แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย pongnarut เมื่อ 2013-11-11 21:23
ปัง!!!! ปัง!!!! ปัง!!!! เสียงปืนหลายๆนัดของทหารผู้แบกปืนดังอย่างต่อเนื่องไปยามเวลากลางคืน ทหารแต่ละนายล้วนแต่มีใบหน้าที่อิดโรยเหมือนไร้ความหวัง "ร้อยโทครับ!!! กองกำลังของเราโดนสอยไปถึงสามหน่วยแล้วครับถ้าเป็นแบบนี้อีกต่อไปมีหวังพวกเราได้ถูกฆ่าตายกันหมดแน่ครับ!!!!!"
ท่ามกลางเสียงปืนที่ดังสนั่นชายหนุ่มที่เหมือนทำหน้าที่ส่งข่าวหรือสอดแน่มเข้ามารายงานแก่ผู้บัญชาการของตนเอง ใบหน้าของชายส่งข่าวนั้นมีผ้าพันแผลพันไว้ที่ตาซ้าย ผ้าพันแผลที่ตาซ้ายเริ่มชุ่มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากตา ใบหน้าของเค้าเริ่มหย่นลงคล้ายๆคนบ้าที่จิตตก
เสียงที่แหบๆผ่านออกมาจากวิทยุที่ไว้สำหรับบัญชาการหน่วยต่างๆดังขึ้นมา นายทหารฝ่ายวิทยุแต่ละนายได้แต่ทำสีหน้ากังวลเหมือนคนใกล้ตายแต่ก็ไ่ม่ได้บ่นอะไรออกมา เพราะว่าเป็นทหารก็ต้องเตรียมใจตายไว้เสมอ
'แต่ถ้าจะต้องตายนี่มันก็เกินไปนะว้อย!!! เจ้าพวกเบื้องบนกำลังทำอะไรอยู่ทำไมถึงไม่มีกำลังเสริมส่งมาละ!!!'
พริบตาที่คิดอะไรด้านลบ ก็กลับมีเสียงแหบๆ ตอบออกมาที่วิทยุ เหมือนความสิ้นหวัง
"อึก!! ร้อยโทครับ ข้าศึกฝ่าแดนป้องกันของเรามาได้แล้วครับ!!!! ทำยังไงดีครับร้อยโท!!!"
"ถ่วงเวลาเอาไว้!!! หน่วยวิทยุต่อคลื่นไปหาผู้บัญชาการที!!!"
"รับทราบครับ ร้อยโท!!!"
สิ้นเสียงตอบรับของนายทหารที่นั่งอยู่บนหน้าคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะนายทหารคนนั้นก็เริ่มพิมพ์บางอย่างด้วยความรวดเร็ว ชายที่ถูกเรียกว่าร้อยโทหยิบวอบัญชาการทหารที่มีสำหรับคนมียศนั้น สั่งคำสั่งแก่ทหารรอบนอกที่กำลังสู้รบอยู่กับบางอย่าง
'แย่ละสิ ขืนเป็นแบบนี้ลูกน้องพวกเรามีหวังตายหมดทุกคนแน่'
ตัวร้อยโทเองก็มีความห่วงใยลูกน้องไม่ใช่พวกที่ถอดทิ้งลูกน้องแล้วเอาตัวเองหนีรอด เขาหยิบวิทยุสือสารสีน้ำเงินที่เอาไว้ส่งคำสั่งต่างๆแก่หน่อยทุกหน่วยขึ้นมาสั่งสิ่งที่เขาคิดออกไป
"ทุกหน่วย!!! ถอย!!! วิ่งออกมาไม่ต้องคิดชีวิตรีบเผ่นออกมาให้เร็วที่สุดถ้ายังไม่อยากตายเร็วเข้า!!!!"
""ระ รับทราบครับ!!!""
'รอดกลับมาให้ได้นะเจ้าลูกน้อง'
สถานนะการณ์ตอนนี้เลวร้ายมาก ข้าศึกมีมากกว่า20เท่า กำลังเสริมจากกองทัพหลักก็ไม่มา เสบียงกับพวกยุทธ์อาวุธต่างๆก็แทบจะหมดแล้วด้วย
'นี่หน่วยของพวกเราต้องมาตายในที่แบบนี้งั้นรึ'
ซ่า!----------ซ่า!--------ซ่า!----ซ่า!-------
"ร้อยโทครับ!!!! มีสัญญาณตอบกลับมาจากกองทัพหลักแล้ว!!!"
มาแล้วสินะ
ทันทีที่ได้ยินการแจ้งข่าวของนายทหารวิทยุ ชายที่ถูกเรียกว่าร้อยโทก็เริ่มมีความหวังขึ้นมาในใจ แต่ทว่า อีกใจหนึ่งเขาก็รู้สึกถึงสิ่งที่เป็นความสิ้นหวังเช่นเดียวกัน ร้อยโทรีบสบัดหัวไล่การคิดในแง่ลบออกไปพล่างส่งสัญญาณมือบอกให้ทหารนำคลื่นวิทยุส่งมาทางเขาได้
"กองกำลังหน่วยที่ 2 หมวดที่ 801 เรากำลังถูกข้าศึกโจมตี!!!!! ขอย้ำ!!!! เรากำลังถูกข้าศึกโจมตี!!!!!! ขอให้ทางกองทัพส่งกองหนุนมาช่วยด้วย!!!"
เสียงตะโกนอันดังลั่นของร้อยโทเปร่งออกไปยังวิทยุที่กำลังถืออยู่ ในคลื่นวิทยุที่กำลังพูดนั้น คือคลื่นของกองทัพหลัก ซึ่งส่งพวกหน่วยของเขามายังสนามรบ
[ถึง กองกำลังหน่วยที่ 2 หมวดที่ 801 ทางเราไม่สามารถส่งกองหนุนไปช่วยท่านได้ เพราะว่าทางเราก็โดนโจมตีอยู่เช่นเดียวกับท่าน]
"โดนโจมตีงั้นเรอะ!!? มันจะเป็นไปได้ยังไงกันครับ!!!! ทัพที่เราอยู่ในตอนนี้คือกลางดงข้าศึกที่ท่านส่งมาบุกนะ ส่วนทัพหลังท่านก็มีทหารอีกหลายแสนนายคุ้มกันอยู่ไม่ใช่รึยังไงกันครับท่าน!!!?"
ตึง!!!!
เสียงทุบโต๊ะดังขึ้น คนที่ทุบโต๊ะคือร้อยโท ใบหน้าของเค้าี่ฉายออกมาตอนนี้คือแววโกรธแค้น ทหารของตนในตอนนี้ ถูกส่งมาเป็นหน่วยแรกทางกองทัพเคยบอกกับหน่วยของเขาว่า หากมีอะไรก็รีบแจ้งมาทางหน่วยวิทยุทางกองทัพหลักก็จะได้ส่งกองหนุนมาให้ แต่ตอนนี้ ความหวังที่จะรอดชีวิตกลับบ้านของพวกเขานั้น แทบจะเป็นศูนย์ไปซะแล้ว
เสียงวิทยุของนายทหารแก่คนหนึ่งได้บอกสิ่งๆหนึ่งที่เป็นความสิ้นหวังที่พวกเขาไม่อยากจะรับรู้ที่สุดเป็นเวลาต่อมา
[มันก็จริงที่พวกเราไม่โดนโจมตี แต่จะให้ไปช่วยเหลือพวกเธอในตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้เสียทหารไปซะเปล่าๆ ช่วยไม่ได้ ร้อยโท กระผมขอสั่งในอำนาจของ ผบ. จงสิ้นชีพอย่างมีเกียรติในสนามรบซะ]
"ว่า.....ไง......นะ?"
ร้อยโทแทบจะไม่เชื่อในหูของตัวเอง การสั่งให้สิ้นชีพอย่างมีเกียรติ หมายความว่าจงตายในหน้าที่เพื่อที่เราจะได้ส่งหน่วยต่อไปมาบุกได้อย่างสบายๆนั่นเอง ทางกองทัพในตอนแรกได้เกรณ์ทหารเด็กที่อายุ15ปีขึ้นไปมาเป็นทหาร ซึ่งหน่วยของเขาในตอนนี้ล้วนมีแต่คนที่อายุแทบไม่เกิน20ปีทั้งนั้น แต่ว่าเขาอาจจะคิดว่าคำสั่งเมื่อกี้ตนเองหูฝาดไปเอง จึงได้ถามทางกองทัพหลักอีกครั้งหนึ่ง
"เมื่อกี้....ท่านสั่งว่าอย่างไรนะครับ?"
และคำตอบที่เขาได้รับมาอีกครั้ง ก็คือคำพูดที่สิ้นหวังเหมื่อนอย่างในตอนแรก
[จงสิ้นชีพอย่างมีเกียรติในสนามรบซะ]
สิ้นชีพอย่างมีเกียรติอย่างงั้นหรือ
"อย่ามาล้อเล่นนะเว้ยย!! ส่งคนมาตายในสนามรบยังไม่พอยังคิดจะมาทิ้งพวกที่รอดชีวิตอีกอย่างงั้นเรอะแก!!!? ไม่ตลกเลยนะ!!! รีบๆส่งกองกำลังเสริมมาซักทีเซ่!!"
แม้ว่าร้อยโทจะตะโกนไปซักเท่าไหร่เสียงผบ.ในคลื่นวิทยุก็ไม่ตอบกลับมาราวกับจะหัวเราะเยาะให้พวกเขาตายในสนามรบที่ไม่มีโอกาสรอดชีวิต
"ร้อยโทครับ...ทางกองทัพตัดคลื่นวิทยุไปแล้วครับ"
"ไอ้พวกกองทัพบัดซบ"
"หรือว่าพวกเราโดนทางกองทัพทิ้งเหรอครับร้อยโท บอกพวกเราทีร้อยโทครับ!!!!"
นั่นสินะ โดนทิ้งไว้แบบนี้นี่แสดงว่า เราโดนกองทัพตัดหางปล่อยวัดแล้วอย่างงั้นรึ ทิ้งให้เราสู้กับพวกปีศาจห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ แล้วยังทิ้งให้พวกเราต้องมาตายในสนามรบอีก แล้วพวกลูกน้องของเราละ ไม่ได้การแล้วต้องรีบสั่งให้ถอยทัพหนีเท่านั้น!!!
ร้อยโทรีบหยิบวิทยุสีน้ำเงินที่ใช้ในการติดต่อกับหน่วยทุกหน่วย
"ทุกหน่วยหนีทัพ---"
ตึงงงงงงงงงงงง!!!!!
ยังไม่ทันพูดจบประโยคก็มีเสียงดังสนั่นดังมาจากสนามรบแถมด้วยแผ่นดินสะเทือนทำให้นายทหารที่นั่งบนเก้าอี้นั้นกลิ่งตกเก้าอี้ไปตามคน ร้อยโทก็ล้มลงหัวกระแทกกับท่อนเหล็กของเต็นท์ เลือดไหลออกมาจากหน้าผากของร้อยโทจำนวนมาก พร้อมด้วยเสียงขอความช่วยเหลือจำนวนมากดังมาจากวิทยุสื่อสาร
[อ๊ากกกกกกกกก ช่วยด้วยครับหัวหน้าพวกผมไม่อยากตาย!!!]
[ใครก็ได้ช่วยด้วย เจ็บ เจ็บผมเจ็บจนจะตายแล้วครับหัวหน้า!!!]
[หัวหน้ารีบมาช่วยพวกผมทีพวกผมไม่อยากตายย!!!]
[อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!]
เสียงอันน่าเวทนาถูกส่งมายังวิทยุของร้อยโท
'นี่เรา ทำอะไรไม่ได้เลยยังงั้นรึ'
ร้อยโทได้แต่เวทนาตัวเอง ที่ไม่สามารถช่วยลูกน้องในหน่วยของตัวเองได้ ได้แต่กัดฟันและเช็ดเลือดที่ไหลออกมาบริเวณหน้าผากเท่านั้น
"ร้อยโทครับ มีวัตถุปริศนากำลังพุ่งมาทางนี้ครับบ!!!"
ว่าไงนะ อย่าบอกนะว่า
"ทุกนาย รีบหนีเร็วเข้าาาาาาา!!!!!"
บรึ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!
เสียงระเบิดดังกึ่งก้องไปทั่วทั้งสนามรบ พร้อมด้วยอนุภาพของการทำลายล้าง เมื่อการระเบิดจบลงก็เห็นหลุดขนาดใหญ่เหมือนอุกบาทตกมายังพื้นโลกก็ว่าได้และ ณ บริเวณนั้นไม่ปรากฏผู้รอดชีวิตของ กองกำลังหน่วยที่ 2 หมวดที่ 801 เลย
2
ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง หมู่บ้านแห่งนั้นมีป่าต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวที่สบายตา อากาศก็บริสุทธิ์ มีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งเล่นออกมานอกหมู่บ้านกับพวกเพื่อนๆของเธอ พวกเธอวิ่งเล่นกันไปมา ไปเล่นกันตรงแม่น้ำอย่างสนุกสนานบ้าง ไล่จับกันอย่างสนุกบ้าง อายุของพวกเธอน่าจะราวๆ14-17ปีขึ้นไปได้
"นี่ ไอริส รอด้วยสิยะ!!!"
"ฮะฮ่า แน่จริงก็จับให้ได้จิยัยนมเล็ก"
"หน่อยว่าไงนะหล่อน มาว่าชั้นนมเล็กเธอก็เล็กไม่แพ้กันหรอกยะ!!!"
"แต่ก็ยังมีมากกว่าของเธอละกันน่า คิวคิว "
ทันทีที่พูดออกไปผู้หญิงที่ชื่อว่าไอริสเธอแลบลิ้นออกมาล้อเลียน ผมสีดำยาวสลวยของเธอสะบัดไปตามสายลม ใบหน้าอันน่ารักน่าชังตอนแลบลิ้นออกมายิ่มทำให้ดูน่ารักขึ้นไปอีก ส่วนหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าคิวคิว เธอมีรูปร่างที่เหมือนสูงเพรียวสง่างามเรียกได้ว่าสวยแต่จุดๆหนึ่งที่ไม่เด่นพอก็คือหน้าอกอันเรียกราวกับกระดานของเธอ
พวกเธอทั้งส่วงกำลังเล่นไล่จับกันอยู่แต่ ขณะที่วิ่งอยู่ ไอริสก็สดุดกับอะไรบางอย่างเข้าจนล้มลงไป
"ฮ่าฮ่า สวรรค์ลงโทษเเล้วยังไงละ มาดูถูกคนอกแบนดีนัก"
คิวคิวกุมปากหัวเราะไอริสที่สดุดล้มลงอย่างน่ารัก
"โอย สดุดอะไรกันเนีย----- ว้ายยยยยย!!!! คิวคิวชั้นเจอใครไม่รู้นอนบาดเจ็บเลือดโชกตัวเลย!!!!"
"หะ จริงเหรอ? ว้าย!!!! อกอีแป้นแตก!!!!!! จริงๆด้วย ดะ เดียวชั้นจะไปตามคนมาช่วยนะเธอเฝ้าเค้าไว้ด้วยละ!! "
"จ๊ะ"
ทันทีที่คิวคิวพูดจบเธอก็รีบวิ่งตรงตามทางของป่าเลยทันที ส่วนไอริสที่ถูกสั่งให้เฝ้าไว้ก็เช็ดเลือดของชายที่นอนสลบอยู่
ใบหน้าของชายคนนั้น คือ ร้อยโท ของ กองกำลังหน่วยที่ 2 หมวดที่ 801 นั่นเอง
The Assassin Moral 1 End
To Be Continued
พอดีผมพึ่งจะลองแต่งนิยายครั้งแรก เลยไม่รู้ว่ามันต้องลงยังไงหรือทำยังไงบ้างแต่ถ้าผิดพลาดประการใดผมต้องขออภัยด้วยนะครับ สนุกไม่สนุกก็ช่วยแนะนำกันหน่อยนะครับ
ปัง!!!! ปัง!!!! ปัง!!!! เสียงปืนหลายๆนัดของทหารผู้แบกปืนดังอย่างต่อเนื่องไปยามเวลากลางคืน ทหารแต่ละนายล้วนแต่มีใบหน้าที่อิดโรยเหมือนไร้ความหวัง "ร้อยโทครับ!!! กองกำลังของเราโดนสอยไปถึงสามหน่วยแล้วครับถ้าเป็นแบบนี้อีกต่อไปมีหวังพวกเราได้ถูกฆ่าตายกันหมดแน่ครับ!!!!!"
ท่ามกลางเสียงปืนที่ดังสนั่นชายหนุ่มที่เหมือนทำหน้าที่ส่งข่าวหรือสอดแน่มเข้ามารายงานแก่ผู้บัญชาการของตนเอง ใบหน้าของชายส่งข่าวนั้นมีผ้าพันแผลพันไว้ที่ตาซ้าย ผ้าพันแผลที่ตาซ้ายเริ่มชุ่มไปด้วยเลือดที่ไหลออกมาจากตา ใบหน้าของเค้าเริ่มหย่นลงคล้ายๆคนบ้าที่จิตตก
เสียงที่แหบๆผ่านออกมาจากวิทยุที่ไว้สำหรับบัญชาการหน่วยต่างๆดังขึ้นมา นายทหารฝ่ายวิทยุแต่ละนายได้แต่ทำสีหน้ากังวลเหมือนคนใกล้ตายแต่ก็ไ่ม่ได้บ่นอะไรออกมา เพราะว่าเป็นทหารก็ต้องเตรียมใจตายไว้เสมอ
'แต่ถ้าจะต้องตายนี่มันก็เกินไปนะว้อย!!! เจ้าพวกเบื้องบนกำลังทำอะไรอยู่ทำไมถึงไม่มีกำลังเสริมส่งมาละ!!!'
พริบตาที่คิดอะไรด้านลบ ก็กลับมีเสียงแหบๆ ตอบออกมาที่วิทยุ เหมือนความสิ้นหวัง
"อึก!! ร้อยโทครับ ข้าศึกฝ่าแดนป้องกันของเรามาได้แล้วครับ!!!! ทำยังไงดีครับร้อยโท!!!"
"ถ่วงเวลาเอาไว้!!! หน่วยวิทยุต่อคลื่นไปหาผู้บัญชาการที!!!"
"รับทราบครับ ร้อยโท!!!"
สิ้นเสียงตอบรับของนายทหารที่นั่งอยู่บนหน้าคอมพิวเตอร์ตั้งโต๊ะนายทหารคนนั้นก็เริ่มพิมพ์บางอย่างด้วยความรวดเร็ว ชายที่ถูกเรียกว่าร้อยโทหยิบวอบัญชาการทหารที่มีสำหรับคนมียศนั้น สั่งคำสั่งแก่ทหารรอบนอกที่กำลังสู้รบอยู่กับบางอย่าง
'แย่ละสิ ขืนเป็นแบบนี้ลูกน้องพวกเรามีหวังตายหมดทุกคนแน่'
ตัวร้อยโทเองก็มีความห่วงใยลูกน้องไม่ใช่พวกที่ถอดทิ้งลูกน้องแล้วเอาตัวเองหนีรอด เขาหยิบวิทยุสือสารสีน้ำเงินที่เอาไว้ส่งคำสั่งต่างๆแก่หน่อยทุกหน่วยขึ้นมาสั่งสิ่งที่เขาคิดออกไป
"ทุกหน่วย!!! ถอย!!! วิ่งออกมาไม่ต้องคิดชีวิตรีบเผ่นออกมาให้เร็วที่สุดถ้ายังไม่อยากตายเร็วเข้า!!!!"
""ระ รับทราบครับ!!!""
'รอดกลับมาให้ได้นะเจ้าลูกน้อง'
สถานนะการณ์ตอนนี้เลวร้ายมาก ข้าศึกมีมากกว่า20เท่า กำลังเสริมจากกองทัพหลักก็ไม่มา เสบียงกับพวกยุทธ์อาวุธต่างๆก็แทบจะหมดแล้วด้วย
'นี่หน่วยของพวกเราต้องมาตายในที่แบบนี้งั้นรึ'
ซ่า!----------ซ่า!--------ซ่า!----ซ่า!-------
"ร้อยโทครับ!!!! มีสัญญาณตอบกลับมาจากกองทัพหลักแล้ว!!!"
มาแล้วสินะ
ทันทีที่ได้ยินการแจ้งข่าวของนายทหารวิทยุ ชายที่ถูกเรียกว่าร้อยโทก็เริ่มมีความหวังขึ้นมาในใจ แต่ทว่า อีกใจหนึ่งเขาก็รู้สึกถึงสิ่งที่เป็นความสิ้นหวังเช่นเดียวกัน ร้อยโทรีบสบัดหัวไล่การคิดในแง่ลบออกไปพล่างส่งสัญญาณมือบอกให้ทหารนำคลื่นวิทยุส่งมาทางเขาได้
"กองกำลังหน่วยที่ 2 หมวดที่ 801 เรากำลังถูกข้าศึกโจมตี!!!!! ขอย้ำ!!!! เรากำลังถูกข้าศึกโจมตี!!!!!! ขอให้ทางกองทัพส่งกองหนุนมาช่วยด้วย!!!"
เสียงตะโกนอันดังลั่นของร้อยโทเปร่งออกไปยังวิทยุที่กำลังถืออยู่ ในคลื่นวิทยุที่กำลังพูดนั้น คือคลื่นของกองทัพหลัก ซึ่งส่งพวกหน่วยของเขามายังสนามรบ
[ถึง กองกำลังหน่วยที่ 2 หมวดที่ 801 ทางเราไม่สามารถส่งกองหนุนไปช่วยท่านได้ เพราะว่าทางเราก็โดนโจมตีอยู่เช่นเดียวกับท่าน]
"โดนโจมตีงั้นเรอะ!!? มันจะเป็นไปได้ยังไงกันครับ!!!! ทัพที่เราอยู่ในตอนนี้คือกลางดงข้าศึกที่ท่านส่งมาบุกนะ ส่วนทัพหลังท่านก็มีทหารอีกหลายแสนนายคุ้มกันอยู่ไม่ใช่รึยังไงกันครับท่าน!!!?"
ตึง!!!!
เสียงทุบโต๊ะดังขึ้น คนที่ทุบโต๊ะคือร้อยโท ใบหน้าของเค้าี่ฉายออกมาตอนนี้คือแววโกรธแค้น ทหารของตนในตอนนี้ ถูกส่งมาเป็นหน่วยแรกทางกองทัพเคยบอกกับหน่วยของเขาว่า หากมีอะไรก็รีบแจ้งมาทางหน่วยวิทยุทางกองทัพหลักก็จะได้ส่งกองหนุนมาให้ แต่ตอนนี้ ความหวังที่จะรอดชีวิตกลับบ้านของพวกเขานั้น แทบจะเป็นศูนย์ไปซะแล้ว
เสียงวิทยุของนายทหารแก่คนหนึ่งได้บอกสิ่งๆหนึ่งที่เป็นความสิ้นหวังที่พวกเขาไม่อยากจะรับรู้ที่สุดเป็นเวลาต่อมา
[มันก็จริงที่พวกเราไม่โดนโจมตี แต่จะให้ไปช่วยเหลือพวกเธอในตอนนี้ก็มีแต่จะทำให้เสียทหารไปซะเปล่าๆ ช่วยไม่ได้ ร้อยโท กระผมขอสั่งในอำนาจของ ผบ. จงสิ้นชีพอย่างมีเกียรติในสนามรบซะ]
"ว่า.....ไง......นะ?"
ร้อยโทแทบจะไม่เชื่อในหูของตัวเอง การสั่งให้สิ้นชีพอย่างมีเกียรติ หมายความว่าจงตายในหน้าที่เพื่อที่เราจะได้ส่งหน่วยต่อไปมาบุกได้อย่างสบายๆนั่นเอง ทางกองทัพในตอนแรกได้เกรณ์ทหารเด็กที่อายุ15ปีขึ้นไปมาเป็นทหาร ซึ่งหน่วยของเขาในตอนนี้ล้วนมีแต่คนที่อายุแทบไม่เกิน20ปีทั้งนั้น แต่ว่าเขาอาจจะคิดว่าคำสั่งเมื่อกี้ตนเองหูฝาดไปเอง จึงได้ถามทางกองทัพหลักอีกครั้งหนึ่ง
"เมื่อกี้....ท่านสั่งว่าอย่างไรนะครับ?"
และคำตอบที่เขาได้รับมาอีกครั้ง ก็คือคำพูดที่สิ้นหวังเหมื่อนอย่างในตอนแรก
[จงสิ้นชีพอย่างมีเกียรติในสนามรบซะ]
สิ้นชีพอย่างมีเกียรติอย่างงั้นหรือ
"อย่ามาล้อเล่นนะเว้ยย!! ส่งคนมาตายในสนามรบยังไม่พอยังคิดจะมาทิ้งพวกที่รอดชีวิตอีกอย่างงั้นเรอะแก!!!? ไม่ตลกเลยนะ!!! รีบๆส่งกองกำลังเสริมมาซักทีเซ่!!"
แม้ว่าร้อยโทจะตะโกนไปซักเท่าไหร่เสียงผบ.ในคลื่นวิทยุก็ไม่ตอบกลับมาราวกับจะหัวเราะเยาะให้พวกเขาตายในสนามรบที่ไม่มีโอกาสรอดชีวิต
"ร้อยโทครับ...ทางกองทัพตัดคลื่นวิทยุไปแล้วครับ"
"ไอ้พวกกองทัพบัดซบ"
"หรือว่าพวกเราโดนทางกองทัพทิ้งเหรอครับร้อยโท บอกพวกเราทีร้อยโทครับ!!!!"
นั่นสินะ โดนทิ้งไว้แบบนี้นี่แสดงว่า เราโดนกองทัพตัดหางปล่อยวัดแล้วอย่างงั้นรึ ทิ้งให้เราสู้กับพวกปีศาจห่าเหวอะไรก็ไม่รู้ แล้วยังทิ้งให้พวกเราต้องมาตายในสนามรบอีก แล้วพวกลูกน้องของเราละ ไม่ได้การแล้วต้องรีบสั่งให้ถอยทัพหนีเท่านั้น!!!
ร้อยโทรีบหยิบวิทยุสีน้ำเงินที่ใช้ในการติดต่อกับหน่วยทุกหน่วย
"ทุกหน่วยหนีทัพ---"
ตึงงงงงงงงงงงง!!!!!
ยังไม่ทันพูดจบประโยคก็มีเสียงดังสนั่นดังมาจากสนามรบแถมด้วยแผ่นดินสะเทือนทำให้นายทหารที่นั่งบนเก้าอี้นั้นกลิ่งตกเก้าอี้ไปตามคน ร้อยโทก็ล้มลงหัวกระแทกกับท่อนเหล็กของเต็นท์ เลือดไหลออกมาจากหน้าผากของร้อยโทจำนวนมาก พร้อมด้วยเสียงขอความช่วยเหลือจำนวนมากดังมาจากวิทยุสื่อสาร
[อ๊ากกกกกกกกก ช่วยด้วยครับหัวหน้าพวกผมไม่อยากตาย!!!]
[ใครก็ได้ช่วยด้วย เจ็บ เจ็บผมเจ็บจนจะตายแล้วครับหัวหน้า!!!]
[หัวหน้ารีบมาช่วยพวกผมทีพวกผมไม่อยากตายย!!!]
[อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!]
เสียงอันน่าเวทนาถูกส่งมายังวิทยุของร้อยโท
'นี่เรา ทำอะไรไม่ได้เลยยังงั้นรึ'
ร้อยโทได้แต่เวทนาตัวเอง ที่ไม่สามารถช่วยลูกน้องในหน่วยของตัวเองได้ ได้แต่กัดฟันและเช็ดเลือดที่ไหลออกมาบริเวณหน้าผากเท่านั้น
"ร้อยโทครับ มีวัตถุปริศนากำลังพุ่งมาทางนี้ครับบ!!!"
ว่าไงนะ อย่าบอกนะว่า
"ทุกนาย รีบหนีเร็วเข้าาาาาาา!!!!!"
บรึ่มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!!!!!!
เสียงระเบิดดังกึ่งก้องไปทั่วทั้งสนามรบ พร้อมด้วยอนุภาพของการทำลายล้าง เมื่อการระเบิดจบลงก็เห็นหลุดขนาดใหญ่เหมือนอุกบาทตกมายังพื้นโลกก็ว่าได้และ ณ บริเวณนั้นไม่ปรากฏผู้รอดชีวิตของ กองกำลังหน่วยที่ 2 หมวดที่ 801 เลย
2
ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง หมู่บ้านแห่งนั้นมีป่าต้นไม้ใบหญ้าสีเขียวที่สบายตา อากาศก็บริสุทธิ์ มีเด็กสาวคนหนึ่งกำลังวิ่งเล่นออกมานอกหมู่บ้านกับพวกเพื่อนๆของเธอ พวกเธอวิ่งเล่นกันไปมา ไปเล่นกันตรงแม่น้ำอย่างสนุกสนานบ้าง ไล่จับกันอย่างสนุกบ้าง อายุของพวกเธอน่าจะราวๆ14-17ปีขึ้นไปได้
"นี่ ไอริส รอด้วยสิยะ!!!"
"ฮะฮ่า แน่จริงก็จับให้ได้จิยัยนมเล็ก"
"หน่อยว่าไงนะหล่อน มาว่าชั้นนมเล็กเธอก็เล็กไม่แพ้กันหรอกยะ!!!"
"แต่ก็ยังมีมากกว่าของเธอละกันน่า คิวคิว "
ทันทีที่พูดออกไปผู้หญิงที่ชื่อว่าไอริสเธอแลบลิ้นออกมาล้อเลียน ผมสีดำยาวสลวยของเธอสะบัดไปตามสายลม ใบหน้าอันน่ารักน่าชังตอนแลบลิ้นออกมายิ่มทำให้ดูน่ารักขึ้นไปอีก ส่วนหญิงสาวที่ถูกเรียกว่าคิวคิว เธอมีรูปร่างที่เหมือนสูงเพรียวสง่างามเรียกได้ว่าสวยแต่จุดๆหนึ่งที่ไม่เด่นพอก็คือหน้าอกอันเรียกราวกับกระดานของเธอ
พวกเธอทั้งส่วงกำลังเล่นไล่จับกันอยู่แต่ ขณะที่วิ่งอยู่ ไอริสก็สดุดกับอะไรบางอย่างเข้าจนล้มลงไป
"ฮ่าฮ่า สวรรค์ลงโทษเเล้วยังไงละ มาดูถูกคนอกแบนดีนัก"
คิวคิวกุมปากหัวเราะไอริสที่สดุดล้มลงอย่างน่ารัก
"โอย สดุดอะไรกันเนีย----- ว้ายยยยยย!!!! คิวคิวชั้นเจอใครไม่รู้นอนบาดเจ็บเลือดโชกตัวเลย!!!!"
"หะ จริงเหรอ? ว้าย!!!! อกอีแป้นแตก!!!!!! จริงๆด้วย ดะ เดียวชั้นจะไปตามคนมาช่วยนะเธอเฝ้าเค้าไว้ด้วยละ!! "
"จ๊ะ"
ทันทีที่คิวคิวพูดจบเธอก็รีบวิ่งตรงตามทางของป่าเลยทันที ส่วนไอริสที่ถูกสั่งให้เฝ้าไว้ก็เช็ดเลือดของชายที่นอนสลบอยู่
ใบหน้าของชายคนนั้น คือ ร้อยโท ของ กองกำลังหน่วยที่ 2 หมวดที่ 801 นั่นเอง
The Assassin Moral 1 End
To Be Continued
พอดีผมพึ่งจะลองแต่งนิยายครั้งแรก เลยไม่รู้ว่ามันต้องลงยังไงหรือทำยังไงบ้างแต่ถ้าผิดพลาดประการใดผมต้องขออภัยด้วยนะครับ สนุกไม่สนุกก็ช่วยแนะนำกันหน่อยนะครับ
The Assassin Moral 1
