แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย pongnarut เมื่อ 2013-11-26 21:29
The Assassin Moral 4
หลังจากที่สการ์เล็ตผู้หญิงผมสีเพลิงได้แนะนำตัวกับพวกลูน่าแล้วเธอก็เชิญลูน่าไปยังค่ายทหารที่ตั้งชั่วคราวของเธอซึ่งห่างจากหมู่บ้านไม่ไกลมากนัก ทันทีที่เดินมาถึงในเต้นน์ของเธอสการ์เล็ตก็กล่าวออกมา
"ต้องขอโทษที่ลูกน้องของชั้นเสียมารยาทด้วยนะ นายนี่ชื่ออะไรอย่างงั้นรึ"
'เรียกคนอื่นว่านายยังงั้นเหรอเนี้ยนึกว่าที่โลกนี้จะมีแต่คนที่พูดว่าเจ้าแบบคำพูดสมัยโบราณซะมากกว่านะนี่'
"ผมมีชื่อว่าลูน่า แค่นี้ละ"
เมื่อลูน่าบอกชื่อของตนเองให้สการ์เล็ตออกไปเธอก็ยิ้มขึ้นมาก่อนหนึ่งครั้งก่อนที่จะเชิญลูน่าให้นั่งลงบนเก้าอี้ในเต้นน์ของเธอ สภาพเต้นน์ของเธอเมื่อมองดีๆแล้วเหมือนกับห้องของขุนนางชนชั้นสูงยังไงยังงั้น นี่มันเต้นน์เเน่เหรอว่ะนี่ตอนขนย้ายกลับมันจะไม่ลำบากเอาเรอะ ที่พื้นก็เหมือนกัน พรมสีแดงสนิท อะไรเนียยังกับดาราฮอริวุธยังไงยังงั้นแน่ะ
ขณะที่ลูน่าคิดอะไรเรื่อยเปือยไรสาระ สการ์เล็ตก็กระซิบอะไรบางอย่างแก่ลูกน้องของเธอ ลูน่าซึ่งอยู่ทางเก้าอี้ยาวฝั่งตรงข้ามของเธอมองที่ริมฝีปากของเธอและถอดใจความออกมา
'นำ....ภาพสเก็ต......ออกมา....'
นำภาพสเก็ตออกมา นั่นคือสิ่งที่ลูน่าถอดใจความจากริมฝีปากของเธอแต่ก็ไม่สามารถถอดใจความออกมาได้อีก เพราะสการ์เล็ตเธอได้มองมาทางลูน่าก่อนที่จะยิ้มออกมา
"ไม่ต้องระแวงกันขนานนั้นก็ได้หรอก ชั้นเป็นถึงอัศวินของดิออร์เดอร์เชียวนะ ไม่มีทางที่จะสั่งอะไรขี้ขลาดที่ทำให้ชื่อของอัศวินต้องเสียเกียรติหรอก"
แม้บอกว่าไม่ต้องระแวง แต่เล่นปล่อยจิตสังหารออกมาซะขนาดนี้เนียนะ เฮอะจะไปเชื่อได้ยังไงล่ะ จะว่าไปก่อนที่จะพาเรามาที่นี่ ไอริสกับคิวคิวคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง ไม่สิไม่มีอะไรมายืนยันได้คงต้องถามจากปากของเธอเท่านั้น
"กระผมขอถามคำถามข้อหนึ่งได้ไหมขอรับ ท่านสการ์เล็ต?"
สการ์เล็ตแสดงสีหน้าที่สนใจออกมา ก่อนที่จะถามคำถามกลับมายังลูน่า
"อยากถามอะไรอย่างงั้นรึ ถ้าเป็นเรื่องแม่สาวน้อยทั้งสองคนนั้นละก็ไม่ต้องห่วงหรอกข้าไม่ได้ทำอะไรพวกเธอทั้งสองหรอก"
ขณะที่เธอตอบออกมาก็มีผู้หญิงที่คาดว่าน่าจะเป็นคนรับใช้นำโต๊ะอะไรซักอย่างเข็นมาข้างๆที่นั่งของสการ์เล็ต คนรับใช้เธอรินอะไรซักอย่างที่กลิ่นหอมๆใส่ยังแก้วน้ำที่คาดว่าคงแพงน่าดู เธอนำแก้วน้ำที่รินอะไรซักอย่างเรียบร้อยแล้ววางไว้บนโต๊ะที่คั้นกลางที่นั่งของลูน่าและสการ์เล็ตก่อนที่จะน้ำขนมที่เหมาะเป็นอาหารว่างวางไว้ แต่ที่นาแปลก เธอเตรียมไว้สำหรับสองคน
"เอ่อ.......ชะ เชิญค่ะ"
คนรับใช้ซึ่งทำธุระของตนเองเสร็จแล้วกล่าวออกมาด้วยเสียงที่เบามากจากนั้นก็โค้งตัวก่อนหนึ่งครั้งแล้วออกไปนอกเต้นน์ สการ์เล็ตเธอยกแก้วที่รินอะไรซักอย่างจิบก่อนครั้งหนึ่งจากนั้นจึงวางไว้บนโต๊ะเช่นเดิม
"ไม่ดื่มซักหน่อยเหรอ? ชาที่เธอชงขึ้นมาน่ะรสเลิศเชียวนะ"
เธอพูดมาแบบนั้น เเต่ทางด้านลูน่าก็ไม่แม้เเต่ที่จะเเตะน้ำชาขึ้นมาดื่มแม้แต่น้อย ขนมก็ด้วย
"ไม่ต้องกลัวไปหรอก ชั้นไม่ได้ใส่ยาพิษหรืออะไรหรอกนะ"
"เพื่อนของผมเคยสอนว่าอย่างรับของจากคนแปลกหน้า แล้วอีกอย่างคุณพาผมมาที่นี่เพื่อที่จะมาจิบชายามบ่ายแล้วทานของว่างเล่นๆเนียนะ?"
"หึหึหึ ชั้นให้ลูกน้องไปเตรียมของบางอย่างมาอยู่น่ะอีกเดียวก็น่าจะมาแล้วละ ระหว่างนั้นไม่จิบชาเล่นๆเเล้วทานของขนมไปก่อนละ"
สรุป ไม่ว่ายังไงก็จะให้ผมกินใช่ไหมนี่ ลูน่าคิดเช่นนั้นจึงยกชาขึ้นมาแล้วดมก่อนเพื่อความแน่ใจว่าไม่มียาพิษหรือยาสลบใส่ไว้ ก่อนที่จะจิบชาแค่เล็กน้อยก่อนที่จะวาชาลงบนโต๊ะ สการ์เล็ตที่เห็นดังนั้นก็ทำแก้มป่อง เหมือนเด็กน้อยที่กำลังงอนอยู่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
"ระแวงไปได้ ชาออกจะอร่อย"
เหมือนได้ยินเสียงของสการ์เล็ตพูดอะไรออกมาแว่วจึงมองที่ใบหน้าของสการ์เล็กแต่สการ์เล็ตก็ยกชาขึ้นมาดื่มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อสการ์เล็ตวางชาลงบนโต๊ะก็มีทหารสองนายเข้ามาในเต้นน์ แล้วจึงพูดว่า"ขออนุญาติครับท่านสการ์เล็ต" จากนั้นจึงวางรูปถ่าย ไม่สิ ควรจะเรียกว่าภาพสเก็ตซะมากกว่า มีหลายใบเลยทีเดียว
"นี่คือ?"
"ภาพสเก็ตของคนที่ทางกองทัพดิออร์เดอร์ต้องการตัวน่ะ ไม่ทราบว่านายเคยเห็นบ้างไหม?"
มาถามผมที่พึ่งหลุดมิติมายังโลกใบใหม่แค่ไม่กี่วันเนี้ยนะ คิดไปได้
ผมส่ายหัวเบาๆ เป็นนเชิงว่าไม่เคยเห็น แต่สการ์เล็ตเธอยืนภาพสเก็ตสามใบลงบนโต๊ะข้างหน้าผม
"งั้นชั้นอยากให้นายจำใบหน้าของทั้งสามคนนี้ให้หน่อยละกัน"
"ทำไมถึงต้องเจาะจงสามคนนี้เป็นหลักด้วยละ?"
"ชั้นก็ไม่รู้ แต่ว่าชั้นจะแจ้งข้อมูลให้นายทราบก่อนละกัน ได้ใช่ไหม"
ลูน่าพยักหน้าก่อนหนึ่งครั้ง เมื่อเห็นดังนั้นสการ์เล็ตก็ยิ้มก่อนที่จะกระแอมออกมาครั้งหนึ่ง
"คนแรกในภาพที่ทางชั้นต้องการตัว ชื่อของเขาก็คือฟุก เห็นว่าทางหน่วยข่าวกรองบอกมาว่าเจ้าหมอนี่มีพลังอะไรบางอย่าง ที่สามารถทำให้ทุกสิ่งกลายเป็นทรายได้ไม่เว้นแม้แต่มนุษย์ ทางกองทัพเรียกว่าเขาว่าฟาโรห์ชายที่ยังมีชีวิตอยู่"
โห พลังทำให้เป็นทรายยังงั้นเหรอแม้แต่มนุษย์ก็ไม่เว้น ตัวอันตรายชัดๆ
"คนที่สองในภาพที่ทางเราต้องการตัว ข้อมูลของชายคนนี้เรียกได้ว่าหาง่ายก็ว่าได้ เห็นว่าเขาเรียกตนเองว่าจิ๊งจอกขาวอาจจะเป็นเพราะผมของเขาเป็นสีขาวก็ได้ แม้ว่าจะเคยโดนท่านนายพลกาเร็นจับตัวมาได้แล้วครั้งหนึ่ง แต่ก็มีเพื่อนมาช่วยจนหนีไปได้สำเร็จละนะ ลักษณ์พิเศษไม่ได้อันตรายอะไรมาก แต่ก็ไม่ควรประมาท เพราะเขาสามารถยืมพลังของภูตแห่งธาตุ ดิน น้ำ ลม ไฟ ได้จัดได้ว่าฝีมือร้ายกาจพอตัวเลยล่ะ"
ก็เล่นใช้ได้สีธาตุแบบนั้นไม่ร้ายกาจก็ให้มันรู้ไปละฟระ
"คนสุดท้าย ทางกองทัพของเราก็ไม่ได้รู้อะไรมาก แต่จัดได้ว่าเป็นตัวอันตรายที่สุดเลยล่ะ"
'แค่สองคนผมก็ไม่อยากยุ่งด้วยแล้วนะ ยังมีคนที่อันตรายกว่าสองคนนี้อีกเหรอ'
"ชื่อของเขาทางเราก็พยายามเก็บข้อมูลมาจึงรู้ว่าเขาเรียกตนเองว่าสีชาด เป็นคนที่ทางกองทัพจัดว่าอันตรายที่สุด และต้องการตัวมากที่สุด แ่ต่ว่าตอนนี้เหมือนว่าเขาจะหายสาบสูญ"
"ผมมีคำถาม ทำไมถึงต้องการตัวพวกเค้าล่ะ"
สการ์เล็ตยิ้่มให้ผมก่อนครั้งหนึ่ง ยิ้มเยอะจังเฮะ ก่อนที่จะตอบคำถามของผมออกมา
"เพราะว่าพวกเขาทั้งสามคนต่างก็ทำลายปราการของดิออร์เดอร์ไปหลายที่เลยยังไงละ โดยเฉพาะชายที่เรียกตนเองว่าสีชาด ถล่มซะเละเลยล่ะ"
"โห คำถามที่สอง เอา้ข้อมูลทางกองทัพมาให้ผมดูแบบนี้ทำไมละ ในเมื่อผมเป็นคนนอกแท้ๆ"
"ชั้นอยากให้นายไปหาข้อมูลเกี่ยวกับทั้งสามคนนี้ไม่สิถ้าเป็นไปได้ จะฆ่าพวกเขาก็ได้นะ"
"เพราะแค้นที่โดนถล่มเขตแดนย่อยๆของตนเองอย่างงั้นเหรอ?"
"ผิดแล้ว"
สการ์เล็ตเธอ ยิ้มออกมาเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ดูเหมือนว่าเธอจะแค้นฝั่งใจอะไรซักอย่าง เพราะใบหน้าของเธอดูน่ากลัวมากแถมจิตสังหารก็ยังมากกว่าครั้งที่ปล่อยใส่ลูน่าอีกด้วย
"ถ้าแค่นั้นละก็ทางเราไม่ตามหาตัวแบบนี้หรอก เพราะว่าพวกนั้นเป็นพวกเดียวกับปีศาจที่เป็นสิ่งที่ผิดยังไงล่ะ"
ปีศาจ หมายถึงพวกมอนสาวน่ะเหรอหรือว่าพวกมอนสาวกินคนไม่สิ เราจะอคติฝ่ายเดียวไม่ได้
"เพราะแบบนี้เลยอยากให้ผมไปฆ่าทั้งสามคนยังงั้นเหรอ ฮึ คิดไปได้นะ ดูยังไงคุณก็น่าจะรู้นี่ว่าผมไม่สามารถสู้ทั้งสามคนนี้ได้นี่นา"
"ถูกต้อง ชั้นถึงได้บอกยังไงล่ะถ้าเป็นไปได้ก็ฆ่าทั้งสามคนนี้ซะ"
"แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะ?"
ผมจ้องใบหน้าของสการ์เล็ต เธอก็จ้องที่ใบหน้าของผมกลับ แต่เธอก็ผละสายตาของเธอไปทางด้านทางเข้าของเต้นน์ก่อนที่จะบอกทหารด้านนอกให้พาตัวเข้ามา เมื่อทางทหารด้านนอกพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา ลูน่าก็ถึงกับมองไปทางสการ์เล็ตด้วยสายตาที่ฉายแววโกรธ
ผู้หญิงที่สการ์เล็ตพาเข้ามา คือลูกน้องในหน่วยของลูน่า มีชื่อว่า เรย์ เธอมีผมสีดำเงางามที่ยาวประมาณต้นคอที่เรียกได้ว่าน่ารักแต่ทว่าสีหน้าของเธอในตอนนี้กลับเป็นสีหน้าที่อ่อนแรงเหมือนคนที่หมดหวังที่จะมีชีวิตอยู่ เธอก้มหน้าราวกับว่าไม่อยากที่จะแหงนมามองอะไรอีกแล้ว สการ์เล็ตของดีดนิ้วตนเองก่อนหนึ่งครั้งพวกทหารที่จับแขนเธออยู่ก็เหมือนกับรู้ว่าเป็นสัญญาณ ทหารคนหนึ่งที่ถือเชื่อกที่มัดมือของเธอเอาไว้ ส่วนอีกคนหนึ่งก็ดึงผมของเธอให้หงายหน้าขึ้นมามองทางลูน่า
"............กั...บตัน?"
เสียงของเรย์แผ่วเบามาก จากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงปรบมือหนึ่งครั้งของสการ์เล็ต เธอมองมาทางลูน่าตรงๆก่อนที่จะพูดคำๆหนึ่งที่ลูน่าต้องตอบตกลงอย่างแน่นอน
"เมื่อกี้นายบอกว่าถ้าปฏิเสธสินะ ชั้นอาจจะคิดไปเองก็ได้ เพราะแบบนั้นช่วยพูดใหม่อีกครั้งได้ไหมว่านายปฏิเสธหรือตกลง?"
เธอจ้องมาทางลูน่าด้วยรอยยิ้มที่โหดเ:X้ยม
'ยัยสารเลวเอ้ย!!!!'
ลูน่าได้แต่คิดแบบนั้นอยู่ในใจ
The assassin Moral 4 End
To Be Continued
ตอนนี้คงจะงงไปหน่อยเน้อ ต้องขออภัย ผมบรรยายไม่ค่อยเก่ง สนุกหรือไม่สนุกก็ช่วยติชมหน่อยเน้อไปละ
The Assassin Moral 4
