ที่จริงผมเพิ่งจะลงตอน 7แต่บังเอิญไอเดียมันดันกระฉูดขึ้นมาก็เลยเบิ้ลซะสองตอนเลย555+
Chapter 8:Retaliation
ในขณะที่ผมเตรียมพร้อมที่จะตายผมก็ได้ยินเสียงมันเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยและรู้ดีว่านั้นคือเสียงอะไร เสียงนั่นคือเสียงปืน USAS-12ของเกมส์ กับเสียงปืนMP5ของชาญ
พอNo.19ได้ยินเสียงปืนก็เปิดช่องว่างให้ทริชกระโดดเข้าใส่เธอ
ทริชกับNo.19ตะลุมบอนกันเมื่อเกมส์วิ่งมาถึงเขาก็พยายามจะยิงแต่ผมห้ามเอาไว้
“อย่าเดียวโดนทริช”เกมส์จึงหันไปยิงพวกทหารที่วิ่งเข้ามาเพิ่มแล้วทริชก็โดนถีบลอยมาชนผมทำให้เกมส์ได้โอกาสยิงใส่No.19จนบาดเจ็บแล้วก็หนีไป แล้วก็มีศพทหารหล่นลงมาจากปากหลุมและสิ่งที่ตามาคือคนที่ผมไม่อยากเห็นหน้าที่สุด
“แกลืมอะไรไปรึเปล่า ไอฟุก”
“เออ...ชั้นพลาดเอง”บอยเพื่อนรักเพื่อนชังของผมมันมาพร้อมกับแม็กกระสุน4แม็ก
“โอ้ว...ดูขาแกสิ เดินไหวมั้ยนั่น”บอยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงกวนๆ
“ขอมอฟีนสักเข็มสิ พ่อจะวิ่งร้อยเมตรให้ดู”
“เออ..จะเห่าไรก็เห่าไปเถอะ หึๆๆ”
“ฮ่าๆๆๆ”ทั้งๆที่เจ็บขาแทบตายแต่ผมก็ยังหัวเราะออกมาด้วยความดีใจที่เพื่อนรักผมกลับมาแล้วแล้วชาญก็เข้ามาทำแผลให้ผม
“ชาญขอยาชากับมอฟีนหน่อยแล้วก็ผ้าพันแผลด้วยเดี่ยวที่เหลือชั้นทำเองแกไปดูแลทริชเถอะ”
ชาญพยักหน้าแล้วส่งของให้ผม
หลังจากที่พันแผลเสร็จผมก็ฉีดยาชากับมอฟีนใส่ตัวเอง
“อ๊า...รู้สึกเหมือนเกิดใหม่เลยว่ะ”ผมลุกขึ้นพร้อมกับขาที่ชาดิกไม่รู้สึกอย่างที่ผมอยากให้เป็น
“เออ...ดีแล้วแต่ขืนแกยังทำอะไรไม่ยั้งคิดอีกแกได้ไปเกิดใหม่จริงๆแน่”บอยกัดผม
“เอาละชาญแกพาทริชไปที่ปลอดภัยแล้วก็รอพวกเราอยู่ที่นั่นแหละเดี๋ยวชั้นจะไปเก็บงานให้เสร็จๆบอยแกโยนเชือกลงมาซิ”แล้วบอยก็โยนเชือกลงมาผมกับเกมส์จึงปีนขึ้นไปข้างบนส่วนชาญพาทริชไปอีกทางนึง
“โว้ว...นี่มันอะไรว่ะเนี่ย?”ผมอุทานด้วยความตกใจเพราะว่าข้างบนนี้มันเป็นเหมือนห้องแล็ปขนาดใหญ่มีมอนสเตอร์ถูกขังอยู่ในกรงเป็นจำนวนมากแล้วพวกเราก็ได้ทำการปล่อยพวกเธอออกมาแล้วผมก็ขึ้นยืนบนโต๊ะ
“เอ่อ...เอาละทุกคนฟังทางนี้”พวกมอนสเตอร์ไม่สนใจผมเลย
“ฟังทางนี้!!!”ผมตะโกนแต่พวกเธอก็ยังไม่สนใจผมอยู่ดีผมจึงตัดสินใจยิงปืนขึ้นฟ้าแล้วตะโกน
“:Xบอกให้ฟังทางนี้โว้ย!!!!”แล้วพวกเธอก็หันมาสนใจผมสักที
“อะแฮ่ม..ชั้นรู้ว่าทุกคน(ตัว)ในนี้เจ็บปวดกับการถูกไอ้ลอร์ดกวินทรมารมานานแต่ตอนนี้ชั้นมาที่นี่เพื่อปลดปล่อยทุกคนและให้โอกาสพวกเธอได้แก้แค้นไอ้ชั่วกวิน ใครจะไปกับชั้นบ้าง!!!”
ผมชูปืนขึ้นฟ้าแล้วทุกคนก็โห่ร้องด้วยความฮึกเหิม
“เอาล่ะไปฆ่าพวกมันให้หมด!!!”แล้วผมก็วิ่งนำทุกคนออกไปด้านนอกเพื่อไปเจอกับทหารอีหนึ่งกองร้อยที่กวินสั่งให้มาตั้งรับจากนั้นพวกเราก็เข้าตะลุมบอนกันฝักเรามีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งอยู่หลายตัวทั้ง มิโนทอร์ เซนทอร์แล้วก็พวกฮาร์ปี้ระดับสูงและอีกมากที่ผมไม่รู้จัก
ไอ้ลอร์ดกวินเห็นท่าไม่ดีจึงวิ่งหนีเข้าไปในปราสาทพวกผมจึงวิ่งตามเข้าไปพวกเราวิ่งตามมันไปจนถึงห้องบัลลังหลักแล้วไอ้ลอร์ดกวินก็ได้กดปุ่มบางอย่างจากนั้นเพดานก็เปิดออกแล้วก็มีบางอย่างตกลงมา
เมื่อมองดูชัดๆสิ่งนั้นคือหุ่นยนต์ไม่สิต้องเรียกว่าโกเล็มถึงจะถูก โกเล็มนั้นติดอาวุธหนักเป็นปืนกลM134ที่มือสองข้าง
“เป็นไงผลงานชิ้นเอกของข้าหมายเลขยี่สิบ ฮ่าๆๆ”แล้วไอ้ลอร์ดกวินก็ได้ขึ้นไปบังคับ
โกเล็มตัว
“ตกลงมันเป็นโกเล็มหรือหุ่นยนต์กันแน่ฟ่ะเนี่ยมีที่นั่งคนขับด้วย”บอยพูดออกมา
แล้วไอ้ลอร์ดกวินก็เริ่มยิงปืนกลใส่พวกเราเล่นเอาหลบหลังเสาแทบไม่ทันในขณะที่มันยังคงยิงและเดินใกล้เข้ามาผมเหลือไปเห็นกระจกบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าพวกเราผมจึงตะโกนบอก
“เกมส์พอชั้นสั่งให้แกยิงกระจกบานนั้นนะ”แล้วผมก็ชี้ไปที่กระจก
“ได้ๆแต่แกจะทำอะไร”
“เดี๋ยวก็รู้!! บอยอีกกี่นาทีอาทิตย์ขึ้น”
“อีกสองนาที”
“โถ่โว้ย!!เร็วๆสิวะ”แล้วขณะที่ผมบ่นอยู่ก็มีแสงผ่านมาทางกระจกนั้นผมจึงออกคำสั่ง
“ยิงเลย”แล้วเกมส์ก็ยิงกระจกบานนั้นแตกทำให้แสงอาทิตย์ส่องเข้าตาไอ้ลอร์ดกวิน
ผมจึงสบโอกาสวิ่งเข้าไปแล้วสไลด์ลอดหว่างขาของโกเล็มตัวนั้นแล้วติดระเบิดc4ที่หลังของมันหนึ่งลูกพอกวินหันมาผมจึงพูดว่า
“หัดออกมารับลมซะบ้างสิวะ”แล้วผมก็กดระเบิดทำให้โกเล็มระเบิดเป็นชิ้นๆแล้วไอ้ลอร์ดกวินโดนแรงระเบิดลอยข้ามหัวผมไปตกที่ตรงหน้าบัลลังของมัน
ผมจึงเดินเข้าไปเพื่อที่จะยิงมันทิ้งแต่ว่าNo.19ที่บาดเจ็บก็วิ่งออกมาแล้วจับผมกดลงกับพื้นจากนั้นจึงง้างเคียวจะฟันคอผมบอยกับเกมส์รีบวิ่งออกมาแต่ไม่ได้ยิงเนื่องจากผมอาจจะโดนลูกหลงแล้วจู่ๆทริชก็วิ่งมาพลักNo.19ลงไปแล้วเธอก็จับมันล็อกไว้กับพื้น
ขณะที่ผมกำลังลุกขึ้นผมก็ได้ยินเสียงที่แผ่วเบา
“ช่วย...ด้วย...”เสียงนั้นไม่ใช่เสียงทริชแต่เป็นเสียงของNo.19ทริชหันมามองผม
ผมพูดอะไรไม่ออกจึงทำได้แค่พยักหน้าแล้วทริชก็ฟันหัวของNo.19ขาดเหตุการนั้นทำให้ผมสลดมากๆแต่ไอ้ลอร์ดกวินก็หัวเราะขึ้น
“ฮ่าๆๆมันช่างซึ้งดีจริงๆฮ่าๆๆไม่นึกเลยว่าเศษขยะที่ข้านำมาดัดแปลงจะทำให้ข้ารู้สึกสนุกได้แบบนี้ฮ่าๆๆ”ทริชจึงเปลี่ยนเป้าหมายไปหาไอ้ลอร์ดกวินตอนที่ทริชกำลังจะปลิดชีพลอร์ดกวินแต่ผมได้เข้าไปยั้งมือเธอเอาไว้
“อย่าให้มือเธอต้องมาเปื้อนเลือดชั่วๆของมันเลยให้ชั้นทำเอง”
แล้วผมก็เล็งปืนไปที่ลอร์ดกวิน
“แกแน่ใจเหรอถ้าแกทำอย่างนี้ก็เท่ากับแกประกาศสงครามกับดิออเดอร์แกจะต้องถูกตามล่าไปจนสุดฟ้า”
“พอดีการหาเรื่องใส่ตัวมันเป็นงานอดิเรกของชั้นอยู่แล้วว่ะ”
“แต่ถ้าแกฆ่าข้าแกจะไม่ได้กลับบ้าน...”มันพูดไม่ทันจบผมก็กระหน่ำยิงมันจนหมดแม็ก
“พูดมากน่ารำคาณ”แล้วผมก็ให้ทริชตัดหัวมันออกแล้วก็พาออกไปให้พวกทหารด้านนอกดูทันทีที่เห็นพวกมันก็ยอมจำนนโดยไม่มีขัดขืนแล้วผมก็ยึดปราสาทนี่สำเร็จแต่ความรู้สึกของผมตอนนี้ไม่ใช่ปลานปลื้มดีใจแต่เป็น...โศกเศร้า...
Chapter8: END
ใครอ่านแล้วรู้สึกยังไงควรจะแก้ไขตรงไหนก็เม้นบอกกันมั้งนะครับ
อ่า..ในที่สุดอีเว้นลอร์ดกวินก็จบสักที
เจอกันอีเว้นหน้า Pharaoh (ฟาโรห์)
พร้อมกับเด็กใหม่หนูอนุบิส
แถม
เหอะๆๆๆ
ใครไม่รู้ก็จงไม่รู้ต่ิอไป
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-7 22:21
แก้ไขครั้งสุดท้ายโดย DarkSlayer เมื่อ 2012-7-13 22:31
[Gray Wolf Legend] Chapter-8
