิวก็ไม่น่ากลัวเท่าอาการ "อยากปลดทุกข์" ของวัยรุ่นสาว...
ซึ่งแน่นอนว่าหากแก้วไปห้องน้ำก็คงเจอซอมบี้รูดซิปรอหน้าห้องน้ำแล้วถามว่า "จะลองมั๊ย?" แน่ๆ จะปลดปล่อยซะตรงนี้ก็กะไรอยู่ เพราะดันมีผู้ชายอยู่ด้วยนี่สิ
โชคยังดีที่เป็นแค่ทุกข์เบา พอได้จังหวะที่นิลเผลอไปสังเกตุการณ์แถวทางออกและสำรวจอุปกรณ์ แก้วจึงแอบไปมุมห้องและปล่อยเขื่อนใส่ขวดขยะพลาสติกที่มีเกรื่อนพื้นห้อง ...ต้องขอบคุณนักเรียนที่ทิ้งขยะไม่เป็นที่จริงๆ ระหว่างที่แก้วจะปาขวดน้ำทองคำให้ออกไปนอกหน้าต่าง ก็มีเสียงหล่น ตุ้บ! ลงมาจากรูเพดาน(ที่ใครก็ไม่รู้เป็นคนทำ...)
"โอ๊ย~! แค่จะลองชะโงกหน้ามาดูเอง ดันพังลงมาซะได้ อู๊ย~!"
นิลและแก้วที่ยังไม่ทันได้ปาขวดน้ำเสียหันมามองด้วยสีหน้าตกใจ เจ้าของเสียงก็คือ เจน เด็กสาวชุดพละห้องเรียนข้างๆ ที่เก่งกีฬาเป็นที่สุดและมีนิสัยสดใสอัธยาศัยดี แต่ไม่ค่อยสนมารยาทมากนัก
"อ๊ะ! คอแห้งพอดีเลย นั่นน้ำเก๊กฮวยสินะ?"
เจนรีบคว้าขวดน้ำในมือแก้วอย่างเร็วมาดื่มเอื๊อกๆโดยไม่สนใจความรู้สึก ผิดแผกนี้เลย คงเพราะเหนื่อยจริงๆแหละ อนิจจา...
"แหะๆ ชื่อเจนจ้า 'โทษทีน้~า ทั้งคู่ พอดีหนีพวกซอมบี้ด้วยการหนีขึ้นเพดานน่ะ พอเห็นมีรูใหญ่ๆเลยชะโงกมองดูเพราะสงสัย และเพดานก็ถล่มลงมาอ้ะ คงไม่ได้มาขัดบรรยากาศทั้งคู่นะ"
สาวสปอร์ตหัวเราะแหะๆพลางบอกเหตุผลที่โผล่มา
"ว่าแต่'โทษทีนะซดน้ำเธอหมดเลย แต่อร่อยดีนะ ซื้อที่ไหนหรอ?"
แหะๆ บ้านฉันทำน้ำเก๊กฮวยขายน่ะ
แถสนิท...
"เฮ้ยๆ! หล่อน นี่หล่อนรู้อะไรเกี่ยวกับไอ้พวกนี้บ้างมั๊ยเนี่ย?" นิลไต่สวนด้วยหน้าตายๆของเขา
"ก็ เห็นว่าอยู่ดีๆมีคนแปลกหน้าเข้ามาในโรงเรียน แล้วอยู่ดีๆก็ไล่กวดคนในโรงเรียนน่ะ" คนโดนไต่สวนตอบพลางนึกเรื่องที่เกิดขึ้น "เออใช่! ฉันเห็นชุดเขาแล้ว น่าจะมาจากศูนย์ฯแพทย์แหละ!"“ศูนย์ฯแพทย์.. "เชื้อโรคเรอะ หรือจะเป็นฤทธิ์ยา..." แก้วใช้ความคิด
"ฮาเร็มในดงซอมบี้ บทการ์ตูนเอาตัวรอดสินะ..." นิลใช้ความคิดตาม
"ผู้ชายมีคนเดียว จะจิ้นฯหนุ่มยาโออิยังไงล่ะทีนี้..." เจนใช้ความคิดบ้างไม่น้อยหน้าทั้งสองคน
”วะ...ว่าแต่เจนทำไมถึงเอาตัวรอดจนขึ้นไปบนเพดานได้หรอ เก่งจัง”
แก้วรีบตะโกนถามดักความคิดบ้าๆของสองคนนี้ ก่อนที่จะคิดอะไรเกินเลย
ฮะๆ ก็ฉันปากระเทียมใส่มันน่ะสิ~
"กระเทียม!?"
แต่พอกระเทียมหมดก็เลยสวดชินบัญชรใส่มันน่ะ
"สวดชินบัญชรใส่ซอมบี้!?"
แหม แต่ก็ไม่ยักกะได้ผลแฮะ~ เลยใช้ไม้ฟาดและหนีมาน่ะ
"ก็แหงสิคุณเธอ!?"โคร~ก.... อยู่ ดีๆเสียงท้องร้องของทั้ง 3 คน ก็ดังพร้อมกัน แต่ละคนต่างก็หิวจนใส้แทบขาด จนแทบจะกินกันเองได้ ไม่ได้ต่างจากซอมบี้ที่พวกเขาหนีเลย นิลที่หิวจนเริ่มเพ้อจึงได้พูดขึ้น
พวกเธอรู้มั๊ย ซอมบี้พวกนี้มีหลายตัวที่เพิ่งตายมาไม่นาน...
"อืมห์..." สองสาวตอบ
ห้องวิทย์ฯแบบนี้ มีที่จุดให้เยอะมากเลยรู้เปล่า?
"อืมห์..." สองสาวพยักหน้า
ถึงซอมบี้มันอาจติดเชื้อหรือเนื้อเน่า ถ้าเอามาฆ่าเชื้อด้วยความร้อน มันคงจะกินได้สินะ..?
สองสาวหันมามองนิลทันทีด้วยแววตาที่แสนเชิดชูเคารพแบบไม่เคยมองมาก่อน
…
"พวกเรามาล่าซอมบี้กินกันเถอะ!"
และแล้วความคิดและการกระทำสุดโต่งก็เริ่มขึ้น ในโลกนี้จะมีใครคิดล่าซอมบี้เพื่อกินกันบ้างล่ะ!? ถ้าไม่ใช่เหล่าเด็ก ม.5 ทั้ง 3 คน นี้! ห้องวิทยาศาสตร์กลายเป็นป้อมปราการไปแล้ว
ซอมบี้ที่เดินผ่านแถวนั้นก็จะถือว่าโชคร้าย ไม่แคล้วถูกจับย่างกินในห้องวิทยาศาสตร์เป็นมื้อค่ำ มีกับดักมากมายคอยดักเหล่าผีดิบ
"น่าเสียดายชะมัด รู้งี้ไปหลบในห้องคหกรรมดีกว่า หม้อเอยเครื่องปรุงเอย"จนกระทั่งวันใหม่ ทั้ง 3 คน ถึงจะไม่ได้อาบน้ำแปรงฟัน แต่ก็สามารถใช้ชีวิตรอดได้
... ด้วยการกินผู้ล่าแทนเสียเอง
แต่การอยู่แบบนี้จะอยู่รอดไปได้เสียกี่วัน ทั้งสามจึงตัดสินใจออกจากที่นี่ เพื่อที่จะไปดูต้นตอปัญหาด้วยตาตัวเอง หรือก็คือจะเดินทางไปศูนย์ฯแพทย์นั่นเอง ทั้งสามที่เชื่อใจกันมากกว่าวันแรกที่ซอมบี้อาละวาด ได้มองหน้ากัน ยิ้มพร้อมกับแววตาที่ฉายประกายมิตรภาพแล้วพูดพร้อมกันว่า
ศูนย์ฯแพทย์เนี่ย... มันอยู่ไหนล่ะวะ....
ห้องสมุดหรือไม่ก็ห้องคอมฯนี่แหละ ที่จะใช้หาข้อมูลนี้ได้!
นิล แก้ว และเจน ที่เห็นพ้องต้องกันในความเห็นนี้ จึงได้แบกอาวุธเสร็จสรรพ บึ่งไปห้องคอมพิวเตอร์ทันที ทว่า สิ่งที่ทั้งสามพบเห็นก็คือ ประตูและหน้าต่างห้องคอมต่างก็ล็อคจากข้างใน บริเวณหน้าต่างด้านในจะมีลูกกรงอยู่ เพดานเป็นปูน เรียกได้ว่าแทบจะไม่มีทางเข้าไปในนั้นได้เลย
“ปัดโธ่เว้ย!!” นิลตะโกนด้วยความหงุดหงิดเล็กน้อย
แต่ละคนก็ไม่เคยใช้ลวดเป็นกุญแจผีด้วยสิ เพื่อที่จะได้ข้อมูลมาก่อนที่จะได้ปะทะกับซอมบี้ จึงไม่มีเวลาพอจะมาฝึกไขประตูด้วยลวดแน่
ห้องสมุดคือทางเลือกสุดท้าย!ระหว่างที่วัยรุ่นทั้งสามวิ่งไปยังห้องสมุด ก็สังเกตุเห็นซอมบี้ทั้งหลาย ไม่กล้าเข้าใกล้ห้องสมุดเลย
"ทำไมห้องสมุดดูสะอาดสะอ้านดีจัง~" เจนถามด้วยสีหน้างงนิดๆ
แต่จะว่าไปก็จริงแฮะ ที่อื่นเปื้อนเลือดเปื้อนหนองหมดเลยนี่ แก้วคิดแล้วพูดตาม
"เออน่ะ! เดินไปกันเหอะ อยู่อย่างนี้ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนหรอก!"
เมื่อทั้งสามเข้าห้องสมุด ก็ได้เห็นสิ่งที่เกิดมาคงไม่มีทางได้เห็นอีก ซอมบี้ทั้งหลายช่วยกันทำความสะอาดห้องสมุด ...พลางร้องไห้นิล แก้ว และเจน มองหน้ากันอย่างสงสัย เดินลึกเข้าไปในห้องสมุด และเขาก็ได้พบ เกียร์ เด็ก หนุ่มอายุ 16ซึ่ง เป็นรุ่นน้องในทีมกรีฑาที่เจนอยู่ ซึ่งเกียร์ก็รู้จักนิลด้วยเพราะเมื่อมีงานกีฬาสี ทั้งคู่ก็มักจะได้เจอกันประจำ
แต่ทว่าเกียร์สภาพไม่ต่างกับซอมบี้เลย ฟกช้ำดำเขียวราวกับถูกนักเรียนทั้งโรงเรียนรุมสกัมเอา
"เป็นอะไรไปวะเนี่ย!? ซอมบี้รุมทำร้ายเหรอ!? แกจะเป็นซอมบี้แล้วสินะ!!?"
เกียร์ กำลังอ้าปากตอบทั้งๆที่สังขารแทบไม่ไหว แต่ทว่าอยู่ดีๆก็มีมีดลอยมาจากไหนไม่รู้เฉี่ยวหน้านิลราวกับตั้งใจจนนิลสั่น และสันหลังวาบ
ฉึก!!
"ในห้องสมุดเงียบๆหน่อยสิยะ!"
เสียงร้องเตือนอย่างโมโหของผู้หญิงลอยมาตามมีดเล่มนั้น ซึงเจ้าของเสียงก็คือ ดาว รุ่นพี่ ม.6 วัย 18 ที่ สวยเอาเรื่อง ผมดำยาวเกือบถึงบั้นท้าย แต่ก็ท่าทางโหดไม่น้อย
แต่สิ่งที่โหดไม่น้อยหน้าแววตาของเธอก็คือ ข้างหลังเธอมีซอมบี้เดินตามทั้งๆที่ก้มหัวและน้ำตาคลอเบ้าอยู่ นิลเข้าใจได้ทันที ว่าซอมบี้เหล่านั้นคงโดนอะไรที่หนักกว่าที่ตนโดน เลยต้องยอมจำนนต่อหล่อนแต่โดยดี..."พะ...พะ... พะ..."
เกียร์พยายามพูดขึ้นมาด้วยเสียงอันแหบแห้ง
"พี่ผมเอง...ครับ... คร่อก..."
นิล แก้ว และเจนเกือบจะตะโกนแล้วเชียว เพียงแต่ภาพติดตาที่นิลโดนไปหมาดๆทำให้ทั้ง 3 ได้รู้ว่า หากตะโกนอย่างนั้นคงมีอวัยวะเหลือไม่เกิน 31 แน่
"เฮ้ย! ไอ้หนุ่มเฉี่ยวมีดตะกี้น่ะ!"
ดาวชี้ไปที่นิลที่ยังสั่นงกๆ
"ไปถูพื้น ขัดกระจก กวาดเพดาน ถูโต๊ะ เรียงหนังสือในห้องสมุดดิ๊!"
ด้วยรังสีอำมหิตและแววตาแสนน่ากลัวที่หล่อนมีมาแต่ชาติปางใดก็ไม่ทราบ ทำให้เด็กหนุ่มหน้าตายอดีตอันธพาลไม่กล้าแม้จะหือหรือสบตาเธอ ...และต้องยอมทำตามในที่สุดในระหว่างที่นิลกับเกียร์(ที่สภาพปางตาย)ช่วยกันถูพื้น นิลก็เหลือบไปเห็นซอมบี้ตนนึงกำลังขัดถูกระจกด้วยผ่าขี้ริ้ว น้ำยาเช็ดกระจก ...และน้ำตา
"เฮ้ย! คุณผีดิบตรงนั้นน่ะ!"
นิลตะโกนเรียกอย่างไม่ดังเพื่อไถ่ถามชะตากรรมของผู้รับกรรมก่อนตน
"ไปทำอีท่่าไหนถึงโดนอีเจ๊นี่จับมาเป็นไพร่งี้ล่ะ?"
คำถามของนิลทำให้ซอมบี้ผู้น่าสังเวชหันกลับมา แล้วจึงเดินเขยกๆมาหาทั้งคู่
ว่าแล้วผีดิบก็เริ่มเล่าอดีตอย่างเจ็บช้ำ ราวกับคุณลุงวัยเลข 4 ในร้านเหล้า"กะ... ก็ตอนนั้น ฉันเห็นเจ๊แกเดินมาจากห้องน้ำ ท่าทางน่าอร่อยดี เลยว่าจะไปจับกินตามบทซอมบี้ แต่ก็คิดอยู่ว่ามันแหม่งๆน่าแปลก ในห้องน้ำก็มีซอมบี้ดักคนอยู่ตั้งเยอะ ทำไมถึงรอดมาได้ล่ะ? แต่ เจ๊แกก็ไม่รอช้า บึ่งเข้ามาหาฉันแล้วจระเข้ฟาดหางใส่ลำตัวฉันจนซี่โครงหักไปซี่ กระทืบลิ้นปี่ฉันจนร้องลั่น แล้วเจ๊แกก็หัวเราะราวกับปิศาจ ลากฉันมาที่นี่พลางบอกด้วยว่า จะให้ฉันทำความสะอาดห้องสมุดซะ มีแต่น้องชายหน้าโง่กับซอมบี้ตนก่อนๆงานมันไม่ค่อยเดิน ทาสงี้ล่ะมีไว้เยอะๆแหละดี และเพื่อความมั่นใจว่าฉันจะไม่หนี เจ๊แกเลยซวกเอ็นข้อเท้าฉันออกข้างนึง แล้วก่อนที่ฉันในสภาพปางตาย(?)จะ โดนลากมาที่นี่ ฉันก็เหลือบไปเห็นในประตูห้องน้ำหญิงที่เจ๊แกเพิ่งออกมา มีซากของเพื่อนฉันกระจายอยู่เต็มเลย แขนขากระเด็นทั่วห้อง ฉันคงสู้หล่อนไม่ไหวจริงๆ ฮึก...ฮึก... เพื่อนฉันตนอื่่นก็ไม่รู้โดนเจ๊นี่ลากมาที่นี่ด้วยวิธีอะไร แต่นี่มันช่าง... มันช่าง... แค่พวกเราเป็นซอมบี้ต้องทำกันขนาดนี้เลยเหรอ!?" ซอมบี้ที่แสนน่าอนาถาร้องไห้อย่างน่าอดสูพลางตะโกนออกมาเบาๆตามเสียงสะอื้น
นิลและเกียร์ต่างก็ทำได้แค่ลูบหลังผีดิบตนนั้น...
พวกฉันเข้าใจแกนะ.... แต่แม้คนกันเอง เจ๊แกก็ไม่เว้นหรอกว่ะ....
และแล้วมิตรภาพต่างสายพันธุ์ที่เริ่มต้นจากความทรมาณและความน่าอดสูก็ก่อร่างขึ้นทาง ด้านสาวๆ แก้ว เจน และดาวก็คุยกันอย่างถูกคอ แต่ก็โชคยังดีที่ที่แก้วยังพอจำจุดประสงค์ได้ แทนที่จะมาหาที่อยู่ของศูนย์ฯแพทย์จากหนังสือ
สู้ถามจากรุ่นพี่ผู้รอบรู้เลยจะดีกว่าไหม?
"อ่า... พี่ดาวคะ คือพอจะรู้รึเปล่าคะว่าศูนย์ฯแพทย์อยู่ที่ไหน?"
ดาวที่กำลังนั่งให้ซอมบี้ทุบไหล่เยี่ยงทาส (ซึ่งไม่ใช่ภาพที่จะหาดูได้แม้ในสารคดีรวมเรื่องแปลกแน่ๆล่ะ) ตอบไปตามตรง
"รู้สิ ไปบ่อยเลยล่ะ ทำไมเหรอ?" ดาวย้อนถามกลับ
...คือตอนที่เกิดเรื่องขึ้นตอนแรกๆ หนูเห็นคนที่ใส่ชุดของศูนย์ฯแพทย์มาเริ่มกัดคนในโรงเรียน และโรงเรียนก็มีพวกซอมบี้อาละวาดนี่แหละค่ะ
...เจนตอบตามความจำของตัวเอง
ดาวเปลี่ยนสีหน้า จนทำให้บรรยากาศตรึงเครียดขึ้น
งั้น ที่นั่นก็คงอันตรายมากงั้นสินะ... แต่ช่างเถอะ ถึงอยู่อย่างนี้ต่อไปก็คงไม่มีอะไรดีขึ้น
ดาวพูดพร้อมกับมองหน้าทั้งสองสาวรุ่นน้อง หน้าที่มีแววตาที่แสนเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่น...
ฟังนะ..!!
....ศูนย์ฯแพทย์ก็อยู่หลังโรงเรียนเรานี่เองไง ไม่เคยไปกันเลยเหรอ?
......
หลังโรงเรียนนี่เองหรอกเรอะ!??
เครดิต : taang123
Zombies & Crazies เจออย่างนี้ ผีดิบเศร้า
[IMG]