ออกมาแล้วตอน 7 ตอนนี้จะตึงเครียดถึงขีดสุดแล้ว
พิมพ์เองเครียดเองเลยครับ 555+
พิมพ์เองเครียดเองเลยครับ 555+
Chapter 7:One Man Army
ผมกับทริชเดินทางมุ่งหน้าไปยังปราสาทของกวินในขณะเดินทางผมได้ถามทริชว่า
“นี่ทริชเหตุผลที่สองที่เธอเลือกชั้นน่ะคืออะไรเหรอ?”
“เหตุผลที่สองเหรอ...เอาไว้ถ้ารอดไปได้ข้าจะบอกเจ้า”
“อ่าว...แล้วถ้าชั้นไม่รอดละ?”
“ก็...อดสิ”เธอตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
พวกเราเดินทางไปถึงบริเวณปราสาทในช่วงใกล้ค่ำผมได้ปีนต้นไม้ขึ้นไปแล้วใช้Scopeของปืนเพื่อส่องดูภายในปราสาท
“ดูเหมือนที่เธอพูดจะเป็นความจริงแฮะข้างในมีประมาณสองกองร้อยได้”ผมพูดกับทริชที่ขึ้นมาด้วยแต่เธอก็ไม่พูดอะไร
“ขอเวลาชั้นคิดแปป”เธอแค่พยักหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไรดูแววตาเธอจริงจังมากแต่จริงๆแววตาเธอก็เป็นแบบนั้นตลอดอยู่แล้วผมคิดแผนอยู่สักพักนึงในที่สุดก็คิดออก
“เอาล่ะชั้นคิดออกแล้วฟังนะเธอไปดูรอบๆว่าพอจะมีท่อระบายน้ำรึเปล่าตอนค่ำชั้นจะเข้าไปทางนั้นส่วนเธอให้แยกไปทางอื่นเพราะอย่างน้อยถ้าโดนจับก็โดนจับแค่คนเดียวพอเข้าไปได้ชั้นจะพยายามเข้าไปในห้องของกวินแล้วฆ่ามันซะส่วนเธอก็ให้ไปหาตัวน้องสาวของเธอแล้วให้พาหนีไปก่อน ส่วนชั้นจะอยู่ถ่วงเวลาให้พอน้องเธอปลอดภัยแล้วก็กลับมาช่วยชั้นตกลงมั้ย”
“ตกลง”แล้วทริชก็กระโดดออกไป
ผมรอจนทริชกลับมาซึ่งตอนนี้มันก็ค่ำแล้ว
“เป็นไงบ้าง”ผมถามคร่าวๆ
“มีอยู่สามทาง ทางแรกมีทหารเฝ้าอยู่สี่คนทางที่สองเจ้าต้องดำน้ำลงไป และทางที่สามอยู่ในป่าด้านหลังมีทหารสองคนทางที่สองเป็นทางที่ง่ายที่สุด”
“ทางแรกมีทหารอยู่เยอะเกินไปทางที่สองง่ายสุดแต่ชั้นว่ายน้ำไม่เป็นชั้นจะเข้าไปทางที่สามแล้วกัน เธอพอจะช่วยชั้นจัดการพวกทหารได้มั้ย”
“ได้”
“งั้นก็ไปกันเถอะ”แล้วผมก็ลงจากต้นไม้ ต้องยอมรับจริงๆว่าขาลงที่โคตรseoเลย
จากนั้นพวกเราก็รีงตรงไปยังป่าด้านหลังปราสาทแล้วก็เจอกกับทหารสองคนยืนเฝ้าทางเข้าอยู่
“เธอจัดการไอ้คนซ้ายชั้นจัดการไอ้คนขวาเอง รอสัญญานชั้นตกลงไหม”เธอพยักหน้าแล้วก็กระโดดไปเกาะบนกำแพงเหนือหัวพวกทหารส่วนผมก็ย่องเข้าไปใกล้ๆจากนั้นก็หยิบปืนพกขึ้นมาโชคดีจริงๆที่ผมติดตัวเก็บเสียงมาด้วยทริชส่งสัญญานมาว่าเธอพร้อมแล้วผมก็ยิงทหารคนทางขวาขณะเดียวกันทริชก็ทิ้งตัวลงไปตัดหัวทหารคนซ้ายพอมันตายหมดแล้วผมกับทริชก็ได้แบกศพไปซ่อน ไอ้พวกบ้านี่ตัวหนักชะมัด
หลังจากที่ซ่อนศพแล้วผมกับทริชก็แยกกันทริชกระโดดไต่กำแพงขึ้นไปด้านบนจากนั้นก็มีศพทหารร่วงลงมา ผมจึงต้องลำบากเอาศพไปซ่อนอีกครั้งแล้วผมก็เดินลงไปในท่อระบายน้ำ
ไอ้ท่อน้ำนี่มันใหญ่เป็นบ้ายัดรถม้าเข้ามาได้ทั้งคันเลยมั้ง ผมเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆทางก็ยิ่งซับซ้อนขึ้นแล้วผมก็ได้ยินเสียงโหวกเหวกข้างบน ทริชคงจะถูกพวกมันเห็นเข้าทำให้ผมต้องเร่งฝีเท้า วิ่งจ้ำอ่าวจนไปถึงทางขึ้นภายในปราสาทแล้วผมก็ตัดสินใจเปลี่ยนแผน
ผมยิงปืนไรเฟิลล่อทหารมาที่ผมเพื่อลดจำนวนทหารที่มุ่งไปหาทริช แล้วพวกมันก็แห่กันมาจริง
ผมใช้วิธียิงแล้วล่าถ่อยเพื่อล่อมันเข้ามาในท่อแคบๆ จะได้ง่ายต่อการเล็ง และลดความเสี่ยงจากการโจมตีทางด้านหลังผมวิ่งกลับเข้ามาในท่อ จนถึงทางตันที่ยาวประมาณสิบห้าเมตรแล้วผมก็ตัดสินใจปักหลักสู้ที่นี่
พวกทหารวิ่งกรูกันเข้ามาให้ผมยิงเป็นว่าเล่นและแล้วฝันร้ายของผมก็มาถึง ขณะที่ผมล้วงไปหยิบแม็กกระสุนเพื่อมารีโหลดไม่มีแม็กกระสุนเหลือในกระเป๋าเลยไม่มีสักนัดเดียว
ผมจึงหยิบปืนพกขึ้นมายิงแล้วก็นึกได้มันคงร่วงไปตอนที่ผมต่อยกับไอ้บอย ผมได้แต่โทษความสะเพร่าของตัวเอง ขณะเดียวกันพวกทหารก็เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ผมถอยเข้ามาจนห่างกำแพงแค่2 เมตร จนทหารเข้ามาใกล้มาก แล้วจู่ๆ เพดานท่อก็ถล่มลงมาทับพวกทหารไปหลายคนผมเห็นบางอย่างอยู่กองหินผมเดินเข้าไปดูแล้วก็เจอทริชนอนอยู่ในสภาพสบักสบอมผมจึงลากเธอออกมา
“เฮ้! เฮ้! เป็นอะไรรึเปล่า”ผมพยายามปลุกเธอแต่ว่าเธอหมดสติอยู่ แล้วก็มีบางอย่างกระโดดลงมาเมื่อควันจางสิ่งที่ผมเห็นก็คือแมนทิสอีกตัวแต่ตัวนี้ดูแตกต่าง ตาข้างซ้ายถูกเปลี่ยนเป็นตาจักรกล เคียวที่มือถูกเปลี่ยนเป็นเหล็กและชุดที่ใส่ก็เป็นชุดเกราะเบาสีเงินผมเล็งปืนไปที่มันตอนที่ผมจะเหนียวไกทริชก็ได้จับขาผมเอาไว้
“อย่านะ..นั่นน้องสาวข้า…”
แล้วเจ้ากวินก็เดินมาที่ปากหลุมแล้วก็เริ่มพูด
“ไง เจ้าเองเหรอผู้มาจากโลกอื่นเจ้าชอบผลงานของข้ารึเปล่า”
“แกรู้ได้ยังไงว่าชั้นมาจากไหน”
“ข้าต้องรู้สิเพราะข้าเฝ้าดูโลกของพวกเจ้ามานานแล้วไอ้ตัวที่อยู่ตรงหน้าเจ้าก็เกิดจากการที่ข้าส่งวิทยาการจากโลกของพวกเจ้าข้ามมิติมาที่นี่ยังไงละน่าเสียดายที่มันยังไม่สมบูรณ์”
“แล้วแกส่งชั้นมาที่นี่ทำไม”
“ข้าไม่ได้ส่งเจ้ามา แต่ไหนๆเจ้าก็มาแล้วข้าอยากจะให้เจ้ามาร่วมมือกับข้า”
“ไม่มีทาง”
“แต่ข้าส่งเจ้ากลับบ้านได้นะ”คำพูดนั่นทำให้ผมอึ่งไปครู่ใหญ่
“แล้วแกต้องการให้ชั้นทำอะไรละ”
“ส่งนังแมลงนั้นมาแล้วข้าจะส่งเจ้ากลับบ้าน”
ข้อเสนอนั้นแสนง่ายดายเพียงแค่ผมหลีกทางไปแค่นี้ผมก็จะได้กลับบ้านแต่ผมจะกลับไปทำไมละเพราะอยู่ที่นี่มันสนุกสุดๆเลย
“ข้อเสนอแกน่าสนใจดีแต่ชั้นให้สัญญากับทริชไว้แล้วว่ะ”
“ก็ได้..เจ้าเลือกเองนะหมายเลข19ฆ่ามันซะ”จากนั้นมันก็เดินหนีไป
แล้วNo.19ก็พุ่งเข้ามาชกผมจนกระเด็นไปกระแทกกับกำแพงพอตั้งหลักได้ผมได้ยิงกระหน่ำไปจนหมดแม็กแต่No.19หลบได้หมดทุกนัด ผมจึงชักมีดออกมาแล้วพุ่งเข้าไปฟัน
แต่No.19ก็หลบได้อีก ผมจึงวิ่งเข้าใส่แต่No.19หลบแล้วฟันขาผมจนผมล้มลงขาผมเป็นแผลขนาดใหญ่แล้วเธอก็ง้างมือขึ้นผมทำได้แค่มองใบหน้าที่งดงามของทริชในขณะที่ผมกำลังจะถูกน้องสาวเธอฆ่า…
Chapter 7:END
Next Time on [Gray Wolf Legend] Chapter8: Retaliation
แถมหน่อยแก้เครียด
http://www.youtube.com/watch?v=VPTdlrN4AFI
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-7 22:20
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-13 22:35
[Gray Wolf Legend] Chapter-7
