แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย pongnarut เมื่อ 2013-12-21 23:11
‘อา พระเจ้าค่ะทำไมในตอนนี้ดิชั้นถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยค่ะ’
The Assassin Moral 5
‘อา พระเจ้าค่ะทำไมในตอนนี้ดิชั้นถึงต้องมาทำอะไรแบบนี้ด้วยค่ะ’
เทย์ร่า เพศ หญิง อายุ 17 ปี อาชีพสาวรับใช้ส่วนตัวของสการ์เล็ตได้แต่ภาพเบื้องหน้าด้วยน้ำตาที่ไหลซึมอยู่ที่บริเวณเบ้าตาภาพเบื้องหน้าที่ปรากฏแก่เธอนั้นคือภาพของนายหญิงของตนเองและชายที่ใส่ชุดสีดำและมีอุปกรณ์ที่แปลกตาอยู่หลายแห่งชายคนนั้นใช้ดวงตาที่แฝงไปด้วยจิตอาฆาตไปยังนายหญิงสการ์เล็ตแต่นายหญิงสการ์เล็ตก็ยังนั่งนิ่งๆพร้อมกับดื่มชาด้วยท่าทีที่สบายๆตรงที่ข้างๆที่นั่งของนายหญิงสการ์เล็ตก็มีทหารของ ดิ ออร์เดอร์2นายจับผู้หญิงที่มีผมสีดำสนิทอยู่
“เทย์ร่า เติมชาให้ชั้นอีกแก้วหนึ่งนะ”
“คะ ค่ะ ท่านสการ์เล็ต”
จู่ๆนายหญิงสการ์เล็ตก็สั่งคำสั่งแก่ชั้นทำให้ชั้นตกใจจนลืมตัวไปชั้นรีบเดินไปหยิบกาชงชานมที่ชงให้ท่านสการ์เล็ตดื่มบ่อยๆเติมลงในแก้วของท่านสการ์เล็ตเหมือนทุกครั้งพวกขนมจิบชาก็หมดแล้ว ชั้นจึงเตรียมขนมวางลงบนจานที่วางเปล่าที่ใช้ใส่ขนมของท่านสการ์เล็ตจากนั้น—
“เอ่อ..... จะเติมชาเพิ่มไหมค่ะ?”
ชั้นหันไปถามแก่ชายที่ใส่ชุดแปลกตาสีดำไปตามมารยาทของสาวใช้แต่เค้ากลับให้คำตอบออกมาด้วยสายตาที่แข็งกร้าวเหมือนกับจะบอกว่า อย่ามายุ่งทำเอาชั้นกลัวสุดๆไปเลยล่ะค่ะ
“นี่ ชั้นก็เข้าใจเหมือนกันนะว่านายคงจะโกรธชั้นน่ะแต่ว่าช่วยอย่าไปขู่เทย์ร่าจะได้ไหม?”
“ไอ้คนที่ขู่ว่าถ้าไม่ยอมทำตามที่พูดจะฆ่าเรย์ซะแบบนี้ยังมีหน้ามาพูดอีกงั้นเรอะ?ช่างเป็นคุณทหารดิออร์เดอร์ที่สูงส่งซะจริงเลยนะขอรับ?”
“ชั้นจำไม่เห็นได้เลยนะว่าพูดแบบนั้นออกไปอยู่ดีๆก็มากล่าวหากันมันก็ไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยนะ ลูน่า”
ดูท่าทางชายที่ชื่อว่าลูน่าสงสายตาที่แข็งกร้าวไปทางท่านสการ์เล็ตอีกครั้งบรรยากาศที่ราวกับจะฆ่ากันแบบนี้ ดิชั้นอยากจะรีบหนีไปให้เร็วที่สุดแล้วค่ะ กลัว แต่ดูๆไปแล้วผู้ชายที่สวมชุดสีดำนี่ก็ยอดไปเลยนะค่ะนี่เถียงกับท่านสการ์เล็ตที่มียศศักดิ์คือขุนนางตระ:Xลใหญ่ของดิออร์เดอร์แบบนี้จะเรียกว่าใจกล้าหรือว่าไม่รักชีวิตกันแน่ค่ะเนียแต่จะเรียกเขาว่าเป็นผู้ชายก็ไม่ค่อยน่าเชื่อเท่าไหร่เลย เพราะใบหน้าของเค้าก็มีใบหน้าที่เหมือนเด็กผู้หญิงอายุ14-16ผมสีเงินที่ยาวจนถึงต้นคอก็ชวนให้คิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วแท้ๆดวงตาสีแดงเข้มก็ทำให้รู้สึกขนลุกไปเหมือนกันค่ะฮือ~
“ก็ได้ ผมจะขอยอมรับข้อตกลง”
ชายที่ชื่อว่าลูน่าซึ่งเงียบไปสักพักหลังจากที่เถียงกับนายหญิงสการ์เล็ตก็เปิดปากพูดขึ้นนายหญิงสการ์เล็ตซึ่งกำลังดื่มชาอยู่ก็ยิ้มขึ้นมา เหมือนกับจะบอกว่า สำเร็จนายหญิงส่งสายตาที่เปียมไปด้วยความอ่อนโยนไปทางคุณลูน่าซึ่งทำท่าทางตอบออกมาด้วยความไม่เต็มใจเท่าไหร่
“หึ หึ ในที่สุดก็ยอมตกลงซักทีนะ ชั้นนึกว่านายจะไม่ยอมตกลงแล้วใช้กำลังเพื่อพาผู้หญิงคนนี้หนีไปแล้วซะอีก”
“ใจจริงผมก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกันละนะแต่ถ้าผมทำแบบนั้นแล้วหนีไปได้เธอก็คงสั่งให้ทหารของเธอสังหารหมู่คนในหมู่บ้านโทษฐานที่ช่วยเหลือกบฐแบบผมซะไม่ใช่เหรอ?”
“พวกเราไม่ทำอะไรสกปรกแบบนั้นหรอกนะเพราะท่านพระเจ้าดิออร์เดอร์ก็มิได้ต้องการให้มีการหลั่งเลือดมนุษย์โดยมนุษย์ด้วยกัน”
“แล้วไอ้การที่จับผู้หญิงคนรู้จักของผมมาด้วยสภาพแบบนั้นมาจะไม่เรียกว่าข่มขู่กันงั้นรึยัยม้าดีดกระโหลก”
ว้าย ว้าย ว้าย คุณลูน่าค่ะ!!!! ทำไมคุณถึงพูดอะไรแบบนั้นออกไปล่ะค่ะ!!!! ดูสิค่ะทหารทั้งสองคนกำลังจะชักดาบออกจากฝักมาแล้วนะค่ะ รีบก้มหัวขอโทษเร็วๆสิค่า!!
แต่สิ่งที่ชั้นต้องการสื่อมันก็เปล่าประโยชน์แต่จู่นายหญิงสการ์เล็ตท่านก็หัวเราะออกมา พวกทหารทั้งสองก็งุนงงกับการแสดงออกมาอย่างกระทันหันของท่านสการ์เล็ตแม้แต่ดิชั้นก็ด้วยมีเพียงแต่คุณลูน่ากับผู้หญิงผมสีดำที่โดนจับตัวไว้เท่านั้นที่ไม่ได้มีกิริยาอะไรเลย
เมื่อท่านสการ์เล็ตเริ่มสงบอารมณ์ของท่านลงได้ท่านก็ยกชาขึ้นจิบก่อนครั้งหนึ่งก่อนที่วางชาลงพร้อมพูดกับคุณลูน่าว่า
“ไม่นึกเลยนะว่าจะมีคนกล้าว่าชั้นแบบนี้ เอาเถอะที่บอกว่ามิได้ต้องการให้มีการหลั่งเลือดโดยมนุษย์ด้วยกันเองนั้นเป็นความจริงแต่?”
“แต่?”
“ชั้นสนใจในตัวของนาย”
สนใจในตัวของคุณลูน่า หรือว่านี่จะเป็นการสารภาพรักอ๊ายยยยยยยยการสารภาพรักของลูสาวขุนนางตระ:Xลใหญ่กับเด็กหนุ่มปริษนาทำเอาคิดไปไกลเลยค่ะแต่อาจจะไม่ใช่ก็ได้สินะค่ะ
ทางด้านคุณลูน่าก็ยกคิ้วข้างหนึ่งด้วยท่าทีที่สงสัยประมาณสนใจในตัวของฉันเนียนะ ประมาณนี้ละค่ะ
“ที่ชั้นสนใจในตัวของนาย ก็คงเป็นด้านความใจกล้าของนายนี่ละนายอาจจะไม่รู้ว่าตระ:Xลขุนนางของชั้นมีอำนาจมากแค่ไหนทั้งๆที่น่าจะรู้ตั้งแต่เห็นพวกทหารในสังกัดของชั้นแล้วแต่นายกลับโต้เถียงแถมพูดจาเสียดสีชั้นโดยไม่เกรงกลัวนี่ละทำให้ชั้นยิ่งสนใจในตัวของนายเข้าไปมากกว่าเดิมอีกนะ ลู~น่า~”
“คุณจะพูดอะไรผมไม่สนหรอกนะ รีบๆบอกมาได้แล้วว่าผมจะต้องทำอะไรดูท่าทางแล้วคุณอยากจะให้ผมผ่านบททดสอบก่อนสินะ”
“คาดเดาเก่งจังนะ”
ท่านสการ์เล็ตเสยะยิ้มออกมาด้วยท่าทางไร้เดียนสาก่อนที่จะสั่งให้ทหารสองคนที่จับผู้หญิงผมสีดำไว้ออกไปจากนั้นท่านสการ์เล็ตก็ได้กวักมือเรียกดิชั้นพร้อมกับกระซิบว่า”พาผู้หญิงคนนี้ไปดูแลให้ดีที่สุดพาเธอไปอาบน้ำให้อาหารแล้วอย่าปล่อยให้คาดสายตา”
ชั้นได้รับคำสั่งดังนั้นจึงโค้งคำนับก่อนหนึ่งครั้งจากนั้นจึงพาผู้หญิงผมสีดำออกไปข้างนอกเต้นน์ ขณะที่จะพาเธอออกไปนั้นชั้นบังเอิญมองเห็นใบหน้าของเธอใบหน้าของเธอนั้นเหมือนกับคนที่หมดหวังที่จะมีชีวิต แต่ดิชั้นก็ไม่ได้คิดอะไรเพราะมันเป็นธรรมดาของคนที่แพ้สงครามหรืออะไรแบบนี้ก็ได้ละมั้ง
................................................................................
“เอาละ แบบนี้ก็พอจะคุยสะดวกขึ้นแล้ว”
สการ์เล็ตเธอพูดขึ้นมาก่อนที่จะหยิบเอกสารแผ่นหนึ่งขึ้นมายืนให้ผมดู ผมรับเอกสารนั้นมาอ่านดูในเอกสารนั้นมันคือจำนวนทหารชายกับผู้ชายที่หมู่บ้านอื่นๆหายตัวไปจากที่ดูในเอกสารก็มีจุดหลายจุดที่เขาสันนิษฐานไว้ว่าเป็นเพราะพวกปีศาจซะส่วนใหญ่
“นั่นคือรายงานจากหน่วยข่าวกร่องของพวกเราว่ามีทหารจำนวนหลายนายกับผู้ชายในหมู่บ้านๆหลายๆหมู่บ้านหายตัวไปตามที่ในเอกสารนั้นบอกไว้นั่นละว่าอาจจะเป็นฝีมือของพวกปีศาจก็ได้”
ผมอ่านในเอกสารไปพร้อมกับฟังคำพูดของสการ์เล็ตไป หายตัวไปเพราะปีศาจงั้นเหรอแต่เท่าที่ฟังจากไอริสและคิวติวแล้วพวกปีศาจมันน่าจะมีแต่เพศหญิงนี่หรือว่าพาไปเป็นกินเป็นอาหาร
“นั้นคือสิ่งที่ชั้นอยากให้ทำอยากให้นายเข้าร่วมกับคนในหน่วยตรวจสอบของชั้นไปจับตัวการมาให้ได้ขอเน้นว่าจับเป็น”
“ไม่คิดจะถามถึงเรื่องฝีมือการต่อสู้ของผมดูเลยรึไงกันเล่า? ว่าแต่จับเป็นงั้นเหรอ? ปีศาจที่มีฝีมือขนาดนี้จับเป็นคงจะยากละนะว่าแต่ทำไมต้องจับเป็นด้วยละ?”
“ท่านพี่ของชั้นท่านจะนำตัวปีศาจที่เป็นต้นเหตุคนหายไปหลายคนแบบนั้นมาประหารกลางเมือง”
ประหารยังงั้นเหรอ เอะใจกับคำๆนี้จริงๆผมดูเอกสารไปเรื่อยๆพร้อมกับคิดทบทวนถึงสิ่งที่สการ์เล็ตพูดจนพบกับสถานที่ๆมักจะมีคนหายตัวไป มันไม่มีเขียนเลยว่ามีเลือดของผู้หายตัวไปเลยนี่
“ขอถามหน่อยสิถ้าหากว่าคนที่หายตัวไปหายตัวไปตามที่ตนต้องการไม่ใช่การลักพาตัวหรือว่าเป็นการลักพาตัวแต่ยังมีชีวิตอยู่ล่ะเธอยังจะประหารไหม?”
ผมพูดออกไปพลางเปิดเอกสารไปเรื่อยๆสการ์เล็ตซึ่งเธอก็คาดไว้แล้วละมั้งว่าผมจะถามคำถามนี้ออกมาเธอจึงตอบออกมาด้วยเสียงที่ฉะฉานเหมือนตอนที่เจอกันครั้งแรกว่า
“แน่นอน ยังไงก็ต้องประหารต่อหน้าชาวเมืองอยู่แล้ว”
“เพราะอะไรละ?”
“ยังจะต้องให้ตอบอีกงั้นรึพวกปีศาจน่ะเป็นความชั่วร้ายไม่ใช่รึไงกัน”
“แล้วใครเป็นคนกำหนดไว้ละว่าปีศาจเป็นความชั่วร้ายแล้วมนุษย์คือความดีงั้นสำหรับพวกปีศาจแล้วมนุษย์ก็อาจจะเป็นความชั่วร้ายและปีศาจคือความดีก็ได้ไม่ใช่เหรอ?”
คิ้วของสการ์เล็ตเธอกระตุกครั้งหนึ่งแสดงว่าที่ผมพูดไปมันก็ถูกต้องส่วนหนึ่งผมไม่รู้หรอกว่าเธอเกลียดแค้นอะไรกับปีศาจนักหนาแต่ว่า มันไม่ใช่เรื่องของผมผมไม่คิดจะสนใจหรอกผมสนใจแต่ว่าจะช่วยเรย์ลูกน้องในหน่อยของผมออกมาก็เท่านั้น เมื่อผมอ่านเอกสารจบผมก็ยื่นมันคือให้แก่สการ์เล็ตเธอก็รับมันกลับ
“แล้วตกลงนายจะรับคำขอร้องขอชั้นใช่ไหม?”
“พูดออกมาได้นะว่าเป็นคำขอร้องดูยังไงก็เป็นคำข่มขู่ชัดๆตามที่ผมบอกไป ผมตกลงแต่ว่าผมสงสัยอะไรอยู่อย่างหนึ่ง”
“ว่ามาสิ”
เมื่อสการ์เล็ตอนุญาตผมก็ถามสิ่งที่ผมคิดออกไป
“ตอนแรกเธอบอกว่าให้ผมไปหาข้อมูลของ ฟลุกจิ๊งจอกขาว และสีชาดไม่ใช่เรอะไงแต่กลับมาเปลี่ยนงานให้ผมเข้าร่วมหน่วยของเธอไปตามหาปีศาจที่เป็นเหตุให้มีคนหายไปแบบนี้มันหมายความว่ายังไงงั้นเรอะ”
“นั่นสินะ เรื่องนี้เป็นความลับ คงบอกไม่ได้หรอกนะ”
เห ความลับงั้นสินะ ไม่น่าเชื่อถือซะเท่าไหร่เลยเเฮะ เหมือนกับว่าจะใช้ผมเป็นจุดประสงค์อย่างหนึ่งหรือเรียกอีกอย่างว่าอาจจะเป็นเหยื่อล่อของพวกปีศาจก็ได้แฮะ เอาเถอะช่างมัน ถ้าเพื่อเรย์ละก็
"ก็ได้ผมไม่ถามอะไรมากความหรอกนะ ภารกิจจะเริ่มเมื่อไหร่ล่ะ จะให้ผมรวมกลุ่มไปกับทหารของพวกคุณหรือว่าให้ผมเดินไปตรวจสอบด้วยตนเองดูละ"
"เรื่องนั้นมันก็ต้องแน่นอนว่านายต้องไปกับลูกน้องในหน่วยย่อยของชั้น ไปตรวจสอบหาหลักฐานที่ระบุได้ว่าปีศาจชนิดไหนเป็นตัวการถ้าเป็นไปได้ก็จับเป็น เท่านี้พอจะทำได้ใช่ไหม?"
สการ์เล็ตเธอถามผมด้วยเสียงที่จริงจัง ผมจึงพยักหน้าเป็นเชิงว่า อย่าหวังอะไรมากก็แล้วกัน ซึ่งดูเหมือนเธอก็จะเข้าใจก่อนที่จะพาผมออกไปข้างนอกเต้นน์
เมื่ออกมาข้างนอกเต้นน์ก็พอนายทหารสองนายกำลังยืนรอสการ์เล็ตอยู่ คิดว่าน่ะนะเเต่ก็คงช่เพราะสการ์เล็ตเข้าไปสั่งการอะไรซักอย่างกับทหารสองนายนั้น ระหว่างที่เธอกำลังคุยอะไรบางอย่างกับทหารของเธอผมก็ตรวจสอบสภาพรอบๆเผื่อเกิดเหตุที่จำเป็นเป็นน่ะนะ
"เอาล่ะ ลูน่า นายตามทหารสองคนนี้ไปได้เลยพวกเขาจะพานายไปยังหน่วยย่อยที่ชั้นตั้งขึ้นเพื่อมาสำรวจโดยเฉพาะส่วนตัวชั้นขอไปทำธุระก่อนล่ะกัน มีอะไรจะถามไหม?"
"มีอยู่คำถามหนึ่ง ในตอนแรกเธอมาเพื่อจะประกาศว่าอาจมีพวกมอนสาวมาบุกโจมตีหมู่บ้านซาเกล่าใช่ไหม?"
"ใช่แล้ว แต่ถ้านายทำภารกิจสำเร็จหรือก็คือจับตัวการมอนสาวมาได้ละก็ การโจมตีอาจจะไม่มีมาก็ได้"
เหมือนมันขัดแย้งอะไรกันสักอย่าง แต่ช่างเถอะผมไม่สนใจหรอก ทหารสองนายทียืนรอผมคุยกับนายหญิงของตนเองเสร็จแล้วส่งเสียงเรียกผมทางด้านหลัง ผมจึงหันหลังเดินไปหาทหารทั้งสองนายนั้น เมื่อมองหน้าดีๆเเล้วมันคือทหารที่มันจะชักดาบใช่ผมนี่หวา เพื่อเป็นการเตรียมความพร้อมผมจึงปลดเซฟตี้ของปืนBerettaที่อยู่ในซองปืนบริเวณเอวสองกระบอกไว้พร้อมยิง
ระหว่างที่เดินตามทหารสองนายอยู่นั้นผมก็สังเกตบริเวณรอบทางด้วย ก็เห็นนายทหารกำลังดื่มเหล้าตั้งแต่หัววัน ทหารอีกคนหนึ่งก็เล่นการพนัน ส่วนอีกกลุ่มก็ดูเหมือนจะต้มทำอาหาร แน่นอนว่าผมไม่ได้เป็นฝ่ายมองอีกฝ่ายหรอกนะ ผมก็โดนจ้องมาเหมือนกัน ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรอะนะ
เมื่อมาถึงจุดที่คาดว่าเป็นจุดนัดพบของหน่วยย่อยที่สการ์เล็ตเตรียมมาก็เห็นนายทหารสัก9-11คนกำลังรออยู่ในป่า พวกเขาทั้ง11คนไม่ได้สวมชุดเกราะเหมือนกับพวกในหน่วยของสการ์เล็ตที่เต้นน์เเต่ดูเหมือนจะสวมผ้าคลุมตัวปกปิดการเเต่งการเอาไว้ อาจจะเป็นเพราะถ้าใส่เกราะไปตรวจสอบพวกมอนสาวคงจะกลัวละมั้ง
ทหารสองนายที่นำทางมาในตอนแรกก็บอกว่าหมดหน้าที่แล้ว ที่เหลือให้ถามคนในหน่วยนี้เองก็แล้วกัน แห๋มช่างเป็นนายทหารที่ไม่มีสัมมาคารวะจริงจริ้ง ก่อนจะเดินกลับไป เอาละ ถ้าตอนพอเจอคนอื่นที่เป็นคนแปลกหน้าในตอนแรกก็ควรแนะนำตัวสินะ แต่คิดดูดีๆแล้วไม่แนะนำดีกว่า
"นายเป็นคนที่ท่านสการ์เล็ตเลือกมายังงั้นเหรอ?"
ขณะที่ผมกำลังคิดอยู่นั้นก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งทักมาถามผม ผมมองหน้าไม่ค่อยชัดเท่าไหร่แต่ดูจากน้ำเสียงน่าจะอายุสัก21-26เป็นต้นไป
"อ่า ก็คงยังงั้นล่ะครับ"
"หืม เด็กอย่างนายนี่นะ เอาเถอะถ้าท่านสการ์เล็ตเลือกมาก็ช่วยไม่ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะ อย่ามาเกะกะชั้นก็พวกชั้นก็แล้วกัน"
"ครับๆ จะพยายามคร๊าบรุ่นพี่"
ผมตอบด้วยน้ำเสียงขอไปที ไม่รู้ว่าจะทำให้เจ้าพวกนั้นมันรำคาญรึเปล่านะ แต่พวกนั้นก็คงไม่ได้คิดอะไรมั้ง พวกนั้นก็เพียงพูดว่าไปกันเถอะ ก่อนจะเริ่มออกเดินทาง ผมก็แค่มีหน้าที่เดินตามไปเรื่อยๆ แต่ก็ต้องจับตาดูให้ดีๆหน่อยละนะ ถ้าหากว่าหลงกันนี่ผมนี่จะซวยไม่น้อย(ไม่อยากเป็นคนหลงทาง)
..................................
หลังจากที่เดินมาได้สักประมาณสามชั่วโมงกว่าๆก็มาถึงจุดๆหนึ่งที่เอกสารของสการ์เล็ตเขียนเอาไว้ว่าตรงจุดนี้คือจุดที่มีคนหายไปมากที่สุด พวกทหารนอกเครื่องแบบ(ไม่รู้ชื่อเพราะพวกมันไม่ได้แนะนำ)ก็เริ่มตรวจสอบ--ไม่สิควรจะเรียกว่าทำเป็นตรวจสอบซะมากกว่าละมั้ง ก็ถ้าหากว่ามาตรวจสอบแล้วเขียนข้อมูลลงในเอกสารมันจะมาตรวจสอบอีกรอบแล้วมันจะมีอะไรทำรึ ส่วนตัวผมพึ่งมาถึงโลกนี้ใหม่ๆได้แค่1วันกว่าๆละมั้ง ก็ไม่รู้จะทำอะไรดี เลยนั่งเล่นอยู่บนก้อนหินใหญ่ในป่าก้อนหนึ่ง แต่ทันใดที่ผมนั่งนั้น
วูบบบบ
ผมก็ได้ยินเสียงอะไรแปลก ผมจึงรีบลุกขี้นด้วยสัญชาติตะญาณ ผมชักปืนBerettaออกมาหนึ่งกระบอกพร้อมถือมีดพับไว้ในมือข้างซ้าย พวกทหารนอกเครื่องแบบก็เริ่มจะสังเกตุถึงบรรยากาศรอบว่ามันเริ่มแปลกประหลาด ตอนแรกที่มาถึงก่อนที่ผมจะนั่งบนหินก็ยังสว่างอยู แต่จู่ก็กลับมืดลง พวกทหารนอกเครื่องแบบก็เริ่มชักดาบออกมากันที่ละคนก่อนจะตะโกนออกมาบอกว่า
"เราเจอเเจ็คพ็อตแล้ว ระวังตัวด้วยเจ้าหน้าใหม่ กระจายกำลังกันออกไปถ้าหากว่าพออะไรผิดปกติมากกว่านี้ก็ให้ส่งเสียงเรียกแล้วไปรวมตัวกันตรงจุดนั้นโอเคนะ"
เป็นการสั่งการที่แย่มาก สถานการ์ณเป็นแบบนี้แทนที่จะรวมกลุ่มกันไว้แต่กลับเสือกบอกให้กระจายกำลังงั้นเรอะ
ผมได้แต่คิดเเต่ก็ไม่พูดอะไรออกไป ทหารพวกนั้นก็ต่างแยกย้ายกันไปคนละทาง ผมก็เริ่มเดินไปดูคนละทางตามสัญชาติตะญาณของตัวเอง(กล้าเดินเพราะมีแผนที่แล้วไม่กลัวหลง)เมื่อผมเดินๆไปก็ได้ยินเสียง แซก แซก ทางพุ่งไม้ผมหันปืนBerettaไปทางนั้นแต่ผ่านไป2-5วิก็ไม่มีอะไรออกมาผมจึงลดปืนลงเเต่ก็คอยระวังตัวไว้ ทันใดนั้น
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!"
ผมก็ได้ยินเสียงร้องของคนที่สั่งการให้แยกกัน ผมรีบตามเสียงร้องนั้นไปแต่ระหว่างที่ตามไปนั้นก็ได้ยินเสียงร้องดังมาอีก อาจจะเป็นเพราะโดนอะไรบางอย่างหรือมอนสาวเก็บไปแล้วก็ได้ ระหว่างที่ผมวิ่งอยู่ก็เห็นทหารนอกเครื่องแบบกำลังวิ่งมาสบทบผมอีก2คนทางด้านหลัง
"พอจะรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?"
ผมส่งเสียงถามเขาออกไปในขณะที่สิ่งอยู่คนแรกก็ส่ายหัวเป็นเชิงบอกไม่รู้ ส่วนอีกคน-
"บางทีพวกปีศาจอาจจะบุกทำร้ายเราทีละคนซะแล้วละ ตอนนี้พยายามเกาะกลุ่มกันไว้ แล้วไปช่วยพวกคนที่โดนทำร้ายซะ"
'น่าจะเกาะกลุ่มตั้งแต่แรกแล้วนะ'
ผมวิ่งมาถึงก็พบว่ามีทหารนอกเครื่องแบบที่เดินทางมากับผมนอนสลบอยู่7คน ผมมองไปบริเวณรอบๆเพื่อที่จะให้แน่ใจได้ว่าไม่ใช่กำดับ แต่ทันใดนั้น
"อ๊อกก"
ผมก็ได้ยินเสียงชายที่ตอบคำถามผมเมื่อกี้ครางออกมาแล้วสลบลงไป ผมรีบหันหลังแล้วหมุนตัวเตะด้วยสันเท้าซ้ายไป แต่ทว่าที่ผมเตะได้คือความว่างเปล่า แต่ผมก็เห็นเงาของบางอย่างเครื่องที่ได้เร็วมากกำลังพุ่งไปหาชายที่มากับผมที่ยังไม่สลบไป
"ระวังหลัง!!!"
ผมรีบส่งเสียงเตือนออกไปแต่ก็ไม่ทันการ ชายคนที่ได้แต่ยืนตัวสั่นไม่รู้จะทำยังไงต่อเหตุการ์ณที่เกิดขึ้นสลบไปได้อย่างง่ายดาย เมื่อเงาของบางอย่างทำให้ชายคนนั้นสลบเเล้วมันก็เล็งเป้ามาที่ผมต่อในทันที
เงานั้นพุ่งมาหาผมด้วยความรวดเร็วก่อนที่จะใช้อะไรบางอย่างโจมตีมาทางหน้าของผม ผมรีบเอนใบหน้าไปทางด้านหลังก่อนที่จะเตะเงาที่อยู่ทางด้านหน้าแต่เงานั้นกลับรับลูกเตะของผมไว้ ก่อนที่จะผลักออกด้วยแรงมหาศาล ผมซึ่งโดนผลักขาก็รีบตีลังกากลับหลังตั้งหลักก่อนที่จะยิงBerettaไปทางเงาด้านหน้า2-3นัด แต่เงานั้นก็เคลื่อนที่หลบไปทางซ้ายเข้าไปทางพุ่งไม้ได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะกระโจนออกมาทางด้านหลังของผม ผมรีบเก็บBerettaไว้ในซองปืนแล้วกลับหลังเตะพร้อมต่อยหมัดขวาไปไป แต่หมัดของผมก็ถูกหยุดไว้ด้วยสิ่งที่ดูคล้ายมือของสิงโตขนาดใหญ่ ผมพยายามดันมือนั้นแต่มันก็ไม่ขยับเขยือนแม้แต่น้อยผมจึงไม่มีทางเลือกรีบเอามีดพับที่มือซ้ายถืออยู่จ่อไปทางเงาด้านหน้าเป็นเชิงว่าอย่าขยับ แต่ผมก็ถูกสิ่งที่คล้ายกับมีดโค้งจ่อที่คอเหมือนกัน
เท่านี้ต่างฝ่ายก็อยู่ในสภาพจนมุมแล้วมั้ง ผมจึงหยุดการเคลื่อนไหวอีกฝ่ายก็หยุดเช่นกัน ผมจึงมองเห็นอีกฝ่ายได้อย่างชัดเจน ผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่า สิ่งที่ผมสู้ด้วยแล้วทำให้คนทั้ง11ที่เป็นทหารสลบด้วยความง่ายดายจะเป็นผู้หญิง ใช่ ข้างหน้าผมคือผู้หญิงที่มีผมสีออกน้ำตาลเข้มสวมชุดที่คล้ายๆชุดว่ายน้ำแต่มันเปิดซะมากกว่านั้นสีออกม่วงเพราะความมืดเลยไม่สามารถยืนยันได้อย่างชัดเจน ที่คอของเธอก็ดูเหมือนจะมีผ้าคลุมที่คล้ายๆผ้าคลุมฮีโร่สีออกเขียวกรมเทาอยู่ทางด้านหลัง ที่มือของเธอที่ผมคิดว่าเป็นมือสิงโต้นั้นก็เป็นมือของเธอจริงๆแต่มันมืดไปหน่วยเลยไม่ควรสนใจตรงมือ ผมเหลือบมองไปที่เท้าของเธอก็ดูเหมือนเธอจะมีเท้าที่เหมือนกีบของเเกะและมีขนสีน้ำตาลอ่อนขึ้นมาถึงตรงบริเวณต้นขาด้วย ส่วนสิ่งที่จ่อคอของผมที่คิดว่าเป็นมีดโค้งนั้นกลับเป็นเคียวที่มีสีน้ำตาลสลับกับสีชมพูตรงปลายเคียว บริเวณตรงโค้นมีสิ่งที่คล้ายดวงตาด้วยเมื่อตรวจสอบได้ดังนั้นผมจึงมองไปยังใบหน้าของเธอ
อา โป๊ะเเซ๊ะเลยแบบนี้
ใบหน้าของเธอก็เหมือนเด็กวัย8-13ปีทั่วไปแต่บรรยากาศของเธอทำให้เธอรู้สึกว่าอายุเยอะกว่านี้มาก บริเวณหูของเธอไม่ใช่หูของคนแต่กลับเป็นหูเหมือนของเเพะหรือแกะซะมากกว่าที่ผมด้านหลังของเธอมีกระโหลกของสัตว์ชนิดหนึ่งติดอยู่แล้วก็สิ่งที่ขัดตามา เธอมีเขาที่คล้ายๆกับเขาของเเพะ
"เด็กยังงั้นเรอะ!!?"
ผมซึ่งสังเกตุเธอมาซะนานเผลอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงสูงนิดหน่อย แต่ว่านี่เราจะต้องจับตัวเด็กคนนี้ยังงั้นเหรอ
จะทำได้ไหมนี่เรา
The Assassin Moral 5 End
To Be Continued
The Assassin Moral 5
