แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย pongnarut เมื่อ 2014-1-16 21:05
The Assassin Moral 6
เฮ้ยๆ ไม่ขำเลยนะ จะบอกว่าเงาดำๆที่สู้กับผมมาเมื่อกี้คือเด็กยังงั้นเหรอ ไม่ใช่ๆเราต้องฝันไปแน่ๆ ใช่แล้วเราฝันนี่เอง มันไม่น่าจะมีทฤษฏีกฏเรื่องเวลาของพาราด๊อกหรือโลกคู่ขนาด ใช่แล้วมันไม่มีจริงหรอก
แม้ผมจะคิดไปเองแบบนั้นแต่ว่าเรื่องที่ผมสู้กับผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าคือความจริงไม่ใช่ความฝันแต่อย่างใด ผมแค่คิดเรื่อยเปือยหลีกหนีความจริงก็เท่านั้น สภาพในตอนนี้ทั้งผมและเด็กผู้หญิงที่แต่งกายชุดแปลกและมีกระโหลกส่วนหัวของสัตว์ชนิดหนึ่งติดอยู่ทางผมด้านหลัง
"เป็นเด็กเป็นเล็กแต่กลับถือของมีคมงั้นเหรอ ช่างไม่น่ารักเอาซะเลยนะ"
ผมได้แต่พูดปากเก่งไปยังงั้น แต่ว่าในใจของผมก็กระวนกระวายเหมือนกัน เหงือเย็นๆไหลซึมไปทั่วเเผ่นหลัง ตรงปากแผลบริเวณเอวก็เริ่มปวดขึ้นมาเพราะความกดดัน เคียวก็จ่อที่คอไม่ขยับไปไหน เหมือนกับว่าเธอคิดจะฆ่าผมอย่างไม่ลังเลยังไงยังงั้นแหละ
"นายเองก็เหมือนกันนั้นแหละ ไม่ต้องมาว่าชั้นเลยนะ"
คำพูดที่ผมพูดไปเมื่อ3-4วินาทีที่แล้วก็ออกมาจากปากของเด็กน้อยที่อยู่ทางด้านหน้าเหมือนกัน ผมเล็งเห็นจังหวะที่เธอเผยช่องว่างเตะไปยังบริเวณเอวของเธอซึ่งเธอเองก็มีการตอบสนองที่ไวพอ หลบลูกเตะที่ผมเตะไปเเถมยังฟาดเคียวมาที่ตำแหน่งที่ศรีษะอีก ผมรีบเบียงหัวของตัวเองเฉียงหลบมาทางด้านซ้ายก่อนที่จะกระโดดทิ้งระยะห่างออกมาจากเธอเล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนว่าเธอไม่ยอมให้ทำแบบนั้น เธอพุ่งเข้ามาหาผมด้วยความเร็วสูงผมจึงรีบยิงปืนBerettaไปทางเธอ2-3นัดโดยไร้ความลังเล แต่ทว่า
ตัวเธอหายไปแล้ว ผมรีบหันหลังไปอย่างรวดเร็ว แต่ว่ายังหันได้ไม่ถึงครึ่งตัวก็ถูกอะไรบางอย่างกระแทกใส่ทางด้านหลัง พร้อมวิศัยทัศที่ผมเห็นก็กลับด้าน ซึ่งผมโดนต่อยจนกระเด็น
'แรงเยอะอะไรแบบนี้'
ผมกลับตัวลงถึงพื้น แต่ว่าลุกขึ้นมาไม่ได้ ไม่สิไม่กล้าลุกต่างหาก เพราะเด็กในชุดว่ายน้ำนั้นจ่อเคียวที่คอด้านหน้าของผม ถ้าผมขยับไม่ดูตาม้าตาเรือละก็คอผมหลุดไปกลิ้งกับพื้นแน่
"ตัดสินใจได้ฉลาดดีนี่นา"
เธอส่งเสียงออกมจากด้านหลังของผม ดูเหมือนเธอจะชมผมเเฮะ อาจเพราะว่าเธอคิดว่าตัวเองได้เปรียบ--ก็ได้เปรียบแล้วนี่นะ
"ขอบใจที่ชม"
แม้ผมจะพูดปากเก่งออกไปก็เถอะนะ แต่สภาพแบบนี้ดูยังไงผมก็เป็นฝ่ายเสียเปรียบ ไม่สิ ยังสู้ได้อยู่เพราะเธอไม่รู้จักสิ่งที่เรียกว่าปืนนี่
"อย่าขยับแม้แต่ปลายนิ้วน๊า ไม่งั้นมือชั้นอาจจะลื่นและเชือนคอนายได้น๊า พี่ชาย~"
"เป็นการพูดเล่นที่ไม่ขำเลยนะ"
มีเหงือเย็นๆไหลลงมาที่ใบหน้าของผม
"น่าๆ พี่ชาย ว่าแต่สงสัยมาตั้งแต่เมื้อกี้แล้ว สิ่งที่พี่ชายใช้ในการโจมตีมะกี้น่ะ พอส่งเสียง ปัง ปัง แล้วเหมือนมีเหล็กลูกเล็กๆพุ่งมาด้วยล่ะ มันคืออะไรเหรอ มันคืออาวุธเหรอ"
ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ว่าปืนที่อยู่ในมือของผมคืออาวุธชนิดหนึ่ง เธอจึงบอกให้ผมทิ้งอาวุธกับมีดซะ
ผมทำตามที่เธอบอก โยนปืนไปทางด้านหน้า ส่วนมีดพับก็ค่อยๆว่างไว้ที่พื้น เธอก็มองผมแถมยังกระซับเคียวมาใกล้คอผมอีก แต่ผมเห็นจังหวะหนึ่งจึงเอนคอไปทางด้านหลังอย่างเป็นธรรมชาติพร้อมจับขาของเธอให้ล้มลง
"ว้าย!!~"
เกิดเสียงออกมาจากปากของเธอ พร้อมเคียวที่เฉียดใบหน้าของผมไปนิดเดียว ผมรีบกลับตัวไปทางด้านหลังด้วยท่านั่งพร้อมจับแขนขวาที่เธอถือเคียวไว้และนั่งคร่อมเธอ จากนั้นก็รีบชักBerettaอีกกระบอกที่ยังไม่ได้ทิ้งไปจ่อไปยังหน้าผากของเธอ ตอนแรกเธอก็ขัดขืน แต่พอผมจ่อปืนไปทางหน้าผากของเธอ เธอก็ไม่ขยับเขยือนหรือขันขืนเลย
"ตัดสินใจได้ฉลาดดีนี่"
ผมพูดคำพูดที่เธอได้เปรียบเมื่อกี้คือไปให้เธอ เธอทำหน้าแบบ
เหมือนจะร้องไห้ยังไงชอบกล
เหมือนจะร้องไห้ยังไงชอบกล "ขี้โกง เล่นทีเผลอนี่นา"
"ในการสงครามหรือการฆ่ากันไม่มีคำว่าขี้โกงหรอกนะคุณหนู เพราะคุณหนูประมาทเอาขามาใกล้หลังของผมเองจึงทำให้ผมโต้กลับได้ไงล่ะ"
เธอเม้มปากด้วยความเจ็บใจ แต่ก็โทษผมไม่ได้หรอกนะ เพื่อลูกน้องในหน่วยของผม
"แล้วไงละ ถ้าเทียบกันแล้วชั้นคงแก้สถานการณ์อะไรไม่ได้ ก็เหมือนกับว่านายชนะแล้ว ต้องการอะไรละ จะฆ่าชั้นเหรอ?"
"ผมไม่ฆ่าเธอหรอก"
"งั้นก็ลุุกขึ้นสิ"
"เสียใจด้วย ผมทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะ"
เธอกระตุกแขนขวาของเธอเล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะฉวยโอกาสแบบที่ผมทำกับเธอละมั้ง ผมกดปากกระบอกปืนลงไปทางด้านผากของเธอเล็กน้อย เป็นเชิงว่าอย่ากระดุกกระดิกหรือขยับตัว ซึ่งดูเหมือนเธอจะเข้าใจเจตนาผมจึงเลิกกระตุกแขนขวาผมมองมายังใบหน้าของผม
"งั้นนายต้องการให้ชั้นทำอะไรล่ะ"
"ผมมีเรื่องอยากจะถามนิดหน่อย?"
"เรื่องที่จะถาม เรื่องอะไรละ?"
"ช่วงนี้เธอได้ลักพาตัวผู้ชายไปรึเปล่า?"
เธอเงียบ ไม่ตอบคำถามของผมแล้วหันหน้าหนีไปทางด้านขวาผมจึง
ปัง!!!!
ยิงปืนไปยังพื้นที่ใกล้ๆใบหน้าที่เธอหันไปหนึ่งนัด เธอมีสีหน้าที่ตกใจไปเเวปหนึ่ง ผมจึงใช้ปากกระบอกปืนดันหน้าเธอมามองหน้าผมอีกครั้ง
"ว่าไง? ช่วยตอบคำถามผมทีได้ไหม"
เธอทำหน้าอึดอัดไปพักหนึ่งก่อนจะขยับปากพูดออกมาว่า
"ไม่ใช่"
"มีหลักฐานเหรอ?"
เธอมองผม เหมือนว่าจะมองให้ทะลุตัวผม สายตาที่เธอมองไม่เหมือนสายตาของคนที่กำลังโกหกในตอนที่ใกล้ตายจะเลย
ผมลุกขึ้นมาเพราะว่าเชื่อในสายตาของเธอ จากนั้นผมจึงเดินไปเก็บปืนBerettaที่ผมโยนทิ้งไปเข้าซองใส่ปืนบริเวณเอว เด็กผู้หญิงเธอก็ยันตัวขึ้นมาอยู่ในท่านั่งแต่ส่งสายตาสงสัยมาทางผม
"ทำไม.......ถึงไม่ฆ่าชั้นละ?"
เธอถามผมออกมา ก็อย่างที่รู้ว่าผมได้รับภารกิจจากสการ์เล็ตมาให้จับตัวการมา แล้วเธอย้ำว่า ถ้าเป็นไปไปได้ให้จับเป็น แต่อีกความหมายคือถ้าไม่สามารถจับเป็นได้ก็ต้องฆ่าแล้วพามา นั่นคือต้องพาตัวการ แต่ว่าเธอเป็นแค่คน(?)ที่บังเอิญโผล่มาโจมตีก็เท่านั้น อาจเป็นเพราะว่าในบรรดา7คนที่สลบอาจมีใครไปลวนลามหรือจะข่มขืนเธอก็ได้ละมั้ง
"นี่..ตอบชั้นมาสิ.....ทำไมไม่ฆ่าชั้นละ?"
"ก็เธอเป็นคนบอกเองไม่ใช่เหรอว่าไม่ได้เป็นคนลักพาตัวไปน่ะ เพราะแบบนี้ผมก็ไม่มีความจำเป็นต้องฆ่าเธอซะหน่อย เดิมทีผมมาที่นี่เพื่อตรวจสอบหาตัวการแล้วจับเป็นกลับไปก็เท่านั้น"
ผมตอบออกไปแบบนี้พร้อมยืนมือไปหาเธอ เธอมองมองผมสลับกับมองหน้าผมไปมาเพื่อมองว่าผมไม่มีเจตนาแอบแฝงประมาณนี้ เธอมองสลับไปมาแบบนี้สักพักหนึ่งเมื่อแน่ใจแล้วเธอจึงจับมือของผมแล้วยันตัวขึ้น แล้วเธอก็หันหลังแล้วเหลือบหางตามองมาทางผม
"พี่ชาย"
หืม มะกี้เหมือนได้ยินเสียงใครเรียก แต่ว่าที่นี่มีแค่สองคนนี่หวา ผมชี้นิ้วใส่ตัวเองเป็นการถามว่าเรียกผมงั้นเหรอ แต่เธอก็ไม่ได้ได้ตอบอะไร ผมสังเกตุเห็นปากของเธอสันระริกอาจเป็นเพราะว่าเธอหนาวละมั้งเล่นใส่ชุดแบบนั้นไม่หนาวก็บ้าละ ผมถอดเสื้อโค้ททางทหารของผมไปคลุมไหล่เธอ เธอมองใบหน้าผมเหมือนสงสัยอะไรบางอย่างอีกครั้ง
"พี่ชายนี่ แปลกจังเลยนะ"
"จะรับไว้เป็นคำชมก็แล้วกัน"
ผมพูดไปพร้อมยิ้มน้อยๆติดตลก จากนั้นก็เช็คดูกระสุนปืนBeretta พร้อมกับเดินไปปลุกทหารตัวประกอบที่นอนสลบอยู่ปลายเท้า แต่ทันทีที่ผมจะยืนมือไปปลุกนั้น
"พี่ชาย"
เด็กผู้หญิงที่ผมให้โค้ทไปเมื้อกี้ส่งเสียงเรียกผมอีกครั้ง
"อย่าพึ่งไปปลุกเลยดีกว่านะ"
"ทำไมเหรอ ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้ามันจะทำร้ายเธอ-- ไม่สิห่วงเรื่องว่าเธอจะทำร้ายดีกว่าสินะ"
"คือว่า..."
เธอเงียบไปพักหนึ่ง และถามออกมาว่า
"พี่ชายเป็นทหารของดิออเดอร์เหรอ?"
"ไม่ใช่อะนะ เเค่มีเหตุบางอย่างที่ต้องมาร่วมงานด้วยก็เท่านั้น"
ผมพูดไปพร้อมยักไหล่ขึ้น เธอทำท่าเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง
"ชั้น---ไม่สิ หนูชื่อบาเทเรีย เป็นบาโฟเมท"
...............................................................................เมือกี้เธอว่ายังไงนะ
เธอบอกว่าเธอเป็นบาโฟเมทยังงั้นเรอะ บาโฟเมทที่อยู่ในตำนานและขึ้นชื่อว่า7ปีศาจที่น่ากลัวที่สุดในศาสนาคริตส์ แล้วสร้างความวุ่นวายไปทั่วแล้วโดนเทพLokiจัดการจากนั้นก็โดนผนึกแต่ก็หลุดผนึกออกมาแล้วสร้างกองทัพปีศาจมาทำสงครามชนะเทพLoki จะบอกว่าเป็นบาโฟเมทตนนั้นยังงั้นเหรอ
"ฮ่า ฮ่า เป็นการล้อเล่นที่ตลกจังเลยนะคุณหนู"
ผมพูดติดตลกออกไปเช่นนั้น เมื่อผมพูดออกไปความทรงจำที่เคยพูดกับคิวคิวและไอริสก็โผล่มาในหัว
จะว่าไป เธอบอกว่าโลกนี้มีแต่มอนสาว อย่าบอกนะว่ารวมไปถึงเทพปีศาจอย่างบาโฟเมทด้วยน่ะ
"เรื่องจริงสินะ"
"เรื่องจริงน่ะสิ ไม่เชื่องั้นเหรอ"
บาเทเรียช้อนมองตาผมด้วยท่าที่อยากบอกว่าไม่ได้โกหกจริงๆนะ ผมก็เริ่มเชื่อเธอขึ้นมาบ้าง เหตุผลที่เชื่อก็เพราะว่าเธอมีเขาที่เป็นเพะบวกกับร่างกายของเธอหลายๆอย่าง แถมเธอยังมีเคียวที่เป็นส่วนที่ถูกเรียกว่า บาโฟ ในเทพนิยายด้วยนี่ละนะ
"โอเคๆผมเชื่อ ว่าแต่เธอนี่สุดยอดเลยนะ เป็นปีศาจที่เก่งกาจรึเปล่า?"
"ถ้านับในดินแดนปีศาจจะถือว่าพวกหนูเก่งสุดๆเลยนะ ถึงแม้ว่าจะแพ้พี่ชายก็เถอะ"
"Спасибо(ขอบคุณ)"
เธอทำหน้างงกับคำพูดที่ผมพูดออกไปก็แน่ละผมพูดภาษาญี่ปุ่นกับเธออยู่ดีๆก็เปลี่ยนมาเป็นภาษารัสเซียไม่ว่าใครหน้าไหนก็งงทั้งนั้นแหละ
"จะว่าไปผมยังไม่ได้แนะนำัวเลยสินะ ผมชื่อลูน่าไม่มีนามสกุลหรอกРад Вас видеть(ยินดีที่ได้พบ)"
"เอะ....รา...วา....วี...เด็จ?"
ผมยิ้มเมื้อได้เห็นท่าทางของเธอที่บ่งบอกว่าเธอสับสน
"คือ....พี่ชาย"
อืมผมคุยเล่นกับเธอมานานพอแล้วสินะ เดียวค่อยถามคำถามเธอก็แล้วกัน เเต่ดูเหมือนบาเทเรียอยากจะพูดอะไรบางอย่างกับผมพยักหน้าเบาเป็นเชิงว่า มีอะไรเหรอ แต่เธอก็ยังไม่พูดอะไรออกมาเลยสักที
"Не теряйте времени(อย่าปล่อยเวลาไปเปล่าประโยชน์สิ)"
ผมพูดออกไปเหมือนกดดันเธอ เเ่เธอคงไม่เข้าใจหรอกมั้งแต่เธอก็เริ่มพูดออกมา
"แต่งงานกับหนูได้ไหม?"
...................................................................................................อะไรนะ
"มามีลูกกับหนูได้ไหม?"
เอ่อ คือ เป็นเด็กเป็นเล็กพูดแบบนี้ไม่ดีนะครับ อะเธอบอกว่าเธอเป็นบาโฟเมทเเสดงว่าต้องอายุมากกว่าเราหลายขุมเลยสินะ เรื่องนั้นไม่ใช่ประเด็นเฟ้ย!!!! ยังมามีหน้ามาเล่นมุขอีกนะตัวเรา
ผมได้แต่อึงอักกับคำพูดแบบกระทันหันของเธอจึงได้แต่เงียบไม่ตอบอะไรไป
"เงียบแสดงว่าตอบรับสินะค่ะ"
ไม่ใช่แบบนั้นผมเงียบก็เพราะ---
หมับ
หมับ? เสียงอะไรนี่
ผมเลือนไปมองเข็มขันของตัวเอง ก็เห็นว่า บาเทเรียกำลังปลดเข็มขันของผมอย่างรวดเร็ว
"เฮ้ย!เดียวก่อนหยุดก่อน!!"
"ขี้อายจังเลยนะค่ะพี่ชาย"
เธอพูดออกมาแบบนั้นแต่ก็ยังไม่หยุดมือ นี่ขนาดผมยืนมือไปห้ามแล้วนะ แรงมืออะไรจะเยอะชิบฟระเนี้ย!!
"ก็บอกว่าให้หยุดยังไงล่ะ!!! เฮ้ยเดียวก่อน!!!! ผมไม่อยากโดนจับข้อหาพรากผู้เยาว์!!! หยุด!!! หยุด!!!!! ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงของผมสะท้อนไปยังท้องฟ้าสีดำที่กว้างใหญ่และปลิวไปตามลม
The Assassin Moral 6 End
To Be Continued
The Assassin Moral 6
